Ik wil liever Anorexia

Ineens wist ik het: Ik wil anorexia! Ik was al lange tijd ontevreden over mijn lijf, rommelde al jaren met eten. De enige manier om met mijn gevoelens om te gaan, uit deze chaos te komen, want zo voelde mijn leven op dat moment, was Anorexia. Een eetstoornis waarbij ik er lichamelijk ook echt ziek uit zou zien.

Ik wilde Anorexia hebben en heb er alles aan gedaan het te krijgen. Ik las er boeken over, deed dingen na van Anorexiapatiënten op internet, documentaires of televisieprogramma’s. Ik wilde dat ik zo goed kon lijnen, mezelf zo goed dingen kon ontzeggen en dat ik ook die structuur en controle had. Maar alles wat ik wilde bereiken op dacht gebied lukte niet.

Ik kon geen Anorexia hebben, ik was er niet goed in en steeds ging het fout. En met fout bedoel ik in dit geval, in de ogen van mijn eetstoornis. Ik wilde streng lijnen, zo min mogelijk eten en afvallen, maar het lukte niet. Ja, een paar dagen, maar in de avond of na een paar dagen begon ik dan weer aan de koekjes en snoep, omdat ik zoveel honger had.

Ik vond al dat ik niets kon en nu faalde ik ook nog eens in mijn eetstoornis. Kon ik dan helemaal niks? Ik wilde er zo graag mager uitzien. Ik droeg mijn broeken laag, zodat mijn heupbotjes te zien waren, hield de hele dag mijn adem in en probeerde mij zo te kleden dat ik er heel dun uit zag. Wilde ik er dan echt ziek uitzien?

Ik heb lange tijd, ook toen ik zelf steeds meer van mijn eetstoornis afkwam, opgekeken tegen meisjes die er anorectisch uitzagen. Het was in mijn hoofd het toonbeeld van kracht geworden. Als je zo was, dan kon je iets, dan had je echt veel power.

Ondertussen kwam ik erachter dat ik alles behalve krachtig was toen ik aan het afvallen was en mijn eetstoornis ontwikkelde. Ik was onder invloed van mijn eetstoornis en had zelf helemáál geen controle. Ik wist niet hoe ik met het leven om moest gaan, had grip nodig en zocht dat in mijn eetstoornis wat een verkeerde oplossing bleek te zijn. Nu weet ik wat het kapot maakt en kan ik me niet voorstellen dat je er zo uit zou willen zien. Het is ziek en absoluut alles behalve knap of bijzonder.

Maar steeds dacht ik weer dat het me ineens toch zou lukken, dat ik het toch kon. Ik deed 8 jaar lang mijn best om de eetstoornis te krijgen die ik wilde hebben en toen ik eenmaal dat ondergewicht en dat zieke eetgedrag had, leverde het me niets meer op. Ik was enkel ziek, zwak en mezelf niet meer. Hoe sterk is dat?

Echter ging ik al eerder in behandeling, omdat mijn eetgedrag mijn leven al die jaren al beheerste. Toen ik de sticker NAO opgeplakt kreeg dacht ik alleen maar; Zelfs dit kan ik niet. Ik wilde geen NAO, ik wilde Anorexia! NAO voelde niet als een eetstoornis, terwijl dat weldegelijk even ernstig kan zijn. Maar die gezonde gedachtes was ik kwijt. Volgens mijn eestoornis normen en waarden moest ik ondergewicht hebben om mezelf serieus te kunnen nemen. 

Echter heb ik met die gedachte alles van me af laten pakken door mijn eetstoornis. Een eetstoornis beïnvloed je denkwijze en laat je extreme dingen denken. Dat merk je al aan wat ik hierboven beschrijf. Misschien herken je het, maar het zijn behoorlijk verstoorde gedachtes.

 Je wordt namelijk niet gelukkig van ondergewicht. En je bent niet sterk of goed in iets als je een eetstoornis hebt. Integendeel. Een eetstoornis maakt je ziek, verandert je in iemand die je helemaal niet bent onder het mom van ‘’Gelukkig worden door af te vallen”. Trek aan de bel als je de gedachte dat je Anorexia wilt, herkend uit wat ik hier beschreef. Praat hierover en probeer jezelf in bescherming te nemen tegen alle gevolgen die deze gedachtes met zich meebrengen.

