Ik wil aandacht

Over eetstoornissen wordt soms nogal eens te snel geoordeeld. ‘Ze wil gewoon aandacht’ is een van die vooroordelen. Zo’n opmerking kan er flink inhakken, terwijl het eigenlijk helemaal geen foute opmerking hoeft te zijn. Want ja, mensen hebben nu eenmaal aandacht nodig. Ook jij. En ja, mensen vragen om aandacht. Dat is normaal.

Als je niet goed in je vel zit, een eetstoornis hebt, depressief bent of andere psychische problemen hebt, heb je misschien zelfs eigenlijk nog wel iets meer aandacht nodig. Tegelijkertijd vind je het heel moeilijk dit te vragen. Je voelt je een zeur, bent bang anderen te belasten of bezorgd te maken en zorgt ervoor dat het jouw eigen geheim blijft. Terwijl je ondertussen heel erg verlangt naar die arm om je heen, die stevige knuffel of een luisterend oor.

‘’Ik voelde me zo ongelukkig, maar had geen flauw idee hoe ik dat tegen iemand moest zeggen. Ik hoopte al jaren dat iemand het gewoon aan me zou zien en naar me toe zou komen, maar dat gebeurde niet. Toen ik een eetstoornis had, merkte ik dat mensen naar mijn eetgedrag gingen vragen. Ik kreeg bezorgde opmerkingen, mensen vroegen hoe ik me voelde. Nu had ik het gevoel dat ze een stukje zagen van wat er in mij om ging. Er kwam een opening om te praten over de dingen die ik had meegemaakt. ‘’ Anoniem

Soms weet je misschien nog even niet zo goed wat je zelf nou voelt en hoe je daarover moet praten. Je vindt het moeilijk om letterlijk te vragen of iemand je wilt helpen of om te zeggen dat je ongelukkig bent. Dat is ook niet gemakkelijk. Toch is het goed om niet op een negatieve manier die aandacht te verkrijgen. Je hoeft je niet te schamen voor het feit dat je aandacht nodig hebt. En ook niet voor het feit dat je momenteel zelfs wat meer aandacht nodig hebt dan normaal. Dat is helemaal niet gek. Blijkbaar heb je een bepaalde behoefte en probeer je die nu met destructief gedrag, zoals een eetstoornis, automutilatie of bepaalde uitspraken te vervullen. 

‘’Ook het gesprek met de mentor van onze klas had niets opgeleverd. Ze stuurde me weg met de opmerking dat ‘deze levensfase ook best verwarrend is en dat ik het tijd moet geven’. Ik had er niets aan en voelde me alleen. Ik merkte dat wanneer ik per ongeluk een litteken op mijn arm liet zien, mensen een beetje schrokken en zich zorgen maakte. Vriendinnen wilden dat ik hulp zocht. Iets wat ik zelf niet durfde. Doordat zij zich zorgen maakte, durfde ik stappen te zetten en hielpen zij mij. Ik heb er nooit echt met hen over gepraat. Ik vertelde hoe slecht het ging door middel van mijn eetgedrag en zelfbeschadiging.” Anoniem

Misschien denk jij ook op dit moment dat je niet anders kunt. Je denkt dat aandacht vragen alleen kan met de dingen die je nu doet. Je beschadigt jezelf, kleedt je depressief, doet schokkende uitspraken, hebt ondergewicht of eet slecht. Hiermee laat je zien dat het niet goed gaat, omdat je nog niet weet hoe je dat anders duidelijk moet maken.

Je weet misschien ook wel dat dit niet goed is en de problemen alleen maar erger worden als je op deze manier om aandacht blijft vragen. En toch doe je het steeds weer. Je komt er niet uit en ergens wil je dat ook niet. Dit zijn jouw maniertjes en die wil je stiekem ook vasthouden.

Toch zijn er manieren om aandacht te krijgen die je ook keihard nodig hebt en verdient. Zelfs ook al weet je nu even niet bij wie je die aandacht moet verkrijgen en op watvoor manier dat zou kunnen. Weet in ieder geval dat je dat stap voor stap kunt leren door jezelf uit te dagen en ermee te oefenen. Misschien heb je hierbij wat aan de volgende punten.

♥ Toestemming 
Geef jezelf toestemming om aandacht te krijgen en vragen. Ook als dat aandacht is die je niet met destructief gedrag verkregen hebt. Er hoeft niet eerst iets ernstigs aan de hand te zijn om aandacht te mogen vragen en ontvangen. Ieder mens heeft af en toe een luisterend oor nodig, een arm om zich heen of een paar troostende woorden. Als jij merkt dat je dat nodig hebt, mag je daar gewoon om vragen. Dat is helemaal niet gek. Probeer jezelf dat steeds iets meer te gunnen.

Veranderen
Onthoud dat jij eigenlijk helemaal niet op die negatieve manier om aandacht wilt vragen, maar word ook niet boos op jezelf omdat je dit wel gedaan hebt en misschien soms nog doet. Je wist blijkbaar niet hoe je het op een andere manier voor elkaar moest krijgen om gezien te worden. Je kunt hier aan werken en in groeien. Ook jij. Probeer hier stapjes in te zetten, hoe eng ook.

Bij wie?
Als je niet goed weet bij wie je aan de bel moet trekken om aandacht te krijgen, kan het goed zijn om daar wat meer bij stil te staan. Misschien vul je van te voren al in dat iemand het toch niet zal begrijpen of stom zal vinden. Dat is niet zo handig natuurlijk. Probeer toch wat vrienden, vriendinnen, vertrouwenspersonen, ouders of broers en zussen uit om te kijken of er echt niet iemand is met wie je af en toe fijn kunt praten. Er is altijd wel iemand.

Wees open
Het is natuulijk super eng om oprecht te zeggen dat je je niet goed voelt, misschien zelfs slecht voelt, maar het is wel heel belangrijk. Wees eerlijk en open over wat je voelt. Pak de boodschap niet in met negatief gedrag of een heel extreem vrolijk masker. Probeer steeds stap voor stap iets eerlijker te zijn. Dit zorgt ervoor dat je krijgt wat je nodig hebt en dat jouw band met de mensen om je heen zich verdiept. Het is trouwens ook helemaal niet gek als je af en toe tegen je partner, vrienden, ouders of zelfs therapeut zegt, wat jij denkt dat je nodig hebt. Als jij aandacht nodig hebt voor een bepaald iets of op een bepaald moment, is het alleen maar goed daar duidelijk in te zijn en dat niet in te pakken.

Helder en duidelijk
Laat mensen niet raden wat er met je aan de hand is. Door bepaald gedrag te vertonen, kun je misschien op den duur wel aandacht krijgen. Maar is dat de aandacht die jij wilt?

Als jij aandacht wilt voor het feit dat je ergens heel verdrietig om bent, maar dit indirect vraagt door met koud weer in een kanaal te springen, dan zal alle aandacht uitgaan naar jou redden uit dat ijskoude water en niet naar waar jij in wezen graag aandacht voor wilde. Dit geldt hetzelfde voor iets willen laten zien door middel van ondergewicht…

Wacht niet te lang tot mensen zien dat jij je niet lekker voelt, er iets met je is of jij een arm om je schouder nodig hebt. Zeg het of schrijf het op en geef het, dat is helemaal niet gek en vinden mensen vaak alleen maar heel duidelijk en fijn. Dan weten ze wat ze voor jou kunnen doen en kunnen ze je helpen. Als jij niet open bent, moeten ze het allemaal maar proberen te raden. En dat is verrekte moeilijk.

Onderschat de waarde van liefde en aandacht niet. Merk jij dat je er behoefte aan hebt, dan mag je dat best vragen. Je geeft anderen waarschijnlijk ook wel eens aandacht, een luisterend oor of een knuffel. Waarom mag jij dat dan zelf niet ontvangen?

Aandacht vragen op een gezonde manier is niet iest waarvoor je je hoeft te schamen. Als iemand iets voor jou kan doen, is dat toch alleen maar heel erg fijn? Ik denk dat op een gezonde manier om aandaacht vragen juist iets heel moois kan zijn. Als je dat leert, kun je zelf blijkbaar goed aanvoelen wat je nodig hebt en hier om vragen. 

Plaatjes: weheartit

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

14 reacties op “Ik wil aandacht”

  1. Mooie blog, herkenbaar wel

  2. Maar …hoe geef ik aandacht als ik de behoefte ernaar ervaar bij mijn dochter maar zij het toch af lijkt te houden ?

  3. mooie blog, voor mij wel erg helpend.

  4. wow story of my life.. zo herkenbaar.
    niet willen zeuren of irritant willen zijn maar van binnen schreeuwt alles in me om aandacht van volwassenen. je lief en schattig voor doen bij hen, vooral niets laten merken, maar het is zo’n gemis..
    ook heel herkenbaar: EINDELIJK die grote stap naar je mentor en therapie zetten, en dat je problemen daar vervolgens worden afgedaan als ‘pubertijd’ of een andere levensfase. ben nu in de twintig en het is er echt niet minder om geworden..
    en áls er dan een beetje aandacht komt, lijkt die in een bodemloze put te verdwijnen.

  5. Ik verlang echt enorm naar aandacht, om gezien te worden, maar ondanks dat heb ik geen dingen die ik doe om het te krijgen. Ik probeer juist zo min mogelijk op te vallen, waardoor ik dagenlang op mijn kamer zit, zodat niemand er maar last van heeft. Maar ondanks mijn ernstige ondergewicht, heb ik hier nooit aandacht mee gekregen, en dat is iets wat ik ook moeilijk vind. Het voelt onbelangrijk, alsof ik gewoon nooit wordt gezien, geen aandacht of liefde verdien..

  6. Ik vind het eerste plaatje met suffering ‘mooi’. Zo wordt het na verloop van tijd wel als je niet op tijd aandacht vraagt voor je problemen.
    Het is moeilijk aandacht vragen, maar ook de juiste aandacht geven door een ander is vaak moeilijk, dus niet iedereen zal altijd met open armen voor je klaar kunnen staan überhaupt. Het gaat altijd om de juiste klik voelen en daarover twijfelen; zijn je problemen wel in goede handen, wordt het begrepen en zien ze in waar ik werkelijk mee zit of wordt het gebagatelliseerd; anders had je je er allang over geuit, denk ik en niet steeds voor je gehouden of geuit op jouw manier, zonder woorden, maar destructief en in eenzaamheid erover.
    Als je een klik voelt, gaat de aandacht voor je problemen ook tussen neus en lippen door, heb je het zelf vaak niet eens door, maar voel je je na een (gezellig) theetje of praatje/onderonsje zoveel beter. Maar dat stukje ben je kwijt, raak je kwijt. Moeilijk om het weer te pakken te krijgen, om er weer een begin in te maken en voelen dat het wel meevalt en dat iedereen je het liefst happy ziet en echt wel voor je mee wil denken en daarin wat voor je doen.

  7. Super herkenbaar! Je wilt niet vervelend zijn en alle aandacht naar je toe trekken, je wilt laten zien dat je het zelf kan en je wilt je ouders niet belasten. Maar oh oh, wat voel je je soms zo eenzaam, en wat heb je dan even een luisterend oor en een omhelzing nodig! Maar daar wil je niet telkens om vragen. Naar de buitenwereld doe ik of alles goed gaat. Heel veel mensen weten van niks. In sommige gevallen zou het zoveel makkelijker zijn als ze het wel zouden weten, en er rekening mee konden houden. Maar ik wil niet anders behandeld worden en teveel aandacht vragen! Life is difficult!

  8. wow dit beschrijft mijn problemen precies!! Mooi geschreven… nu nog in de praktijk brengen.. gaat enorm moeilijk worden en heb er jammer genoeg ook niet het vertrouwen in dat ik het kan veranderen…

  9. Moeilijk om toe te geven, maar ik verlang ook zo naar aandacht…
    Net als wat Anoniem zegt heb ik ook nooit aandacht gehad, zelfs niet toen het niet goed ging. Wat zijn er veel momenten geweest dat iemand alle aandacht kreeg wanneer hij/zij een in mijn ogen onnozel kwaaltje ter sprake bracht, en dat mijn ‘hints’ altijd compleet werden genegeerd. Wat mij het meest is bijgebleven is dat ik een periode dagelijks het gevoel had dat ik op mijn laatste krachten naar de lessen kwam, dat ik hartkloppingen kreeg van de energie die dat kostte, en dat een docent op één van die dagen heel bezorgd in ging op de vermoeidheid van een klasgenoot die al een paar dagen moe was van het vele stappen. Ik vind het moeilijk om te zeggen, maar wat was ik jaloers op die aandacht. Ik vond zelfs dat ik het meer verdiende omdat ik zeker wist dat ik me slechter voelde dan mijn klasgenoot en omdat ik in tegenstelling tot ieder ander persoon nooit aandacht heb gekregen. Toen ik kort daarna helemaal opgebrand bij de huisarts kwam en ter sprake kwam dat ik daardoor met mijn stage ging stoppen, kreeg ik enkel te horen dat ik er niet mee moest stoppen want dat was zonde van dat half jaar wat ik kwijt was. Dat half jaar was echt wel het laatste waar ik me druk om maakte. Maar het was duidelijk, ik stond er voor mijn gevoel nog steeds alleen voor. Ik ben niet belangrijk, nog steeds niet. Nu gaat het goed met mijn gezondheid, maar nog steeds verlang ik naar mensen die me zien staan. Alleen mijn vriend is er voor me. Hoewel ik daar heel gelukkig mee ben, verlang ik nog steeds naar meer mensen die me echt zien staan.

  10. mooie blog en herken het wel..

  11. Mooie blog, het helpt me heel erg. Ik had niet door dat ik werkelijk naar aandacht verlangde, maar nu ik dit lees vallen de puzzelstukjes wel in elkaar. Heel erg bedankt!

  12. Ik durf eigenlijk nooit doelgericht om aandacht te vragen. Wanneer ik het eigenlijk juist nodig heb, me verdrietig en alleen voel, kruip ik liever weg in een hoekje of schrijf er semi-anoniem over op Proud. Ik ben bang dat mensen anders juist gaan denken dat ik een eetprobleem heb omdat ik aandacht wil. Ik zoek de erkenning daarom ook liever bij gelijkgestemden; lotgenoten met een eetstoornis.
    Gelukkig heb ik een super lieve en begripvolle vriendin bij wie ik altijd terecht kan. Ze begrijpt me als geen ander, maar dat komt ook doordat ze zelf een eetstoornis heeft.

  13. Mooie blog :-)! Ik herken er wel wat in. Ik denk vaak dat ik geen aandacht nodig heb, of geen aandacht wil of het niet ‘verdien’, maar het is vast iets waar ik ook wel eens naar verlang… Misschien niet vaak, maar er zijn zeker momenten dat ik het ‘nodig’ heb (dit is heel moeilijk en eng om toe te geven), al zal ik het niet gauw direct zeggen of laten merken. Misschien wel via een omweg, maar dan nog vind ik het iets heel lastigs… Zelfs hierop reageren vind ik lastig!

  14. Ik wil/wou ook aandacht maar dan vooral van de boy waarop ik ben/was ik sneed mezelf en huilde hierdoor vaak

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *