Mijn verhaal? My story? Nee. Laat ik dit liever één van de hoofdstukken uit mijn leven noemen. Just one chapter of my whole story during my life. Een hoofdstuk, dat ik ooit volledig hoop af te sluiten. Een hoofdstuk, waarvan ik liever niet had dat het ooit begon. Als ik specifiek op de vragen hoe, wanneer en waarom HET begon en daarmee ook de vraag waarom ik het niet heb kunnen voorkomen moet antwoorden, kan ik al stoppen met vertellen. Dat is én blijft voor mijzelf ook een vraag. Een vraag waarop een antwoord ontbreekt.
Een vraag, waarvan het antwoord lang niet eens zo nuttig is om te weten. Want, wat heb ik eraan om mijn tijd op te maken aan het zoeken van een onvindbaar antwoord, terwijl de tijd doortikt en ik nog altijd kamp met dit probleem?
Wat wél duidelijk mag zijn, is dat het bij mij, zoals bij velen, een samenhang is van allerlei factoren die hebben geleid tot mijn uiteindelijke eetprobleem. (Ik kies overigens bewust liever niet voor de term “stoornis”, omdat het op de een of andere manier een zware negatieve bijklank heeft). Ik heb er overigens niks op tegen als iemand deze term tegen mij gebruikt. ###
Laat ik eens graven in de tijd…
Als kleine kleuter was ik een erg rustig, verlegen en teruggetrokken kind. Dat veranderde vanaf mij 6e doordat we naar de andere kant van het dorp verhuisden, waar ik terechtkwam in een straat die uitpuilde van de kinderen! Zo ontwikkelde ik mezelf en bloeide helemaal op tot een spontaan en extravert meisje.
Buiten het feit dat mijn vader een zwaar motorongeluk kreeg toen ik in groepje 5 zat, had ik een vrij moeiteloos kinderleventje. Ik kwam op mijn 12e dan ook terecht op de middelbare school en werd langzamerhand een puber. Met de omschakeling naar de middelbare school had ik totaal geen moeite.
Met het feit dat ik puber werd wel. Niet alleen ik als persoon, maar ook mijn lichaam begon te veranderen. En dat was iets dat ik absoluut niet wilde. Ik wilde niks afweten van het vrouwelijke figuur. Pas laat heb ik dit kunnen accepteren, maar nog steeds niet zonder moeite.
Op school deed ik het goed, ik had een schat van een mentrix en na keihard knokken mocht ik naar 2 havo. Ook dat schooljaar verliep prima, tot halverwege, toen besloten mijn ouders te gaan scheiden. Iets dat niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving als een donderslag bij heldere hemel kwam.
Nooit had ik gedacht dat mij en ons gezinnetje dit zou overkomen. Door de scheiding, en de gevolgen daarvan, ging ik mij isoleren. Er waren zoveel spanningen thuis dat ik op school uiteindelijk uitbarstte in een hyperventilatieaanval. Mijn toenmalige lerares Frans en ex-mentrix van de brugklas, sprak mij als allereerste aan op mijn veranderde gedrag. Zij was ook counselor en ik kwam bij haar terecht.
Ondanks dat ik haar al goed kende, verliepen de eerste contacten heel moeizaam omdat ik thuis nooit echt geleerd had om mijn gevoelens te uiten. Ik moest uiteindelijk met kleuren mijn gevoelens tekenen en omdat praten over gevoelens, emoties en de scheiding voor mij zó moeilijk bleef, kwam er een maatschappelijk werker bij. Met hem, nog 2 andere begeleidsters en 7 andere jongeren volgde ik een SoVa training. Daardoor leerde ik met mijn gevoelens om te gaan en kon ik beter praten dan voorheen.
Maar ondanks dat ik al iets beter kon praten, voelde ik me steeds verder wegzakken in verdriet en somberheid. Onbewust ging ik me met mijn eetgedrag en patroon bezighouden en viel af. Ik kreeg veel commentaar van mensen om mij heen, maar zelf zag ik geen wezenlijk verschil. Toch oefende ik controle uit op mezelf en dat voelde goed. Totdat ik (in eerste instantie vanwege mijn somberheid) uiteindelijk bij de huisarts terechtkwam die mij doorverwees naar een psychologe waar na een tijd alles uitkwam over mijn eetprobleem.
Via de psychologe kwam ik al gauw terecht bij een psychiater vanwege mijn depressieve klachten en begon (deels tegen mijn eigen wil ) aan medicatie hiervoor. En net toen ik dacht dat het allemaal niet meer erger kon, werd mijn allerliefste oma ziek. Ik moest in die tijd ook nog verhuizen, iets dat ik absoluut niet wilde maar móést. Ook al was het dan vlakbij, de herinneringen aan het oude gezinnetje waren me zo kostbaar, en het oude huis was daar nog het tastbare deel van.
Mijn oma onderging een zware operatie maar herstelde weer op eigen krachten, zo sterk als ze was! Tot begin 2009 haar ziekte weer terugsloeg. Het bovenmenselijke had haar in haar macht en op 20 maart 2009, mijn sweetsixteen, werd ze uit mijn leven gerukt. Ik kon haar lijdensweg niet aanzien, voelde me zo machteloos tegenover haar en zij gaf mij op mijn verjaardag het geschenk om van dichtbij te mogen zien hoe zij haar vrijheid kreeg. Hoe ze haar vleugels eindelijk kon spreiden. Nu is ze eindelijk de vrije vis in de zee. (De vis is een speciaal teken voor oma en mij.) Ondanks dat ik weet en voel dat ze bij me is, is het gemis zó onmenselijk groot. Ik kan niet beschrijven wat ik met haar had, daarvoor schieten woorden tekort.
Gelukkig voel ik het nog steeds wanneer ik aan haar denk, en dat is iets dat ik diep in mijn hart blijf koesteren.
Door alle tegenslagen van die 2 jaren zag ik alles weer zwart in. Mijn houvast: school, was ook niet meer zoals het zijn moest en ik haalde hele slechte cijfers. Mijn motivatie en energie waren op en ik had het gevoel totaal geen grip te hebben op mijn eigen leven. Ik bleef dan ook zitten, en doe nu havo 4 over. Ik had niets in eigen handen, de scheiding, de nieuwe partners van mijn ouders, de verhuizing, de ziekte van oma, haar verlies… en toen school ook niet meer ging en ik dus moest blijven zitten dacht ik, dat het enige waar ik nog grip op kon hebben mijn eten was. Ik begon langzaam steeds meer dingen te verzinnen om maar niet te hoeven eten of het daarna weer kwijt te kunnen.
Mijn ouders waren (nog) niet ingelicht over mijn eetprobleem, maar ik voelde ook aan dat het niet langer zo door kon gaan. Ik voelde me steeds ongelukkiger worden, omdat ik met mijn eetprobleem opstond en er weer mee naar bed ging. Ik was er constant mee bezig en maakte mezelf er af en toe totaal gek mee.
De psychologe en psychiater vonden dat mijn ouders nu echt ingelicht moesten worden en zij deden dit. Voor mij was dit te zwaar om te doen, want ik wist dat ik ze ontzettend pijn deed. Nu mijn ouders het ook weten, is er van de ene kant de opluchting DAT het is gezegd, maar van de andere kant maakt het het weer duizend maal zo moeilijk. Toch heb ik me altijd in stilte afgevraagd of mijn ouders ook wel eens iets doorhadden. Maar daar draait het nu niet om.
Ik voel me verschrikkelijk schuldig tegenover iedereen, omdat ik nooit 100% eerlijk hierover ben geweest. Ook daarover ben ik nooit open geweest, maar ik wil tegen iedereen die ik persoonlijk ken zeggen: Het spijt me.
Ik wil er niet teveel over uitweiden, want ik ben bang dat ik mensen nog meer teleurstel. Mijn eetprobleem is wel erger geworden en ik ga nu in therapie bij polikliniek eetstoornissen van het Academisch Ziekenhuis Maastricht.
Wel is gebleken dat het niet alleen maar de gebeurtenissen zijn die geleid hebben tot het krijgen van mijn eetstoornis, maar van karakter ben ik ook erg perfectionistisch, onzeker en bij mij komt altijd al gauw een gevoel van vreselijke schaamte bovendrijven. Deze factor heeft zeker ook bijgedragen aan deze eetstoornis. Ik heb een heleboel onderzoeken gehad, waarvan ik de uitslag nog moet krijgen bij een evaluatiegesprek en ik weet ook nog niet zo zeker of ik er wel écht aan wil werken, want het is nog altijd iets veiligs dat ik niet wil en kán loslaten.
Ook vind ik dat ik het niet verdien en ik vind nog steeds dat ik te zwaar ben. Maar ik weet ook, dat als ik er nu niet iets aan ga doen dit wel eens niet goed zou kunnen aflopen. Het is echt ontzettend moeilijk, en iedere dag is het in mijn hoofd een gevecht tégen maar ook mét mezelf.
Ik wil wel onwijs graag alle mensen om mij heen bedanken, die mij steunen, letterlijk en figuurlijk door dik en dun. Zonder hen had ik deze stappen nooit durven en kunnen nemen.
Ik hoop gauw een punt achter dit hoofdstuk te kunnen zetten, ik wil niet meer OVERLEVEN, ik wil LEVEN.
Geef een reactie