Heb je eetbuien, boulimia of NAO, ook dan mag je jezelf serieus nemen. Ook dan heb je een ernstige eetstoornis. Je hoeft je eetstoornis niet te doen lijken op Anorexia, het is allemaal even naar en niet iets waarin je je geluk gaat vinden. 

Heb je nog steeds het gevoel dat je Anorexia wilt, lees dan DIT eens.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

53 reacties op “Ik wil liever Anorexia”

  1. Dat is precies wat ik denk… Ik walg van mezelf, van de diagnose boulimia, van de eetbuien, dat ik niets liever wil dan de diagnose anorexia terug. Pas dan heb ik mezelf sterk genoeg bewezen om te genezen.

  2. Superherkenbaar.
    Ik schaamde me dat ik anorexia wilde, en niet dat heen en weer gerommel met eten. Want ook al wist ik wel dat ik een eetstoornis had, ik at wel nog altijd.. en die meisjes met anorexia waren tenminste wel dun. Heel zieke gedachte natuurlijk.
    Met alle gevolgen van dien, ik had hevig ondergewicht en kreeg het stickertje anorexia. Het was afschuwelijk en ik wilde niets liever dan er vanaf zijn. Hoe had ik zo stom kunnen zijn?
    Nu ben ik terug al veel verder, ik rommel nog steeds wel wat met eten. Maar niet meer hetzelfde. Ik geef toe dat ik soms nog denk ‘had ik maar weer..’. Maar vanbinnen weet ik dat het niet gelukkig maakt en ik me enkel miserabel voelde.
    Jezelf serieus nemen dat telt. Hoe moeilijk dat ook is, zeker als de buitenwereld soms tegenwerkt. Jezelf serieus nemen is zo belangrijk! Het gaat om wat er in jou zit x

  3. Ik snap dit,
    totdat ik de diagnose anorexia nervosa subtype restrictief kreeg, toen wou ik liever geen eetstoornis meer, omdat het helemaal niet oké voelde meer..

  4. @ schuimpje, het zelfde hier.. ik heb dan de diagnose Anorexia van het purgerende type. ik ben er alleen helemaal klaar mee en wil gewoon beter zijn.

  5. Zo mooi ..
    Bedankt voor het delen van je verhaal ..

  6. ik wilde vroeger ook anorexia (voor m’n es) von ik wel interessant. NU denk ik daar heel anders over

  7. Ik heb ook anorexia en natuurlijk wil ik beter worden. Maar helaas herken ik mezelf noh vooral in de zin: het was in mijn hoofd het toonbeeld van kracht geworden. Ik voel mezelf nog steeds erg sterk als ik niet/te weinig eet…

  8. Dit is misschien iets té herkenbaar.. Ja, dat raakt me wel..

  9. herkenbaar helaas… ook omdat de buitenwereld alleen anorexia als eetstoornis lijkt te (h)erkennen. Toen ik ernstig ondergewicht had vroegen mensen tenminste nog hoe het met me ging, nu ik door eetbuien ben aangekomen denkt iedereen dat het fantastisch gaat… dat terwijl ik me slechter voel dan eerst! Ik verlang extreem terug naar de anorexia… Gestoord & frustrerend….

    1. Gestoord en frustrerend maar wel ernstig herkenbaar

  10. Zucht. ja. Al 51 en nog spelen die gedachten. Hoe wijs kan je worden? Vandaag nadat het dit weekend weer eens mis ging met eten, dacht ik nog. Ik eet echt niets maar dan ook niets meer en hoe vaak heb ik dit al wel niet gedacht??
    Verstandelijk weet ik dat ik dan een hele grote denk fout maak. Dat ik mezelf er eerder meer mee vernietig dan dat ik er gezonder door word. Laat staan gelukkig. Dus zocht ik maar weer afleiding. Maar wat een spanningsveld blijft er als je jezelf niet kan accepteren in dit lijf. Ik blijf mn best doen en sta elke dag met nieuwe moed op. Hoop dat het ooit nog goed komt, dat ik de balans zal vinden. Voorlopig balanceer ik nog en weet ik dat ik op een goede weg zit. dit weekend even niet. Moet maar weer ff denken so what. Nieuwe kansen pakken waar het kan en zo niet ………dan niet
    Maar snap het heel heel erg goed dat mensen zo denken. Heb ook zo gedacht en soms nog stiekem even. Even maar want ik weet dat het me niet gaat helpen. Maar o dat verstand en gevoel……………..Weten dat het niet goed is….toch doen……..hoe kwaad kan je worden op je onmacht om te veranderen om alle kracht, die je zeker hebt, in jezelf te gaan investeren. Weten dat milder worden, je meer kan helpen dan streng zijn en het dan toch niet doen als het dan weer mis gaat…..en wat is mis? Ziek worden, ziek blijven. Nee ik wil blijven vechten voor gezond ,maar de moed zakt me soms even ver ver in de schoenen. Ik wens iedereen met deze k#t gedachten, de kracht het acceptabel te maken voor jezelf. 1 ding is zeker. Dat verdienen we.

