Ik schrijf deze blog omdat mijn gedachten aan het overlopen zijn. Ik blijf maar piekeren over wat ik nu wel moet doen. Ik heb schrik, schrik dat ik de foute beslissing ga maken, schrik dat het niet gaat pakken wat ik beslist hebt en ik kan een teleurstelling er nu niet nog bijnemen. Ik wil geen beslissingen maken. Ik wil niets beslissen, maar ik wil ook iets doen. Ik wil vooruit met mijn leven, maar ik heb het gevoel dat het mij niet lukt. Ik heb zo lang in opname gezeten. Ik ben er even uit en ik voel dat ik op sommige momenten dieper zit dan een jaar of twee geleden. Ik wil niet opgeven, maar het strijden tegen die gedachten maakt me zo verschrikkelijk moe.
Een psychische ziekte is heel zwaar en dat wordt door heel veel mensen onderschat. Het onbegrip , de vooroordelen die er rond zijn. Iemand die in het ziekenhuis ligt met een gebroken been of wat dan ook, daar heeft iedereen begrip voor, maar iemand die in het ziekenhuis ligt omwille van een zelfmoordpoging en psychische problemen, dat is net een trein te ver voor sommigen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Opname: heeft dat wel zin? Daarna moet ik het toch alleen doen? De kans zit erin dat ik mij terug zo ga voelen en ja, dan heb ik alles on hold gezet om er uiteindelijk niets aan te hebben gehad. Weer zoveel maanden van mijn leven, als ik het al zo mag noemen, verspild.
Ik wil niet meer denken aan de dingen waar ik verdriet, pijn, angst en littekens van heb nagelaten. Mensen zien genieten doet mij ook zoveel pijn. Mensen die mij komen bezoeken en vertellen helpt mij, maar ik denk maar aan het moment dat ze mij weer zullen achterlaten en ik daarna terug alleen ben. Verschrikkelijk om in die angst te moeten leven. Nadenken wat er misschien morgen gaat gebeuren. Wat zou ik doen? Ga ik nu wel eens wat meer eten? Ga ik nu wel eens tijd maken voor mijn lichamelijke verzorging? Ga ik praten met mensen op facebook die het moeilijk hebben of negeer ik die? Er zit geen STOP op mijn gedachten.
De steun die ik gekregen heb in deze nare tijd van vriendinnen, mama heeft me wel een sprankeltje hoop gegeven. Er zijn toch mensen die om mij geven. Misschien moet ik toch volhouden en het doen voor hen? Wat als die mij uiteindelijk ook verlaten? Dan heb ik niemand meer. Die schrik en angst is veel groter voor mij, waardoor ik het heel moeilijk kan toepassen om te blijven vechten voor de mensen die het wel goed met mij voorhebben. Misschien voelen ze zich verplicht dit te doen? Misschien zijn ze er nu wel voor mij, maar nadat ik weer wat beter ben, denken ze dat alles terug tip top gaat en sta ik weer alleen met mijn fragiele benen op de grond van de wereld.
Ga ik vallen? Ga ik blijven staan? Is er iemand in de buurt die ik vertrouw en kan toelaten als ik zou vallen om me op te vangen? Nee, dat weet ik niet. Dat maakt me onzeker en bang. Ik wil niet gekwetst worden zoals ik jaren aan één stuk heb gehad. Ik wil dat niet meer en ik kan dat ook niet meer aan. Bestaat er nu echt geen pilletje of een operatie tegen die gedachten? Ik zou er miljoenen euro’s voor geven…
Geef een reactie