Wanneer ik op Instagram naar de zoekfunctie ga staat ze al bovenaan nog zonder dat ik één letter heb ingetypt. Ze ken mij niet, maar ik haar wel. Ze is model, kunstenaar, sportief en haar leven ziet er super cool en bijzonder uit. Was ik maar net als haar.
Het is een zonnige dag en we besluiten met de redactie buiten foto’s te maken voor nieuwe blogs. Soms lukt dit meteen heel goed, maar op andere dagen ben ik erg ontevreden over de foto’s. Vandaag was zo’n dag. Nee, deze niet en deze ook niet. Pff. Ik zeg er niks van, maar van binnen voel ik me toch een beetje rot. Gelukkig vind ik er toch 3 van de 20 wel oké en daar ben ik tevreden mee.
Vroeger had dit me onwijs van m’n stuk gebracht. Vandaag de dag vind ik het jammer, maar het bepaald niet de rest van m’n dag. Het is vervelend, maar niet het einde van de wereld. Het is tenslotte maar een foto. Een momentopname. Ik ben me er heel goed van bewust dat ik het morgen allemaal weer anders kan vinden.
In de trein naar huis scroll ik wat door m’n Instagram feed en daar is ze weer. Elke dag weer een nieuwe perfecte foto. Waarom zijn mijn foto’s niet zo perfect? Laatst zag ik haar op een terras zitten. Ik moest me in houden om niet naar haar toe te lopen en haar vrolijk gedag te zeggen. Oh ja, ze kent mij helemaal niet. Oops!
Ik volg haar nu al een tijdje op Instagram en heb hierdoor het gevoel dat ik haar wel heel goed ken. Op haar Instastories zie ik waar ze nu weer uithangt. Het ziet er altijd vrolijk en stoer uit. Afgunst is het niet. Nee, ik bewonder haar oprecht, maar ergens in mijn zij voel ik een steek van jaloezie. Was ik maar zoals zij was. Alles wat ze doet lijkt cool te zijn! Ik heb haar best hoog zitten, maar daarmee haal ik mezelf eigenlijk een beetje naar beneden.
Ik ben goed op de hoogte van de exposities die ze heeft en de tekeningen die ze maakt. Ik weet haar favoriete drankje en ik weet wat ze elke dag ontbijt. Ik weet zelfs wat haar vrienden doen, want zo gaat dat op het internet. Ik zal het niet onder stoelen of banken steken. Wanneer ik iemand heb gevonden die ik leuk vind speur ik als een echte Sherlock het hele internet af. Zij kent mij niet, maar ik ken haar door en door.
Echt? Ken ik haar door en door? Of ken ik haar Instagram account door en door? Hoe goed kan je iemand eigenlijk kennen via Instagram of andere plekken op het internet? Uiteindelijk ben ik zelf ook diegene die die 3 van de 20 goede foto’s online zet en de rest niet. Het is niet zo dat ik lieg over wie ik ben op het internet. Ik geef mezelf op Proud wel ietsje meer bloot dat de gemiddelde mens wellicht doet, maar het is en blijft een gefiltert beeld. Ik bepaal waar ik mij goed bij voel.
Ik weet niet hoeveel foto’s zij maakt voordat ze het perfecte plaatje heeft gevonden. Ik weet niet of ze zich ooit buiten de groep voelt vallen bij haar vrienden. Ik weet niet of ze niet ook allerlei ongemakken tegen komt op vakantie. Ik weet niet of zij ook mensen op Instagram bewondert. Ik weet dat ze een mens is die net als ik ademt, eet, drinkt, plast en poept. Haha, ja, zelfs de koningin doet het he.
Nee, ik ga haar nu niet naar beneden halen. Ik ga niet zeggen dat ze er op dat terras toch heel anders uit zag. Dat het op het internet maar spel is. Niet echt is. Ze is lekker bezig, maakt mooie kunst en is een mooi mens, maar ik ben dat ook. Natuurlijk is het oké om mensen tof te vinden, maar het is belangrijk om daarbij niet te vergeten dat zij ook maar mensen zijn. Het is niet nodig om jezelf naar beneden te halen.
Laatst was ik op een festival en kwam er een meisje enthousiast naar me toe rennen. “Hey wow wat lang geleden en wat tof dat ik je hier zie!” Er ging bij mij niet direct een belletje rinkelen, maar naarmate het gesprek vorderde kwam ik erachter dat dit een meisje was waar ik vroeger nog mee samen had gewerkt in de horeca. Zij werkte op kantoor en maakte mijn roosters. Ik werkte in de bediening. Destijds keek ik echt naar haar op, maar we waren elkaar uit het oog verloren… Althans…
Ze was mega enthousiast en vertelde dat ze m’n tekeningen op Instagram zo gaaf vond. Dat ze het te gek vond dat ik zo lekker mezelf was en cool om te zien vond hoe goed ik bezig was. Wow, ik stond echt even met m’n mond vol tanden en dat terwijl ik op net zo’n manier naar iemand anders z’n account aan het kijken was en vond dat ik juist niet zo was. Toch wel dus.
Zo kan ik nog wel tientallen anekdotes vertellen over mensen die onverwachts naar mij opkeken of juist andersom: Mensen waar ik naar opkeek die eigenlijk ook onzeker waren of juist weer terug naar mij opkeken. Ik vind iedereen echt op z’n eigen manier heel mooi en kijk ook om verschillende redenen naar iemand op. De ene keer bewonder ik iemands mooie Instagram account. De andere keer bewonder ik juist het feit dat iemand social media zo fijn los durft te laten. Dan vind ik het weer gaaf dat iemands make-up altijd zo goed zit. Vandaag iemand die echt een betoverende uitstraling heeft en morgen iemand die super mooie dingen doet of maakt enzovoort.
Zouden we onszelf en onze verschillen dan niet ook op die manier kunnen benaderen? Onze eigen unieke schoonheden. Ons innerlijk, ons uiterlijk, ons doen en ons laten. We maken het ook ingewikkeld met z’n allen. Je ziet jezelf niet zoals de meeste mensen jou zien. Hoewel ik dat ergens wel weet ben ik elke keer verrast wanneer het besef daar toch ineens weer is. Alsof ik het even vergeten was. Toch wel cool als mensen het gewoon uitspreken. Misschien moet ik de volgende keer maar gewoon wel ‘hoi’ zeggen op het terras. Ze is immers ook maar een mens en zal een complimentje vast net zo leuk vinden als dat ik dat doe.
♥
fotografie: pexels
Geef een reactie