Door alle kennis over sporten en voeding, reclames op tv over antirimpelcrèmes en de mogelijkheid tot het bezoeken van een plastisch chirurg lijkt het tegenwoordig heel maakbaar: het perfecte lichaam. Als we willen, kunnen we dus redelijk gemakkelijk ons perfecte lichaam creëren. Het lijkt ook alsof onze maatschappij draait om uiterlijk en het hebben van een perfect lichaam. Als je daaraan voldoet, dan tel je pas écht mee.
Wat hebben we tegenwoordig toch veel over voor het perfecte lichaam. Als ik om me heen kijk, zie ik dat veel mensen hier in ieder geval hard hun best voor doen. De één werkt zichzelf 6 keer in de week in het zweet in de sportschool. De ander loopt elke ochtend een rondje hard. Weer iemand anders verbiedt zichzelf bepaalde dingen te eten en drinken. Mensen geven een fortuin uit aan crèmes die zouden helpen tegen huidveroudering en rimpels. Tot slot zijn er ook mensen aan het sparen voor een borstvergroting, schaamlipcorrectie of botox, want we vinden onszelf niet goed genoeg en willen het perfecte lichaam.
Ik sta er soms echt van te kijken hoeveel moeite iedereen hierin steekt. Natuurlijk vind ik het ook belangrijk om er goed uit te zien en doe ik hier moeite voor. Ik gebruik make-up, probeer voldoende te slapen, ik eet goed en ik sport. Dit zijn echter dingen die ik helemaal niet erg vind om te doen en het kost me ook niet bijzonder veel moeite. Ik heb het er tegenwoordig dan ook echt niet meer voor over om bepaalde producten niet meer te mogen eten. Ook zou ik mijn eigen lichaam geen pijn willen (meer) doen om het ‘perfect’ te laten zijn.
Een tijdje geleden was het bijvoorbeeld in mijn omgeving opeens een hype om borsten te laten vergroten. Ik was hier echt stomverbaasd over. Het waren meiden van mijn leeftijd die ik echt een prachtig lichaam vond hebben. Ze waren precies in verhouding en alles leek te kloppen. Maar opeens hadden ze allemaal grotere borsten. Blijkbaar deelden zij niet dezelfde mening als ik over hun lichaam en vonden ze dat ze daar iets aan moesten doen. Een operatie ondergaan dus om hun borsten te vergroten. Doodzonde vond ik dat.
Hoewel een eetstoornis natuurlijk niet draait om het creëren van een perfect lichaam was ik in die periode toch echt niet tevreden met mezelf. Ik wilde het perfecte lichaam nastreven dat ik voor ogen had. Ik vond een lichaam perfect als het mager was. Dik worden werd mijn grootste angst, want dan zou ik niet meer in mijn perfecte plaatje passen. Ik dacht dat ik me dan doodongelukkig zou gaan voelen. Het stomme hieraan is dat ik me ook doodongelukkig voelde toen ik juist afviel en dunner werd. Ik was dun, maar het was nooit dun genoeg.
Niet alleen jonge vrouwen (en ook mannen natuurlijk) proberen een perfect lichaam na te streven. Als ik mijn moeder met haar vriendinnen hoor praten, dan is het bij hen ook regelmatig het onderwerp van gesprek. Ze vinden dan dat ze niet meer zo strak en slank zijn als vroeger. Logisch natuurlijk, want als je ouder wordt gebeurd dat met je lichaam. Helemaal wanneer je ook nog eens meerdere kinderen op de wereld hebt gezet. Maar dat willen ze niet accepteren. Zij hebben ook heus wel gezien hoe Doutzen Kroes na een aantal weken na haar zwangerschap weer helemaal strak in bikini liep. Totaal niet realistisch natuurlijk voor mensen die geen supermodel zijn, maar het doet blijkbaar toch iets met hun zelfbeeld.
Gek genoeg is mijn beeld van wat een perfect lichaam is door de jaren heen veranderd. Waar ik vroeger het idee had dat een mager lichaam perfect was, vind ik het nu echt heel mooi als een vrouw wat meer rondingen heeft. Een tijd geleden gebeurde er al helemaal iets waar ik echt van stond te kijken. Ik stond namelijk in een pashokje kleding te passen, maar het zat me gewoon niet mooi. Ineens realiseerde ik me dat ik mezelf te dun vond voor dat kledingstuk. Ik viel toen bijna van mijn stoel van verbazing, omdat ik niet had gedacht dat ik dat ooit over mezelf zou zeggen. Dit is wel echt het perfecte voorbeeld van hoe mijn beeld van wat perfect is, is veranderd.
Ik ben er verder ook achter gekomen dat iedereen wat anders verstaat onder perfect. Ik vind mijn vriendinnen allemaal stuk voor stuk een perfect lichaam hebben, maar zij klagen ook over hun lichaam en vinden het verre van perfect. Waar de één rondingen mooier vindt, vindt de ander juist een dun lichaam mooi. De één houdt van grote borsten, de ander van kleine borsten. De één vindt het mooi als mensen een buikje hebben, de ander vindt dat niet.
Kortom: het perfecte lichaam bestaat niet en is daarom ook onrealistisch om na te streven. Wat ik mooi vind, hoef jij niet mooi te vinden. Het allerbelangrijkste is dat je gelukkig bent en dat je van jezelf houdt. Want geloof me, een perfect lichaam zal je echt niet gelukkig maken. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat er ook maar iemand op deze wereld is die enorm blij zal zijn met haar perfecte lichaam als verder alles in haar leven fout loopt. Als je écht gelukkig bent, dan maakt dat ene dingetje wat je aan je lichaam niet mooi vindt ook niet meer zoveel uit.
Fotografie: Adriano Agulló
Geef een reactie