Ik word snel rood

‘Wat zie je rood? Gaat het wel goed?’ Vraagt een vriend tijdens een verjaardag. Ik knik en voel mijn wangen nog warmer worden. Iedereen draait zich om en beaamt dat ik inderdaad wel rode wangen heb. Hoe meer mensen er over beginnen hoe roder ik wordt. Ik wil het niet maar kan het ook niet tegenhouden. Als niemand kijkt houd ik stiekem mijn lege glas tegen mijn wangen. Het verkoelt maar minder rood wordt ik niet.

Nu ik dit typ voel ik de warmte alweer omhoog lopen. Mijn wangen gloeien, en waarom? Wist ik het maar. Ook al is dit in de loop der jaren wel minder geworden, nog steeds laat mijn huid snel zien wanneer ik nerveus ben, gefocust of verdrietig. Als ik boos ben wordt ik rood, als ik verdrietig ben gloei ik en bij vreugde heb ik blosjes. Sommige mensen vinden het lief of schattig. Ik vond dit ontzettend vervelend en deed er alles aan om dit voor te zijn.

Verbergen

Al sinds ik een klein meisje wordt ik snel rood. Op de middelbare school begon ik hier echt onzeker over te worden. Zodra ik voelde dat mijn hoofd warm werd haastte ik mij naar de wc om meer make up op mijn gezicht te smeren. Ik had standaard twee soorten foundation in mijn tas en zonder durfde ik ook echt niet de deur uit. Veel te bang dat mijn hoofd weer de aandacht zou vragen (en krijgen). 

De make-up was niet goed genoeg. Mijn warmte straalde hier gewoon doorheen. En daarbij zag ik er ook gek uit. Een semi oranje smoeltje met een rode nek, want die ging ik niet insmeren natuurlijk. Ik begon sjalen te dragen die het uiteindelijk nog meer uitlokte. Ik had het vaak al te warm en die sjaal zorgde voor nog meer hitte in mijn lichaam. Die hitte uitte zich in, je raad het al, een rood gezicht. De oplossing. Sjalen met korte mouwen. Wat moet dit er gek uit gezien hebben, maar alleen zo voelde ik mij een beetje prettig. Ik kon het verbergen en afkoeken tegelijk, ideaal! 

Toen ik merkte dat dit niet genoeg was, werd ik radeloos. Ik begon mijn polsen te spoelen onder koud water tijdens pauzes en tussenuren maar het hielp niet. Ik miste de koude glazen van thuis, die kon ik ongezien tegen mijn wangen aanduwen. Stiekem begon ik die glazen mee te nemen uit de kast, zo in mijn schooltas. In de vrije momenten haalde ik dat glas uit mijn tas en verkoelde mijn gezicht in een wchokje. Niemand had het door. Niemand wist hoe ik jarenlang glazen meenam naar school, hoe ik alle pauzes de zon vermeed. Hoe veel waarde ik eigenlijk hechtte aan die veel te grote sjaal. 

Pas op de kunstacademie leerde ik dit loslaten. Ik werd niet langer omringt met meiden met een laag make-up. Ik merkte dat ik ook niet langer zo’n meisje wilde zijn en ondanks de angst begon ik minder tot geen make up te gebruiken. 

Accepeteren

Hier begon denk ik ook mijn acceptatie. Ik gooide alle crèmes weg die een bleke huid beloofde zonder rooie vlekken, de sjaal werd opgeborgen en de glazen bleven weer netjes in de kast. Het heeft wel echt een tijd geduurd voordat ik hier redelijk oké mee werd. Tijdens feestjes en presentaties ging toch die laag make-up weer op en nog steeds voelde ik mij niet op mijn gemak als ik wist dat ik een belangrijk gesprek zou voeren. De focus was er nog. 

Tijdens mijn eetstoornis verloor ik de kracht en energie om mijzelf te verzorgen. De make-up werd vergeten en mijn haren bleven ongeborsteld. Het deed me niks. Mijn focus lag ergens anders. Rood werd ik nog zelden. Ik was niet meer boos of verdrietig, ik was niet meer gefocust want ik had die concentratie allang niet meer. Ik voelde de warmte van de zon niet meer. Ik was compleet afgevlakt. Mijn gezicht liet niet langer meer zien hoe ik mij voelde of wat er in mij omging. Ik was niet meer lief of schattig, ik was en wilde even niks meer zijn.

De happen werden groter en mijn wangen werden roder. Hoe meer ik in mijn herstel vorderde, hoe meer ik weer begon te leven. Mijn hoofd had weer kleur en mijn leven had weer zin. Hier lag denk ik echt het omslagpunt. Ik heb geleerd dat rooie wangen niet iets negatiefs zijn. Misschien is het niet wat ik op dat moment uit wil stralen, maar voor mij betekent het dat ik weer voel, weer zin heb. Ik wil weer leven en genieten en mijn hoofd straalt dat uit. Ik omarm mijn roodheid (nog) niet, maar ik wil het ook niet meer bedekken. Die behoefte is ondertussen wel echt gezakt. 

Word jij snel rood? 

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

17 reacties op “Ik word snel rood”

  1. Dank voor deze blog.

    Bij mij helpt accepteren dat het zo is ook, soms is het dan ook echt minder. Maar ik vind het ook wel geruststellend dat ik hier niet alleen in ben.

  2. Wow, zo heb ik er nog nooit over nagedacht. Ik heb precies hetzelfde. Dankjewel voor je verhaal

  3. Wat goed dat je hierover schrijft. Ik heb ook al van jongs af aan last van. Naast wanneer ik verdrietig of boos ben, word ik ook rood als ik erg moe ben of pijn heb. Heel vervelend. Ik heb tijden een foundation met groene ondertoon gedragen, maar hier ben ik inmiddels mee gestopt omdat het er zo onnatuurlijk uit zag. Dankjewel voor het delen van jouw verhaal.

  4. Ik heb ook moeten leren leven met mijn snelle gebloos 🙂 Soms vind ik het nog wel wat vervelend, maar ik lig er in elk geval al niet meer van wakker en durf ondertussen ook belangrijke gesprekken voeren zonder foundation. Word ik dan rood, tja, dan is dat ook maar zo. Dan ziet mijn gesprekspartner maar dat ik niet onaantastbaar ben 😉

  5. Ik heb ook echt altijd een rood hoofd. Ik probeerde vaak mijn hoofd af te koelen door er flesjes koud water tegenaan te houden of met mijn gezicht tegen een paal of de muur aan te leunen, maar dat werkt helemaal niet. Ook krijg ik altijd gelijk een rood hoofd als iemand iets aan me vraagt. Dat vind ik wel lastig. Heel veel mensen vinden me schattig, maar dat vind ik gelukkig niet zo erg 😉

    1. Ik wordt ook snel rood. Heb dit nooot zo erg gehad als de laaste jaren. Als iemand tegen me praat wordt ik ook knal rood. Voel me dan hellemaal warm worden en gloeien. Op me werk heb ik het ergst. Is niet leuk en heb geen idee hoe ik er vanaf komt veel mensen denken dat ik me schaam of schrik ergens van maar het komt gewoon opzetten zonder dat er wat aan de hand is.

  6. Kan deels emotioneel zijn; deels door tekort aan magnesium, in het bijzonder in celzoutvorm. Wel mooi dat je je er niet meer door laat bepalen.

  7. Ik vind het vooral zo irritant tijdens therapie omdat ik alles dan probeer te verbergen door niks te zeggen maar mijn wangen verraden mijn emoties en reactie alsnog…

  8. Ook ik word snel rood, maar ik had nooit door dat ik überhaupt rood werd als ik boos werd. In elk geval is het heel vervelend in sommige situaties. Dank voor je blog! 🙂

  9. Ik word ook snel rood. Ben best zelfverzekerd dus daar ligt het niet aan… Ik sta achter de kassa bij een supermarkt wat natuurlijk echt een plek is om rood te worden. Mensen stellen je vragen, je kan het geld fout terug gegeven, mensen kijken je in de ogen. Toch heb ik zoiets van het zal wel dat ik rood word, boeieee! Zie het als iets positiefs, mannen vinden blosjes aantrekkelijk😊

  10. Ik word ook snel rood. Als puber schaamde ik me heel erg voor mijn rode wangen. Achteraf zat ik vaak te balen over situaties waarin ik bloosde.
    Nu ik 36 ben schaam ik me nog zelden voor mijn voor mijn rode wangen. Mijn vriend is er zelfs juist op gevallen. En ik heb geleerd dat kwetsbaarheid (rood worden) juist heel krachtig en echt is.
    Ik wil dit ook aan mijn rode-wangen-kinderen meegeven.

    1. Heey Hedwig,

      Wat mooi om te lezen dat je dit van jezelf zo hebt geaccepteerd. Mooi ook hoe je benoemd dat dit juist zo kwetsbaar en krachtig is. Daar ben ik het helemaal mee eens.

      Liefs!

  11. ik voel me soms zo vreselijk als ik ergens ben en ik merk dat ik weer zoon rood gezicht krijg ik merk dat ze dan naar me kijken , en ikschaam me vreselijk dat is van de laatste jaren , vooral als ik in gezelschap ben soms gloeien mijn wangen

  12. ik ben 73 jaar ,en dat heb ik al 2 jaar naar de dood van mijn man is het veel erger geworden dit hoort bij mijn verhaal , mijn naam is nellie h

  13. Hoi ik ben een man 48 jaar en ik heb een bloos fobie vanaf mijn 16 jaar .Heb hier altijd heel veel last van gehad het hebt me leven (gedeeltelijk) verpest ging hier door dingen ontlopen en veel opleidingen niet afgemaakt .bij sommige werkgever,s ging ik weg als het te erg werdt vergaderingen enzo ,maar me verhaal is niet alleen negatief ik heb het na al die jaren leren accepteren het hoort gewoon bij mij en ik heb een oplossing voor mij en mannen baard laten staan dat helpt mij goed je ziet het nog wel beetje maar dat is te doen .Ik begrijp al de mensen die het hebben maar als je wat ouder wordt en al wat van het leven hebt mee gemaakt gaat het echt beter en probeer altijd voor je zelf op te komen want er zijn altijd mensen die als je een rood hoofd hebt er iets van vinden maar dat is niet altijd negatief bedoeld. En bij vrouwen vind ik het sexy staan rode blosjes en als vrouw zijnde kan je altijd make up op doen kan je mischien helpen oke ik hoop je wat info te hebben gegeven waar je mischien iets aan hebt

  14. Ik was aan het googlen naar plotselinge roodheid in het gezicht en kwam op dit artikel terecht. Ik vind het heel mooi hoe je schrijft over acceptatie en hoop mijn roodheid uiteindelijk ook zelf ooit te kunnen accepteren. Sinds mijn pubertijd heb ik last van roodheid in mijn gezicht (vooral rondom mijn neus). De roodheid trad in het begin vooral op na inspanning of bijv. aangesproken worden door een leuke jongen. tegenwoordig (lees laatste jaar) merk ik dat mijn gezicht veel vaker rood kleurt en dan vooral op hele normale momenten. Wanneer ik op mijn werk mensen aanspreek loop ik al gelijk rood aan, en dus ook als ik moet presenteren of als mijn baas iets aan mij vraagt. Vaak spreken mensen mij hierop aan met ‘ach je hoeft niet zenuwachtig te zijn hoor’ of ‘ahh je wordt helemaal rood’. Zoals je begrijpt, maakt dit het alleen maar erger. Ik heb het idee dat ik nu op het punt ben beland dat ik het niet meer aan kan en de controle echt compleet ben verloren. Afgelopen week stelde mijn baas me een dood normale vraag en ik merkte al gelijk dat mijn hele gezicht rood aan liep (incl. Vlekken rode vlekken in mijn nek). Wederom reageerde mn baas op mijn roodheid ‘Heb je het warm?’. Ik heb het idee dat al die reacties mijn roodheid alleen maar erger maken, omdat ik mij er nu heel bewust van ben dat het mensen opvalt en er wat van vinden. Ik zou daarom heel graag mijn roodheid willen leren accepteren en ik ben daarom benieuwd naar hoe anderen hun roodheid hebben kunnen accepteren. Hebben jullie hiervoor hulp gezocht? Waar dacht je vooral wel of juist niet aan wanneer je voelde dat je gezicht rood kleurde?
    Veel liefs, een radeloos rood meisje

  15. Ik ben nu 13, bijna 14, en ik ben ook altijd rood, vooral tijdens en na het sporten, maar ook in kou. Nu ben ik ook nog eens heel bleek, en heb ik huidtype 1 (misschien 2), dus valt het nog is superveel extra op. Ik heb er echt een hekel aan, zeker na het sporten bijvoorbeeld als telkens iedereen vraagt: gaat het wek goed? omdat ik dan weer helemaal knal rood ben over mijn hele gezicht, en ik haat het gewoon. Ik vindt het echt heel moeilijk om dit te accepteren en baal er van dat ik dit weer moet hebben. Ik durf het ook niet echt aan mijn ouders voor te leggen. En als mensen zeggen, gewoon doen dan durf ik het alsnog niet(niet dat ik dit met mensen heb gedeeld).

    Hebben jullie/jij hier nog tips of een reactie op?

    Zou graag willen horen hoe jullie er over denken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *