Als kind was ik heel gesloten. Ik vond het moeilijk om te vertellen wat er in mij omging en wanneer ik niet lekker in mijn vel zat om welke reden dan ook, dan sloot ik mij het liefste af van de buitenwereld. Misschien ken je het wel; je hebt pijn, voelt verdriet opkomen en je voelt dat je moet huilen maar je vecht keihard tegen die tranen. Je wil het liefste zo snel mogelijk weg om alleen te zijn. Huilen wil je ergens wel, want je weet dat dat op kan luchten, maar niet met iedereen erbij. Je wil geen medelijden, je wil geen blikken die bezorgdheid laten zien. Je wil sterk zijn en zo gezien worden. Je wil niet getroost worden.
Ik denk dat achter ‘niet getroost willen worden’ veel angst zit. Ik denk dat ik wel bang was voor wat anderen zouden denken. Dat anderen zouden vinden dat ik mij aanstelde en dat ik zwak was. Tegelijkertijd was ik echt allergisch voor medelijden. Ik wilde niet dat mensen mij zielig vonden. Ik was namelijk niet zielig, ik was gewoon verdrietig. Zelf wist ik dat wel, maar ik was bang voor het oordeel van anderen. Het is echter natuurlijk ook veel fijner om jezelf sterk te voelen in plaats van kwetsbaar. Al is het misschien juist wel sterk om kwetsbaar te durven zijn…
Mensen wegduwen en afstand creëren
Wanneer je altijd maar sterk wil zijn en wil lijken voor de buitenwereld en je je niet kwetsbaar op durft te stellen, bouw je een soort muur om je heen. Mensen mogen niet te dichtbij komen en je eigenlijk ook niet helemaal leren kennen. We hebben namelijk allemaal ook een kwetsbare kant die bij ons hoort en als je dit van anderen weghoudt, creëer je een bepaalde afstand. Ik kan best gereserveerd zijn naar mensen en weinig laten zien van hoe ik me soms echt voel en ik merk dat dit voor een bepaalde afstand zorgt. Tegelijkertijd merk ik dat ik een veel intensere en intiemere band heb met de mensen waarmee ik dit wel deel.
Het is namelijk ergens ook wel heel bijzonder als je je kwetsbaar durft op te stellen bij mensen in je omgeving. Het kan je een gevoel van zekerheid geven wanneer je merkt dat je geaccepteerd en gewaardeerd wordt. Ook als je verdrietig bent, als je laat zien dat bepaalde gebeurtenissen een grote impact hebben op je leven, als je deelt waar je het moeilijk mee hebt, als je moet huilen, etc. Het kan je zelfwaardering ook vergroten wanneer je merkt dat je er ook dan mag zijn. Het heeft voor mij heel veel betekent dat ik in mijn relaties volledig geaccepteerd werd en dat het er voor zorgde dat mijn partner alleen maar meer van mij ging houden toen hij mij ook op mijn kwetsbaarste leerde kennen.
Wanneer je echt jezelf bent, ‘klein’ durft te zijn en je kwetsbaar durft op te stellen is het vaak ook makkelijker om je te laten troosten en kan dit heel fijn zijn en opluchting geven. Het geeft je dan ook het gevoel dat je niet alleen bent. Ondanks dat je sommige obstakels in je leven zelf moet overwinnen, sta je er lang niet altijd alleen voor en kunnen anderen je wel hierin begeleiden. Ik heb gemerkt dat wanneer ik mijzelf volledig open stel (en ja, ik vind dat ook eng), relaties veel meer waard worden en complimenten en waardering ook veel meer aankomen. Het is dan gericht op wie ik echt ben, inclusief imperfecties en zwaktes, en niet gericht op hoe ik mij voordoe.
Niet getroost willen worden
Ik denk dat willen hierin niet het juiste woord is. Ik denk dat er maar heel weinig mensen zijn die geen troost of steun willen of nodig hebben. Toch is dit iets wat dan wel vaak gezegd of gedacht wordt. Er ligt echter meestal veel meer onder. Misschien heeft het meer te maken met op dat moment het niet kunnen toelaten getroost te worden. Het kan te maken hebben met geleerd of jezelf aangepraat hebben dat je geen hulp of steun verdient en dat je het alleen moet doen. Dat je het niet verdient om getroost te worden omdat die tranen nietszeggend zijn of er niet mogen zijn. Het kan ook komen doordat je je ongemakkelijk voelt wanneer je anderen toelaat en dicht bij je gevoelens laat komen. Dat is voor veel mensen ook eng. Het uit zich dan misschien in geen steun of troost willen, maar het heeft eigenlijk een andere boodschap. Het is vaak ook een beetje dubbel. Aan de ene kant wil je het liefste steun en begrip voelen als je verdrietig bent, maar als je dat toestaat, kun je het gevoel hebben je kwetsbaarheid ook toe te staan. Dit is juist zo eng en hetgeen wat je misschien niet wil. Dat kan voor strijd gevoelens zorgen.
Geen troost zonder begrip
Voor mij werkt het wel een beetje zo dat het vooral helpt om getroost te worden als ik ook echt het gevoel heb dat diegene mij begrijpt. Wanneer je een relatiebreuk meemaakt en iemand zegt direct: ‘joh, er komt wel weer een ander’, dan hoef ik niet door hem / haar getroost te worden. Het voelt dan niet oprecht voor mij. Sommige dingen zijn echter lastig te begrijpen. Ik denk bijvoorbeeld dat niemand echt kan weten hoe het voelt om je moeder te verliezen, als je dit niet zelf hebt meegemaakt. Dit is iets anders als geen begrip hebben. Veel mensen weten niet hoe het echt is, omdat ze het niet zelf hebben meegemaakt, maar dat betekent niet dat ze geen begrip hebben voor je of je niet kunnen steunen.
Geen aanraking willen
Soms schrikt ‘troosten’ mensen ook af omdat dit gekoppeld wordt aan aanraking. Bij troosten gebeurt het inderdaad regelmatig dat iemand een arm om je heen slaat of dat je geknuffeld wordt. Ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen dit niet fijn vinden en dat het daarom lastig kan zijn om andere mensen toe te staan en dichtbij te laten komen. Angst voor aanraking of het gewoon niet willen, hoeft steun vinden bij iemand niet in de weg te staan. Je kunt ook troosten of getroost worden met woorden of aandacht. Het feit dat er iemand voor je is die naar je luistert, lieve en steunende dingen zegt of gewoon even iets met je gaat doen als afleiding om je aandacht te verzetten, kan ook vallen onder getroost worden. Als een arm over je schouder of een knuffel bijvoorbeeld niet fijn vindt, kun je dat best aangeven. Laat weten wat je nodig hebt, vertel dat je gewoon even wil praten of dat je advies nodig hebt. Dit is vaak ook fijn voor de betrokkene, soms is het namelijk lastig om in te schatten wat iemand nodig heeft.
Wat wil je wel?
Je laten troosten en je kwetsbaar opstellen kan ontzettend lastig zijn.. Het liefste wil je je misschien altijd goed en sterk voelen, maar dat is onrealistisch. Kwetsbaar zijn maakt je mens en zorgt er ook voor dat anderen zich met jou kunnen identificeren. Iedereen huilt weleens, voelt zich weleens rot, voelt zich klein door een bepaalde opmerking van iemand, maakt moeilijke dingen mee, etc. Maar als je niet getroost wil worden en geen steun wil, wat wil je dan wel? Het is goed om daar eens over na te denken.
En een aantal tips:
Ik denk dat een van mijn belangrijkste tips is om uit te zoeken wat de reden is waarom jij niet getroost wil worden. Probeer niet bij de eerste laag te stoppen. Het is best makkelijk om te zeggen: ‘ik wil niet getroost worden want ik vind het eng’. Waarom vind je het eng? Onderzoek je angst wat het kan je zoveel opleveren. Steun toelaten en je kwetsbaar opstellen kan een nieuwe, mooiere wereld voor je openen. Zelfs als je denkt dat je je alleen maar rotter en meer onzeker gaat voelen hierdoor.
Een andere tip is om te onderzoeken door wie je wel en niet getroost zou willen worden. Bij mij zit hier een groot verschil in. Je kunt in eerste instantie denken dat je het niet wil omdat je het niet bij iedereen wil, dat is niet zo gek… maar er zijn misschien ook wel mensen door wie je wel getroost wil worden als je het moeilijk hebt. Toen ik jonger was kropte ik mijn gevoelens vaak op en kwam dit er meestal pas uit wanneer mijn moeder er naar vroeg of het door had. Bij haar kon ik als wel mijzelf zijn en door haar liet ik mij troosten. Naarmate ik ouder werd, is dit wel uitgebreid. Het heeft ook met vertrouwen te maken en met jezelf durven zijn. Je hoeft je niet aan iedereen helemaal bloot te geven.
Bedenk hoe jij anderen troost en hoe jij dit zelf het liefste zou willen. Wil je een arm om je heen, een gesprek, gewoon even huilen zonder iets te zeggen, of is er wat anders dat je nodig hebt? Het is goed om te weten voor jezelf wat jij het fijnste vindt. Je kan dit dan ook zelf aangeven. Verder is het belangrijk jezelf niet te veroordelen. Doe jij dat bij iemand anders als hij/zij verdriet heeft? Of vind je het eigenlijk wel normaal als andere mensen het soms moeilijk hebben? Veroordeel jezelf niet meer dan dat je bij anderen doet.
Hoe is dit voor jou?
Geef een reactie