  11. Goed stuk Nouska. Ik denk dat je hiermee de gedachten van veel mensen vertaalt. Ook de mijne. En gelukkig merk ik dat deze gedachten steeds minder prominent worden. Maar soms… soms denk ik dit nog. Maar er naar handelen? Dat is momenteel niet aan de orde. Gelukkig.

    Dank voor het delen.

  12. Niemand kiest bewust voor anorexia. Wel voor een uitweg voor nare gevoelens en gedachten. Ik wens iedereen daar heel veel gezondheid bij. Het is een erg erg lastige weg.
    In basis voel ik toch bij veel anorexia patiënten in welke vorm dan ook een ongelofelijke kracht. Ik hoop dat iedereen die vecht deze ook steeds weer naar boven kan halen op een gezond nieuw leven.

    En ja ook namens mij dank voor je delen want je verwoorde wat ik vandaag dacht, maar nog meer hoe het je kapot maakt en ik denk dat dit niet de bedoeling is. niet echt tenminste….

  13. @Elise. Ik heb precies het zelfde. Ik bid serieus elke avond om anorexia. Ik haat dit ‘gezonde’ gewicht en lichaam en de eetbuien zijn 10.000 ergere marteling dan toen ik in een roes leefde van ondergewicht

  14. O Elise ja ik ken het ook. Ook ik zou nu nog terug willen….ik begrijp het al weet ik dat je daar niet veel aan hebt……

  15. Herkenbaar…. ik deed er ook alles aan om de diagnose Anorexia te krijgen en ik kreeg hem. Heb hem nog steeds en ik voelde me toch walgelijk. Want ik vond mezelf immers nog te dik voor iemand met anorexia, ik at teveel en ga zo maar even door. Dus ik probeerde heel lang dieper en dieper te gaan. Zelfs toen ik in het zkh moest (weigerde ik) vond ik mezlf niet erg genoeg. Want nee ik was te dik etc. Dus nu doe ik er alles aan om deze diagnose weg te krijgen. Want ik weet nu dat mensen met Anorexia niet sterk zijn. Het is geen status en het maakt je niet gelukkig. Tegendeel zelfs.

  16. Héél herkenbaar.
    Ik wwet nog dat ik opkeek tegen de meisjes op tv die zo weinig konden eten en zo’n “controle” hadden. “Dat wilde ik ook! Waarom kon ik dat niet??”

    Nu, een jaar of anderhalf verder, kan ik dat helaas wél en ik moet zeggen dat ik er stukken ongelukkiger van ben geworden. Het heeft me niets, maar dan ook niets gebracht. Ja, nu moet ik wél huilen als ik een stuk chocola in mijn mond stop, nu voel ik wél die lichamelijke afkeer tegen eten waar ik eerst toch nog het verlangen ernaar had. En wat heb ik eraan? Niks. Ik heb alleen maar mijn lichaam gesloopt en nu gaat het heel slecht met me.
    Had ik dat toen maar ingezien.

  17. Herkenbaar, ik voel me ook zo’n loser als zelfs niet lukt… “het niet eten” Lukt het wel dan voel ik me krachtig en sterkt en kan ik tenminste iets! Is heel fout natuurlijk! Maar heel moeilijk af te leren deze gedachtes.

  18. @schuimpje en violindustrial ,
    Hier nog 1dianose anorexia Purmerend en ik wil er vanaf komen.
    Dit is wel herkenbaar verhaal alleen ik was niet bewust bezig met opzoeken hoe ik af moest vallen.

  19. Precies wat Elise zegt…

  20. Tsja ik wile juist boulimia omdat ik dan tenminste lekker kon eten en niet iedereen aan me kon zien dat het niet goed met me ging. Ik schaamde me dood voor mn ondergewicht omdat ik niet wilde dat mensen zagen dat ik lichamelijk zwak was.

  21. @Isabel:

    lekker eten en er normaal uitzien staat niet gelijk aan het hebben van boulimia.

    Boulimia is schaamte, walgen van jezelf omdat je je niet in kunt houden, constant falen, erg bleek zien en slechte tanden bij evt. braken, je slap voelen door het braken/laxeren of door het tekort aan juiste voedingsstoffen, geen tijd hebben voor andere dingen omdat je bezig bent met het plannen van eetbuien, vastzit in de cirkel van eetbuien en braken of vanwege het overmatig sporten.

    Wat jij beschrijft (lekker eten en dat niet iedereen kan zien dat het niet goed gaat) is een leven ZONDER eetstoornis. Het hebben van boulimia is minder rooskleurig dan jij denkt.

  22. au.. inderdaad heel herkenbaar.
    ik betrap mezelf regelmatig op de gedachte (sinds ik boulimia heb): had ik nog maar anorexia.. kon ik nog maar die controle houden.
    ik wil eigenlijk helemaal geen eetstoornis meer, ook geen anorexia.
    maar na elke mislukking (eetbui) schiet die gedachte er nog steeds doorheen, dan verlang ik echt weer terug naar mijn anorexia tijd.
    terwijl ik me toen net zo goed ontzettend vervelend voelde..

  23. herkenbaar voor mn eetstoornis, nu wou ik dat het nooit gebeurt was, want oh oh wat is het een ramp!!

  24. Huh? wordt het eerst gecheckt

  25. Wat een vreemde reactie. Nouska heeft tijden normaal gewicht gehad en eetstoornis NAO. Dat zij uiteindelijk anorexia kreeg, staat daar los van. Wat klopt daar niet aan? Ik vind je reactie niet echt netjes en ongepast, zeker niet onder zo’n kwetsbaar verhaal. Alsof Nouska over haar eetstoornis zou liegen, kom op zeg.

  26. @laura. True, ik heb zelf anorexia maar persoonlijk denk ik dat leven met boulimia misschien wel erger is!

  27. Ja, ik denk dat t allemaal even erg kan zijn.

  28. @ ja shoebaloo beetje vaag dat je dat zegt, zij heeft het ook moeilijk genoeg gehad en dan ga je dat zegggen.beetje oneerbiedig

    @iedereen

    best herkenbaar, als ik anorexia zou hebben zouden mensen me zielig vinden en dan zou ik kracht hebben om door te gaan, nu ziet niemand het en dan is die controle er wel, maar niet heel erg. als ik dunne mensen zie of mensen die dan dat kunnen dan wil ik dat ook. stom eigenlijk om te denken

    liefs

  29. **ongepaste reactie, mocht je vragen of twijfels hebben, dan kan je contact opnemen met de redactie: redactie@proud2Bme.nl **

  30. Het ene is niet per definitie erger dan het andere. Maar ik heb eerst heel lang anorexia gehad en daarna boulimia. De gevoels van falen en van schaamte zijn dan echt onbeschrijfelijk. Je vraagt jezelf constant af waarom je jezelf niet meer in de hand kan houden en waarom het allemaal niet meer lukt.

  31. Herkenbaar….. erg goed verwoord, precies wat er in mijn hoofd omgaat

  32. ik bedoelde niet dat boulumia een fijne ziekte is maar ik vertel alleen mijn gedachtes. wanneer je ondergewicht hebt worden je gedachtes nog extremer. ik had een enorme honger en het leek me zo fijn om alles zonder schuldgevoel te kunnen eten. voor mijn gevoel kon ik alleen alles eten als ik het kon compenseren dus dat is een soort van boulimia. anorexia is net zo goed een eetstoornis en ik snap ook niet waarom je dat zou willen.

  33. ook voor mij heel herkenbaar.
    Ik voel me zo’n ‘gefaalde lijner’. pff.
    En ook ik herken het stuk van: ‘oh je hebt een gezond gewicht, dus gaat alles prima’.
    Nu ik voel me slechter dan ooit te voren hoor! 🙁

  34. ik voel mij ook zo,
    ik zit al een tijdje in de knoop met mezelf, en ik wil dunner zijn….net als de mensen met anorexia of boulimia……maar het lukt niet, ik blijf honger hebben en eet dan weer,
    ik voel me een ‘falende lijner’
    voel me echt super slecht

  35. Ik vind mezelf veel te dik ik ben 12 jaar en ik weeg ** kilo en ik ben 1, 60 kinderen bij mijn klas zij veel dunner en ik wil ook zo zijn ik voel me niet fijn zoals ik nu ben met gym ben ik bang dat mesen zien dat ik zo dik ben want ik koop kleren die los zitten dat je het niet kan zien en ik wil ECHT afvallen maar het lukt echt niet ik wil in de zomer met een kort broekje kunnen lopen en mezelf mooi vinden maar het klinkt misschien heel raar maar ik wil gewoon aanorexia en dan mooi dun zijn niet te dun maar netzo als van die beroemde modellen en veel mensen zeggen tegen mij dat ik mooi ben zoals ik ben maar mensen op straat en op schooldenken daar heel anders over die zeggen tegen mij je hwbt een onder kin , dikke ** ! Al dat soort dingen zeggen ze dus en dat doet mij zo veel pijn en ik wil echt affallen en wees alsjeblieft eerlijk en zeg wat je vind als je reageert en geef me goede tips ALSJEBLIEFT
    XXX Milou

  36. Kan er miss iemand op mijn reactie reageeren aub en trouwens ik weeg xx kilo oke

    —> je kunt je beter even aanmelden op ons forum om in contact te komen met lotgenoten.

  37. Huh wat bedoeld u ? Ik heb dat toch gewoon verstuurd

  38. wauw, herkenbaar..

  39. Ik herken dit helemaal..

  40. Ikzelf heb altijd gehoord als kind dat ik te dik was door mijn ouders ook altijd op dieet gezet en verplicht op sport en zwemmen. Nadat ik mijn zoon gekregen had woog ik opeens 88. Totale paniek. Ben van extreem diëten naar Ana gegaan zonder het zelf te beseffen. In 6 maanden naar 57 kilo tot mijn man er niet meer tegen kon en mij begon te voederen. Nu ben ik terug 75 en haat mezelf. Als ik denk aan de beste tijd van mijn leven ? Mijn controle en mijn slanke taille. Wil alleen maar terug. Veel sterkte iedereen !

  41. ik wil ook anerexia. ik weeg nu 80 kg ik woog 7 jaar geleden 50 kg. ik heb geen vreetbuien maar word toch steeds dikker. me vriend zeg wel dat hij van me houdt maar zegt wel steeds je moet gaan sporten ik wil dit wel maar heb t geld niet. en dieeten probeer ik ook steeds. ik wil gewoon weer dun zijn zoals ik altijd ben geweest ik schaam me voor mezelf….

  42. Beste anoniem. Ik snap je volledig. Bovenop je insecurities krijg je nog een gemengd gevoel door je vriend want het is niet duidelijk wat je daar nu van moet maken. Moet je nu dan toch afvallen door sporten of houd hij van je mollige kant.
    Wel hoe de uitkomst ook moge zijn jij voelt je duidelijk niet lekker in je vel. Jij alleen weet wat je wilt. Sterkte

  43. Ik denk nog steeds zo ik ben altijd naar manieren op zoek om dunner te worden ..
    Toch lukt het me niet want ik snoep nog steeds en ik heb altijd spijt en ik walg van mezelf . Ik loop hier al jaren mee rond, en ik weet zeker dat het niet stopt , ik moet en zal dun worden .. Maar Niemand begrijpt waarom . Tenminste zo voel ik me

  44. ik wil snel een paar kilo’s kwijt maar ik weet niet hoe ik eraan kan beginen.

  45. Ik dacht dat ik hierin de enige was… Jaren geprobeerd aan de criteria van Anorexia te voldoen. Maar toen het me eindelijk was ‘gelukt,’ vond ik het eigenlijk nog niet erg genoeg… Nu probeer ik eindelijk mijn problemen serieus te nemen. Ik vind het ook erg frustrerend dat niemand ziet hoeveel ik ben afgevallen (waarschijnlijk door de dikke truien die ik nou moet dragen om me warm te houden). Het geeft mij het gevoel dat niemand naar mij omkijkt of het kan schelen hoe het met me gaat.

  46. Ik ben 12 jaar en weeg rond de 50 kilo, ik ben 1.67.
    Ik vind mezelf veeeeeel te zwaar en ik kan er niet meer tegen, er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan hoe dik ik ben, en hoe graag ik slank wil zijn.
    Ik ben totaal niet sportief dus voor mij lijkt de enige oplossing, niet meer eten. Het enige wat ik wil is slank zijn, en niet onzeker worden als mensen vragen of ik mee ga zwemmen omdat je dan mn lichaam ziet.
    Af en toe probeer ik dagen niet te eten maar zoals in dit verhaal, ik kan het niet dan sla ik weer aan de koekjes of andere dingen.
    Ik wil anorexia.

  47. ik heb erge dingen meegemaakt t ging uit met me vriend terwijl hij de enige reden is dat ik nog leef hij had me geholpen en me gedachten veranderd k wou zm plegen maar hij hielp me om anders te denken en toen is hij weggegaan en nadat hij weg ging zijn me vriendschappen kapot gegaan me band met me famillie gewoon alles is kapot gegaan en niemand merkte t iedereen dacht dat ik gelukkig was ik was het zat om gelukkig te blijven k.wou dat iedereen zag dat ik niet gelukkig ben en besloot k om niet te gaan eten en nu heb ik anorexia maar nu ben ik wel gwlukkog

  48. Waw… Dit is té herkenbaar. Ik dacht dat ik de enige was met zulke zieke gedachtes. De meeste patienten zijn zonder het zelf door te hebben ziek geworden, heel onschuldig en stilletjes aan. Ik daarentegen heb al zovaak gehoord van anorexia, weet precies wat het inhoud, wat de gevaren zijn, hoe mentaal uitputtend het is,… En toch streef ik zonder dat ik het zelf doorheb naar hun gedrag. Omdat zij wel dat doorzettingsvermogen hebben, omdat zij wél dun zijn. Ik heb al ongeveer 3 jaar in golven “eetproblemen” (ik eet enkele maanden abrupt minder, bedenk me opeens dat ik ook gewoon gezond kan eten, en laat het diëten voor wat het is. ) Elke keer opnieuw ben ik vastberaden om deze keer dun te worden. Het walgelijkste hieraan vind ik dat ik, zelfs na het lezen van al jullie reacties, onbewust denkt “Kan me niets schelen, liever dun en ongelukkig dan wat ik nu ben. ” Ziek gewoon.

  49. Zo’n herkenbaar stuk!!
    Heb zelf nooit ondergewicht gehad maar ik verlang zo naar het lichaam dat past bij mijn gedachten. Heb nu diagnose NAO Atypisch Anorexia.. wat ik ook eet, ik val niet meer af.
    Zooo frustrerend maar tegelijkertijd een mega gezonde reactie van mijn lichaam.

    Hierdoor heb ik altijd het gevoel alsof iedereen (ook de therapeuten) denkt dat ik alles verzin, misschien omdat ik dat zelf ook nog wel eens denk.

    Maar door een les op school laatst ben ik er wel achter dat het raar is dat ik zo’n lichaam wil en dat alleen al een reden is om actie te ondernemen.

  50. Ik heb geen anorexia maar k durf niet te eten en als k t dan toch doe dan voel ik me zo schuldig ! Ik durf ook totaal niet te eten in het openbaar iedereen kijkt dan precies naar mij ,maar ik heb een normaal gewicht waar ik me zeer slecht bij voel en wil daarom zeer veel afvallen !!! Ik herken dit dus ook zeer goed

  51. Toen ik nog niet ondergewicht hat en de diagnose NAO hat wou ik ook supergraag anorexia ik deed er ook alles aan om ondergewicht te krijgen. Nu ik dat eindelijk heb herijkt ben ik daar zoooo trots op. Ik ben er trots op hoe zwak en dun ik ben. Maar ik heb er ook last van en schrik heel van van mijn trots.

  52. Heel vervelend mensen steeds misleidend naar je "Ow wat ben ik goed bezig en genezen nu" website te verleiden! Ik wordt zo kwaad op jullie gezeik en gezeur met anorexia, kun je gewoon kleding kopen, met morbide obesitas niet en voor de rest zijn allebei gevaarlijk, maar excuse me> liever te dun dan te dik, mede gezien mijn slechte rug en gewrichten.
    Dus misleid mensen niet naar jouw "OW wat ben ik goed, je haalt anderen neer, je geeft anderen een suicidaal gevoel omdat wat jij indertijd deed NIET MEER KAN, donder op met je positiviteit, je ben net zo slecht als anderen die geld willen verdienen aan dikke mensen, NAAR mens!!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *