Daar zit ik weer op mijn hometrainer uit volle borst mee te zingen met het nummer What about us van Pink. De tekst ken ik uit mijn hoofd en het nummer kan ik vele malen achter elkaar luisteren. Vooral dat ene zinnetje…’’I don’t want control, I want to let go’’. Controle, ik zou het zou graag meer uit handen willen geven, maar dat is in mijn ogen een hele zware berg die ik moet bewandelen en waarvoor ik een aantal keer moet stoppen en soms een duwtje in de rug nodig heb.
Chronisch ziek
Al vanaf mijn tweede levensjaar heb ik verschillende ziekenhuizen vanbinnen en vanbuiten leren kennen. Ik heb een chronische longziekte die mij al vele malen in angst en paniek heeft gebracht. In totaal misschien wel meer dan honderd keer in ziekenhuizen opgenomen geweest en hoe hard ik ook vecht en mijn medicijnen nu heel trouw inneem de ziekte laat onvoorspelbaar opnieuw en opnieuw van zich horen. Al meer dan twintig jaar heb ik geen controle over mijn ziekte kunnen krijgen, wat mij frustreert en ook zeker wanhopig en verdrietig maakt. Daarom heb ik al heel wat trucjes bedacht om mijn lichaam wel onder controle te krijgen. Laten we beginnen met mijn eerste plan: een dwangstoornis.
Dwangstoornis
Zoals ik al schreef, heb ik al vanaf klein meisje veel ziekenhuisbezoekjes mogen brengen. Tijdens de basisschool voelde ik mij hierdoor een beetje bijzonder en probeerde mijn afwezigheid te compenseren met een hele goede leerling te zijn. Dit plannetje werkte wel, waardoor ik veel vrienden en vriendinnen had en de leraren gek op mij waren. Helaas, hielp dit harde werken op school niet voor mijn lichaam. Mijn longziekte liet zich telkens weer kennen en ik was in de war. Waarom ik? Waarom moet ik zo vaak ziek zijn? Waarom….?!
Voordat ik mezelf ervan bewust was, ging ik mij focussen op routinematige handelingen. Zo moest ik elke ochtend een gedicht schrijven, moest ik per dag drie keer oefenen voor mijn spreekbeurt, moest ik elke avond al mijn knuffels in dezelfde positie zetten en zo had ik wel tig verschillende dingen die ik moest doen, maar… waarover ik wel controle had!
Althans dat hoopte ik, maar het tegendeel bleek. Ik werd meer en meer gek van mijn gedachten en dwangmatige leefpatroon, wat uiteindelijk ervoor zorgde dat ik weer een extra dokter erbij had: meneer de psychiater.
Eetstoornis
Toch gaf ik mezelf niet gewonnen. Ik mag dan wel een longziekte hebben en last hebben van wat rituelen, maar er is vast wel een manier om m’n lichaam onder controle te krijgen, welkom plan twee: een eetstoornis.
Omdat de dwangstoornis mij dus verder liet afdwalen van mezelf ontwikkelde ik er nog een probleem bij. Ik wilde zo enorm graag grip krijgen op mijn leven dat ik dit uiteindelijk vond in mijn eetstoornis anorexia, later eetstoornis NAO. Eindelijk had ik mijn lichaam in de hand. Ik kon zo weinig eten als dat ik mezelf toestond en kon zo veel afvallen als dat ik mijn hoofd had. Wat was dat heerlijk zeg, ik hoefde naar niemand te luisteren alleen naar de eetstoornis en mijn eetstoornis gaf mij ook nog eens die prachtige controle op mijn lichaam.
Deze “grandioze” oplossing heeft uiteindelijk mijn lichaam nog meer kapot gemaakt en heeft mij nog meer ziekenhuisopnames bezorgd. Zoals vaak op Proud wordt gezegd, jij hebt geen controle over de eetstoornis, maar de eetstoornis over jou. Ik kan je voor honderd of nee voor duizend procent vertellen dat dit ook de realiteit is. Zowel mijn dwangstoornis als mijn eetstoornis hadden controle over mijn gezonde gedachten genomen en was ik meer en meer verwijderd geraakt van een gezond en gelukkig leven.
Wensen
In alle jaren dat ik deze stoornissen met mij meedroeg, heb ik verschillende vormen van hulp gehad. Ik ben hier enorm dankbaar voor en kan je meegeven dat ik zonder hulp nog veel en veel verder was afgedwaald van mezelf. Mijn longziekte zal niet overgaan, maar langzaam probeer ik dit te accepteren en niet meer uitwegen te zoeken in andere “leuke” ziektes.
Mijn wens is om nog meer de controle uit handen te gaan geven, want nog altijd heb ik wel wat trekjes van een control freak, een twijfelaar en perfectionist. Samen met een aantal hele lieve mensen uit mijn omgeving hoop ik dit te gaan bereiken en mijn vraag aan jou is of jij ook met mij deze uitdaging aan wil gaan?!
Fotografie: Pexels
Geef een reactie