Ik wil niet beter worden

De afgelopen jaren ben ik het regelmatig tegen gekomen: jonge mensen die niet willen genezen van hun eetstoornis. Moeders die niet begrepen waarom de hulp voor hun dochter niet aansloeg… omdat hun dochter helemaal niet van plan was om te vechten tegen de eetstoornis. Misschien zeiden ze dit niet altijd zo letterlijk, maar toch was de behoefte om de eetstoornis hun leven lang bij zich te houden sterk aanwezig.

Ik kan me dat zelf, in ieder geval nu, niet meer voorstellen. Voor geen goud ga ik terug naar de periode waarin ik een eetstoornis had. Voor geen goud ga ik weer in therapie voor een eetstoornis. Voor geen goud kies ik voor een terugval.

‘Iedereen om me heen doet zijn best om te zorgen dat ik van mijn anorexia af kom, behalve ik. Ik doe wel alsof ik hard vecht en zeg dat ook tegen iedereen, maar eigenlijk vecht ik helemaal niet. Ik wil stiekem helemaal niet genezen van de anorexia. Ik vind het veilig om anorexia te hebben en ben er trots op zo’n laag gewicht te hebben bereikt. Ik vind het mooi dat mijn lichaam zo dun is en dat ik er breekbaar uitzie. Ik wil helemaal niet aankomen in gewicht. Ik voel me hierdoor wel heel schuldig naar iedereen die me probeert te helpen’ Lilianne

Hoe kan het dan toch dat sommigen van jullie de wens niet (meer) hebben om te genezen van de eetstoornis? Is er echt geen hoop meer of draait het allemaal vooral om angst?

Er kunnen verschillende redenen zijn om niet van je eetstoornis af te willen:

Je wilt niet aankomen
Je wilt best dat al die gedachtes rondom eten, afvallen en kcal uit je hoofd verdwijnen. Je wilt ook graag dat je weer normaal kunt eten zonder je om iedere hap die je neemt zorgen te maken en zonder je na iedere hap schuldig te voelen. Je wilt eigenlijk overal van af wat betreft de eetstoornis, behalve van het ondergewicht. Het ondergewicht is je houvast, je trots, je manier om te communiceren, je identiteit, dat wat jou (in jouw ogen) uniek maakt.

Alles wat je hebt
De afgelopen jaren ben je door je eetstoornis al zoveel kwijtgeraakt, dat het enige wat je nog hebt dat echt van jou is, jouw eetstoornis is. Je hebt het gevoel dat alles wat je hebt geprobeerd, mislukt is. Het enige waarin je bent geslaagd is in de eetstoornis. Wanneer je die kwijtraakt, heb je niets meer… althans, zo voelt het voor je. Je wilt daarom de eetstoornis niet kwijt, want het is jouw enige houvast, jouw enige stukje eigenwaarde, hoe vreemd dat ook moge klinken.

Je hebt geen hoop meer
Je lijdt al bijna meer dan tien jaar aan een eetstoornis en ziet al jaren geen vooruitgang meer. Je hebt allerlei verschillende soorten van hulp gehad en bent meerdere malen opgenomen geweest. Je hebt niet het idee dat iets of iemand jou nog kan helpen, want je hebt alles al geprobeerd. Bij iedere nieuwe therapie had je nog een beetje hoop, maar na inmiddels alles geprobeerd te hebben is jouw hoop nagenoeg helemaal vervlogen.

Je bent op
Het jarenlange strijden heeft zijn tol geeist. Telkens maar weer vallen en telkens maar weer opstaan. Iedere keer weer teleurgesteld worden, iedere keer weer nieuwe moed bij elkaar verzamelen. Je hebt er geen energie meer voor, je bent helemaal op en hebt geen idee hoe het gevecht weer aan te gaan.

Angst voor nog meer mislukking
Er is de afgelopen jaren al zoveel mislukt. Je hebt een studie geprobeerd die je moest staken door je eetstoornis. Je bent contacten aangegaan die zijn kapot gegaan door je eetstoornis. Je hebt een baantje gehad wat je moest opgeven door je eetstoornis en de enige sport die je leuk vond moest je ook afkappen. Dit alles heeft je vreselijk veel pijn gedaan. Je weet nu wat je hebt en je kunt weinig meer verliezen. Je ziet het niet zitten om te gaan vechten voor al die dingen met het risico het opnieuw kwijt te raken en hierdoor vreselijk veel verdriet te hebben.

Angst voor het echte leven
De afgelopen jaren is alle verantwoordelijkheid je door de eetstoornis uit handen genomen. Er was aandacht en zorg voor je. Je bent bang dit allemaal kwijt te raken wanneer je geen eetstoornis meer hebt. Je bent bang dan alles alleen te moeten doen en kunnen. Dat zie je helemaal niet zitten.

Alles is toch al kapot
Door de jarenlange eetstoornis is er veel kapot gegaan in je lichaam. Je bent al jaren niet meer ongesteld en hebt problemen met je darmen. Je huid is niet mooit en je volle bos haar is veranderd in een vlaskoppie. Je hebt alles verpest en vind daarom dat het allemaal toch niets meer uitmaakt.

Iedereen kan genezen, behalve ik
Jij denkt dat je de uitzondering bent, dat jij als 1 van de weinige mensen te kwetsbaar bent voor deze harde wereld. Je kunt niet leven in deze maatschappij en hebt uitvluchten als een eetstoornis (of drugs of drank) nodig om te overleven.

Angst om de controle te verliezen
Je hebt het idee nu de controle in handen te hebben. Jij bepaalt exact wat je eet en hoeveel je weegt. Je weet precies hoeveel je beweegt en hoeveel je aankomt en afvalt. Voor alles heb je strikte regels. Je bent heel bang om die controle te verliezen, om door te schieten in het eten wanneer je de controle loslaat… en om dik te worden.

Dit zijn slechts een aantal redenen waarom je niet van je eetstoornis af zou willen komen, maar er zijn vast nog veel meer redenen.

De vraag is nu of dit ook goede redenen zijn om inderdaad te kiezen voor het behouden van je eetstoornis. Daar valt allicht over te twisten. Zelf ben ik van mening geen 1 reden van bovenstaande een goede reden is om te stoppen met vechten tegen jouw eetstoornis. Zoals je kunt zien komen de meeste redenen voort uit angst, angst voor het echte leven, angst om niet meer gezien te worden, angst om nog meer te verliezen, angst om aan te komen en angst om weer teleurgesteld te worden. Heel begrijpelijk, maar die angst zorgt ervoor dat je veel van je zou kunnen bereiken, niet bereikt. De angst neem eigenlijk alles van je af, inclusief een gelukkige toekomst.

Natuurlijk is het logisch dat je op een bepaald moment in je leven het strijden moe bent, maar dat betekent niet dat je de strijd maar op moet geven. Het betekent dat je even pas op de plaats moet doen, tot rust moet komen en energie moet verzamelen voor een nieuwe strijd.

Iedereen moet strijden in het leven. Iedereen heeft angsten en iedereen heeft moeite met het omgaan met bepaalde gevoelens. Maar al die dingen kun je overwinnen en met al die dingen kun je leren omgaan, jij bent daarin geen uitzondering op de regel. Probeer geen excuses voor jezelf te verzinnen om niet te hoeven vechten, want dat is zo zonde. Jij bent niet anders dan anderen en ook jij kunt genezen van een eetstoornis en een positieve toekomst tegemoet gaan. Natuurlijk zul je in die toekomst ook diepe dalen tegenkomen, maar die heeft iedereen… en zonder diepe dalen, geen hoge pieken. Voorop staat dat je echt leeft en dat je weer dingen meemaakt en weer echt kunt genieten.

Jouw geluk zit hem niet in kilo’s, in weinig eten, in de weegschaal of in controle. Jouw geluk zit ‘m in het echte leven. Daar ontmoet je mensen, daar krik je je zelfwaardering op door dingen te doen en te bereiken, daar kom je ware liefde en warmte tegen. Het leven is een uitdaging, ga de uitdaging aan voordat het te laat is.

Jij, jouw leven is het meer dan waard!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

25 reacties op “Ik wil niet beter worden”

  1. Super mooi geschreven!
    mijn vriend zegt ook altijd:
    elke ochtend weer start je op een 0-lijn met een lege maag
    elke dag weer kan jij tot de 100 komen(volledige eetlijst)
    de ene dag zal je tot de 60 komen, de volgende tot de 70 en de andere tot de 30.
    al met al zijn zowel 30 als 60 als 70 hoger dan die 0-lijn, die lege maag!
    dus zie elk stapje als een overwinning en zet elk stapje opnieuw, maar zie het niet zetten van een stapje niet als een mislukking, maar als een stapje minder. volgende dag nieuwe kansen!

  2. Héhé, ik herken , op het stukje van aankomen na, alles.

  3. Heel herkenbaar, sommige onderwerpen

  4. @doritos wat mooi van je vriend zrg. Je mag in je handen knijpen met zo een vriend:-)

    Ik heb dan geen anorexia gehad maar BED, maar t draaide bij mij allemaal om controle en angst. En t is te doen, de wereld en t leven is zo veeeeel mooier zonder ES!

  5. Wooow ik herken zoveel. Het was vooral die angst voor alles, en die is nog steeds heel duidelijk aanwezig maar toch ga ik ervoor want ik vertrouw op iedereen in mijn omgeving die allemaal in mij geloven!

  6. Zo goed dat dit is geschreven. Ik heb me er toen toch overheen gezet en ben gaan vechten, en echt, alles wordt beter. Niet meteen perfect, niet meteen goed, maar dat dat wil ik nooit meer.

  7. Laat ik me nu net in alles herkennen..

  8. Dit had ik echt even nodig. Heb vorige week dinsdag een intake gesprek bij PsyQ gehad nadat ik begin dit jaar de stap had genomen om hulp te zoeken. Bijna ieder punt is erg herkenbaar en dat confronteerde me enorm. Nog meer reden om te gaan vechten! Bedankt voor dit artikel.

  9. precies dit! dit ben ik gewoon alles.klopt!
    ik.moet weg bij therapie en moet ergens anders heen enzo
    omdat ik niks probeer omdat ik niet wil aankomen ik vind de xxkg al zo veel dat er bij zit en er moet nog xxkg bij en dat wil ik niet mee ik wil dit geeicht of lagerben niet anders
    al wil ik maar alte graagdat alle gedachtes weg gaan

  10. Wauw, herkenbaar.

  11. Ik mis nog iets: De zin van het leven niet zien + angst om nooit goed genoeg te zijn

  12. Ik heb volgens mij alle bovenstaande redenen gehad, maar de ergste was voor mij toch wel dat ik mijn ondergewicht wilde behouden, terwijl ik wel van de rest af wilde. Daar heb ik bijna een jaar behandeling mee verprutst. Gelukkig heb ik de knop om kunnen zetten en nu zou ik nooit, maar dan ook nooit, meer terug willen. Ik ben zo klaar met mijn eetstoornis.

  13. wauw super mooi geschreven, zo herkenbaar ook sommige stukjes, helaas!!

    maar we gaan ervoor

  14. Heel herkenbaar allemaal wel 🙁 vooral het ondergewicht vasthouden..

    Aahgr het is zo’n vermoeiende cirkel..!

  15. wow dit is zo confronterend. Ik heb het met niks, want wil t echt loslaten, behalve van mn ondergewicht, dat wil ik houden…

  16. Wooow, zo herkenbaar! Precies wat er speelt momenteel. Ga ‘t stuk nog eens een paar keer goed doorlezen! Mooi geschreven!

  17. De punten wat hier staat is herkenbaar.
    Is er nog hoop voor mij?
    Ik heb het nu bijna 9 jaar en ik vecht nu bijna 7 jaar in 1 stuk door met verschillende hulpverleners (diëtiste en PsyQ, RIAGG en wekelijkse hulpverleenster).
    Nu heb ik faetback erbij.

  18. Ik heb het ook al een lange tijd. Geef jezelf niet op, en laat anderen je ook niet opgeven. Er is altijd ruimte voor verbetering.

  19. Heel herkenbaar, dit artikel. Vooral die angst om nog meer te verliezen; je wilt je aan alles vasthouden en vastklampen. Dank voor dit artikel – ik heb er echt heel veel aan!

  20. ik loop al 17 jaar met eetstoornissen en ik heb het nu opgegeven voor het eerst hulp ? ik weet niet wt ik er van moet denken .moeilijk .zo woog ik xxx kilo en nu xx kilo en de kilo zakken nu nog mijn lichaam heet het opgegeven ik eet al maanden niet meer want alles wat ik probeer komt er zo wel uit mijn lichaam is op helemaal op . ik ben al 50 jaar en kamp er nog mee. heb nu al 7 maanden een coach vertrouwen is erg moeilijk voor mijn . hij bedoelt het zeer zeker goed nu heb ik zoiets van oke . maar nu ijn we hulp aan het zoeken maar vorige week oproep gekregen en 1 ste afspraak maar di vrouw was en is er speciaal voor eetstoornissen en kon gen wijs uit door stuur brief van huisarts een mijn brief erop dat het nu slecht gaat en niks meer blijft zitten en al maanden niks meer eet in 9 weken 35 kilo kwijt .ik weet het is niet goed maar moeilijk hoe dichterbij hulp hoe moeilijker dat het word k vecht wel ik heb 3 kids n 2 klein kinderen dus ban al oma en nog in eetstoornissen pfffffff moeilijk maar heb me er nu bij neer gelegd . ik merk dat ik zwaker word des ondanks blijf ik sporten en maar sporten het pept ook weer een beetje op ik geniet er van en ik en genieten doe ik niet veel meer mijn caoch zegt ook jij ben zo sterk onverstelbaar .maar niet sterk genoeg om te blijven knokken ben 2 x opgenomen geweest en 2 x aan me lot over gelaten .ik had er al van af kunnen zijn ,maar ik weet je moet het zelf doen maar nu kan ik het zelf niet meer en nu zoeek je hulp samen met coach maar hij ziet ook hoe moeilijk .en petje af die een verhaal schrijven knap het is niet niks succes meiden liefs xx

  21. @ Monique
    Je reactie laat mij zorgen maken om je, terwijl ik je niet eens ken. Ik vraag me af: wat wil je zelf? Die coach bedoelt het goed, zeg je.. maar doe je het voor hem of ook een beetje voor jezelf? Ik wil je graag heel veel moed en kracht geven want ik lees tussen de regels door dat je absoluut beter wilt worden! Doe het voor je kinderen als je het even niet voor jezelf kunt doen.. Sterkte!!liefs Lunamira

  22. Erg mooi geschreven! Ik heb zelf ook een eetstoornis en twijfel heel erg of ik wil echt beter wil worden. Iedereen om me heen willen zo graag dat ik beter wordt en begrijpen dus ook niet dat ik eigenlijk niet beter wil worden …
    Voor de mensen die bezig zijn van je eetstoornis af te komen :
    Jullie kunnen het! Anorexia kreeg je niet voor niks en geef toe daar heb je best doorzettingsvermogen voor nodig 😉
    You can do wat you want but .. believe in it♡
    @doritos, je hebt geluk met zo’n vriend! Wees er maar zuinig op 😉 en erg mooi wat je schreef x

  23. @thattgirl kun je weggestuurd worden? 😮 Want dan ben ik bang dat ik nu ook op dat punt zit…

  24. Ik wil niet beter worden omdat ik vind dat het niet waard ben,
    En daarom zal waarschijnlijk mijn therapie voor mijn eetstoornis stoppen..
    Het werkt niet, zolang ik de stijd niet aan ga.
    Ik voel me hopeloos, want ik heb geen idee wat er gebeurd als ik weer op vrije voeten kom, en zoveel kan afvallen als ik wil, zonder iemand die het in de gaten houd. 🙁

  25. Ook ik struikel met, ik wil niet genezen. Ik heb al 25 jaar een eetstoornis, met goede en slechte periodes.
    Maar het ergste vind ik door jaren diabetes, wat uiteindelijk tot nierschade leidde, en transplatateie, viel het kwartje nog niet om de es te stoppen
    12 jaar weer een niertransplantatie, gevolgen van es, en nog kan ik het niet opbrengen om de es aan te pakken, ik vind het wel prima! Hoe kan ik zo denken?????

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *