Als je mij zes maanden geleden had verteld dat ik nu zou leven zoals ik doe, had ik je niet geloofd. Misschien had ik je zelfs wel uitgelachen. Ik leefde immers al sinds mijn 9de in deze hel. Mijn leven voelde tot vier maanden geleden aan als een bijna opgebrande kaars, sputterend en strijdend om de warmte vast te houden, om te blijven branden, ondanks dat de energie er niet meer voor was. Ik zag niet meer in waarom ik nog leefde, waarom ik nog mijn best deed, waarom ik nog ademhaalde. Mijn familie en vrienden, daar deed ik het voor. Voor hen wilde ik strijden, voor hen kwam ik mijn bed uit en plakte ik een glimlach op mijn ingevallen gezicht.
Ik woog begin september 2018 nog erg weinig. Ik kwam mijn bed de helft van de dagen niet uit. Op de dagen dat ik er wel uit kwam wilde ik er niet meer terug in uit angst voor de slapeloze, donkere nachten vol nachtmerries. Ik was uitgeput. Leven kostte zoveel energie en ik begreep niet meer hoe andere mensen het voor elkaar kregen om te genieten van het leven. Ik zag het nut er gewoon niet meer van in. Om maar niet te hoeven voelen slikte ik veel medicijnen, van antidepressiva tot slaappillen. Op de dagen dat ik geen kalmerende middelen slikte, gebruikte ik wiet om mezelf rustig te houden.
Ik wilde niet meer voelen. Voelen betekende paniek, paniek betekende bang zijn voor alles en niet meer weten wat echt en niet echt was. Als ik terugdenk aan die periode voel ik nog steeds de last die op mijn schouders drukte, die ervoor zorgde dat ik niet meer wilde eten, niet meer kon slapen, maar ook niet kon leven of genieten. Ik óverleefde. Elk uur, elke minuut was een nieuwe uitdaging om te kijken of ik de strijd met mezelf aanging of het bij voorbaat al opgaf.
Als je mij in die tijd had verteld dat ik nu, nog geen half jaar later, zingend zou staan koken in de keuken, lachend en dansend… Had ik je niet geloofd. Als je mij had verteld dat ik weer zou genieten van de zon op mijn gezicht, van uitslapen op zondag, van de geur van een lekkere taart die ik aan het bakken ben, van een avond met niks meer dan mijzelf, kaarsen en een goed boek… had ik je niet geloofd. Als je mij had verteld dat ik weer fulltime zou gaan werken, op mezelf zou gaan wonen en vrienden en familie om mij zou hebben waarvan ik weet dat ze mij onvoorwaardelijk zouden steunen… zou ik het niet geloven. Als je mij zou vertellen dat ik veel kilo zou aankomen en mijn lichaam zou kunnen accepteren, zou ik je niet geloven. Als je mij zou vertellen dat ik weer weet waarom ik leef, en ervan kan genieten, zou ik je niet geloven.
En toch is het allemaal waar.
Voor alle mensen in het donkere gat van depressie, verslaving, eetstoornissen of andere mentale ziektes, houd hoop. Ik beloof je dat er iets moois op je te wachten staat. Een leven dat je met beide armen kunt omhelzen, een leven dat je tranen van geluk geeft, een glimlach op je gezicht en een warm gevoel vanbinnen. Ik ken het gevoel van uitgestrekte hopeloosheid en wanhoop, het gevoel van geen hoop hebben.
Na jarenlang therapieën, na EMDR, CGT, na een opname in een crisisdienst had ik de hoop opgegeven. Ook de mensen om mij heen waren radeloos en wanhopig. Bang, ze waren zo ontzettend bang dat ik weer in het ziekenhuis zou belanden, of erger: dat ik een poging zou doen die zou lukken. In juni 2018 leerde ik echter iemand kennen die misschien wel wat wist voor me. Ze schreef de naam Yes We Can Clinics voor me op een briefje en raadde me aan het op te zoeken. Toen ik de website bekeek, dacht ik: ‘Daar ben ik nog te normaal voor, daar gaan alleen mensen heen met echte problemen.’ Maar in september was het dan toch echt zover. Een opname van 10 weken in de kliniek in Hilvarenbeek.
Het was zwaar, het was confronterend, het was niet altijd leuk. Het was mooi, leerzaam en levens veranderend. Nu kan ik weer leven, nu wil ik weer leven. Nu sta ik te dansen in de keuken en weet ik dat ik een toekomst heb. Ik kan dit zelf, ik wil dit zelf.
Misschien kun je je het niet voorstellen, maar er is een einde aan dit leiden, en dat einde is het leven. Houd alsjeblieft vol, zoek hulp, het is het allemaal waard. Dat beloof ik je.
Geef een reactie