Je kent het wel: gespierde mannen en vrouwen, sixpacks, gewichten, eiwitshakes… Het lijkt het nieuwe normaal te worden. De quotes als ‘strong not skinny’ vliegen je om de oren. Iedereen op social media lijkt om 6 uur ’s ochtends in de sportschool te staan, maar wat is hiervan echt? Wat is de realiteit en hoe kan je ervoor zorgen dat dit jouzelf geen negatief gevoel geeft?
Krachttraining: ik doe het al langere tijd en vind het fantastisch. Maar toch kan dit ook een keerzijde hebben als je ook in gevecht bent met een eetstoornis. Wanneer wordt het een obsessie? Waar ligt de grens? Ik ben hier zelf ook nog zoekende naar.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Als ik voor mezelf moet spreken, zijn er tijden geweest dat ik dit heel lastig vond. Met name in de periode dat ik niet tot amper kon en mocht sporten. Het voelde alsof het moest, dat sporten essentieel was om aan het perfecte plaatje te voldoen maar ook om mijn mannelijkheid aan de buitenwereld te bewijzen, want mannen zijn sterk en eten vlees toch? Nee. In mijn ogen niet, zegt de kleine vegetarische jongen hier.
Sporten hoort iets te zijn waar je plezier aan beleeft, wat je oprecht leuk vindt om te doen of wat je helpt om op een gezonde manier bijvoorbeeld je stress te verlagen. Sporten hoeft geen obsessie te zijn, geen straf te zijn. Als je een eetstoornis hebt, dan is sporten vaak obsessief, een manier om calorieën te verbranden, bijna dwangmatig. Dit heb ik zelf ook gehad: ik had elke dag een hele routine voor mezelf wanneer ik moest sporten of bewegen en wat ik dan precies moest doen. Ik vond het verschrikkelijk, was doodmoe en haalde nergens meer voldoening uit; wat erin resulteerde dat het sporten nog meer en nog dwangmatiger werd.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik al een veel gezondere relatie met sporten en bewegen heb, maar dit is niet van de ene op de andere dag gegaan. Het heeft veel bloed, zweet en tranen gekost. Letterlijk en figuurlijk. Er zijn wel een aantal dingen hierbij die me enorm hebben geholpen.
Probeer het een dag
Eén dag, probeer een dag om niet te sporten. Eén dag maar, morgen mag het weer. Zo dacht ik toen ik dat probeerde. En na die ene dag? Ik ben nadien nooit meer teruggegaan naar mijn obsessieve sportregime. Ik merkte die dag dat ik zoveel tijd over had, zoveel meer vrijheid ervoer. Ja, het was supermoeilijk en ik voelde me erg onrustig, maar kreeg er ook zoveel mooie en positieve dingen voor terug.
Probeer het een dag: je mag altijd weer terug.
Praat of schrijf erover
Dit is key bij praktisch alles rondom herstel: PRAAT. En als het niet lukt om je goed te verwoorden, schrijf het dan eens op en deel het met iemand. Door te delen kan je helen. Je maakt een ander deelgenoot van je gedachten en gevoelens en dat kan enorm helpen. Ook omdat je dan vaak zelf gaat inzien hoe onrealistisch en destructief je eigen gevoelens en gedachten zijn. Als je je schaamt: dat is oké, maar weet dat het niet nodig is. Ik vond en vind persoonlijk schrijven fijner. Ik heb vaak brieven naar mijn omgeving geschreven als ik ergens mee zat en vond dit altijd erg helpend. Je zou bijvoorbeeld ook een WhatsApp-groep kunnen beginnen met mensen uit je omgeving, waarin je je moeilijke momenten/gedachten/gevoelens deelt. Ik heb zelf een groep met mijn ouders waar ik in deel waar ik tegenaan loop in herstel.
Zoek iets wat je leuk vindt
Vind je naar de sportschool gaan echt leuk? Vind je hardlopen echt leuk?
Ik ben zelf geswitcht van voornamelijk cardio naar krachttraining waar ik de focus leg op kracht in plaats van op spiermassa opbouwen. Dit zou je kunnen omschrijven als powerliften: zo sterk mogelijk worden. En ik vind het fantastisch. Maar voor jou zou dit iets heel anders kunnen zijn, misschien niet eens sportgerelateerd. Misschien vind jij tekenen of schilderen wel veel leuker; ga dat dan eens proberen! Of sluit je aan bij een voetbalvereniging, als je altijd al hebt willen voetballen. Ontdek wat jij leuk vindt en waar je een prettig gevoel aan overhoudt. Dit is voor iedereen anders.
Nog even dit.
Mocht je momenteel niet sporten en je wilt dit opstarten, doe dit dan altijd in overleg. Bespreek bijvoorbeeld met je arts en/of diëtist wat je wil gaan doen en maak daar een plan of een eventuele opbouw voor. Ga niet van 0 naar 100, want dan heb je grote kans op het oplopen van een blessure.
En: sporten zonder brandstof is een no-go.
Geef een reactie