Ik had het niet van mezelf verwacht – of ik had er nooit bij stilgestaan – maar ik merk dat ik ouder worden iets lastigs vind. Ik weet ook dat ik nog niet oud ben. Daarom voelt het alsof ik niet mag zeuren. Jij denkt nu vast ook: meid, je bent nog hartstikke jong. En toch voel ik dit. En ik zal niet de enige zijn. Ik weet dat mijn vader het gevoel had dat zijn leven voorbij was toen hij dertig werd. Ik moest daar altijd om lachen, maar plotseling snap ik het.
Het is niet zo dat ik elke dag als ik in de spiegel kijk denk: he, wat ben je oud. Nee, echt totaal niet. Ik voel me hartstikke prima over mezelf, maar ik begin wel tekenen te zien van het feit dat ik ouder word. En dan bekruipt het gevoel me ineens. Dan word ik me er plotseling heel bewust van. Dat de jaren voorbijgaan en nooit meer terugkomen. Ik kan daar ontzettend weemoedig van worden. Dit leven is eindig en dat is oké. Ik ben niet bang om ooit dood te gaan. Maar ouder worden… Het hoort erbij. Wat vind ik er dan zo lastig aan? Is het ijdel en aanstellerig dat ik mezelf op dit gevoel betrap? Of is het heel menselijk dat je dit soort gevoelens kan hebben?
Nostalgisch en melancholisch
Hoewel ik in mijn puberteit en jongvolwassen jaren een eetstoornis had, kijk ik niet met een negatief gevoel terug op deze tijd. Gek he? Ja, m’n eetstoornis was verschrikkelijk. Maar ik had naast mijn eetstoornis ook nog een leven. Dát heb ik vooral onthouden. Dat geldt misschien niet voor die allerdiepste dalen. Maar mijn eetstoornis was niet één groot diep dal. Er waren ook goede dagen. Gemiddelde dagen. Momenten dat ik het even allemaal vergeten was of dat ik me juist gesteund voelde. En tijdens die momenten heb ik ook wel genoten van het leven. Mensen ontmoet, dingen beleefd. Soms stomme dingen, domme dingen, dingen waar ik achteraf om kon lachen of waar ik mijn gevoel helemaal in heb kunnen leggen. Soms mijn hart gebroken, soms tegen een muur aangelopen. Maar geleefd en geleerd en genoten. Het is niet zo dat dat allemaal niet meer zal gebeuren in de rest van mijn leven. Oh nee, ik verwacht nog een enorme achtbaan en ik kijk daar naar uit. Maar wat geweest is, komt niet meer terug. Soms vind ik dat jammer. Ik ben ook wel nostalgisch en melancholisch aangelegd. Wel waak ik ervoor daar niet in weg te zinken. Als ik dat niet doe, vind ik het juist iets moois en fijns.
Mijn ouders worden ouder
Dat ik ouder word, betekent dat de mensen om mij heen ook ouder worden. Dat mijn ouders ouder worden vind ik verschrikkelijk. Mijn ouders zijn beide in goede gezondheid. Ze zijn nog heel actief en fit. Toch zijn het geen jonge mensen meer. Ze zijn beide al over de helft van hun leven heen. Wat er nog komt, is een korter stuk dan wat er al geweest is. Het idee dat ze er op een bepaald punt in mijn leven niet meer zullen zijn, maakt me ontzettend verdrietig. Er rolt zelfs een traan over mijn wang wanneer ik dit schrijf. Ik besef dat vanuit liefde komt en dat is iets moois. Ik merk ook dat hoe ouder ik word, hoe meer ik de behoefte voel om mijn ouders te zien. De tijd vliegt toch sneller voorbij dan ik soms wil. Maar ik geniet onwijs van de momenten die we samen beleven. Lekker naar concerten met mijn vader en paardrijden met mijn moeder. Die momenten koester ik.
Mijn lichaam verandert
Mijn billen zijn platter en ik zie waar rimpels komen. Ik vind dat lastig. Lachrimpels vind ik leuk, maar die frons tussen m’n wenkbrauwen, moet dat nou echt? Ik zal er niet om wakkerliggen, maar de gevoeligheid op dat vlak heeft er altijd wel gezeten. En dat is niet erg, want het zal niet meer uit de hand lopen zoals vroeger. Ik kan mijn imperfecties al veel meer accepteren en waarderen. Ik accepteer het al zo erg, dat ik het zelfs stom vind om het woord ‘imperfecties’ te schrijven. Het is gewoon normaal, het hoort erbij. Toch is mijn uiterlijk wel anders dan toen ik begin twintig was. En dat schoonheidsideaal voelt ieder mens meer of minder, los van het feit wát je daar precies bij voelt. Dat is oké, maar ik wil me er niet gek door laten maken. Sterker nog; ik vind het bij een ander nooit een probleem. Ja, je ziet dat iemand ouder wordt. Dat heeft heel erg z’n charme. Ik vind het juist mooi. Dat je ziet dat iemand leeft en geleefd heeft. Qua uiterlijk, maar ook door een bepaalde blik in iemands ogen. Een bepaalde rust die iemand uit kan stralen. Ik wil mezelf ook meer met die ogen bekijken. Dan word ik nog jaren en jaren elke dag een beetje mooier.
Hoe wil ik ermee omgaan?
Laatst had ik het er met mijn moeder over. Ze woont nu zo fijn met haar paarden, een groot weiland in de achtertuin en kilometers bos naast een deur. Het is een klein paradijsje, maar het is er niet voor altijd. M’n moeder wordt ouder, de paarden zijn ook niet eeuwig jong en het huis is veel te groot om de rest van haar leven in te leven. Toen ze een tijd terug zei dat het over een jaar of vijf best eens klaar kon zijn met dit huis, de paarden en dit leven, schrok ik daar wel van. Het kan best ook nog tien jaar duren, maar als het vijf jaar duurt is dat echt niet heel gek. Meteen nam ik me voor om vaker langs te komen, waarop mijn moeder antwoordde dat ik dat niet uit angst moest doen. Ik moet dat doen omdat ik dat leuk vind. Dat is ook zo. Het is er nu. Je kan er nu van genieten. Dus maak er zeker gebruik van, zei ze, want op een gegeven moment is het er niet meer. Dat kan je zien als iets heel stoms, maar dat is gewoon hoe het is. Zo is het met alles. Met de middelbare school, een baan die je hebt, mensen die je kent. Niks is voor eeuwig. Daar kan je om treuren, maar dat verandert het niet. Dus geniet er vooral van!
Dat doet me ook denken aan een quote die Nadine vaak benoemt: je kan wachten tot je perfect bent, maar je kan ook nu al van jezelf houden. Als ik dat terugkoppel naar het hebben van een eetstoornis wil ik nog eens benadrukken dat je ook met een eetstoornis mag leven. Het leven begint niet pas na herstel en als ik terugkijk op dat van mij, heb ik dat ook zo ervaren. Het hebben van een eetstoornis kon mij heel weemoedig maken. Alsof ik niet meedeed. En misschien deed ik op sommige vlakken ook niet hetzelfde als leeftijdsgenootjes. Haar hey, je kan wachten tot je perfect bent… Neem je lasten en zorgen serieus als dat nodig is, maar geniet ook van het leven. Want het is er nu. Het is geen voorwaarde dat het helemaal goed moet gaan voordat je ergens van mag genieten.
Aan de andere kant kan een eetstoornis je ook het gevoel geven dat je grip hebt op de verstrijkende tijd. Door letterlijk niet te groeien. Of door de emoties die je ervaart weg te drukken met een eetbui. Door alles voor je gevoel op pauze te kunnen zetten. Door even niks te hoeven… of even niks te kunnen. Ik ken dit gevoel van controle, maar je kan de tijd niet werkelijk controleren. En met het wegdrukken van emoties maak je de oorzaak van die emoties niet ongedaan. De tijd kan je niet stoppen, maar je kan wel kijken naar hoe je ermee om wilt gaan. Hoe je jouw tijd invult, maar ook hoe zwaar je eraan wilt tillen en waar je de focus op legt. Wat is belangrijk en wat niet? Helpt het je om het los te laten? Of is het nodig om het aan te gaan? En hoe blijf je daarin mild naar jezelf? Je leeft maar één keer en dat leven gaat niet perfect zijn, maar ‘niet perfect’ betekent niet meteen ‘niet goed’ of ‘onmogelijk’.
De fijne dingen van ouder worden
En misschien denk je nu inderdaad: meid, jij bent nog hartstikke jong. Precies zoals ik voor je had ingevuld. Dat snap ik, maar maak je geen zorgen. Ik leef en beleef mijn leven met veel plezier. Ik vind ouder worden ook iets moois en fijns. Ik merk nu al dat het ook een hoop rust met zich meebrengt. Ouder, wijzer, milder. Als ik om me heen kijk, merk ik dat ook in mijn omgeving. Bij mijn ouders bijvoorbeeld. Ik las eens dat de leeftijd waarop mensen gemiddeld het gelukkigst blijken te zijn, 60 jaar is. Dus wat dat betreft zie ik de toekomst rooskleurig tegemoet.
Tijdens het schrijven van deze blog was ik af en toe emotioneel. Ik dacht aan bepaalde mensen in mijn leven. Aan alles wat ik tot dusver heb meegemaakt. Wat een rijk leven heb ik eigenlijk. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Het is best mooi om daar even bij stil te staan. Zelfs al zijn dingen voorbij en gaan mensen weg. Zelfs al is het niet perfect. Zelfs al word ik ouder en vormt het leven mij steeds meer. Die momenten neemt niemand meer van mij af. Als ik al zo veel kan voelen op deze leeftijd, dan staat me nog ontzettend veel moois te wachten. Zoals ik zei; ik ben behoorlijk nostalgisch/melancholisch. Dat is een eigenschap die ik heb. Een mooie eigenschap. Er is niks mis met gevoelig zijn. En in de tussentijd deel ik grappige memes over ouder worden met m’n vrienden. Dat soort dingen houdt het voor mij allemaal in balans!
Hoe ervaar jij ouder worden?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie