Maar vind jij jezelf dan dik? Wat is je geheim om zo vlug en zo veel af te vallen? Zullen we ruilen – jij wat kilootjes erbij en ik er een paar af? Als ik naar de mensen om me heen luister lijkt het alsof ze totaal geen idee hebben van wat het inhoudt om met een eetstoornis te kampen. Velen zien het als doorzettingsvermogen – een sterke wil om eindelijk ‘in shape’ te raken en met succes het schoonheidsideaal na te streven. Velen zien het als normaal. Wie in deze samenleving wil nou niet een paar kilootjes kwijt?
Ik vind dit niet normaal. Niemand zou dit moeten accepteren. Waarom moet iedereen zo nodig veranderen om OK gevonden te worden? Waarom moeten we alsmaar aan onszelf sleutelen voordat we een stapje dichter kunnen komen bij perfectie? Wake-up call: niemand is perfect. Niemand zal ooit perfect zijn. Een gewicht nastreven, non-stop werken en jezelf niks gunnen maken je niet mooier, slimmer of gelukkiger met je leven. De enige manier om dat te bereiken is door jezelf te accepteren en door je eigen kwaliteiten in te zien.
I learned this the hard way.
Als iemand mij vier jaar geleden verteld had dat alles wel weer terug in orde zou komen, zou ik stilletjes geknikt hebben terwijl ik het vanbinnen uitgeschreeuwd zou hebben in ongeloof. Ik dacht dat alles hopeloos was – dat ik voor altijd gevangene zou zijn van mijn eetstoornis.
Terwijl mijn vrienden uitgingen bleef ik thuis. En als ik mee ging voelde ik me zo rot dat ik dacht dat ik waarschijnlijk beter niet was meegegaan. Wanneer ik omringd werd door mensen voelde ik me alsof ik in een bubbel leefde, ver weg van alle anderen. Zelfs toen ik me op de Intensieve Afdeling van het ziekenhuis bevond kon ik mezelf er niet toe brengen om mijn leven terug te eisen van het duiveltje in mijn hoofd. En waarom zou ik? In een maatschappij waar iedereen leek te streven naar een maatje minder, complimentjes over haar uiterlijk en een perfecte school prestatie, waarom zou ik?
Ik wilde perfect zijn. Ik wilde controle. Totale controle. Na jarenlange pesterijen wilde ik eindelijk geaccepteerd worden. In mijn nieuwe school wilde ik vriendinnen maken en het respect van mijn leraren winnen door het leveren van uitstekende prestaties. Ik ging voor de 10/10, de workaholic, de beste vriendin en het perfecte totaalplaatje!
Terwijl ik zwakker en zwakker werd voelde ik me steeds depressiever. Mijn doelen vervaagden en deden er niet meer toe. Terwijl mijn gewicht verder zakte werd dat mijn nieuwe doel. Als ik niet perfect kon zijn kon ik er beter helemaal niet meer zijn, toch? Ik had eindelijk iets gevonden waar ik daadwerkelijk goed in was: gewicht verliezen. Het leek allemaal zo simpel totdat ik besefte hoeveel pijn ik mijn ouders deed met mijn zelfdestructie. Hun emotie stond me in de weg. Hier ben ik ze nog steeds dankbaar voor.
Stilletjes aan begon ik terug te eten. Huilend en roepend weliswaar, maar hap na hap leidde ik mezelf terug naar herstel. Stilletjes aan begon ik mijn passies terug op te pakken. Ik begon terug te schrijven, terug kunst te maken en terug mijn oude hobbies te beoefenen. Ik hield en houd nog steeds een dagboek bij, heb mijn eigen recovery YouTube kanaal, schilder, lees en schrijf mijn eigen verhalen. Telkens weer kom ik met iets nieuws. Ik gebruik niet langer eten als mijn uitlaatklep.
Soms schilder ik om de tijd te verdrijven en soms om mijn gedachten op nul te zetten. Soms schilder ik omdat ik er gewoon helemaal in op kan gaan. Schrijven doe ik voor mijn plezier, evenals om dingen van mij af te schrijven. Soms schrijf ik gewoon voor het genot van het schrijven zelf.
Voor al deze redenen heb ik uiteindelijk een volledig Engelstalig boek geschreven en gepubliceerd . “Just Perfect” heet het. “Just Perfect” vertelt het verhaal van een zestienjarig meisje, Christina, dat dezelfde ervaringen ondergaat als ik. Mijn geschiedenis met pesters, vechtend tegen mijn eigen twijfels. Het heeft meer dan drie jaar geduurd om mijn boek te schrijven, maar het was het waard. Het was het meer dan waard. Voor mij was het bijna een therapeutisch proces; voor mijn lezers een bron van inspiratie en motivatie. Door de stappen die ik gezet heb kan ik nu zeggen dat ik hier trots op ben.
Ik ben Hanne Arts en ik ben negentien jaar oud. Ik heb al zo veel meegemaakt in mijn leven. Ik heb al zo veel stappen gezet. Maar ik ben niet de enige die deze stappen kan zetten. Ook jij kan dit. Dompel jezelf onder in je hobby’s: knutsel, schrijf, lees en droom. Weet dat ook jij genezing waard bent en dat ik in je geloof. Het belangrijkste is dat jij die overtuiging deelt. Geloof in jezelf.
Van Hanne mochten we 5 boeken (Engelstalig) weggeven. Je kunt kans maken op het boek door hieronder een reactie achter te laten en vervolgens een e-mail te sturen naar win@Proud2Bme.nl.
Geef een reactie