Ik wil controle over mijn gevoel

Over een paar weken heb ik een intakegesprek bij Novarum. Het wachten is zo lang! Volgens mij moet ik daarna ook nog lang wachten tot een behandeling. Geduld, geduld, geduld. Klein beetje twijfel. Nu komt de intake steeds dichterbij. Ineens ga ik twijfelen.

  • Heb ik wel een eetstoornis?
  • Is het wel ernstig genoeg?
  • Kan ik zelf niet gewoon beter worden? Mindset..
  • Wil ik dit wel? Ik wil geen brood, melk, pasta, aardappels, kaas etc. Ik vind het fijn om af te vallen.
  • Als ik bij een gewicht ben van xx dan stop ik toch gewoon en ga ik mijn eigen eetlijst maken?

Vooral de vraag “Heb ik wel een eetstoornis?” en “Is het wel ernstig genoeg?” vind ik lastig. Daar blijf ik over nadenken.

Controle

Mijn a-typische anorexia werd veroorzaakt doordat mijn contract op het werk niet werd verlengd en ik vervolgens ergens werd ontslagen tijdens mijn proeftijd. Dit kwam door mijn vorm van epilepsie, een vorm die moeilijk te beschrijven is. Je ziet het in ieder geval niet meteen aan me. Ik werd onderzocht in het ziekenhuis, maar het lukte niet de epilepsie onder controle te krijgen. CONTROLE

Ik had hierdoor geen eetlust. Doordat ik niet veel te doen had nam ik een abonnement op de sportschool, zo had ik een uitlaatklep. Ook ging ik afvalshakes drinken. Van het één kwam het ander. Ik kreeg de diagnose A-typische Anorexia. Ik had nog niet door dat dit allemaal mijn emotie zou afvlakken. Ik voelde mij in ieder geval fijn en goed bij afvallen en sporten.

Sinds mijn contract niet verlengd werd, heb ik geen traan meer gelaten. Dat is zo een 7 maanden. Op het begin dat ik afspraken had met de psycholoog en psychiater vroegen ze elke keer hoe het met me ging en hoe ik mij voelde. Ik gaf dan altijd als antwoord “Weet ik niet, normaal denk ik. Gewoon, neutraal”. Ze lieten mij inzien dat dit komt doordat mijn emoties zijn afgevlakt door niet of te weinig te eten. Best logisch eigenlijk.

Niets voelen

Met (niet) eten bezig zijn is bij mij onder andere een manier om mijn emoties te onderdrukken. Gek eigenlijk dat je zoiets niet door hebt bij jezelf. Vorige week besefte ik mij dat maar al te goed, want ik had de emotie bijna niet onder controle. Mijn zusje heeft het net uitgemaakt met haar vriend. Ik kon heel goed met hem. Ik besef mij dat ik hem erg ga missen en er wel verdrietig van wordt… Het eerste waar ik vervolgens aan denk raad je vast al… Morgenochtend is de sportschool weer open en ga ik weer knallen. De dag daarop ook weer en die dag daarna ook. Ik ga ook nog minder eten, maximaal xxx kcal.

Nu denk ik alleen maar aan eten, afvallen, kcal etc. Ik hoef niet meer te denken aan wat mij verdrietig maakt en de brok, die ik na een hele tijd geleden in mijn keel had, verdwijnt. Ik hoef niet meer te gaan huilen. Positief blijven en weer door. Al zou ik ook zo graag weer eens willen huilen, maar ook weer niet.

De emotie is ook echt helemaal verdwenen. Het is nu een week later dat ik dit artikel schrijf en ik voel er niet echt wat bij. Ik kan het benoemen, maar het gevoel is weg. Natuurlijk ben ik verdrietig, maar dat kan ik alleen maar zeggen of naja beter schrijven.

Het intakegesprek

Ik ga wel gewoon, maar dit is wat er een beetje in mijn hoofd speelt. Nu ben ik benieuwd naar de behandeling. Wat zijn ze in hemelsnaam met mij van plan. Eetstoornis, epilepsie en dwangdingen. Ik wil het weten en er een beetje grip op hebben.

Toen ik voor mijn epilepsie bij een medisch psycholoog terecht kwam wilde ik ook alles onder controle hebben. Ik had haar na een eerste gesprek even een mail gestuurd over alles wat ik lastig vond van vroeger en onderin de mail erbij vermeld “Dan weet je dat en hoeven we het er niet meer per se over te hebben”. Dat vond ze niet zo leuk. Dat is ook niet zo handig geweest.

Ik heb hier wel van geleerd. De behandeling moet ik over mij heen laten komen. Ik ben gewoon echt niet zo een prater wat betreft negatieve dingen. Ik schrijf alles liever op. Ik overvraag ook altijd en ik wil dan zo snel mogelijk een duidelijk antwoord.

Zoveel vragen

Stel ik krijg een ambulante behandeling dan is dat misschien maar een uur per week? Een uur is echt kort wanneer je in een behandeling zit! Als je een eetstoornis hebt die a-typisch is kan je dan wel bijvoorbeeld een voltijd behandeling krijgen? Dan is het maar zo snel mogelijk verholpen. Krijg je meteen een eetlijst? Of krijg je dat niet wanneer je een gezond BMI hebt?

  • Wachten, wachten, wachten
  • Geduld, geduld, geduld
  • Laten, laten, laten
  • Komt goed, komt goed, komt goed

Hoe verliep jullie intake? Hoe verliep de eerste afspraak van de behandeling?

 

Fotografie: priscilladupreez

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

3 reacties op “Ik wil controle over mijn gevoel”

  1. Ik zou me geen zorgen maken over ‘wat ze met je van plan zijn’. Heel veel meiden met een eetstoornis hebben ook last van (andere) dwangklachten. Dat zijn ze vast wel gewend bij Novarum. Bovendien heb je kans dat je dwangmatigheid afneemt als je op gezond gewicht komt. Een laag BMI kan dit namelijk versterken.

    En die opmerking in de mail naar je psycholoog…daar moet ze maar tegen kunnen hoor. Vind ik 😉 Bijna iedereen vindt het lastig om over moeilijke dingen van vroeger te praten. En heeft daarom de neiging om het ‘onder het vloerkleed te vegen’ of het er maar niet meer over te hebben. Juist een psycholoog zou daar doorheen moeten prikken.

  2. spannend voor je die intake! laat je weten hoe het geweest was?

  3. Wel begrijpelijk dat je controle wil en dat is ook hoe de medische wereld vaak werkt; een ziekte moet men onder controle krijgen, echter zonder wat aan oorzaken te doen. Bij epilepsie bijvoorbeeld een onevenwichtig voedingspatroon, met teveel suikers, te weinig vetten, verstoring van het endorfinesysteem/overbelasting door exorfinen, een tekort aan een bepaald enzym en tekorten aan diverse voedingsstoffen. Bij een eetstoornis zijn er, naast het emotionele stuk, ook lichamelijke ontregelingen, zoals een tekort aan zink.
    Verder gaat het niet zozeer om controle over je gevoel maar over je emoties. Gevoel heeft te maken met je rechterhersenhelft; emoties hebben te maken met je denken en je linkerhersenhelft.
    Ik vind dat een hulpverlener goed met dingen zou moeten omgaan, ook al is diegene het er niet mee eens. Als je op dat moment te behoefte had om die mail te schrijven kan jou dat misschien helpen. Zo zag ik laatst een vrouw op hoge leeftijd, die een cappucino wilde in een horecagelegenheid. Toen ze de cappucino niet wilde, want ze had chocolademelk besteld, gingen ze daar goed mee om. Ze kreeg die chocolademelk.
    Ik hoop dat je verder komt met je therapie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *