Op Proud2Bme vind je regelmatig verhalen van mensen die een eetstoornis hebben of hebben gehad. Vandaag lees je nieuw verhaal in de nieuwe serie: Ouders met een eetstoornis. Hoe is het om een eetstoornis te hebben en tegelijkertijd een kind (of meerdere) op te voeden? In deze interviewreeks delen een aantal ouders hun persoonlijke verhaal…
Vandaag delen we het verhaal van Lianne. Lianne is 31 jaar oud en moeder van een prachtige dochter.
Sinds wanneer heb je een eetstoornis en hoe heeft zich dat ontwikkeld?
“Ik heb sinds 2014 eetproblemen gekregen doordat ik veel pijn in mijn buik had. Ik ben in twee jaar tijd 3x geopereerd aan endometriose. Er zaten veel verklevingen in mijn buik, waaronder in mijn maag. Ik was erg misselijk en at daardoor minimaal. Na mijn laatste operatie in 2016, vond de huisarts het tijd voor een diëtiste. Ik weet alleen nog dat zij zei dat er gewicht bij moest. Ik raakte van slag en vanaf dat moment leek het veel erger te worden. Vanaf dat moment begon ik echt bewust dingen weg te laten uit mijn eetpatroon, meer te bewegen en raakte ik geobsedeerd door eten. Een maand later zat ik bij een basistherapeut als overbrugging van de wachtlijsten voor een gespecialiseerde centrum. Zij was de eerste die zei dat er sprake was van anorexia.”
Wat voor hulp heb je tot nu toe gekregen? En wat werkte daarin wel en/of niet voor jou?
“Nadat ik bij de basistherapeut was gekomen, had ik een intake gehad bij Human Concern. Helaas wezen zij mij af, omdat zij dachten dat er ook sprake was van autisme. Ik kwam bij een autisme centrum om te kijken of daar inderdaad sprake van was. Daarnaast ben ik bij een vrijgevestigde therapeut gekomen voor het stuk anorexia en een vrijgevestigde diëtiste die gespecialiseerd was in eetstoornissen. Omdat mijn gewicht bleef zakken, ben ik naar een instelling gegaan waar mijn therapeut ook werkte. Naast de individuele gesprekken met haar kon ik daar ook hulp krijgen op de deeltijd. Dit was 2x per week.
Ik heb daar veel moeite gehad. Mede door mijn autisme kon ik erg slecht tegen de veranderingen daar. Ook in een groep zijn kostte mij veel energie. Ik heb er nooit spijt van gehad, omdat ik wel groepsgenoten leerde kennen. Daardoor was de overgang om naar een eetstoorniskliniek te gaan wat minder heftig. Ik had immers al wat gezien. Ik heb uiteindelijk voor een boost opname gekozen bij Novarum, die doen puur inzetten op gedrag. De bedoeling was dat ik daar 10 tot 12 weken zou zijn, maar uiteindelijk hebben we in goed overleg besloten dat ik eerder ging afbouwen. Met 9 weken ben ik met ontslag gegaan. Mijn autisme was een te groot struikelblok geworden, helaas.
Ik ging weer terug naar de vrijgevestigde therapeut en – diëtiste, maar de overgang was te groot. Ondanks dat ik mijzelf op gewicht kon houden, kwam ik steeds vaker in crisis en ben ik na diverse crisisopnames uiteindelijk opgenomen in een autisme kliniek. Na 6 weken was ik weer op het gewicht dat ik woog toen ik werd opgenomen bij Novarum. Nog steeds baal ik enorm dat ik niet ook daar meteen ben gestart met begeleiding voor het eten. Nu duurde het 10 weken voordat er wat was opgestart en helaas werkte deze begeleiding niet en ben ik gestopt. Het is mij lange tijd gelukt om stabiel te blijven en afspraken te maken met de verpleegkundige van afdeling autisme. Helaas gaat het de laatste weken weer slechter en ga ik toch weer kijken voor een dubbele behandeling.”
Wanneer is jouw kind geboren? Heeft dat verandering gebracht in jouw kijk op je eetstoornis?
“Ik heb een dochter die in 2012 is geboren. Dit was dus nog voordat mijn eetstoornis zich ontwikkelde. Het heeft mij geen andere kijk op mijn eetstoornis gebracht, behalve dat ik mij bewuster ben van mijn (gestoorde) eetgedrag. Op de dag dat mijn dochter met haar bordje naast mij stond, omdat ze ook wilde weten hoeveel haar eten woog, besloot ik hiermee acuut te stoppen. Dit is totaal niet wat ik haar wil meegeven.”
Hoe ervaar jij het hebben van een eetstoornis in combinatie met het opvoeden van een kind?
“Ik zie het zelf als weinig anders dan andere moeders, als ik naar mijn vriendinnen kijk. Wel vind ik het soms lastig als zij minder eet dan ik of als ze zelfs helemaal niets wil eten. Ze zit nu enorm in een fase dat ze weinig lust en dan is het lastig om dit te accepteren en zelf wel te blijven eten.”
Praat je erover met je kind?
“Nee, hierin hebben wij een hele bewuste keuze gemaakt. Zij weet wel waarom ik op dit moment ben opgenomen en vertellen we haar dat ik soms overprikkeld ben en rust nodig heb. Misschien als zij later volwassen is en het ter sprake zou komen dat ik hierover zou delen. Maar voor nu wil ik haar niet belasten met mijn eetproblemen. Gelukkig ben ik inmiddels een stuk verder in mijn herstel en eet ik redelijk normaal waardoor het voor haar niet meer opvalt.
Pas aten we slavinken en toen zei ze: “Wat fijn he mama, dat jij die weer lust.” Het bleek dat ze nog steeds had onthouden hoeveel moeite ik een keer had met een slavink. Toen ze vroeg waarom ik die niet normaal at, had ik namelijk geantwoord dat ik slavinken niet zo lekker vind. Die slavink ging toen op, maar wel met de nodige tijd en tranen. Dit soort dingen heeft dus veel indruk op haar gemaakt, en opent soms mijn ogen wel om dingen anders te doen.”
Weet je omgeving over jouw situatie? Hoe word je door hen geholpen?
“Ja, mijn omgeving weet van mijn eetstoornis. Ik ben redelijk open hierover en word erg gesteund. Dit zit hem vaak in kleine dingen als: ook eten als ik iets moet eten, bij terugval toch stimuleren om het eten weer op te pakken en vooral veel liefde en hoop.”
Hoe zie jij de toekomst voor je?
“Helaas is de prognose voor vrouwen met zowel autisme als anorexia niet heel goed. Het percentage dat hersteld is nog lager dan wanneer je alleen de diagnose anorexia zou hebben. Ik geloof wel dat ik weer op gezond gewicht kan komen. Ik geloof dat ik mijn gedachtes rondom eten minder kunnen worden en ik het hoofdstuk anorexia af zou kunnen sluiten. Wel ben ik mij bewust dat dit een enorm zwakke plek zal blijven en ik continu alert zal moeten zijn dat ik genoeg binnenkrijg.”
Wil je nog iets meegeven aan andere ouders die in een vergelijkbare situatie zitten?
“Een kind vraagt veel energie van je. Ik zou willen meegeven dat je het best kan zorgen dat je stabiel bent voordat je aan kinderen begint. Hopelijk zorgt jouw kind voor diezelfde spiegel als dat mijn kind soms liet zien en ik daardoor sneller eetgestoord gedrag kon omzetten naar normaal gedrag. Geniet van dat moment dat je met je kind een ijsje op een terras kan eten is namelijk het fijnste wat er is!”
Geef een reactie