Deze blog gaat over jou, die dit nu leest, of over als wij elkaar een keer zouden hebben ontmoet. Tijdens een bijeenkomst van Proud2Bme, op het forum in gesprek over jouw strijd, omdat ik in de tijd van mijn eigen eetstoornis bij je in groepstherapie heb gezeten of omdat we elkaar gewoon hebben leren kennen via een andere weg. Toch kom ik je weer tegen op een plek waar ik zo erg van hoopte dat jou er niet te ontmoeten. Ik schrok toen ik je zag en schaam me voor dat gevoel. Ik had zo voor je gehoopt dat je net als ik inmiddels weer aan het leven begonnen was. Maar je bent hier en ik zie aan alles in je ogen dat je er weer in zit. Heel diep deze keer.
Onze ontmoeting is ongemakkelijk. Ik probeer niet geschokt over te komen en weet niet wat ik moet vragen of waar ik moet kijken, maar probeer mezelf kalm voor te doen. Gelukkig heb ik een stapeltje post in mijn handen, dan heb ik tenminste iets om mezelf een houding mee te geven. Ik zou je graag op een andere plek op de wereld tegen willen komen, niet in de gangen van een kliniek. ‘Hoe gaat het?’, durf ik niet te stellen, want ik kan me zomaar voorstellen dat je geen zin hebt om daar met mij over te praten of je dan gedwongen wordt tot een standaard ‘Goed, en met jou?’. ‘Heb je een gesprek?’ vraag ik dan maar. Want ontkennen dat je hier voor behandeling bent, zou ook weer zo raar zijn.
Tijdens een kort gesprekje waarin we maar snel over mijn werk beginnen te praten en jij tussendoor opgelucht ademhaalt als de aandacht bij je weg gaat, neem ik onbewust alle signalen in me op. Als ik naast je sta voel ik precies wat ik voelde, toen. Dat duistere, eenzame, afwezige en misselijke gevoel. Ik sta hier met jou te praten, maar jij bent een stukje in beslag genomen. Je bent hier niet alleen. Jij staat hier met een leeg hart vol eenzaamheid en met een eetstoornis om je heen. Ik voel oude dingen, ik voel ‘toen’.
Ineens wil je toch wat uitleggen. ‘Het ging wel een tijdje goed hoor. Ik heb ook mijn studie afgemaakt en heb inmiddels werk. Maar ik heb een moeilijk jaar gehad en ineens kwam het toch weer terug. Maar ik denk dat ik het met een paar gesprekken wel weer op de rit heb.’ Ik hoop het voor je. Ik hoop het zo! ‘Doe wat nodig is, je komt er uiteindelijk weer sterker uit.’, zeg ik lekker standaard en omdat ik niet goed weet wat ik zou moeten zeggen. Ik wil dit niet. Ik wil dit niet voor jou.
Ik wilde je niet tegenkomen met je broek slobberend om je billen en die intens droevige lach op je gezicht. Ik wil niet dat je zoveel pijn voelt dat je geen andere manier weet, behalve alles verdringen. Ik wil niet dat je weer gegrepen bent door die wereld van schuldgevoelens, angsten, walging en paniek. Ik hoopte dit juist allemaal niet! Ik weet zo goed wat een stijd het was, ik weet zo goed wat ik toen voelde. Mijn eetstoornis is een trauma dat ik voor de rest van mijn leven met me meesleep. En ik wil niet dat jij het nu weer moet doormaken. Ik wil niet dat je kapot gaat van binnen. Ik wil niet schrikken van de blik in je ogen en je ingevallen gezicht… maar ik heb niets te willen.
Ik voel me bezwaard om hier zo naast je te staan. Ik wel en jij niet. Niet dat mijn leven geweldig en perfect verloopt. Ook ik loop tegen muren op, zit soms in de put of krijg een ‘klap’ in mijn gezicht van het leven. Maar gelukkig overleef ik dat nu zonder die klote eetstoornis. Ja, schelden mag als het om zulke gemene rotziektes gaat. Want ik ben ook gewoon hartstikke boos eigenlijk. Niet op jou, alles behalve op jou. Maar op die stomme, slopende eetstoornis! Ik haat jouw eetstoornis met je mee. Ik houd er alleen niet meer stiekem nog een beetje van…
Je wordt geroepen voor je gesprek. Ah, gelukkig, die ene fijne therapeute, denk ik stiekem. We zeggen elkaar gedag. Ik benoem nog wat nutteloze, maar welgemeende woorden van ‘Sterkte he’. Ik weet niet of je er wat aan hebt…
Want ik ben er niet, ik kan niet meer dan eventjes naast je staan. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik loop door de kille gangen terug naar mijn werkplek, met een soort schuldgevoel. Ik ken je, ik weet wie je bent en ken jouw verhaal. We hebben veel gelachen, gehuild en zelfs drankjes gedaan. Maar ik kan niets doen en dat geeft het gevoel alsof ik faal. Ineens ben ik vol ongemak als ik tegenover je sta. Ik wil zoveel voor je, maar ik weet niet hoe en begrijp ook wel dat ik niet de juiste persoon ben om jou te redden. Dat moet je zelf doen, al weet je nu even niet meer hoe.
Ik ben boos. Niet op jou, maar op die achterlijke eetstoornissen. Door mijn werk heb ik zoveel mooie mensen zien lijden en gelukkig ook zien herstellen. Maar iemand zien terugvallen, zeker van dichtbij of zelfs het nieuwsbericht krijgen dat iemand is overleden… het went niet. Nooit. Je leert er niet mee omgaan. Het breekt me iedere keer weer. Misschien ben ik er ook wel extra slecht in omdat ik iedere keer weer denk; Voor het zelfde geld was ik het geweest. Het komt dichtbij, die terugval, dat overlijdensbericht; het is een stukje mij.
Naast boosheid voel ik frustratie en onmacht. Ergens zou ik ineens gewoon willen wat mijn ouders wilden toen ik nog in mijn eetstoornis zat. Alles wat zij tegen mij zeiden of over mij dachten in die tijd, denk ik in stampvoetende gedachtes heel even snel over jou. Waarom eet je niet gewoon? Zie je het dan zelf niet? Je weet toch wel beter? Ik snap dat je het moeilijk hebt, maar waarom geef je toe als je merkt dat je eetstoornis aan je trekt? Waarom doe je jezelf dit aan?!!
Ondertussen weet ik als geen ander hoe het werkt. Ook ik kende periodes van terugval, ook ik ging door die hel. Ik voel mijn frustratie, maar ik weet het ook allemaal wel. Ik weet dat het niet zo simpel is en dat je echt wel vecht. Maar ik wil het zo graag. Ik wil je het liefst vandaag nog beter maken en dat ik dat niet kan, wat ik ook tegen je zeg, maakt het zo verdrietig om naast te staan. Ik voel onmacht en pijn in mijn keel, emotie. Ik wil dat je beter wordt. Heel graag en heel snel. Want dit gun ik je niet.
Ik weet dat je vast zit voor je gevoel. Dat je misschien wel denkt dat dit zo’n erge terugval is en ook nog eens de ‘zoveelste’, dat je bang bent geworden en de hoop soms verliest op herstel. Ik ben ook bang en ik zag het daar in de gang ook in je ogen. Je wilt wel hoopvol en stoer zijn, maar het is even op. Het zat ergens in je, maar je bent het ergens, gaande weg verloren. Misschien wel toen het je een tijd moeilijk werd gemaakt om nog te genieten van het leven. Het duurde te lang, misschien brak het je op. Je raakte de draad kwijt in de uitdagingen van het leven. Ik hoop dat je terugvecht en zou het liefst alle zekerheid, vertrouwen en rust per direct aan je terug willen geven.
Het leven is hard voor je hart, dat weet ik heel goed. Blijf praten, blijf zoeken, blijf stapjes zetten en laat je niet meeslepen. Je krijgt hier spijt van, ook deze terugval weer. Ik weet nog wat je zei op je laatste dag therapie; ”Doeg allemaal, en hopelijk niet tot een volgende keer!” Ik wilde je daar het liefste aan houden, maar het contact verwaterde en onze afstand is nu te groot. Ik hoop dat je het redt met mensen om je heen en zo nodig mensen inschakelt die jouw schaamte voorbij gaan. Hulp, dat verdien je en hele goede ook.
Ik wil zo graag dat jij, die nu deze blog leest, beter wordt en ik hoop dat ik je een klein beetje kan raken met deze blog. Ik heb zelf zo vaak gedacht dat ik het niet zou redden en verbaas mij nog iedere dag over wat ik nu sta. Het is mogelijk, zelfs ook al voelt dat nu even helemaal niet meer zo. Jij bent niet die ene uitzondering waarbij het nooit beter wordt. Daar zijn er maar heel weinig van. Ik wil niet dat je dood gaat, niet van binnen en niet in het echt. Ik wil dat je leeft. Ik wil niet dat je lijdt, ik wil dat je vecht. Ik wil niet dat je verder wegzakt, ik wil dat je weer leert leven, maar deze keer voor het echt!
♥
Fotografie: Petra Bensted, Proud2Bme
Geef een reactie