Ik werd bewust dik

Ongeveer 15 jaar was ik, toen ik hetzelfde woog als ik nu doe. Vandaag de dag vind ik dit gewicht prima bij me passen. Toen vond ik het veel te veel. Om mij heen zag ik meisjes die een stuk dunner waren. Die wel strakke jeans en een topje konden dragen zonder dat het er ‘gek’ uitzag. Dat wilde ik ook. Ik wilde ook een mooi, strak lichaam. Dat ik al een mooi lichaam had, zag ik echter niet.

Precies een jaar geleden heb ik bewust de keuze gemaakt om wat in gewicht aan te komen. Zonder dit aan iemand te vertellen. Ik had een gezond gewicht, maar zat wel aan de onderkant van het gezonde BMI. In principe prima, maar ik wilde uitzoeken welk gewicht nu echt bij mij past. Nu, een jaar later, blik ik terug op mijn experiment.

De eetstoornis vertelde mij al op jonge leeftijd dat ik te zwaar was. En dat met een gezond gewicht. Gezond was niet mooi. Ondergewicht; dan was je pas slank. En gelukkig. Althans, zo vertelde ik mezelf. Het is ondertussen jaren geleden dat ik een eetstoornis heb gehad. Ik ben dan ook al jaren in gewicht hersteld. Toch hing ik altijd een beetje aan de ondergrens van het gezonde BMI. Waarom? Misschien was ik toch te bang om meer te wegen? Misschien was ik bang om toch die eetstoornis te triggeren? Misschien wilde ik toch een beetje op safe spelen? ‘Herstellen onder mijn eigen voorwaarden.’ Zoiets?

Was ik wel eerlijk?

Vorig jaar begon ik deze waarom iets meer te onderzoeken. Ik denk dat ik, heel eerlijk, misschien hiervoor niet eens doorhad dat ik in mijn achterhoofd toch niet ‘te zwaar’ wilde zijn. Ik at voldoende, bewoog regelmatig en zorgde dat deze twee in balans waren. Ik bleef dus prima op gewicht. Nu terugdenkend was ik wel terughoudender wat betreft voeding dan ik eigenlijk zou willen. Ik weet nu bijvoorbeeld niet meer wat ik gisteren heb gegeten, een jaar geleden had ik dat nog wel geweten. Ik was genezen, maar misschien nog niet volledig geheeld.

Het doel van dit ‘onderzoek’ was niet alleen om mijn setpoint te ervaren. Ook wilde ik echt beter voor mezelf gaan zorgen. Ik had last van reumatische pijnen en ik begon wat beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik had net, mede dankzij mijn vriend, het mountainbiken en racefietsen ontdekt. Ik vond dit waanzinnig leuk om te doen. Vooral bij het mountainbiken probeerde ik door mijn mentale grenzen heen te gaan, mijn angsten te onderzoeken en uit te dagen. Helaas had dit best een impact op mijn lichaam. In deze periode kwam het voor dat ik meerdere keren per week op de fiets zat. Dagenlang kon ik, meer dan normaal, last hebben van mijn lichaam. Is dit wat ik mijn lichaam mee wilde geven…? Sporten deed ik inmiddels niet meer obsessief; ik vond het oprecht leuk. Ik genoot ervan om samen met mijn vriend (of meerdere vrienden) een stukje te rijden en ergens wat te drinken. Moest ik dit dan opgeven…? 

Het heeft even geduurd voordat ik mijn lichaam echt kon lezen. Hiervoor had ik al eerder therapieën gehad, maar deze handvatten toepassen in mijn dagelijks leven vond ik maar lastig. Ik deed waar ik zin in had, niet wat bij mij paste op dat moment. Ik vond, en vind het soms nog steeds, lastig om een stapje terug te doen. Zeker als anderen in mijn omgeving dat niet hoeven. Door toch die rust te pakken merkte ik dat ik dit soms wel echt nodig had. 

Iets terugdoen voor mijn lichaam

De eerste maanden in mijn experiment merkte ik dat ik snel al een stuk vrijer begon te leven. De fiets bleef op slot, tenzij ik me goed genoeg voelde om daadwerkelijk een stukje te fietsen. Voor het eerst in jaren gaf ik mijn lichaam rust wanneer het hier om vroeg. Hiernaast at ik echt tot ik verzadigd was in plaats van wanneer ik dacht genoeg te hebben. Ik probeerde dus echt beter naar mijn lichaam te luisteren.

Vrij snel begon ik dan ook wat aan te komen. Ik had niet verwacht dat dit zo snel zou gaan. Zo heel veel meer at ik niet. Gek genoeg schrok ik hier niet van. Ik denk omdat dit een teken voor mij was dat ik toch al die tijd iets te weinig had gegeten. In ieder geval voor mijn lichaam. Het voelde hiermee juist alsof ik iets terugdeed voor mijn lichaam. Alsof ik het eindelijk gaf waar ze misschien al die tijd naar verlangde. Ik was er klaar voor om met mijn lichaam te strijden, in plaats van er tegen vechten. 

Ondertussen ben ik alweer een jaar verder. In dit jaar heb ik me nooit lelijk gevoeld, in tegendeel. Ik heb me denk ik nog nooit zo goed en volmaakt gevoeld als het afgelopen jaar. Iets wat ik tijdens mijn eetstoornis nooit had durven geloven. Jarenlang ben ik bang geweest om boven een bepaald gewicht uit te komen. Bang dat ik dik zou zijn. Ook al lag dat gewicht binnen de gezonde marge, toch had ik het idee dat ik dan overgewicht zou hebben. Ik was hersteld, al een tijd, maar toch had ik nog last van deze ongezonde gedachtes. Ze voelde alleen niet als ongezond, wat het denk ik vrij ingewikkeld maakte. 

Terwijl ik wat aan het aankomen was, heb ik me met vlagen toch wel eens dik gevoeld. Het voelde soms alsof ik daadwerkelijk ineens overgewicht had. Zelfs al had ik nog steeds een gezond gewicht. Ik vond het niet erg om dik te zijn, maar ik vond het wel lastig te geloven dat dit dus nog niet helemaal klopte. Dit is eigenlijk het enige wat mij is opgevallen. Dat het beeld dat ik over mezelf had dus toch nog niet helemaal klopte met de realiteit. Nog steeds vind ik het lastig om mezelf te zien zoals ik ben, maar de gedachte dat ik een gezond gewicht heb vind ik op dit moment genoeg. Ik weet dat ik elke dag een stap dichterbij de waarheid ben die ik wil geloven. Elke dag zie ik mijn lichaam meer zoals het is en dit is denk ik iets wat tijd nodig heeft. Hiernaast vond ik het bijzonder om te merken, dat ook al dacht ik soms echt dat ik overgewicht had, ik mezelf bleef verzorgen en behandelen zoals ik hiervoor had gedaan. Misschien ben ik juist wel wat liever voor mezelf geworden. Juist omdat ineens echt alles mocht. 

Ik heb nu het gewicht dat ik had voordat ik de eerste keer anorexia kreeg. Toen ik hier laatst over nadacht vond ik dit toch best wel confronterend. Ik heb altijd zo’n sterke mening over dit gewicht gehad en hier ben ik dan nu, weer op dat gewicht. Tevreden en goed zoals ik ben. Voor het eerst in jaren vind ik mezelf echt mooi, durf ik mezelf te laten zien zoals ik ben zonder me te verontschuldigen. Voor mijn haar, mijn tanden, het gekke kuiltje in mijn kin, mijn buik, billen of borsten. Dit ben ik en dit past bij mij. Hiernaast vind ik het eigenlijk ook niet eens zo belangrijk wat voor gewicht ik precies heb. Ik vind het vooral fijn om te merken dat ik oprecht beter in mijn vel zit met wat extra gewicht. Ik weet dat dit voor mij gezonder is, omdat ik echt vrij kan leven.

Hoe zou jij het vinden om je set point te onderzoeken; om een gewicht te zoeken dat écht bij je past?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

26 reacties op “Ik werd bewust dik”

  1. Dankjewel voor je waardevolle en helpende blog

  2. Ik heb dat ook eens gedaan; expres naar een hoger gewicht gaan. Het is voor mij best lastig, want ik kwam toen best aan en ik had er toen wél erg last van. Net als bij jou heb ik altijd bmi die tegen de ondergrens aan zit. Ik merkte dat toen ik ging aankomen, het niet goed voelde. Vervolgens viel ik weer terug in eetstoornis en is mijn gewicht heel erg op en neer gegaan. Momenteel eet ik gezond, goed en beweeg ik normaal zonder dat ik sport. Mijn gewicht is nu zoals het hoort te zijn, en daar ben ik blij mee. Ik zou er wel moeite mee hebben om aan te komen, maar als ik het nodig heb, dan heb ik het nodig. Ik heb vooral moeite met wanneer ik moet eten; ik eet omdat er op een dag vaste momenten zijn om te eten, maar niet omdat ik honger heb ofzo. Ik weet ook nooit zo goed wanneer ik vol zit. Ik vind het knap dat jij dat ‘contact’ met je lichaam wel hebt gevonden!! Hele mooie blog en heel leerzaam!!

  3. Echt een hele mooie blog. Kiezen voor jezelf is zo belangrijk. Bedankt.

  4. Je bent prachtig, lieve Lonneke! Omdat je nu de rust en liefde in en voor jezelf hebt gevonden, dat straal je uit naar buiten en dat siert je enorm!

  5. Oh, wauw Lonneke, zo krachtig van jou! Dapper persoon!

  6. ik durf het echt nog niet, bang dat die stap zo groot gaat blijken dat het juist weer leidt tot een diepe terugval. Op dit moment zit ik redelijk stabiel, vermoedelijk aan de ondergrens van gezond gewicht, maar ik weeg me niet meer. Ergens is het een droom om ooit volledig vrij met eten te kunnen omgaan , maar de angst voor dat setpoint is wel heel hoog (alle vrouwen in de familie hebben overgewicht). Als ik nu terug zou gaan naar mijn hoogste gewicht ooit (dat ik had op mijn tiende, en nu ben ik 37) dan zou dat in principe nog gezond zijn, maar ik heb daar ook die ongezonde kronkels bij dat ik dat meteen link aan het overgewicht dat het toen als tienjarige wel degelijk was…

  7. Dit is zo inspirerend! Ik herken mezelf heel erg in wat je zegt over hoe je vorig jaar leefde. Ik heb ook officieel een gezond gewicht op de ondergrens, maar ik ben er nog wel erg mee bezig om het te houden zoals het is. Mijn leven is op orde. Ik studeer, heb weer vrienden en m’n eigen huisje. Ik durf weer uit eten te gaan en soms van een taartje te genieten en toch voel ik me soms beperkt en beheersen gedachten over eten calorieën en bewegen een groot deel van de dag. Zit er nu serieus over te denken dit experiment aan te gaan. Als het niet bevalt kan ik altijd weer terug

  8. Ik vind het een heel waardevolle en inspirerende blog echt knap dat je dit kan!
    Maar er is ook iets dat ik verwarrend vind. (ik hoop dat het niet erg is dat ik dit vraag) Maar ik dacht dat je in een eerdere blog had geschreven (die over dat je je niet herkende in je diagnose) dat je tijdens je terugval geen ondergewicht had. Hoe kan je dan herstellen in gewicht en wel aan de ondergrens van een gezond BMI zitten?

    1. Hi Anne!

      Goeie vraag! Tijdens de diagnose in mijn terugval had ik inderdaad geen ondergewicht. Omdat ik nog een tijd moest wachten op hulp en ik me niet genoeg voelde heb ik dat wel gekregen toen ik eenmaal hulp kreeg. In de blog ‘ik ben niet dun genoeg voor hulp’, schrijf ik hierover. Toen ik de kliniek verliet had ik inmiddels wel weer een gezond gewicht, maar tot aan vorig jaar zat dat wel aan de ondergrens van het gezonde bmi. Hopelijk heb ik je vraag zo beantwoord!

      Liefs,
      Lonneke

      1. Dankjewel voor de uitleg!

  9. Ik zou zo graag ooit ontdekken wat mijn setpoint is maar daarvoor moet ik eerst nog een jaar of twee afvallen ben ik bang. En dan nog denk ik dat mijn setpoint misschien ver boven de grens van BMI zit, maarja als dat realistisch en het minst schadelijk is voor mijn gezondheid. Dan so be it.

  10. Mooi! Stephanie buttermore doet min of meer hetzelfde en toont haar proces op YouTube. Ook goed om te zien hoe je lichaam eigenlijk voor je zorgt, zonder dat je je ermee moet bemoeien. Je lichaam weet wat goed voor je is.

  11. Een mooie en waardevolle blog, Lonneke!

  12. Inhoudelijk mooie blog, waarin je beschrijft te luisteren naar je lichaam en dit te geven wat het nodig heeft.
    Persoonlijk vind ik de titel dan niet heel passend, omdat dit toch een oordeel geeft "ik werd bewust dik", misschien beter "ik kwam bewust aan".

    1. Hoi Evemary!

      Dankjewel voor je mooie compliment! Ik
      Snap heel goed wat je bedoelt wbt de titel. Uiteindelijk is gekozen voor de term dik vanwege het oordeel dat ik vroeger over dit gewicht had.

      Liefs!

    2. Ik denk dat dat bewust is gedaan, omdat ze altijd zelf het idee had dat ze op dat gewicht dik was, en toen het nu eenmaal zo was, dat het toch wel mee bleek te vallen.
      Om maar aan te geven dat in jou hoofd "dik worden" waarschijnlijk helemaal niet de realiteit is, en dat veel van ons daarmee worstelen

  13. Oh oeps ik zie nu pas dat er al gereageerd was ! Excuus

    1. Hahaha, maar precies! 🙂

  14. Echt superhelpend. Vooral omdat ik dit zelf ook heb gedaan de laatste maanden. Dit pas na jarenlang genezen van een eetstoornis maar altijd toch een soort schijnveiligheid aan de onderkant van gezonde bmi.
    En juist dit lezen samen met je recente foto’s waarin ik juist zie hoe mooi je bent, kan ik toelaten dat ook ik mooi ben met wat meer gewicht.

    Overigens vond ik opmerkingen van anderen nog wel lastig. Vooral heel veel het “wat zie je er goed uit”. Want misschien gaat het niet goed.

    Maar toch heb ik dit kunnen relativeren. Ze zeggen er niet mee: dus het gaat ook goed. Of dat ik dik ben of wat dan ook. Ze zeggen alleen wat eigenlijk ook waar is. Dat ik er beter uit zie met iets meer vet. En dat beter of slechter is niet in termen van schoonheid, maar ik zie er sterker uit. Meer mens, vrouw, en niet zo breekbaar.

    Heel erg bedank voor deze prachtige blog. Echt heel helpend.

    1. Hoi L, je zegt dat jij dit ook hebt gedaan de afgelopen maanden. Wat goed! Ik wil dit ook al heel lang heel graag (daarom echt een super fijne blog!) maar ik weet niet zo goed hoe.. heb je tips? Of Lonneke, heb jij tips hoe je dit hebt gedaan? Liefs, DD

  15. Mooi en herkenbaar. De vrijheid die je krijgt door die paar kilo’s meer … 🙂

  16. Dankjewel Lonneke, heel waardevol dat je dit wilt delen. Ik ben net gestart met dit proces, heb jarenlang net onder de grens ondergewicht gehangen en sinds het einde van mijn behandeling afgelopen jaar net op de grens. Mijn therapeute maakte mij er vaker op attent dat het voorkomen van eetdrang en eetbuien hiermee te maken heeft en ze mij aan zou raden wat verder aan te komen om te ervaren hoe dit gaat op een hoger gewicht. Ik wilde dit niet accepteren, ik was al lang blij dat ik mijn huidige lichaam kon accepteren. Ik merk echter dat ik, ondanks dat ik echt wel stappen heb gemaakt afgelopen jaar, nog steeds in de greep ben van gedachtes, regeltjes en eetdrang. Mijn hormoonhuishouding is nog altijd niet op orde en ik heb vaak honger terwijl ik dan wel echt goed eet. Ik ben dit zat en denk dat deze stap mij hier echt bij gaat helpen, maar het is spannend, dus dankjewel voor de blog!!!

    Misschien een tip voor anderen, ik heb heel veel aan Saskia Koopman, ze heeft een site blijdieetvrij over intiutief eten. Ze maakt oa video s over heel herkenbare zaken rondom eetregels, restrictief eten, eetbuien en hoe je kunt leren luisteren naar je lichaam.

  17. Woow super goede blog! Zooo herkenbaae. Zoveel respect voor je Lonneke! Wat een kracht XXX

  18. Supermooi en waardevol! Ik vind dit ook wel weer laten zien dat het heel ingewikkeld is wanneer je nou echt hersteld bent…. Want als ik mezelf met door allerlei restricties aan de onderkant van gezond BMI houd, ben ik dan wel hersteld….

  19. weet je hoe deze blog mij helpt! dit is zo het punt waarop in blijf hangen en mijn eetstoornis mij zo in m’n macht heeft; regels, regels, regels. Ik wil vrij zijn en mijn lichaam geven wat het nodig heeft. Liefde, voeding en beweging. Heel erg bedankt Lonneke, dit doet me zoveel goeds en geeft me kracht.

  20. Dankjullie wel voor de mooie, fijne reacties 🙂

    Liefs,
    Lonneke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *