Soms verlang ik ernaar weer een klein kind te zijn. Geen verantwoordelijkheden, beschermd worden en eindeloze affectie van de wereld om mij heen. De grootste zorg die ik ‘s ochtends had, was wat ik vanavond als toetje zou eten. Daar dacht ik diep over na terwijl er Nutella aan beide kanten van mijn mondhoeken zat. Ik wil terug naar die tijd, daar waar ik niet alleen was en waar de wereld veel kleiner leek dan ik nu voor ogen heb. Daar waar alles mogelijk was. Ik vergat nare gebeurtenissen en telde de dagen af tot mijn verjaardag, want ik wilde groot worden. Toen ik een eetstoornis kreeg was het ineens heel anders; ik wilde klein blijven.
Lees hier enkele eerder door Farah geschreven blogs: ‘Niet de liefste vader van de wereld‘, ‘Maar er is toch niets mis met ons?’ en ‘Ik koos voor een leven zonder mijn familie‘.
Beschermd willen worden was een van de grootste redenen van mijn eetstoornis. Ik wilde dat er mensen waren die zich over mij ontfermden. Ik wilde dat ze mij zagen en ook zagen dat het niet goed ging. Ik wilde dat zij mij de liefde gaven die ik zo hard nodig had. Ik wilde soms een knuffel en ik wilde heel graag dat mensen voorzichtig met mij deden. Tegelijkertijd gaf ik gemengde signalen af, door wel altijd het heft in eigen handen te nemen en hoge muren om mij heen te bouwen. Ik durfde er niet direct om te vragen en daardoor viel ik in een gat, waarin ik mezelf uithongerde om liefde te krijgen. Terwijl de liefde die ik zo hard nodig had een basisbehoefte was. Ik miste dat heel erg en daardoor zocht ik het op andere manieren. Ik schaamde mij voor mijn behoefte aan liefde. Door niet te eten, ontnam ik mezelf ook mijn zelfliefde en zo vielen mijn normale en cruciale behoeften langzaam weg. Steeds een stapje verder van huis.
Het is menselijk om behoefte te hebben aan liefde en affectie. Het is niet raar om een knuffel te willen en te smachten naar iemand die even de last van je schouders tilt. Je kan de wereld niet alleen aan, maar een eetstoornis zal je niet helpen. Het zal de last enkel verzwaren en meer zorgen met zich meebrengen. Een eetstoornis is geen verlichting, maar een zwaar blok aan je been. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar jij mag aangeven dat je een luisterend oor nodig hebt. Jij mag het zwaar hebben zonder een eetstoornis. Jij hoeft niet alles te weten en alles alleen te doen zonder diagnose. Een eetstoornis en een slecht zelfbeeld liggen heel dicht bij elkaar, vaak heb je het idee dat je de liefde niet verdient, of nog moet verdienen. Maar, ik ben hier om je te vertellen dat jouw behoeften menselijk zijn en dat elk mens liefde mag krijgen. Of je nou heel klein bent of inmiddels volgroeid, het is een menselijke behoefte die genormaliseerd moet worden in de maatschappij, ook voor volwassenen.
Afvallen zal je niet de bescherming geven die je zoekt. Fysiek dunner worden maakt je niet jonger of zorgelozer. Het is belangrijk dat je de juiste zorg krijgt en als alle focus naar het eten gaat, krijg je niet de liefde en bescherming die je nodig hebt. Soms kon ik het ergens heel fijn vinden om in de kliniek te zijn, maar het is allemaal tijdelijk. Je moet weer weg, je moet weer door en je behoefte wordt er daar niet minder op. Ik kon mij soms in mijn behandeling voor mijn eetstoornis mateloos irriteren aan de schijf van vijf die ik ontelbare keren voor mijn neus kreeg. Informatie die mijn juf op de basisschool mij al vroeg had gegeven. Theoretische kennis die inmiddels mijn neus uitkwam en waar ik eigenlijk totaal geen behoefte aan had. Ik wilde gezien worden en dat gevoel kon de diëtiste mij niet geven.
Jij mag beschermd worden, ook als je niet meer ziek bent. Hierin heb ik natuurlijk eerder ook al benoemd dat je liefde en affectie mag krijgen van de buitenwereld, maar vergeet jezelf daarin niet. Jij mag jezelf ook liefde geven. Zelfliefde kan ook al heel erg helen. Door jezelf te weinig liefde te geven zoek je het straks nog meer bij anderen. Kijk ook naar wat je zelf kan doen om patronen te doorbreken. Jij mag er net zo goed zijn zonder eetstoornis, want een eetstoornis maakt niet dat jij meer of minder mag, maar dat je soms meer nodig hebt. Soms was ik gefrustreerd dat er geen oog was voor mijn problemen, maar later realiseerde ik mij ook dat er nooit genoeg oog voor was in mijn optiek. Ik kon het namelijk heel goed maskeren en ik vroeg liefde voor iets wat ik niet eens liet zien. Je kan niet van de buitenwereld verwachten dat ze je volkomen gaan begrijpen. Als je het niet meemaakt is het niet te begrijpen en misschien is dat soms maar beter ook. De gedachtegang is totaal niet gezond en ik gun je de vrijheid zonder. Want jij mag bestaan zonder een eetstoornis, simpelweg omdat het geen deel van je identiteit is.
Ik schaamde mij vaak om de bescherming die ik wilde, nu weet ik wel beter. Laat je beschermen, stel je open en klamp je niet vast aan aandacht die voortkomt uit je eetstoornis. Jij mag namelijk beschermd worden, van jezelf, zonder eetstoornis, als elk ander mens. Fysiek dunner worden zal je niet de bescherming geven die je zoekt.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie