Ik wil een diagnose

Ik wist vroeger niet waar ik last van had. Ik dacht dat ik niks had, althans niets dat een naam mocht hebben, maar tegelijkertijd ging het niet goed met me. Soms dacht ik dat ik depressief was, maar daar twijfelde ik dan weer aan als ik overdag gewoon vrolijk was. Soms dacht ik dat ik een soort van eetstoornis had of anorexia, maar dat verwierp ik dan weer als ik op een avond voor de televisie chips aan het eten was. Ik wist niet wat ik had, want ik voldeed nooit aan alle symptomen als ik die op internet bij verschillende psychische problemen opzocht. Soms wilde ik graag dat ik wel aan al die symptomen voldeed, want dan wist ik tenminste wat ik had.

Ik had al zo vaak een zelftest voor depressie en een zelftest voor eetstoornissen online gedaan, maar ik voldeed volgens mij nooit helemaal aan al die vragen en eisen. En dat begrijp ik ook wel. Ik was niet altijd depressief. Als ik naar school ging en met een vriendin leuke dingen ging doen tussen de lessen door, had ik het vaak best naar mijn zin. Ik kon dan plezier maken en echt lachen. Op die momenten dacht ik dan vaak bij mezelf ‘Zie je wel, er is niets met me aan de hand, ik loop me gewoon aan te stellen’. Maar als ik dan na school thuiskwam en mijn huiswerk aan het doen was, voelde ik die donkere wolk weer langzaam boven me komen hangen. Ik begon me negatief en leeg te voelen. Was ik dan toch depressief? Weer zocht ik de kenmerken van een depressie op internet op.

Symptoom 1. “Depressieve stemming gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag, zoals blijkt uit ofwel subjectieve mededelingen (bijvoorbeeld voelt zich verdrietig of leeg) ofwel observatie door anderen”

Nee, daar voldeed ik dus al niet aan. Ik was gedurende het grootste deel van de tijd die ik op school doorbracht, best redelijk positief. Maar waarom voelde ik me dan toch zo ongelukkig, leeg en eenzaam? Ik was ook aan het rommelen met eten, maar om nou te zeggen dat ik een eetstoornis had? Opnieuw zocht ik op internet naar de symptomen van een eetstoornis. Ik gaf in die tijd nog niet over, dus ik zou dan moeten voldoen aan alle kenmerken van de eetstoornis anorexia. De eerste twee kenmerken die ik vond waren:

Kenmerk 1. Snel verlies van gewicht, gespreid over een periode van slechts enkele maanden of weken.
Kenmerk 2.
De vaste overtuiging dik te zijn hoewel daar geen enkele reden voor is.

Nee, daar voldeed ik dus ook al niet aan. Ik probeerde wel om af te vallen, maar dat lukt me niet echt. Ik was dus de afgelopen maanden dus geen kilo’s kwijt geraakt. Daarnaast wist ik best dat ik slank was, ik was immers de dunste van de klas. Ik vond mezelf dus ook niet dik.

Mijn conclusie naar aanleiding van bovenstaande was dan ook dat ik geen eetstoornis of depressie kon hebben. Natuurlijk is het fijn om te weten dat je niet lijdt aan deze nare psychische problemen, maar als je je aanhoudend niet gelukkig, negatief en leeg blijft voelen, dan zou je soms liever wel een soort van diagnose hebben. Met een diagnose kon ik tenminste wat doen. Ik kon dan op internet opzoeken wat ik tegen deze psychische problemen kon doen. Ik kon op zoek naar een oplossing.

Bovendien kon ik dan niet alleen op zoek naar een oplossing, ik zou mezelf dan ook meer serieus kunnen nemen. Nu had ik toch regelmatig het gevoel me aan te stellen, terwijl wanneer ik zou weten dat er daadwerkelijk iets met de aan de hand was dat een naam had, ik de bevestiging zou krijgen dat ik me niet aanstelde.

Soms wilde ik zo graag dat ik gewoon wist wat ik had dat ik me wel eens een dag gedroeg naar de symptomen waarover ik had gelezen. Misschien had ik hier eigenlijk wel last van maar hield ik voor mijn omgeving een masker op? Ik zat dan een dag lang met een extra chagrijnig gezicht in de klas om erachter te komen of ik misschien toch depressief was. Maar eigenlijk hield ik dit soort dingen bijna nooit vol, want er was altijd wel iets om te lachen of plezier door te maken. Ook voor eten gold dit. Ik was dol op lekker eten zoals friet, pizza en snoep. Wanneer ik dan een dag mijn best deed om niets te eten, maar een vriendin me na schooltijd vroeg samen naar de pizzeria te gaan, dan zei ik maar wat graag JA. Natuurlijk baalde ik dan wel van mezelf, omdat ik het niet-eten dan weer niet had kunnen volhouden, maar ik wilde een gezellig avondje pizza eten ook niet door dit alles laten verpesten.

En zo dacht ik jarenlang dat er niets serieus met mij aan de hand was en durfde ik geen hulp te vragen. Mijn negativiteit verergerde, zo ook mijn problemen met eten. Uiteindelijk groeide dit uit tot een eetstoornis en depressie. Nee, daar was ik niet blij mee, maar ik wist wel eindelijk wat er met me aan de hand was. Ik had achteraf gezien echter gewild dat ik mijn ‘psychische problemen in ontwikkeling’ serieuzer had genomen en er hulp voor had gevraagd. Dan had het namelijk nooit zover hoeven komen. Het had me heel wat ongelukkige jaren gescheeld.

Neem je problemen serieus, ookal voldoen ze niet aan een officiele diagnose. Wacht niet totdat ze dat wel doen. Het is geen positief iets om een diagnose te hebben. Hoe eerder je ingrijpt, hoe eerder je een gelukkig leven kun leiden, hoe minder levensjaren je letterlijk en figuurlijk verziekt.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Ik wil een diagnose”

  1. …..

    Precies dit voel ik. Maar ik weet serieus niet wat ik ermee moet. Want juist doordat er ook genoeg leuke dingen zijn, kan ik helemaal niet omschrijven waar ik nou precies ‘last’ van heb. En moet ik ermee naar een huisarts? Een psycholoog? Een diëtist? PMT? Zelfs een fysio? Where to start?

  2. @ Schaatster
    Als ik een tip mag geven zou ik de dingen waar je last van hebt heel serieus nemen en voor jezelf opschrijven en nadenken wat voor hulp je eventueel prettig zou vinden.

    Dan zou ik naar de huisarts gaan omdat je zowieso voor ‘hulp’ een verwijzing moet hebben van de huisarts. Je kunt vragen om een verwijzing naar een psychotherapeut of psycholoog en uitleggen waarom je denkt dat dit nodig is.

    Een GZ psycholoog of psychiater kan als vervolgens onderzoeken waar je last van hebt waardoor je beter in kaart hebt wat er aan de hand is en waar je hulp bij nodig hebt. het kan ook zijn dat zij je weer doorsturen naar diëtist oid, maar dan ben je ieder geval niet alleen met je problemen en worstelingen en zijn er mensen die je kunnen helpen!

    Tis maar een tip maar hopelijk kun je iemand of iets vinden die je kan helpen. xxxx

  3. @Schaatster,
    Ik ben het helemaal eens met luna! Als je er zelf niet uitkomt kan je ook altijd naar je huisarts gaan en vragen of die samen met jou kan kijken naar wat verstandig is.

    En over de blog, HERKENBAAR in het kwadraat…

  4. Goed stuk, deels ook herkenbaar. Wat ik graag een hoop overgeslagen en nooit die volledige diagnoses ‘bereikt’! Wel vraag ik me eerlijk gezegd af of het lukt om hulp te krijgen in zo’n vroeg stadium.

    In de GGZ moet vanaf 2014 zelfs in de eerstelijns zorg (wat dan ‘basis’ gaat heten) alles vanuit DBC’s (diagnosebehandelcombinaties) gaan. Je moet dan een diagnose hebben om bijvoorbeeld naar een psycholoog te kunnen, heerlijk stickertjes plakken dus :s.

  5. Wauw, super herkenbaar en op het goede moment. 🙂
    Ik heb gister besloten mijn mentor erbij te betrekken. Ik dacht; ‘ik kan echt niet meer, ik kan gewoon niet nóg een winter op deze manier doorbrengen’.
    Dus nu heb ik afgesproken naar de huisarts te gaan en een doorverwijzing te vragen. Ik loop al zo lang rond met allemaal van die ‘half’-symptomen dat ik het eigenlijk normaal ben gaan vinden om me constant ellendig te voelen.

  6. Ow, wat herkenbaar weer.
    Ik heb ook op deze wijze anorexia en depressiviteit ontwikkeld :(.

  7. erg herkenbaar!

  8. Dit is echt heel herkenbaar, echt bijna alles wat hier staat.

  9. Zo herkenbaar!
    Door deze manier heb ik het juist alleen maar erger gemaakt.

  10. Ja, herkenbaar. Ik wilde eigenlijk helemaal niet extreem veel afvallen ofzo, maar omdat ik anders geen diagnose kon krijgen ben ik toen maar extra veel afgevallen. Maar volgens mij had ik nooit de diagnose anorexia kunnen krijgen, want toen ik heel dun was, vond ik mezelf ook heel dun en ik ben nooit binnen een korte tijd veel afgevallen. Toch beweerden de artsen dat ik zeer ernstige anorexia had, beetje verwarrend.

  11. Bedankt Luna en Charlotte,
    Ik ga inderdaad maar eens beginnen met opschrijven. Ik vind het heel lastig om erachter te komen wat ik voel of wat erachter zit.

  12. Mooi geschreven Scarlet. En herkenbaar..

    Al die jaren denken dat het niet erg genoeg is en soms zelfs twijfelen of je dan misschien een enorme aansteller bent die alles verzint. Stiekem soms ‘hopen’ dat je een keer een diagnose krijgt. Maar ook dat dan weer belachelijk vinden van jezelf.
    En dan na al die jaren voel je het ineens, kan je niet meer verder en krijg je ook de diagnoses. Eetstoornis, depressie, persoonlijkheidsproblematiek. En voor het eerst dacht ik ‘waarom overkomt dit mij’ en was ik juist helemaal niet! blij met de diagnoses. Nu zou ik wensen dat ik ze niet had, dat ik me gelukkiger voelde en dat ik eerder open had durven zijn over mijn strubbelingen.

    Aan iedereen die twijfelt of je problemen wel erg genoeg zijn om over te mogen ‘zeuren’, NIET DOEN! Alles waardoor je niet lekker in je vel zit is een reden om over te mogen praten. Juist sterk als je er meteen wat aan wil/kan doen (: En hoe eerder verholpen hoe beter toch (:

  13. Herken me echt in bijna alle stukjes die Scarlet steeds schrijft..
    Heb gelukkig (?) wel steeds meer het gevoel dat ik hulp moet gaan zoeken.
    Maar zie het in praktijk totaal niet zitten..

  14. Wat een goede blog! Herken het van ‘vroeger’. Nu héb ik helaas echt daadwerkelijk die diagnoses…

  15. Heel herkenbaar!

  16. dankjewel charlet
    voor deze inspiratie mijn levens doel is om te blijven fietsen naar school en terug soms is het lastif maar ik kom er love naar dit

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *