Ik wil weer afvallen

Ik sta op met een goed humeur. De laatste tijd gaat alles goed. Ik zit lekker in mijn vel en heb zin in mijn dag. Ik stap op de fiets en dan ineens bekruipt me een naar gevoel. Ik wil weer afvallen, schiet het ineens door mijn hoofd. Als een donderslag bij heldere hemel is het er ineens weer. Als bij het Stockholm-syndroom verlang ik naar jou. Ook al ben je vergif, het is de veiligheid van de verslaving die ik stiekem mis.  
 
Als een wekker om drie uur ‘s nachts die mij uit mijn droom doet ontwaken. Een ellendige drang die mij zo gefrustreerd maakt. Ik voelde me toch goed? Waar komt dit ineens vandaan? Alsof het me gaat helpen, geef ik eraan toe. Het is bijna alsof ik me in vergif vergis, maar ik weet heel goed wat ik doe. Ik weet dat ik het tegen moet houden. Ik weet alleen niet hoe. Houd vol is wat ik als een vastgelopen cassette tegen mezelf blijf herhalen. De eindeloze strijd is waar ik zo van baal, maar ik mag er niet aan toegeven. Ik wil zo graag leven. Ik mag de eetstoornis niet nog meer jaren geven. 

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘.


Bron foto

Waarom voelt honger nou weer zo fijn en eten zo verkeerd? Waarom is hier vanaf komen nou zo moeilijk? Waarom kan ik het niet gewoon loslaten? Ik was toch hersteld? Het begon met per ongeluk wat minder eten. Door alles wat er gebeurd is, heb ik vaak weinig eetlust en door mijn ADD ben ik erg chaotisch. Hierdoor vergeet ik vaak te eten. En dan word ik getriggerd. Ik schrik ervan hoe fijn de honger weer voelt. De adrenaline die ik ervan krijg. Het doet me terugdenken aan toen ik negen was. Toen ik voor het eerst mijn koekjes weggaf op school, de honger voelde en ontdekte hoe fijn ik dat gevoel vond. Eigenlijk bizar; dat is ook waarom anorexia een ziekte is. Voor mensen zonder een eetstoornis voelt honger als onprettig, ze worden er chagrijnig van en gaan meer verlangen naar eten. Mensen zonder eetstoornis verlangen niet naar meer honger. Mij geeft het rust, adrenaline, en een krachtig gevoel. Vooral in een tijd waarin emotie nu even de overhand neemt: het starten bij de jeugdraad. Ik mag daar als ervaringsdeskundige jongere meepraten over het geestelijke-gezondheidsbeleid. Maar dat ratelt ook allemaal nare herinneringen en pijnlijke gevoelens op. Gevoelens die ik ook nog eens niet kwijt kan door mijn tentamenstress en het feit dat ik niet kan sporten door mijn gescheurde hamstring. Wat voelt het fijn om die heftige emoties even te onderdrukken, me even gewoon fijn en rustig te voelen.  
 
Naast dat het fijn voelt, voel ik ook weer hoe moe het minder eten mij maakt en hoeveel minder vrolijk ik ben, hoeveel minder uitbundig ik ben bij mijn vrienden en hoezeer ik ineens opzie tegen mijn dag door de anorexiagedachtes in mijn hoofd. Ik weet dat ik dit uiteindelijk niet wil, ook al denk ik dat het nu even fijn voelt. Ik weet dat ik niet weer maanden van mijn leven kwijt wil zijn. Ik ben aangenomen voor de minor die ik heel graag wilde doen, ik ga starten met de jeugdraad in September, ik ga op vakantie met mijn allerliefste vriendinnen – en ik moet mijn jaar halen, want anders kan ik het jaar daarop niet backpacken met mijn beste vriendin. Er zijn zoveel dingen die ik niet wil missen, maar boven alles wil ik vooral niet weer al mijn tijd aan mijn eetstoornis en therapie moeten besteden. Want mijn leven is zo leuk. Ik heb de allerleukste en liefste vrienden en familie en zonder mijn eetstoornis ben ik echt zo gelukkig.  
 
Dat maakt het misschien wel des te enger. Juist omdat mijn leven zo ontzettend leuk is en ik zonder eetstoornis echt gelukkig ben, maakt het me des te banger. Als zelfs in mijn beste periode mijn eetstoornis grip op mij kan krijgen. Als ik zelfs als ik behandeld ben voor mijn onderliggende psychische problemen toch een terugval kan krijgen, hoe moet ik hier dan ooit vanaf komen? Hoe krijg ik dit ooit uit mijn hoofd? Het voelt alsof ik er totaal geen controle over heb. Gaat het dan altijd zo zijn? Val ik dan de rest van mijn leven constant per ongeluk af in drukke periodes of door mijn ADHD, om vervolgens weer mijn omgeving of therapie nodig te hebben om weer te kunnen eten?  
 
Ik wil er niet over praten dat het weer slecht gaat met eten. Ik wil niet geholpen worden om meer te eten, want ik wil niet meer eten dan dat voor mijn eetstoornis nu oké voelt en ik wil mijn omgeving niet opnieuw ongerust maken. Maar mijn beste vriendin merkt het aan me en vraagt hoe het met eten gaat. “Ja gaat wel hoor”, zeg ik en knik een paar keer om mijn woorden kracht bij te zetten. “Ja?”, vraagt ze bezorgd. “Hoe gaat het dan?” “Ja, gewoon”, zeg ik schouderophalend. Het is even stil. “Als in: je hebt het er moeilijk mee maar je blijft wel gewoon eten?”, vraagt ze vertwijfeld. Niet zeggen dat je erin mee bent gegaan, dat je aan het afvallen bent, schreeuwt de anorexia in mijn hoofd. Ik knik. “Heb je drang om af te vallen?”, vraagt ze. Zeg nee. Als je eerlijk bent gaan ze zich zorgen maken en je dwingen om te eten. Liegen tegen je dierbaren is de enige oplossing om jezelf en hen te beschermen, dreunt de anorexia door mijn hoofd. Maar stiekem voel ik het verlangen om deze strijd niet meer alleen te hoeven dragen en het zien van haar zorgen en steun voor mij maakt dat ik breek. “Ik weet niet of ik dit nog kan”, gooi ik eruit en ik begin te huilen. “Ik ben er in meegegaan. Het spijt me zo. Het werd me gewoon te veel, de drang werd te groot. Ik kon het niet meer.”

Ze geeft me een knuffel en we praten over hoe het voor mij voelt, waarom het gebeurt, wat ik nodig heb en hoe ze me kan helpen. Mijn eetstoornis stribbelt tegen. Ik wil niet geholpen worden, ik wil niet meer eten. Het voelt gewoon niet goed. Maar terugvallen voelt ook als falen. Ik heb vorige week mijn behandeling afgesloten… Ik voel me schuldig en het voelt zwak, maar diep van binnen weet ik dat ik deze ziekte ook maar gekregen heb. Het enige wat ik kan doen is er zo goed mogelijk mee om proberen te gaan, met vallen en opstaan. Ik weet dat ik mijn leven niet weer wil verpesten. Ik wil niet alles kwijtraken, mijn omgeving zoveel pijn doen en mijn leven weer in gevaar brengen. Samen spreken we af dat ik na mijn tentamens naar mijn ouders ga, zodat zij weer even elk eetmoment erbij kunnen zitten. En als het binnen een week echt niet lukt dan ga ik weer professionele hulp zoeken. Mijn beste vriendin en mijn familie weten altijd mijn masker te breken en mijn diepste verlangens uit mij te trekken, zelfs als mijn eetstoornis er bovenop zit en eist dat ik lieg. Als mijn eetstoornisgedachtes mij overnemen, dan weten zij altijd weer mijn vechtlust en levenslust naar boven te halen. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor. 
 
Ik wil afvallen. Het voelt alsof ik het niet mag zeggen. Ik ben er weer even in meegegaan, maar ik ga weer vechten – met hulp van mijn vrienden en familie. Want mijn geluk en gezondheid zijn het allerbelangrijkst. Ik wil mijn wereld niet weer zo klein maken, mezelf zo kleineren. Zonder eetstoornis ben ik zo gelukkig. Eten voelt verkeerd, maar meegaan in mijn eetstoornis is verkeerd. Zoals mijn broertje heel wijs zei: soms is je gevoel gewoon stuk. Dus ik vraag om hulp, zet mijn gevoel uit en bijt door. Want ik wil leven en kies voor mij. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

9 reacties op “Ik wil weer afvallen”

  1. ieks, zo naar dit he, en ook zo herkenbaar. Niet dat ik wilde afvallen, maar meer dat spanning en stress op mijn werk, ondanks dat het super leuk is automatisch leidde/lijdde tot het afreageren op eten en dan soort van ‘verslaafd’ raken aan gezonder eten en lager getal op de weegschaal. en tegelijk die schreeuwende tegenstem dat ik dit niet wil en dat ik niet wil dat de es mijn huidige leven gaat vergallen. Ook zo herkenbaar dat faalgevoel en van: waarom doe ik dit? Ook het gevoel dat het wel meevalt, dat je niet wil dat iemand zich met je bemoeid en dat je denkt dat het vanzelf wel overgaat. Dapper dat jij ook eerlijk bent geweest naar je omgeving. Heb ik ook gedaan, maar hoop dat we het tij kunnen keren!

    Take care en tot horens. We hadden ook al eens gemaild geloof ik, maar ben je echte naam even kwijt. Sorry

  2. Zo herkenbaar, ik ben er stil van.. Super bedankt voor deze blog & de timing was voor mij perfect haha

  3. Lieve Maren,
    Ik snap je zo erg, worstel met hetzelfde. Maar weet je … vergeet één ding niet: je bent maar één keer jong en (tenzij je vast in reïncarnatie gelooft …) you only live twice …. ehhh ONCE ☺. En vergooi je jonge jaren niet.
    Ik ben wel al op een bepaalde leeftijd en hoe langer ik met eetproblemen worstel, hoe meer ik besef hoe dankbaar ik ben dat ik mijn jonge jaren tot 30 er niet mee vergooid heb.
    Ga ervoor meisje, je hebt dit eerder klaargespeeld 💪🏻

  4. Wat mooi geschreven.En wat heb jij een geluk met zoveel mensen om je heen die je steunen.

    De drang is omdat het een ZIEKTE is, zodra je minder eet (al is het maar door drukte, ziekte etc) komt het terug, wordt eten weer moeilijker. Je hoeft er niet altijd iets achter zoeken, niet diep te graven en zoeken naar een "waarom". Als je de ziekte hebt,( of in aanleg,) komt het gewoon naar boven zodra je energie tekort hebt/komt.
    Je moet er echt rekening mee houden dat je niet ondereet, net als mensen met diabetes ook op hun eten moeten letten om niet ziek te worden.
    Ik merk het ook altijd : als ik een paar keer minder eet of oversla, wordt alles ineens moeilijk, de zuigkracht van de stemmen worden sterker, maar ook : een paar keer toegeven aan de honger en het energietekort aanvullen lost het op: de stemmen verdwijnen of verzwakken en ik zie alles weer in normalere proporties.

    En ik denk dat het soms, wanneer het erg stressvol is, natuurlijk is om er even tussenuit te willen stappen terug in de rust en hanteerbare es. . Misschien is het dan gewoon verstandiger om nee te zeggen, niet meer te eisen van jezelf dan wat je aan kunt.
    Niet iedereen kan voldoen aan wat er in deze tijd wordt geeisd. Het tempo, het overvolle overdrukke. Mensen zijn niet allemaal gelijk, en het anders doen dan "iedereen" is niet minder waardevol of nuttig dan het alsmaar meer en meer willen en moeten voor jezelf.Elk leven is anders, elk mens is andes omdat daar een bedoeling mee is.

  5. Dank voor het delen ♥

  6. fijne blog om te lezen, goed gedaan maren.

  7. Goeie blog. Veel sterkte. ♡

  8. Wat super mooi beschreven. Ik deal met hetzelfde en probeer alles in mn eentje en met hulp van proud weer op de rit te krijgen. Wat een super vriendin heb jij zeg!!

  9. Dankjewel voor het delen!

    Dit is zo herkenbaar en zo naar tegelijkertijd.
    Ik heb ook aan de bel getrokken, hoewel de eetstoornis inderdaad aan alle kanten trekt en vind dat ik m’n mond moet houden. Het is zo goed en fijn als mensen in je omgeving er vanaf weten, want dan hoef je het niet alleen te doen!

    Heel veel sterkte en succes!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *