Ik wilde opgenomen worden

Voor mijn eetstoornis heb ik meerdere behandelingen gehad, maar het bleef bij ambulante therapie. Dat leek voldoende. Dat was genoeg, te doen. Maar zo ervoer ik dat niet. Ja, het ging, maar het ging niet. Het voelde raar om het te willen, maar ik wilde opgenomen worden. Wie wil dat nou? Ik heb het nooit uitgesproken. Ik schaamde me ervoor. Terwijl het eigenlijk helemaal niet zo gek was.

De wens om opgenomen te worden

Ik herinner me het moment nog goed. Ik zat in de tram, onderweg naar school, met mijn kleine, zwarte dagboekje op mijn schoot en een goudkleurige pen in mijn hand. Ik schreef over mijn eetstoornis en hoe het me ging, wat er in me omging. Over hoe ik nu ook alle teugels los zou kunnen laten. Hoe ik mijn eetstoornis compleet de overhand zou kunnen geven. Mezelf erin zou kunnen laten verdrinken. Ik zou het gewoon heel erg kunnen laten worden. Dan zouden ze me wel op moeten nemen, toch?

Het verlangen om opgenomen te worden is niets onbekends. Ik heb het wel vaker gelezen op ons forum of in onze chat. Het wordt bijna altijd voorzichtig gedeeld, omdat het zo’n gek verlangen lijkt. Wie wil er nou opgenomen worden?! Niemand toch?! Maar is het echt zo gek? Hoe meer ik erover na ging denken, hoe minder gek ik het eigenlijk vond. Gaat de wens werkelijk over de opname of gaat het om wat daarachter zit?

Moe van het vechten voor eetstoornisherstel

Alle teugels los kunnen laten. Die zin is me bijgebleven. Ik had daar zo ontzettend veel behoefte aan. Niet omdat ik het fijn vond om een eetstoornis te hebben of omdat het me niks kon schelen, maar omdat het constante vasthouden van die teugels zo ontzettend veel energie kostte. Het hebben en herstellen van een eetstoornis is ontzettend zwaar. Zeker herstel, elke dag opnieuw tegen die eetstoornis ingaan, kostte me zo veel moeite. En dan nog ging het niet elke dag goed. Het ging heel vaak helemaal niet goed en dat maakte dat die moeite vaak voor niks voelde. Het voelde alsof ik keihard aan het werk was, maar keer op keer faalde op steeds dezelfde vlakken. Wat schoot ik hiermee op?

Mijn verlangen om opgenomen te worden, was eigenlijk een verlangen om even niet te hoeven vechten. Om het even niet allemaal zelf te hoeven bedenken. Ik was moe, moe van het vechten. En ik wilde dat iemand dat even van me over kon nemen. Ik wilde een plek waar ik niet na hoefde te denken over wat ik zou moeten eten. Een plek waar ik niet zomaar naar de supermarkt kon lopen om een eetbui te hebben. Ik stond er niet bij stil dat het in een kliniek ook keihard werken is. Dat je ook daar keihard met je gevoel wordt geconfronteerd. Wellicht met intensievere hulp, maar je moet daar alsnog zelf doorheen. En daarna moet je het ook weer gaan toepassen in je eigen leven. Dat is ook geen makkie.

Mijn eetstoornis is niet erg genoeg

Een andere reden dat ik naar de kliniek wilde was omdat ik onbewust mijn eetstoornis niet erg genoeg vond. Onbewust; want ik had het heel erg zwaar, dat wist ik zeker. Ik was moe en verlangde naar rust en regelmaat. Toen ik deze wens in dat boekje schreef was ik onderweg naar school, maar het was me te veel. Ik had het nodig om naast mijn eetstoornisherstel even niet meer ook naar school te moeten of het gevoel te hebben dat ik gezellig moest zijn bij vrienden. Ik zal dan écht even pauze hebben zonder de druk te voelen ook andere ballen hoog te houden, dacht ik. Dan kon ik mezelf pas serieus nemen.

Waarom kon ik mezelf niet die rust geven in mijn dagelijks leven? Mocht ik al die ballen pas laten liggen als een ander dat goedkeurde? Als het door een opname letterlijk niet meer mogelijk was? En ik zeg bewust de ballen laten liggen, want dat vind ik anders dan ze laten vallen. Je kan er bewust voor kiezen een bal niet op te pakken en dan faal je niet, dan zorg je voor jezelf. Het is helemaal niet erg om je studie of werk even op een lager pitje te zetten wanneer je herstellende bent van een eetstoornis. Het is niet erg om meer rustmomenten nodig te hebben of niet altijd vrolijk te zijn. Je zou het allemaal wel willen, maar neem het jezelf niet kwalijk als het niet lukt, want soms is een pas op de plaats juist want je nodig hebt om weer een stap verder te kunnen komen.

Als jij voelt dat het te veel is, dan is het te veel. Dan is het erg genoeg! Zorg goed voor jezelf en laat voor je zorgen. Of dat nou wel of niet in een opname is. Je verdient dat. En als je denkt dat een opname goed zou zijn voor jou, mag je dat altijd aangeven bij je hulpverleners. Dat verlangen is niet gek, dat zegt juist heel erg veel. En misschien is het ook een goede optie, wie weet. Daar kom je pas achter als je het uitspreekt. Iedereen verdient goede zorg. Van elkaar en van onszelf.

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

15 reacties op “Ik wilde opgenomen worden”

  1. Dankjewel voor deze mooie blog. Ik herken hier echt veel in

  2. wat een goeie en fijne blog!

  3. Herkenbaar, Ik deed er alles aan, maar toen het bijna zo ver was met opnamen werd ik bang, toen ging ik opeens heel veel eten uit angst. om niet opgenomen te worden.

  4. Ik heb nooit een ernstige eetstoornis gehad, deed mijn studie/school en werk etc. Dus geen reden voor opname. Maar toch merkte ik toen ik op mezelf ging wonen dat ik dat wilde. Puur om het gevoel te hebben dat ik het niet allemaal zelf hoef te doen, dat alles even uit handen genomen wordt. Maar realiseerde mij ook dat dat juist iets is waar ik in de buitenwereld aan moet werken. En nu gaat het goed en heb ik die wil om opgenomen te worden totaal niet meer :).

  5. Zo herkenbaar.. alleen heb ik het op een gegeven moment wel aangegeven bij de hulpverlening, na heel heel lang gedacht te hebben dat het niet erg genoeg was en ik het zelf moest kunnen. Ik kon niet meer. Ze wilden mij niet opnemen, ik zou er niks aan hebben.. paar maanden later was het omgedraaid. Zij wilden mij opnemen, toen wilde ik niet meer, doodsbang. Wat ben ik blij dat ik toen niet meer zoveel te willen had, zonder opname was het waarschijnlijk heel anders afgelopen.

  6. dankjewel, herkenbaar. helaas na jaren nog niet weg. die regelmaat, het afgeven van de controle, vast momentjes met familie, geen stress van school, dat was best fijn.

  7. Ik herken mezelf er ook in! Ik sta nu op het punt om te kiezen tussen thuis en opname… het is iets waar ik de hele dag mee bezig ben want ik weet gewoon niet wat ik wil. Aan de ene kan wil ik opgenomen worden, om te bewijzen aan mezelf dat het erg genoeg is maar ook omdat ik naar vrijheid verlang. Maar aan de andere kant wil ik absoluut niet opgenomen worden want ik ben doods bang voor aankomen…

  8. Heel herkenbaar. Thanks voor deze blog!

  9. herkenbaar. ik wil aan alles ontsnappen… even alleen aan mezelf hoeven denken.

  10. Herkenbaar
    Breken uit de vicieuze cirkel
    Genezen worden💒

  11. Ja, ik heb dat ook wel gevoeld. Dat ik op was en dat ze mij gingen helpen zodat ik eigenlijk eindelijk "mocht eten" en rusten en hulp krojgen om eruit te komen, ik kon niet meer tegen de es stemmen en de dwang op.
    De opnames waren toch heel anders dan ik had gehoopt, heel hard, wantrouwend en veroordelend, ik had er zo’n spijt van. In plaats van te helen werd ik alleen maar kapotgemaakt en ik ging er slechter vandaan dan dat ik er was gekomen.
    Natuurlijk is het geen vakantie, maar je bent wel ziek en je hebt (medische) zorg nodig, geen straf.

    1. Dit vind ik (altijd) zo erg en verdrietig om te lezen: Dat mensen dan in behandeling de ervaring krijgen om ook nog eens hard, wantrouwend en veroordelend behandeld te worden. Dan krijg je er dat ook nog bij in je leven. Niet te dragen.

  12. Eigenlijk mis ik een reden waar velen van ons zich voor schamen, maar die er volgens mij wel vaak ook nog onder ligt, een laag dieper. En dat is dat je met een opname gezien wordt, aandacht krijgt, erbij hoort, geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen voor alles van het gewone leven. Met andere woorden: de ziektewinst die je hebt van een opname. Een opname is maar heel zelden goed en nodig, terwijl velen hier naar verlangen of zelfs zelf een situatie creeeren om opgenomen te worden. Ik vind het triest dat hier zo weinig over gepraat wordt, terwijl er genoeg diep in hun hart zullen voelen dat ze hunkeren naar liefde en aandacht. Maar die vind je niet in opname lieve mensen, die vind je alleen als je aan je eigen pijn gaat werken en jezelf gaat leren liefhebben.

    1. Dat is dus het trieste van hulpverlening. Wat nou als hulpverlening je wel die liefde en aandacht geeft en een echt meedenken met jou en voor je toekomst. Dat kan heus en op een oprecht fijne manier. Het hoeft echt allemaal niet zo hard en alles terugspelend op jou, zoals vaak gebeurd, nog steeds. Volgens mij zijn de meeste mensen met een eetstoornis heel gevoelige mensen die je juist niet helpt met ‘straf’ en streng optreden of je verantwoordelijkheid ed. (terug-) nemen over je eigen leven. Het is juist denk ik zeer gewenst voor heel veel mensen met een eetstoornis dat je op weg wordt geholpen in ‘volwassenland’ en dat het leuk is of kan gaan worden, ook jouw volwassen leven, hoe oud of jong je ook bent en hoe lang je ook een eetstoornis hebt. Vaak heb je dingen gemist in je jeugd en ik vind best dat mensen dat even voor je mogen overnemen of voordoen of laten zien hoe het ook kan, om je juist daarmee het vertrouwen te geven, dat jij dat straks ook echt (weer) kunt, met alle liefde die hulpverleners in zich hebben aan jou gegeven, hoe denk je dan over je behandeling terug. Ik hoop dan als een heel fijne, leerzame en goede beslissing of beste beslissing die je ooit kon nemen op een (zeer) moeilijk moment in je leven.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *