Vroeger was ik altijd een goede eter, ik at genoeg fruit en ‘s avonds altijd prima mijn bord leeg. Jammer genoeg veranderde mijn eetgedrag. Dit gebeurde zo ongeveer na de zomervakantie in 2016. Er is niet perse een gebeurtenis waardoor ik doorsloeg, het zijn meerdere aanleidingen geweest. Zo is mijn relatie met mijn vriendje rond eind december 2015 uitgegaan, er was geen specifieke reden voor deze break-up. Hierdoor dacht ik dat het aan mij lag en begon mij minder genoeg te vinden. Ook was de thuis situatie niet fijn en ik voelde mij hierdoor minder geliefd.
Later in het jaar vlak voor de zomervakantie kwam ik op school een jongen tegen en ik was in een slag verliefd. Na een paar weken moed verzamelen had ik het lef om hem via Instagram een berichtje te sturen, tot mijn grootste verbazing en geluk reageerde hij terug. Hij was nog leuker dan ik dacht en ik begon via Instagram een gesprekje met hem over de vakantie.
Drie dagen later zou ik op vakantie gaan naar Sri Lanka. In Sri Lanka liet ik wat betreft eten de remmen los en ik at waar ik zin naar had. Ik kwam aan en werd molliger en onzekerder. Ik stuurde tijdens de vakantie de jongen nog een paar berichtjes, maar ik werd al vrij snel afgewezen. Ik denk dat deze gebeurtenis de oorzaak is geweest van mijn eetstoornis, afgewezen worden en weer niet genoeg voelen.
Ik dacht dat als ik dunner zou zijn dat ik dan wel genoeg was, tevens had ik geen controle over gevoelens van anderen. Controle en duidelijk, dat is wat ik fijn vind. Waar ik wel controle over had was over eten en daar maakte ik goed gebruik van ook. Nadat ik terug kwam uit Sri Lanka begon ik minder en gezonder te eten en meer te sporten. Ik begon informatie op te zoeken over eten en door middel van die informatie sloot ik voedingsmiddelen uit mijn dieet. Het was allemaal ongezond, teveel vet, suiker of koolhydraten. Na Sri Lanka woog ik X kilo, maar vlak voor de kerstvakantie woog ik X minder!
Destijds at ik veel te weinig voor een tiener die ook nog eens elke dag veel minuten naar school fietst en nog 2x per week naar de sportschool gaat. En als ik ooit maar ook iets ongezonds at dan braakte ik later alles uit. Te bang om ook maar iets aan te komen. Ik weet nog heel goed dat ik brakend boven de wc stond omdat ik een koekje had gehad om vervolgens 500 jumpingjacks te doen of de keer toen ik zat te overgeven op het feestje van mijn vriendin omdat ik had genoten van het lekkere eten. Alles om de calorieën te verbranden en vooral om niet aan te komen. Het overgeven werd een straf voor mezelf omdat ik had gegeten.
Op gegeven moment merkte mijn vriendinnen dat ik heel weinig en heel gezond at en liep over te geven, zelfs op school. Zelf wist ik ergens ook dat dit niet goed was en het de verkeerde kant op was gegaan maar mijn angst voor eten was zo groot en de controle voelde zo fijn dat ik niet wilde stoppen. Ze zijn naar de teamleider van school gegaan omdat ze bang waren dat ik zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis. Mijn teamleider heeft toen mijn ouders gebeld en die schrokken zich te pletter. Mijn ouders wisten dat ik niet veel at en vooral gezond alleen hadden niet verwacht dat het zo erg zou zijn.
Via de psychiater waar ze bij liepen hebben ze een afspraak geregeld met een deskundige. Op een studiedag rond een paar weken voor de kerst zeiden ze tegen mij dat ik een afspraak zou hebben met iemand voor medicijnen tegen mijn ADHD, maar dat bleek de afspraak te zijn met de deskundige over mijn eetgedrag. Tijdens het gesprek heb ik alles over mijn eetgedrag ontkent, want ik wilde geen eetstoornis hebben, bang dat andere mensen zouden denken dat ik raar of achterlijk ben.
Toch merkte ik die middag dat ik eerlijk had moeten zijn en dat ik hulp nodig had. Die avond ben ik huilend naar mijn moeder toe gegaan en heb alles opgebiecht. Ik herinner me dat we beide huilend en knuffelend in de woonkamer stonden, mijn moeder blij dat ik eerlijk was en ik opgelucht dat het eruit was. Vanaf dat moment ging ik elke week naar de psychiater en begon meer te eten maar nog steeds wel alleen gezond eten en nog lang niet genoeg.
Vlak voor de kerstvakantie kreeg ik medicijnen voor mijn ADHD maar die hadden de bijwerking om meer trek te krijgen. Ik was doodsbang voor deze medicijnen, door deze bijwerking ben ik gestopt omdat mijn angst om te eten te groot was. Tijdens de kerst kon ik niet genieten van het eten en alleen maar denken aan hoe ik dit zou verbranden. Tijdens oud en nieuw kon ik de verleidingen niet meer weerstaan omdat ik al zo lang niet ongezond had gegeten. De volgende dag voelde ik mij zo ontzettend schuldig.
Doordat ik niet ongezond durfde te eten en eten ook iets sociaals is begon ik mezelf steeds eenzamer te voelen, waar anderen op vrijdag avond een film konden kijken en chips eten zat ik op vrijdagen sla te eten en mezelf af te matten in de sportschool. Alles om maar dun te blijven en zijn want ”dan was je gelukkig”. Ik zal je vertellen; je bent niet gelukkiger als je super dun bent, je hebt nergens geen energie meer voor, mijn haar viel uit, nagels en tanden werden geel, ik kreeg een nog blekere huid, wondjes genazen lastig en mijn menstruatie bleef uit. (ik ben nog niet ongesteld geworden)
Om een beter beeld te krijgen van hoe mijn gedachten waren over eten zijn hieronder kleine stukjes uit een dagboek die ik destijds bij hield:
“Ik mag het niet, ik mag geen ongezond eten want dan word ik dik en niemand houd van dik. Gewoon water blijven drinken en tandenpoetsen dan gaat de honger vanzelf weg”
“Ik heb vandaag een croissantje gehad tijdens een tussenuur, het was het niet waard. Ik voel me zo schuldig, dit eten is zo slecht voor me. Als ik er toch niet van kan genieten, waarom zou ik het dan eten? Oke, voorlopig niks geen eten meer voor mij, ik overleef gewoon op appels en rijstwafels.”
“Ik ga echt dik worden van dit croissantje.”
” 23 dec, ik haat mijn lichaam, het heeft echt teveel vet. Ik word zo ongelukkig als ik naar mezelf kijk, ik ga oefeningen doen want dit is niet wat ik gepland had.”
“24 dec, ik ben bang voor morgen want dan is het kerst. Ik wil niet aankomen, niet vandaag, niet morgen, nooit.”
“Hoezo zeggen ze dat ik een eetstoornis heb, ik ben niet eens dun, lol.”
Ook vandaag lijd ik aan een eetstoornis. Ook vandaag zit ik er nog steeds mee dat ik twee weken geleden een ijsje heb gehad bij de Macdonalds met een vriendin en dat ik afgelopen zondag een pannenkoek heb gegeten. Ik wil zo graag genezen van deze ziekte, want het neemt mijn leven over. Ik wil niet dat mijn antwoord later op de vraag: “Wat heb je vroeger gedaan?” is: “Groenten gegeten en daarna op het cardio apparaat gestaan”.
Ik wil leven en genieten van het leven.
Liefs, Marit
Marit stuurde haar verhaal in naar redactie@proud2Bme.nl. Ook jouw verhaal is welkom!
Geef een reactie