Zie je wel? Ik ben niet genoeg. Ik voldoe niet aan de verwachtingen van een ander. Het ligt aan mij. Ik had het niet moeten proberen. Nu wordt mijn angst bevestigd; ik kan het niet. Afwijzing. Het doet ontzettend pijn en het maakt veel los. Waarom ben ik hier ook alweer aan begonnen?
De beste versie van mezelf
Jarenlang heb ik deze versie van mezelf vastgehouden. De ik die alles goed zou moeten doen. De ik die alles wel zou weten en het overzicht altijd wist te behouden. De ik waar iedereen op kon rekenen als er hulp nodig was. Als ik namelijk iets niet wist, zou ik het wel uitzoeken. De beste versie van mezelf. Van buitenaf leek het alsof ik het allemaal wel voor elkaar had. Maar achter deze ‘zelfverzekerdheid’ schuilde ontzettend veel onzekerheid.
Voor mijn gevoel moest ik dit allemaal wel doen. Wat als ik namelijk niet de beste versie van mezelf zou zijn? Ik was bang dat anderen me daarom als minder zouden zien. Of dat anderen me zelfs zouden afwijzen, om wie ik ben. Ik bleef mijn best doen om erkenning van anderen te krijgen dat ik het wel goed deed. Om de waardering te krijgen voor het zijn. En dit gaf me weer de bevestiging om zo door te moeten gaan.
Ervaren door te falen
Ik hield dit jaren vol, maar ik merkte met de dag dat het me steeds zwaarder viel. Het kostte me enorm veel energie om van alles op de hoogte te blijven. Om continu klaar te staan voor een ander terwijl het voelde alsof er steeds minder ruimte was om op adem te komen. Beetje bij beetje trok ik mezelf meer op de achtergrond en werd voor mijn gevoel mijn angsten bevestigd: zie je wel? Ik ben helemaal niet goed genoeg.
Ik heb het mezelf heel lang kwalijk genomen als ik er niet voor een ander kon zijn. Ik heb mezelf ook vaak als minder gevoeld omdat ik mijn pad anders bewandel. Maar hoe meer ik ‘faal’ in mijn verwachtingen, hoe meer acceptatie ik ook vond in mijn eigen bestaan. Dit ging zeker niet over een dag of enkele weken of zelfs maanden. Maar andersom zou ik ook nooit oordelen over een ander. Ik zou een ander ook nooit afwijzen. Waarom wijs ik mezelf wel af?
Acceptatie
Door milder voor mezelf te zijn, vond ik steeds meer acceptatie. Dat betekent niet dat ik geen afwijzingen kan of zal ervaren. Maar het hoeft niet zo zwaar te wegen omdat ik het steeds minder persoonlijk kan nemen. Door een afwijzing los te koppelen als een reactie op mij als persoon vond ik ruimte om een afwijzing ook sneller los te laten. Het zei namelijk lang niet altijd iets over mij alleen. Soms zegt een afwijzing meer over de ander en zijn/haar denkwijze. En dat is oke. Iedereen heeft het recht op zijn eigen manier van denken en doen en daar is geen goed of fout in. Het betekent vooral dat we soms op een andere manier naar dingen kijken, wat niet altijd op één lijn ligt.
Het betekent soms ook dat ik niet altijd in een bepaald plaatje pas in de ogen van een ander, maar dat het niets hoeft te zeggen over mij als persoon. Niet iedereen kan tevreden zijn over mij en dat hoeft ook niet. Zolang ik dat maar wel kan zijn over mezelf. Als ik mezelf maar kan accepteren, met mijn goede én minder goede kwaliteiten.
Afwijzing en EEN eetstoornis
De angst voor afwijzing kan ook een rol spelen bij de ontwikkeling of het in stand houden van een eetstoornis. Zo merkte ik dat ik niet alleen bevestiging zocht op sociale vlakken maar ook op lichamelijk vlak als bevestiging dat ik er als mens mocht zijn. Naarmate ik complimenten kreeg over mijn uiterlijk en de veranderingen, kreeg ik steeds meer het gevoel hierin niet te mogen falen. Wat als ik namelijk weer zou aankomen? Wat als ik zelfs nog meer zou aankomen? Het gevoel van controleverlies gaf ontzettend veel onrust en paniek. De angst om hierin afgewezen te worden, hield alles lang in stand.
Tegelijkertijd kan de angst voor afwijzing er ook voor zorgen dat je minder snel hulp zoekt bij de mensen om je heen of aan de bel trekt voor professionele hulp. Ik heb zelf die stap helaas nooit durven nemen, mede door de angst van afwijzing. Wat als het namelijk niet erg genoeg is? Wat als ik niet serieus genomen wordt? Ik heb het geluk gehad dat ik uiteindelijk mede door de mensen om me heen ben hersteld, maar ik kan me des te meer voorstellen hoe verlammend deze angst kan zijn. Hoe erg het je kan tegenhouden om hetgeen te vragen wat je juist zo verdient: hulp. Maar je hoeft dit niet alleen te doen. Je hoeft deze strijd niet stilletjes aan te gaan. Weet dat jij het waard bent om geholpen en gesteund te worden. En dat het niets afdoet aan jou als mens. Het is niet zwak, het is juist krachtig dat je voor jezelf kan kiezen. Ik hoop dat je juist voor jezelf zult kiezen.
Kom bij Proud2bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie