Ik wil niet bewegen

Na maanden van vechten en verdriet is het je gelukt om van ondergewicht of ondervoeding hapje bij beetje naar een gezonder gewicht of eetpatroon te gaan. In het begin ging dit rustig, met kleine stapjes, hapjes en kilo’s. Na verloop van tijd werd dat getal op de weegschaal toch wel groot. Niet te groot als getal, maar te groot in je hoofd. Het getal op de weegschaal beïnvloedt je gevoel. Het zorgt voor alles of niets gedachtes. Het zorgt voor drang naar destructiviteit. Kapot maken. Je schaamt je dood voor het feit dat je weer normaal eet. Voor het feit dat je zoveel eet. Je schaamt je voor je gewicht, je gezicht en voor je lijf. De schaamte is zo groot dat je je het liefst zou verstoppen onder de dikste deken die jouw gedachtes en gevoelens kan bedekken. Je wilt niet bewegen.

Je wilt niet bewegen, want dan voel je de verandering. Je voelt de verdikking, zonder dat deze daadwerkelijk dik is. Je voelt iedere plooi van je lijf en iedere gegroeide gram op je billen. Als een opgeblazen ballon, zonder luchtig en vrij te zijn. Mensen maken complimenten. Je ziet er zo goed uit. Je bent weer zo mooi. Je doet het zo goed. Goed hoor.

vrouw bewegen

Zo goed zijn je gedachtes nog niet. Wat goed doet, is niet wat goed voelt. Het niet meer vasten voelt als falen. Controle verloren. Opgegeven. Het einde zoek. Dik, dikker, dikst. Waar stopt de strijd en wanneer wint de weegschaal. De extreme honger is verleden tijd, maar je gedachtes aan eten beleven bijna een burn-out.

“Is het al lunchtijd? Mag ik al ontbijten? Is er nog iets lekkers? Zal ik dat opeten? Wat als ik dat ook neem? Dikzak. Veelvraat. Niemand eet zo veel als jij. Ik heb zo’n zin in die chocoladekoekjes in de kast. Zal ik nog wat vla eten?”

HET. HOUDT. NIET. OP. Uitputtend. Een put die niet gevuld kan worden, omdat het ding gewoonweg geen bodem heeft. De honger naar voedsel is in weze de honger door leegte. Niet de leegte in je maag, maar de leegte in je ziel. Onbehagen. Angst en paniek. De storm stillen door voedsel te stouwen. Wat je ook eet, het is te veel. Nooit goed genoeg. Nooit genoeg.

bewegen niet

Je zou de hele dag door kunnen eten om de stilte te sparen. Even geen gedachtes. Geen gekte of gedoe. Je wilt eten of niets voelen. Eten en bewegen gaan niet samen. Dat bevestigt jouw bestaan. Jouw bolle, dolle en dikke bestaan.

“Ik denk, dus ik ben. Ik eet, dus ik leef… Niet. Ik leef niet. Ik leef, als ik níet eet. Dan durf ik te bewegen. Dan ren ik me rot naar alle hoeken van mijn zijn. Waarom gaat mijn eten en leven niet samen? Mijn overlevingspakket bevat geen voedsel. Geloof het of niet. Ik geloofde erin. Doodzonde. Nu is mijn overlevingspakket te zwaar om te tillen. Overal ligt eten. Te veel voor mijn rugtas.”

Vermoeid van het vechten. Je moet hier doorheen, maar het voelt zo eindeloos. Eindeloos eten. Je wilt niet leven om te eten. Je wilt eten om te leven. Die kritische kant mag wat meer gesust worden. Een klein kind dat gilt en schreeuwt, vanuit de gedachte niet goed genoeg te zijn. Biedt het vertrouwen, de ruimte om te voelen dat het goed is. Dat het goed komt. Niet vandaag, niet morgen. Wel met geduld.

Die duistere drang. De gestoorde gedachtes. Ze gaan voorbij. Ga er liefdevol mee om. Hoe ingewikkeld ook. Jouw lichaam is dat waard. Het is goed genoeg. Beweeg en ben je bewust van dat wat je waard bent. Je bent meer waard dan leegte. Je bent waardevol.

Bron foto 1, foto 2

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

15 reacties op “Ik wil niet bewegen”

  1. Dankje! Gaat dat ‘nooit (goed)genoeg’ gevoel wel voorbij? Zou je daar nog eens iets over kunnen schrijven?

  2. Ik herken mezelf heel erg in dit stukje sinds ik ben gaan oefenen met meer eten, en stoppen met tellen. “Is het al lunchtijd? Mag ik al ontbijten? Is er nog iets lekkers? Zal ik dat opeten? Wat als ik dat ook neem? Dikzak. Veelvraat. Niemand eet zo veel als jij. Ik heb zo’n zin in die chocoladekoekjes in de kast. Zal ik nog wat vla eten?” Om te voorkomen dat ik doorsla heb ik mezelf aangemeld bij een project dat wekelijks eetlijsten voor mij samenstelt voor 6 maaltijden per dag maar nog steeds voel ik me mizerabel. Als ik tussendoor toch trek/honger krijg komt het stemmetje alweer. Bij mij komt het ook door leegte, ik ben enorm eenzaam maar wat ik ook doe. Het is net alsof ik alleen mensen tegenkom die me pijn doen of die ik achterna loop tot ik een ons weeg. Ondertussen word mijn muur alleen maar groter en mijn gevoel/hart alleen maar leger. Het gaat al zo sinds mijn 12e, inmiddels ben ik 31. Blijft mijn leven er altijd zo uitzien? Ik ben tegenwoordig zo moe, moe van het boodschapen doen, moe van het plannen, moe van die stemmen in mijn hoofd, moe van het proberen mijn best te doen en sociale contacten te leggen. Er zijn dagen dat ik gewoon al om 7 uur in bed duik met een rivotril pil die ik voorgeschreven heb gekregen vanwege mijn epilepsie, maar tegenlijk ook mijn zenuwen lamlegt (rust!), waar ik duf van word (goed kan slapen) en die dagen vind ik gewoon heerlijk. Tegenlijk weet ik ook dat het niet goed is, maar voor nu wil ik gewoon rust.

    Ik houd mezelf nog op been door toch naar mijn Zumbales te gaan, de muziek, het dansen, het maakt me vrolijk. Ik ben ook weer even onder de mensen, ook al is het maar voor 2 uur per week. Iedere dag even de deur uit om te wandelen achter in mijn parkje en even tot rust te komen, gelukkig kan dat ook bijna weer. Nu alleen als het weer er weer er even naar is. Ik doe mijn best om mezelf hoog te houden. Dankjewel voor het schrijven van jullie blogs, die geven mij ook altijd weer even kracht xx

  3. Heel mooi, eerlijk en ‘rauw’ geschreven.

    Ik heb zelf nog een lange weg te gaan en, deze blog maakt me wel wat bang ook … ik probeer mezelf nu te zeggen dat het ooit voorbij zal gaan, dat het beter zal worden, dat dit rotgevoel nu even moet zodat het nadien nooit meer zal bestaan in mijn hoofd … Maar blijkbaar is dat niet zo … of is de weg nóg langer dan ik had gedacht. Dat punt waarvan ik dacht “dan is het voorbij of dan is het toch iets minder moeilijk”, ligt blijkbaar nóg verder. Dat maakt me bang. Bang voor de strijd waar ik nu nog voor sta.

    Wat een verdomde ziekte is dit toch!!!!

    Hoewel ik deze blog niet makkelijk vind, zal het me ook niet beletten om te vechten voor genezing. Want het is weeral een bevestiging van het feit dat ik niet alleen ben, dat anderen ook strijden, ook voelen wat ik voel en dat dit “normaal” of “oké” is er erbij hoort.

  4. Zó herkenbaar! Ik heb het ene eetmoment nog niet gehad of ik bedenk me alweer wanneer het weer tijd is voor het volgende eetmoment op mijn lijst. Wanneer ik weer mag eten. Terwijl alles in me schreeuwt dat ik zwak ben, dat ik ongedisciplineerd ben en dat het hek nu van de dam is…. Dat ik me nu op een snelweg richting overgewicht bevind. Ik voel de vetkabbels trillen bij elke stap die ik zet, bah! Elke hap die ik neem veranderd in vet voor mijn gevoel… Haat dit allemaal zó!

    1. Precies zoals je schrijft….! Je voelt elke hap, en elke hap voelt als falen. Alsof het niet meer te stoppen is, zwak. En ik voel ook elke gram. Mensen om me heen zeggen dat het onzin is. Maar ik voel het wel! Vet trilt, laagjes over mijn ribben, mijn botten minder scherp. Doodeng! Toch denk ik de hele dag aan wat ik weer ga eten. Vreselijke combi. Ik vond niet eten makkelijker…..
      Ik kom van obesitas, naar ondergewicht… Ik weet dus dat ik ook veel te dik kan zijn. Allemaal oude gevoelens die zo treiteren.. Maar je moet!

  5. Ja, het er ‘zijn’ vind ik moeilijk, de verantwoordelijkheid.

  6. Wauw heel herkenbaar dit.

  7. Wat ontzettend ‘sensationeel’ geschreven, met korte zinnen en ontzetten invullend. Ik vind deze schrijfstijl vreselijk (vernederend) overkomen. En ook als je geen ondergewicht hebt maar wel een grote eetbui, wil je vaak niet meer bewegen, soms dagen lang, je leunt op je gewrichten, je benen zijn houten boomstammen, verstijfd en koud wordt je van het niet bewegen, toch voel je je warme vieze lichaam, van al dat eten, ik ga wel weer bewegen als het eten uit mij is, denk je, maar nu niet, ik doe het niet meer, het is jullie schuld en niet de mijne, dit is niet mijn lichaam, niet mijn leven, bam.. zo komt het over.

  8. Echt mooi geschreven en herkenbaar.

    – Maar hoe weet je of het eten destructief gedrag is of juist normaal is & nodig voor je lichaam?

    – Zouden jullie er eentje kunnen schrijven over het verbreken van de vicieuze cirkel van “eindeloos eten’ en beschaamd voel dus niets willen/kunnen doen omdat dit zoveel energie vraagt?

  9. Ik heb dit het begin van mijn herstel ook gehad dat ik echt heel de dag door aan eten dzcht na mijn ontbijt verlangde ik al naar mijn tussendoortje
    Ik kon zelfs s nachts niet slapen.
    Ik had mijn lichaam ook zo lang te kort gedaan en uitgehongerd dat ik het achteraf gezien ook wel een normale reactie vond van mijn lijf mijn lijf had al dat eten blijkbaar nodig om te herstellen maar destijds vond ik het vreselijk ik schaamde me er voor en vond mezelf een dikke vreetzak.
    Na een tijdje is dit gelukkig overgegaan bij mij.

    1. Hey Denise, na hoeveel tijd was dat bij jou ongeveer? Ik kan maar iet bepalen of het normaal is van mijn lichaam is of een soort verslaving/coping mechanisme…

  10. Tijdens mijn herstel (maar ook daarvoor) zat mijn hoofd zo vol gedachten over eten dat ik dacht dat ik er aan onderdoor zou gaan.
    Ik kan me het moment nog goed herinneren dat ik na een goed gesprek met een vriend opeens in huilen uitbarstte. Ik had een paar minuten niet aan eten gedacht, en t voelde zó goed.
    Naarmate mijn herstel vorderde verdwenen de gedachten steeds meer, en nu, ruim twee jaar later kan ik me geeneens meer voorstellen hoe het is om constant aan eten te denken.

  11. Deze is echt heel herkenbaar, heel mooi geschreven!

  12. Mooi. Heel mooi geschreven ♡

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *