‘’Je moet gewoon jezelf zijn”, is iets wat mensen wel eens tegen me zeiden als ik eerlijk vertelde dat ik onzeker was. Ik had geen flauw idee hoe ik dat moest doen, wie ik was en hoe je jezelf kunt blijven tussen mensen die daar allerlei oordelen over hebben. Jezelf zijn is heel bevrijdend. Maar waarom doe ik het dan niet altijd en waarom heb ik er soms zoveel moeite mee?
In mijn tienerjaren, keek ik erg naar de mensen om mij heen. Hoe gedragen ze zich? Wat vinden ze leuk aan anderen? Met dat soort dingen was ik vaak bezig, in de hoop mezelf te ontdekken en misschien ook wel bevestiging te krijgen dat ik ook leuk was. Dat ik meetelde, dat ik er mocht zijn, omdat ik daar zelf zo vreselijk aan twijfelde in die tijd. Die twijfel zorgde ervoor dat ik mezelf begon te vergelijken met anderen.
Nog steeds kan ik mezelf wel eens vergelijken met anderen, vooral wanneer ik me niet zo goed voel, dingen niet zo goed lopen in mijn leven of ik een periode ongelukkig ben door bepaalde gebeurtenissen. Heel menselijk. Ik wil me dan anders voelen dan ik me voel, weer lekker in mijn vel zitten. Als ik anderen zie die wel in die periode in hun leven zitten, kan ik dat heel lastig vinden. Ik wil ook weer stralen, me mooi en goed voelen en gelukkig zijn. Toch lukt dat dan even niet en dat zorgt er bij mij soms voor dat ik mezelf ga vergelijken en uiteindelijk zelfs anders voordoe dan dat ik me eigenlijk voel. Want ook al voel ik me slecht, ik wil in ieder geval wel leuk gevonden worden…
Ja, ik wil leuk gevonden worden. En daar ben ik helemaal niet de enige in. Wel heb ik soms iets te hard geprobeerd om leuk gevonden te worden. Ik deed heel hard mijn best om te zorgen dat anderen mij zagen staan, deed wat ze verwachten of deed anderen na. In de hoop ook leuk gevonden te worden, net zoals de vrienden van die mensen of door die ene jongen. Ik was niet meer mezelf, waardoor de bevestiging ook niet bevredigend was uiteindelijk. Steeds weer zocht ik er opnieuw naar en deed ik dingen die niet bij mij paste.
Wanneer ik dan eindelijk die waardering kreeg of iemand mij bijzonder vond, voelde dat ergens ook wat ongemakkelijk. Want ik was helemaal niet altijd zo. Vervolgens moest ik dus mijn status hoog zien te houden door een masker te dragen. Mijn echte ‘ik’ weg te stoppen en alleen maar leuk en enthousiast te doen. Want dat is toch wat mensen willen? Een leuke, zelfverzekerde spontane vrouw? Geen vrouw die moe is, zich soms ongelukkig voelt en al helemaal niet iemand met een eetstoornis en zelfbeeld van een drol. Dus deed ik heel erg mijn best dat te overschreeuwen.
Inmiddels heb ik, na heel wat jaren behandeling voor mijn eetstoornis, zelfreflectie door mijn studie, werkervaring en ouder worden, gemerkt dat het een ontzettend naar gevoel is om jezelf niet te zijn. Ik ontkende mezelf jarenlang. Ik negeerde mijn eigen behoeftes en was enorm gespannen. Ik hield het niet vol en raakte uitgeput. In therapie leerde ik wie ik echt was, wat ik nodig had om mij goed te voelen en hoe belangrijk het is om daar waarde aan te hechten en naar te leven. Dat ik, ik ben en dat ik daar goed voor moet zorgen om me gelukkig te voelen. Of anderen dat nu leuk vinden of niet, dat is echt niet zo belangrijk als ik dacht.
Dat betekent soms ‘nee’ zeggen. Op mijn eigen grenzen letten. Stilstaan bij wat ik echt wil, wat ik nodig heb en wat ik voel. Loslaten wat anderen van me denken. Niet teveel waarde daar aan hechten. En al deze dingen zijn juist zo ontzettend moeilijk!
Soms is de mening van een ander belangrijk. Bijvoorbeeld in het werk dat ik aflever, mijn schoolprestaties vroeger ivm een cijfer of als iemand mij uitlegt waarom hij of zij iets gevaarlijk of niet goed voor mij vindt uit liefde om me te beschermen. Maar heel vaak is de mening van mensen om mij heen veel minder belangrijk dan ik dacht. Ik hechtte dan te grote waarde aan wat zij van mij vonden. Hoe ze vonden dat ik eruit zag bijvoorbeeld, of als het gaat om wat ik zeg, hoe ik doe of wat ik vind. Ik mag dan echt wel wat vaker tegen mezelf zeggen dat het niet belangrijk is wat anderen ervan vinden. Ik vind zelf dat ik er leuk uitzie, aardig deed, een leuk gesprek had en me gedroeg zoals ik ben. Of een ander dat nu leuk vindt of niet, is niet altijd belangrijk.
Mezelf zijn is niet alleen moeilijk omdat anderen er van alles van mij vinden of misschien wel achter mijn rug om bespreken. Het is ook moeilijk, omdat ik zelf soms een waarde oordeel heb. Ik vind dan dat ik eigenlijk perfect moet doen. Dat ik geen onhandige opmerkingen mag maken. Dat ik er altijd super mooi uit moet zien en dat ik aandacht moet geven aan iedereen die op mijn verjaardag is bijvoorbeeld. Als dat niet allemaal lukt, -omdat ik nu eenmaal een mens ben-, kan ik daar soms nog wel even over piekeren. Ik verwijt het mezelf dat ik dingen anders had moeten zeggen, meer contact had moeten zoeken of geen fout had moeten maken.
Ik schrijf dit nu wel zo eerlijk en open, over mezelf, maar ook nu bedenk ik me wat jullie hiervan vinden. De ene keer hecht ik er meer waarde aan dan een andere keer. Maar toch denk ik er over na. Hoe jullie over me zouden denken en wat ik daarvan vind. Vinden jullie het zwak, dat ik bezig ben met wat anderen van mij denken? Moet ik niet die sterke, pro-recovery Nouska zijn, waarmee het altijd goed gaat? Ik vind van niet, -en aan die eigen mening hoef ik niet te twijfelen. Anders ben ik niet mezelf. Want ook ik ontwikkel mij nog steeds. Ook ik ben soms iets te druk op een feestje, omdat ik blijkbaar onzeker ben en mezelf wil laten zien als iemand die heel spontaan en gezellig is. Ook ik vind het soms helemaal geen fijn idee dat anderen waarschijnlijk een negatief oordeel over mij hebben, me niet leuk vinden of dingen over mij denken die ik niet eens hoef te weten.
Maar ik ben ook gegroeid. Sinds het herstel van mijn eetstoornis is er een soort startschot gegeven aan mijn reis in persoonlijke ontwikkeling. Ik heb naar mezelf leren kijken en mezelf leren ontwikkelen. Soms lukt dat nog niet helemaal, maar ik ben ook nog geen wijze, oude dame van 80. Ik heb nog wat jaren te gaan, om te worden wie ik eigenlijk ben. Daarvoor moet ik nog wat levenservaring op doen hier en daar. En dat gebeurt ook. Al komt die levenservaring soms ik een behoorlijk rottige of pijnlijke verpakking. Ik leer een hoop, waaronder dat ik mezelf mag zijn. Ook als ik even niet zo lekker in mijn vel zit.
Ik mag mezelf zijn in alle fases van mijn leven. Ik ben mezelf eigenlijk altijd. Als ik mij zelfverzekerd voel en mijn eigen, andere mening durf te delen. Maar ook wanneer ik wat onzeker ben en mezelf een beetje overdrijf. Ook dan ben ik mezelf, want dat is blijkbaar nog een stukje van mij. Het scheelt al een heel stuk dat ik mijzelf van dit gedrag bewust ben. Dat ik weet dat ik mij gisteren een beetje druk voordeed op dat feestje. Of dat ik weet dat ik erg stil was tijdens dat werkoverleg, omdat ik twijfelde over wat ik wel en niet kon zeggen en wat ze ervan zouden vinden. Dat ben ik ook. Dat is ook ‘mezelf zijn’.
Pas als ik mezelf de ruimte geef om soms ook even de fout in te gaan, kan ik ook leren. Want het is niet makkelijk, altijd jezelf zijn. Soms weet je even niet wie jij bent, op bepaalde vlakken of in bepaalde rollen in je leven. En andere keren weet je dat wel en durf je heel goed jezelf te zijn. Geef jezelf de ruimte om te leren. Te weten wanneer je jezelf een beetje anders voordeed en jezelf dat ook te vergeven. Want dat doen we allemaal wel eens. Signaleer het en probeer het anders te doen.
De wereld heeft mensen zoals jij en ik nodig. Mensen die uniek zijn, hun eigen denkwereld hebben, misschien soms vreemde gewoontes hebben of rare grappen maken. Rare mensen, omdat we namelijk allemaal raar zijn. Niemand is normaal, we zijn allemaal onszelf. En dat mogen we ook zijn bij anderen, wat die er ook van vinden. Die mening is veel minder belangrijk dan je soms denkt in je piekerende brein! Geloof mij maar. Het voelt namelijk heerlijk dat ik dat steeds meer en meer leer loslaten. Een bevrijding is het; dat ik mezelf ben.Â
Geef een reactie