Ik wil niet dat je dood gaat

2016 – Ik kijk naar de kist. Daar ligt iemand en niemand. Een lichaam, zonder leven erin. Weg. Ik voel een brok in mijn keel opkomen. “Het is goed zo” hoor ik een familielid zeggen door de galmende microfoon in de kerk. De houten kist waarin je ligt oogt wat algemeen, de bloemen en foto erop laten je persoonlijkheid zien. Zouden in dit model kist ook ‘mijn meisjes’ begraven worden? De meisjes die ik spreek via mijn werk voor Proud2Bme die het niet overleven? Kort baant deze vraag zich een weg door mijn overvolle emotionele hoofd. Mijn keel begint te bonken en mijn ademhaling schokt zacht. Ik hou me in, maar voel het verdriet kloppen in mijn keel. Om mijn oom en mijn familie. Maar ook om de mensen in mijn herinnering die ook zijn gegaan.

113

Ik mag dit niet voelen, want het gaat nu niet over hen, maar over mijn familie. Voor hen huil ik ook, maar toch moet ik er aan denken. Aan de dood, aan verlies, aan begrafenissen van jonge vrouwen die ook nog helemaal niet dood mochten gaan. Het worden er te veel. Ik denk aan de meisjes die de laatste weken overleden zijn. Staat hun familie volgende week ook zo om de kist met zakdoekjes in hun handen? Te trillen van emoties, wit weg getrokken van verdriet? Gaan er ook dan mensen kapot van binnen en zijn er ook dan mensen die de emotie niet aan kunnen en strak voor zich uit staren, omdat ze niet willen instorten van de pijn?

Ja.

Dan komt het nummer van Maaike Ouboter gevolgd door een lied van Marco Borsato. Ik houd het niet meer. Ik denk aan mijn overleden familielid en als ik zie dat mijn ooms een traan wegpinken, breek ik helemaal. Ik kan het niet helpen dat ik niet alleen denk aan de overledene, maar ook aan de vreselijk verdrietige berichten die ik op Facebook voorbij heb zien komen de afgelopen tijd. Ik wil dit niet voelen. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil niet dat jouw ouders, vriendinnen, broers en zussen net zo kapot gaan, zoals wat ik nu voor mij zie.

Hoe doen mensen dit? Hoe overleef je verlies? Voor ik het weet heb ik me ingeleefd in de situatie van mijn ooms en tantes, die hier afscheid nemen van hun broer, gevolgd door een herinnering aan een lieve tante die ook kort geleden plots uit het leven verdween. Maar ik denk ook aan jou. Aan jouw Facebook account dat sinds enkele weken is veranderd in een ‘Ter herinnering aan’ pagina vol emotionele, lieve en pijnlijke berichtjes. ‘Ik hoop dat je nu de rust hebt waar je zo naar verlangde’, zie ik overal op Facebook en Instagram verschijnen. Ik ken haar gezicht en slechts een klein deel van haar verhaal. Ze is wel eens bij een Proud2Meet geweest. Ik weet nog dat ze weinig zei, maar wel wat advies gaf aan andere meiden.

Ik weet dat jij het moeilijk hebt en niet voor niets onze website bezoekt. Dat jij vecht met en voor je leven. Ik weet dat je uit elkaar gescheurd wordt door emoties en pijn als je je eetstoornis gaat bevechten. Maar ik wil gewoon zo graag dat je er doorheen gaat… zo graag. Ik wil dat je het kan. Ik wil dat je de kans nog kreeg. Ik wil niet dat je hier in een kist de kerk uitgedragen wordt door je broers. Ik wil niet denken aan je vader en moeder die zichzelf niet meer bij elkaar geraapt krijgen na jouw dood…

113

En toch gebeurt het. En ik weet gewoon niet waarom. Ja, ik weet het wel. Maar ik wil het gewoon niet weten. Ik wil niet dat dit kan. Ik wil dat je vecht en kunt blijven vechten tot het beter wordt. Ik wil niet dat je lichaam of geest het al eerder opgeeft. Ik wil gewoon dat je de kans krijgt die ik heb gekregen en ik wil dat je hem ook kunt pakken.

Ik besef mijn beperkte rol als ervaringsdeskundige voor Proud2Bme. Ik weet dat slechts enkele woorden bij je aankomen. Van de duizenden die ik de afgelopen vijf jaar bij elkaar heb gezocht, zullen maar een paar je raken. Bij elkaar geharkte letters, die soms uit mijn tenen kwamen. Omdat ik je wil zeggen dat het kan, hoe en welke kant je op moet gaan. Niet dat ik je ergens toe kan dwingen, al had ik dat misschien als het kon wel gedaan. Ik besef dat ik niet meer kan doen dan het typen van letters voor een blog of berichtje aan jou. Ik kan niet meer dan zeggen wat ik voor je hoop. Ik kan je niet veranderen, ik kan niet vechten tegen jouw dood.

Ik hoop dat je dat zelf gaat doen, als jij dit leest vandaag. Ik hoop dat jij ondanks je jarenlange gevecht, hier nog zit en dit leest op je telefoon, laptop of tablet. Dat je er nog bent en dat je ook nog heel lang blijft. En daarom blijf ik ook nog voor je schrijven, met je praten via deze site. Blijf hoopvol, blijf komen, ook al is het maar af en toe. Wie weet waar je uitkomt, geef niet op ook al ben je soms zo gebroken en moe. Ik hoop dat we dan samen de rust vinden waar je zo naar op zoek bent, maar dan in het hier en nu.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Nouska

Geschreven door Nouska

Reacties

96 reacties op “Ik wil niet dat je dood gaat”

  1. Wow, tranen in mijn ogen. Dank je wel voor deze woorden!

  2. Super lieve blog

  3. mooi verwoord Nouska!
    dit jaar zie ik keer op keer berichtjes op fb dat er weer een jong meisje aan een eetstoornis is overleden. 2 hiervan kende ik zelf… het doet me zoveel pijn! ik wil me bij je aansluiten en zeggen dat het echt beter kan worden. zelf zag ik ook geen uitweg meer, maar mijn leven nu is het bewijs dat het het waard is dat ik ben gebleven

  4. Heel mooi beschreven, zo waar en oprecht. Ik hoop dat mensen dit leven en het gevecht weer aangaan, blijven vechten en nooit opgeven. En alle hulp aangrijpen die er voorhanden is!! Hopelijk (en waarschijnlijk) draagt deze blog bij aan de vechtlust door de pure en mooie woorden. Bedankt Nouska (en alle anderen natuurlijk) voor wat je doet.

  5. Wauw. Zo mooi geschreven en het komt echt binnen!

  6. Tranen rollen over mijn wangen. Je hebt me geraakt. Mooie, sterke woorden.

  7. Ik zit hier met tranen in mijn ogen, Vind het prachtig en merk ook dat ik me er op moment heel erg in herk 🙁

  8. Hier een extra hartje voor iedereen die dat kan gebruiken!💕

  9. Wow afgelopen week zijn er nog 2 meiden overleden aan de gevolgen van Anorexia & Depressie.. Nouska was met in iedergeval 1 van hen bevriend op FB. Ik heb bijna het gevoel alsof deze blog over haar gaat.. Tranen in mijn ogen, zo jong en toch al deze keuze hebben gemaakt.. Rust zacht J..

  10. Jeetje Nouska… je hebt mij weer geraakt. Wat komt deze blog dichtbij. Wat heb je alles treffend en mooi opgeschreven. Momenteel is alles om mij heen zo donker, zo pikzwart, dat ik niet meer wil. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Ik overzie het leven niet meer. Ik wil de strijd staken. Klaar zijn met het leven. Ik wil rust. Maar het is een onmenselijk grote stap. Ik weet niet of ik de keuze ooit zou durven te maken. Maar hoe dan verder? Hoe in hemelsnaam moet ik dan verder? Vertel het me! Alsjeblieft. Ik ben stuk. Radeloos. Verloren.

  11. Dankjewel lieve Nouska!

  12. Prachtig geschreven, Nouska.
    Dit raakt me echt ontzettend, zo mooi en dichtbij. Dankjewel.

  13. Wow. Dit is zo mooi. Zo oprecht. En tegelijkertijd zo pijnlijk.
    Het is zo’n harde strijd, en het zien van de mensen om me heen die dat opgeven, maakt me soms zo aan het twijfelen of ik het dan wel kan. Er is zoveel twijfel of dit leven ooit wel leefbaar wordt. En tegelijkertijd wil ik zo graag dat het ooit eens leefbaar wordt.
    Dit maakt me emotioneel. Het raakt zo.

  14. wauw!! dit gevoel, ik ken het, het afgelopen jaar kwam ik totaal 8 keer op een rouwdienst, 1 hiervan koos er zelf voor, dit doet pijn….en dan jouw blog…. eerst wilde k niet toegeven aan emoties, maar nu komen ze als vanzelf….dankjewel!!

  15. Wauw Nouska, je inspireert mij altijd zo enorm! Je bent zo mooi, puur, lief, je hebt het beste met voor met de mensen om jou heen en jouw lach is aanstekelijk. Ik heb deze week 3 jonge meiden verloren aan een eetstoornis. Ik kende ze niet heel goed, maar vrienden van mij wel. Ik was vorige week bij de begrafenis van mij opa en ik deed zo veel moeite om niet te huilen, geen emotie te tonen. Tot het einde. Alleen mijn familie was nog bij de kist, de rest was al weg. Maar ook toen heb ik na 2 min zachtjes huilen mij weer ingehouden en sinds de begrafenis is er geen emotie te bekennen in mij. Zo ging het ook bij mijn moeder, inmiddels bijna 3 jaar geleden. Zo raar hoe emoties bij iedereen anders kunnen zijn.

  16. Er is een meisje (vrouw) laatst overleden bij mij op de afdeling (anorexia)
    Collega’s zitten met veel vragen en verslagenheid
    Sommige weten van mijn verleden (anorexia), andere niet
    Ik heb haar gezien
    maar ik heb niet voor haar gezorgd
    gelukkig
    te moeilijk
    ik had daar ook kunnen liggen
    ik heb het wel gered
    dankbaarheid
    het kan dus echt
    overlijden tgv je eetstoornis
    maar je kunt ook genezen….
    ik ben zelfs moeder geworden

  17. Wat enorm prachtig geschreven… ik denk dat je het gevoel van velen hiermee omschrijft…

  18. Dankjewel Nouska.. Dankje..

  19. Wauw, ben er stil van..

  20. Kippenvel all over…

  21. Oh Nouska, wat heb je dit mooi geschreven. Ik ben er helemaal stil van, over een paar weken twee jaar geleden overleed een goede vriendin van mij door eigen keus. Ik mis haar nog steeds zo erg…

  22. Wo, zo helpend. Bedankt voor je blog. Veel sterkte. X

  23. Wauw wat prachtige geschreven moet mijn tranen even in houden.
    Zo veel mooie mensen die door deze ziekte overlijden.

  24. @xxJustMexx: vermoedelijk hebben we hetzelfde jonge meisje in gedachten. Zij was een groepsgenootje van mij op de dagbehandeling bij Centrum Veerkracht en Stabiliteit bij GGz Breburg. Ik heb idd ook het gevoel dat Nouska het over haar heeft. (Al voordat ik jouw reactie las, Just.)

    R.I.P. aan J.

  25. Wauw! Wat bizar goed omschreven, kippenvel momentje!

  26. Wauw nouska, ik ben diep geroerd.. Zou het liefst nu uren huilen , schreeuwen, rennen, tot het over gaat. Tot de pijn wat afneemt, maar dat doet het niet.
    Je zegt precies alles wat zo waar is; want hoe overleef je dit? Ik moet zeggen dat ik dat oprecht niet weet. Ik wil je terug 🙁

  27. Het is zo’n boodschap die je hier verteld zo’n verhaal voor ieder apart. Sterk Nouska dat je deze woorden hebt geschreven.

  28. Wauw. Wauw. Wauw. Gewoon echt.. wauw. Respect Nouska.

  29. Heel mooi Nouska. En helaas deze week zeer van toepassing. Ik las net voor deze blog het bericht van een derde mooie meid binnen een paar dagen tijd die de strijd niet meer aan kon. Veel sterkte.

  30. Na 18 aar vechten kan ik zeggen dat ik genezen ben, moeder ben en heel gelukkig…..het is een vreselijke lange weg. ….ik dacht er nooit uit te komen, toch is dat gelukt! !

  31. Wauw pfff… dit raakt me….
    Huilend achter mijn telefoon.
    Bedankt voor deze blog!

  32. 😰😰😰😰😰😰😰

  33. zo vaak die gedachten. Gewoon weg. Omdat niemand me begrijpt..

  34. Wat mooi Nouska, dit komt echt uit je hart. Ik voel je meeleven met ons, met mij. Dankjewel. Ik heb voor mezelf een tijdje terug besloten dat ik het toch nog een kans ga geven, dat het zonde is om het leven wat ik heb gekregen zo kapot te maken en uiteindelijk zo pijnlijk, ook voor mijn omgeving, te laten aflopen. Dit soort berichten van bijvoorbeeld jou geven mij weer nieuwe motivatie. Het zit hem niet altijd in de grote dingen, zoals gisteren even de nieuwe video over je dag te zien, dat doet ook al goed. Even dat warme gevoel, zien dat het ook anders kan, en dat het ook zo fijn kan zijn om ‘gewoon’ te leven.

  35. Zo mooi, tranen rollen over mijn wangen, je woorden raken me. Dankjewel!!

  36. Echt mooi geschreven, niet een paar woorden, maar een hele blog die me raakt.

  37. een bijzonder mooie , gevoelige blog.

    En geloof me jouw rol als ervaringsdeskundige is in mijn leven minder beperkt geweest dan je misschien denkt. Met jouw woorden en jou als voorbeeld heb je héél veel voor mij betekend.

    Voor iedereen die zich herkent in deze blog. Sterkte en houd alsjeblieft vol!

  38. Wauw, wat een mooie blog.
    Het raakt me, ik moet me inhouden om niet te breken, dus ik breek toch maar wel.
    Ik vind het een heftige blog maar ben blij dat deze geschreven is. Het is super waardevol. Dankjewel!

  39. Jezus, het kwam eerst niet zo bij me binnen, het is een beetje gewenning geworden dat mensen van instagram het niet overleven. Maar dit is zo mooi omschreven.

  40. Prachtig. 😢
    Het doet me denken aan Jorinde. Slaap zacht meissie..

  41. Echt aangrijpend. Ik zit hier ook te wenen. Maar misschien is dat juist een goed teken. Beter wenen en alles er uit laten komen dan dingen opkroppen. Ik blijf sowieso vechten.

  42. wat mooi geschreven, nouska!
    zo mooi en pijnlijk omdat ik ook mijn beste vriendin twee jaar geleden alweer begraven heb zien worden.
    omdat ik haar ouders geregeld nog zie en zij zich niet bijeen rapen kunnen.
    omdat ik ook breek als ik bij haar graf sta.
    omdat ik haar nog iedere dag mis.
    omdat ik meer dan wat ook zou willen dat ik haar had kunnen helpen.

    omdat ik mezelf bijna helemaal heb losgerukt van die verschrikkelijke eetstoornis. omdat ik wilde dat dat iedereen was gelukt.

    omdat iedereen het waard te leven
    omdat niemand die verschrikkelijke pijn verdient: niet van de eetstoornis, niet van de depressie, maar ook niet van het verlies

  43. Wat mooi ! Krijg er echt tranen van in mijn ogen! Je bent een lieverd

  44. Wow zo mooi. Ben dit jaar 4 mensen verloren. Dat krijg natuurlijk snel als je elkaar ontmoet in een kliniek maar alsnog doet het pijn. Alle 4 hebben ze het gevecht verloren. Denise Jorinde saph nora. Jullie worden gemist. En mirthe mijn lieve vriendinnetje jij word natuurlijk ook nog steeds gemist!

  45. Kippenvel! Ik heb een dochter met een eetstoornis en depressie.
    Ik voel zo goed wat je bedoelt 🙁

  46. Wauw… wat ontzettend knap verwoord!!!!!

  47. Tranen over mn wangen..
    Deze woorden nouska raken me heel hard

  48. Dank je wel lieve Nouska!
    Nog altijd in gevecht, de strijd lijkt oneindig. Iedere dag weer die beslissing nemen, maar opgeven, dat nooit. Verlangend naar de hoop dat het vechten zal worden beloond. Blind vertrouwen op dat het iedere dag een klein beetje minder heftig wordt. Er mogen zijn, waarde hebben, genieten van het leven….. vrij zijn! Ooit

  49. Wauw, diep ontroerd door jou woorden, jou blog! Dank♡

  50. Geroerd door je mooie blog Nouska, dank je wel.

    Ik heb het gered en ben er nog, ook al is er een periode geweest waarin ik niet wist hoe ik de dag door moest komen en niet gedacht had de volgende dag nog te leven. Daarnaast de momenten dat ik lichamelijk in gevaar was, ook al drong dat op dat moment niet tot me door.

    Ik heb het gered en geef niet op, dat is het enige dat telt.

  51. Dank je Nouska, dank je voor je mooie woorden, dank je voor de kracht die deze blog me geeft.
    Ik wiebel op het randje van de dood, ik wil weg van dat wiebelen daar, het is gevaarlijk. Voor mij, maar ook om voor mijn omgeving. Het doet verdomde veel pijn om te blijven vechten, maar ik wil zo graag vechten. Weg van deze situatie, ik hoop dat ik de kracht vind. Jij hebt inderdaad geen controle over mijn dood, ik moet het heft in eigen handen nemen.
    ik probeer om niet op te geven. Dank je Nouska!

  52. Waanzinnig mooie blog, Nouska. Ook mijn allergrootste angst om mijn beste vriendin te verliezen aan een nare en verdrietige ziekte. Ik word al verdrietig als ik erover nadenk.

  53. Tranen in mijn ogen, wat mooi geschreven. Dat laatste stukje komt zo hard binnen.
    Ik wou dat ik wat liefde kon geven aan iedereen hier die het kan gebruiken.

  54. Heel heel mooi Nouska!

  55. Wat een fijn moment, aankomend weekend is de herdenking van een overleden dierbare voor mij. Deze woorden zijn zo bijzonder, normaal zou hij deze woorden tegen mij zeggen, nu lees ik ze met mijn hart bij hem, het gevoel dat hij even bij me is door deze prachtige woorden, dankjewel!

  56. Bedankt Nouska voor je mooie blog

  57. Lieve Nouska,
    Ik heb het al een hele week moeilijk en zit erg diep. Door jouw rakende blog wil ik er weer voor gaan en de strijd niet zomaar opgeven. Bedankt. Je betekent zo veel voor heel wat meiden en jongens onder ons. In gedachten ook speciaal J. en N. ❤

  58. Wouw, mooi geschreven Nouska! Deze blog raakt me echt !!

  59. Prachtig verwoord Nouska.
    En ik wil dat je weet dat jou woorden, en die van alle andere mensen die moeite doen om wat neer te schrijven wel degelijk binnen komen. Soms niet direct, soms niet helemaal, maar vaak goed genoeg om door te gaan, al is het maar voor even.

    Bij deze wil ik dan ook gelijk niet alleen Nouska maar alle medewerkers en vrijwilligers van proud bedanken. En natuurlijk alle andere lieve mensen die reageren op elkaars berichten. Bedankt!

  60. Bedankt Nouska.
    De laatste week lijkt zelfmoord wel besmettelijk. 3 meisjes van instagram op 1 week…

    Ik ben opgenomen omdat ik een poging heb gedaan 3 weken geleden. En nu pas begin ik te beseffen hoeveel pijn ik mijn ouders zou gedaan hebben. Maar toch blijft doodgaan iets dat echt goed klinkt in mijn hoofd.. Ik verlang zo naar rust.

    🙁

  61. Nouska, Dit zijn niet zomaar wat letters, Het raakt mij en vast nog veel meer mensen.
    Ik zit dit met tranen in mijn ogen te typen. De laatste tijd ben ik ook veel bezig met de dood, En ook vooral om zelf dood te gaan. Vroeger was dit een wens, Een wens die ik had om te kunnen ontsnappen aan de pijn die ik voelde van binnen. Ik dacht als ik dood ga ben ik van alles af. Niet denkend aan de gevolgen etc. Nu ik vage klachten heb en het steeds slechter gaat en ik elke dag vecht om aan te komen ben ik banger dan ooit om dood te gaan en de mensen die om me geven in de steek te laten. Dood gaan we allemaal maar niemand weet hoe, wanneer, waar en hoe verder. Ik blijf vechten en hoop iedereen hier ook. Bedankt proud2bme team dat jullie deze plek hebben gecreerd!

  62. Hi Nouska!

    Ik schrok toen ik deze blog las. Ik vond het erg frappant en de timing kon niet beter (of misschien slechter?) Erg opmerkelijk gewoon.

    De afgelopen 2 weken hebben er 2 mensen die ik ken zich van het leven beroofd. Eergisteren, dinsdag dus, heb ik er een gesprek over gehad met mijn psychiater… We hadden het erover hoe ons dit raakt. Hij sprak zelf over zijn ervaringen, zowel in zijn privéleven als professioneel. Zijn ogen werden ook vochtig terwijl hij dit vertelde en ik werd overspoeld door een immens schuldgevoel. Hoe vaak ik niet al lachend vertelde dat hij wel zou merken of ik volgende week naar onze afspraak kwam al niet. Dat hij dan “meer tijd voor andere patienten” zou hebben, hij een grote last kwijt was en hij maar moest doen alsof ik op een super lange vakantie was. Het gesprek en de intimiteit van ons gesprek raakte me. Toen ik gisteren deze blog las was het hek helemaal van de dam.

    Dankje voor je oprechtheid en eerlijkheid. Bedankt dat je dit wou delen met ons.

  63. Prachtig! Bedankt lieve Nouska ❤

  64. Dit is echt zo’n mooi blog
    Heel erg bedankt hiervoor, het is echt heel helpend

  65. Hier heb ik echt geen woorden voor…
    Heel erg bedankt, Nouska!
    Ik kan hier niks op zeggen dan alleen een traan net binnen houden..
    Thanks..

    -mij-

  66. Dankjewel ,geroerd tot in tranen

  67. Wauw… dank je wel Nouska, wat een prachtig geschreven blog. Dank je wel voor je openheid en eerlijkheid.

  68. Wat een prachtige woorden, heel erg bedankt voor de steun die je hiermee biedt aan mij en vele anderen.

  69. Hele mooie blog en raakt me echt.

  70. Wow Nouska. Heel mooi geschreven!

  71. Wauw, dit komt binnen. 2 jaar geleden heb ik een vriendin moeten begraven. Ze was pas 16. Zij bezocht ook deze site wegens haar eetstoornis, maar kon ondanks de steun het leven niet meer aan. Hoe vaak ik wel niet heb gedacht én gezegd ‘ Ik wil niet dat je doodgaat’. Het hielp niet. Wat wel heeft geholpen zijn haar laatste woorden die ze naar mij heeft geschreven. ‘ Ik wil niet dat je mij achterna gaat’. Ik heb mijn vriendin niet kunnen redden met mijn woorden, maar wellicht kan jij dat wel bij andere meiden ( of jongens). Je bent een held Nouska!

  72. Wauw wat mooi geschreven nouska
    Gelukkig heb ik niemand verloren aan een eetstoornis maar ik lees wel regelmatig op instagram dat er meiden de strijd verliezen helaas

  73. Heel erg mooi geschreven!

  74. Wauw gewoonweg geen woorden voor!

  75. Pff… Dat levert me een brok in mn keel op… Wat een heftig, pijnlijke en eerlijke blog… En ja dit komt binnen… Binnen door de strijd heen en het raakt me… Jij, lieve Nouska, jij bent voor mij een dapper en hoopvol voorbeeld! Dankjewel daarvoor!

  76. Prachtig geschreven Nouska, je bent ook zo een mooi mens van binnen en van buiten en verwoord in deze blog alles op een manier waarop ik me diep geraakt voel. En deze blog nog een keer wil lezen………… Hoop voel, niet alleen voor mezelf maar voor iedereen die dit leest.
    Thanks! xxx

  77. *Huilt* 🙁

  78. Indrukwekkende en zeer helpende chat. Dank je wel.

  79. Dik kippenvel… Al 2 jaar genezen van mijn eetstoornis maar nog knokkende tegen andere ziektes.. Mijn doodswens is vaak groot, maar dit komt wel bij me binnen.. Dank daarvoor.

  80. Weinig dat me écht kan raken, maar dit blog raakt me in mijn kern. Het dichtbij verliezen van iemand die een ‘psychische stoornis’ niet meer de baas kan, is zo ontzettend moeilijk te verdragen.

  81. Prachtige woorden! Ik denk en weet dat er van die ‘schamele bij elkaar geharkte woorden’ meer binnenkeomen dan je denkt. Dank daarvoor. En voor wie je bent…

  82. wauw wat mooi

  83. de tranen komen gewoon in men ogen …

  84. Bedankt, erg geraakt door deze blog!

  85. kijk anorexiapatienten dit staat jullie te wachten om maar niet te sprteken wat jullie je familie aandoen
    ja ik heb een dochter met deze klote ziekte dus ik spreek uit ervaring

  86. Heel mooi geschreven, veel liefs.

  87. Prachtige woorden! Raakt me

  88. Ik lees dit in de pauze op school en krijg gewoon tranen in mijn ogen.

  89. Dit is echt de mooiste en meest grijpende blog tot nu toe voor mij. Ik heb geen eetstoornis, maar een depressie, en ook voor mij is dit erg helpend! Echt bedankt voor dit mooie verhaal!!

  90. Lieve mensen die leven zullen leven en hebben geleefd het allerbeste al het goeds wees superlief voor elkaar en iedereen die is overleden rest in peace jullie zullen onvoorwaardelijke liefde krijgen elk leven hierna en de hele wereld krijgt ook alle mooie dingen dit leven en elk leven hierna nooit meer en ik hoop dat voor degenen wiens de pijn te veel is op een dag minder wordt en niemand mag pijn hebben op wat voor manier dan ook en niemand mag dat ooit hebben en niemand mocht dat ooit gehad hebben oma ik wou dat ik je had kunnen helpen en helen iedereen ik ben extreem depressief maar de liefde is er en blijft er en is er altijd geweest

  91. Steun en begrenzing. Er zijn er ook die zijn genezen na een langdurige eetstoornis dus er is hoop. Er zijn er ook bij die uitbehandeld zijn genoemd maar die toch hun weg terug en de weg er uit gevonden hebben. Het klinkt ongeloofwaardig maar het kan. Laat je niet in de put trekken door een ander. Ieder heeft een gezond deel. Trek je op aan het positieve. Motivational speakers om maar eens een voorbeeld te noemen. Je herkennen in die ander maakt minder eenzaam. Ga er voor.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *