Hoe het begon? Dat is wat iedereen vraagt en tot voor kort wist ik daar eigenlijk geen antwoord op, maar slechts 1 gesprek (zelfs maar één intakegesprek) met een psycholoog heeft het mij duidelijk gemaakt. Vroeger op de basisschool werd ik gepest omdat ik “dik” was…tja, ik was misschien iets dikker dan de rest maar achteraf was ik helemaal niet dik. Het zorgde echter wel voor een laag zelfbeeld en dat op zo`n jonge leeftijd…. Dit heeft zich nooit echt hersteld.
Mijn moeder was vroeger ook wat steviger en is daardoor ook door een emotionele hel gegaan. Zij zag wat de pesterijen met mij deden en wilde voorkomen dat ik het zelfde als haar zou ondergaan en dus zette ze mij op dieet.
Voor een tijdje ging dat wel goed, maar toen ontspoorde mijn broer. Mijn broer is 3 jaar ouder dan mij en had gelijk sinds zijn brugklas de verkeerde vrienden, gebruikte drugs en drank en was soms zomaar een paar dagen foetsie zonder dat we wisten waar hij was. Het legde veel druk op ons gezinsleven en er was veel ruzie tussen mijn ouders en mijn broer. Ik sloot me regelmatig op in mijn kamer en zette dan hard mijn muziek aan om het niet te hoeven horen.
Eén ding nam ik mij voor: Ik zou mijn ouders trots maken, ik zou ze niet teleurstellen en de perfecte dochter zijn die zij verdienden…..dat was het begin voor mijn streven naar perfectie…
Ik was een voorbeeldige puber, nooit ruzie, deed netjes mijn huiswerk, haalde goede cijfers, had echt een toekomst voor me. Ik kwam dus alles na wat ik mezelf beloofd had. Maar schijn bedriegt. Op het moment dat ik naar de middelbare school ging werd ik nog onzekerder over mijn lichaam. Ik ging steeds meer m’n best doen te lijnen (ook voor mijn moeder) maar het lukte me steeds maar niet. En dan al die heerlijke snoepautomaten op school…mijn eetbuien begonnen. Ik kwam erg aan in die 4 jaar schooltijd, maar compenseren deed ik nog niet. Ik werd wel steeds onzekerder en isoleerde me steeds meer. Ik moest meer doen om mezelf te bewijzen, meer doen om mijn ouders trots te laten zijn.
Ik besloot me aan te melden bij de Landmacht. Nou trotser kon m`n vader niet zijn dus 1 doel had ik bereikt, maar ja dan de fysieke en mentale keuring. Die mentale keuring “lul” je jezelf zo doorheen, geen probleem, maar toen de fysieke…“je bent te zwaar en je vet percentage is te hoog! Je krijgt een jaar om minimaal 10 kg af te vallen!”. Ondanks dit werd ik wel toegelaten tot het orientatiejaar van de landmacht (ik was overigens ook pas 16 dus moest toch wachten tot ik 17 was). Maar goed nu was het serieus, ik moest echt afvallen anders zou ik falen en stelde ik mijn ouders teleur.
Uiteindelijk sportte ik zo’n 20 uur per week, maar bij het sporten nam ook het hongergevoel toe en dus at ik meer en dus viel ik niet af. Na een jaar woog ik precies het zelfde. Mijn vetpercentage was dan wel een stuk omlaag, maar door de spiermassa die ik had aangemaakt met al dat sporten was ik niet afgevallen. Opnieuw moest ik naar de keuring en opnieuw kreeg ik te horen dat ik TE zwaar was, wat m’n vetpercentage was boeide ze niet. Maar omdat mijn conditie verder zo goed was werd ik toch aangenomen en kon aan mijn militaire opleiding beginnen.
Ik kreeg het zwaar, maar ja wie niet? Soms dacht ik echt “waar ben ik mee bezig?” maar opgeven stond niet in mijn woordenboek: dan stelde ik mijn ouders teleur…. Ik doorliep de opleidingen en werd bij mijn definitieve eenheid geplaatst. Daar kon ik echter nooit echt mijn draai vinden en langzaam begon ik mij ook daar steeds meer af te zonderen en down te worden. Daar kwam bij dat ik best wat was aangekomen sinds ik klaar was met de opleiding omdat ik lang niet zoveel meer sportte maar wel het zelfde at.
Ik begon weer met lijnen en daarbij begonnen ook de eetbuien weer. Die eetbuien voelde nu alleen als een nog grotere mislukking als voorheen en dus begon ik met braken. “maar 1x, daarna nooit meer!” maakte ik mezelf wijs. En voor een paar weken was dat ook zo, maar toen kwam al snel de gedachte dat het gerust nog wel een keer kon en uiteindelijk kon ik zelfs mijn ontbijt er niet meer inhouden.
Daar kwam bij dat mijn beste vriend stierf in een auto-ongeluk en ik daar niet mee om kon gaan. Ik belande in een zware depressie en plande een zelfmoord. Mijn moeder kwam hier eigenlijk net op tijd achter en toen ik zag hoeveel pijn en verdriet ik haar hier mee deed besloot ik hulp te zoeken.
Ik was nog altijd militair dus kreeg ook psychische hulpverlening van een militaire instantie. Al snel werd me duidelijk dat het er niet zo zeer om ging dat IK beter zou worden en dat IK gelukkiger zou zijn, maar dat Soldaat K. weer normaal haar werk kon doen en op uitzending kon zonder gezeik. Nou wilde ik zelf ook wel graag op uitzending en dus vocht ik zelf een strijd om beter te worden en loog ondertussen de boel bij elkaar als ik bij de psycholoog was. En ja hoor juli 2007 was het zover:
ik ging naar Tarin Kowt (Uruzgan, Afghanistan). In die tijd ging het echt goed met me. Ik had zelf weer iets om trots op te zijn en mijn ouders waren dat ook. Eind goed al goed…NOT!
Na mijn uitzending besloot ik dat ik toch nog wel verder wilde leren/een diploma wilde halen, en ondanks wat Defensie allemaal belooft in de reclames, dat kan niet daar. Ik nam ontslag, ging weer fulltime thuis wonen en starte de BBL opleiding Verpleegkunde. Ik moest erg wennen aan de “vrouwen” cultuur en het feit dat je je als leerling moet opstellen en vooral niet te assertief moest zijn. Dit was juist hetgene dat ik de laatste tijd had geleerd en wat mij sterk had gemaakt.
Daar kwam bij dat in alle beoordeling er ontzettend positief werd gesproken maar er altijd wel iets was waar je nog eventjes aan moet werken…ik was dus niet perfect…ik moest steeds meer op mijn tenen lopen. Haalde wel super cijfers en alles ging goed, maar kon nooit echt mezelf zijn en begon mijzelf dus weer weg te cijferen…ging weer streven naar die perfectie en hoe doe je dat het best??
Juist: proberen af te vallen.
Binnen een half jaar ging ik van: vrijwel niets aan de hand, naar: vasten, lijnen, vreetbuien, overmatig sporten, braken, laxeren, verboden dieetpillen gebruiken (die mensen in het verleden hun leven hebben gekost!) en dat terwijl ik met mijn kennis door de opleiding toch beter zou moeten weten. Dat is ook zo en dat maakt het ook zo belachelijk, maar aan de andere kant: een roker weet toch ook dat het dodelijk is en blijft toch ook door roken??
Eind april dit jaar zei mijn moeder: Zo kan het niet langer meer! Dit moet ophouden! En ik maar denken dat ze van niks wist… Pas toen zij dat zei begon ik mij te realiseren dat het inderdaad uit de hand was gelopen en dat het inderdaad niet langer meer zo kon. Ik ben compleet geisoleerd, heb geen vrienden meer en ben daardoor alleen maar bezig met mijn werk en het wel of niet eten. Perfect ben ik niet en zal ik nooit worden ook, hoe graag ik dat ook wil en gelukkig word ik hier al helemaal niet van!
Ik zocht hulp, eerst bij de huisarts, die zei dat ik maar antidepressiva moest gaan slikken. ik: “ja dat dacht ik dus ff niet he! daar kom je van aan!!” ik weigerde het. Dan maar naar PsyQ. Twee maanden stond ik op de wachtlijst voor een intakegesprek, heb ik eindelijk het gesprek, voelde hartstikke goed en dacht dat ik eindelijk behandeling zou krijgen en weer gelukkig zou gaan worden, krijg ik te horen dat ze me niet kunnen helpen! Locatie Beverwijk krijgt namelijk niet genoeg aanmeldingen qua eetstoornissen en hebben daarom geen groepen en eigenlijk ook geen specialisten, maar de psycholoog van het intakegesprek was wel heel vriendelijk, maar vrij direct en dat is ook precies wat ik nodig heb.
Als ik op een vraag antwoordde dat ik het niet wist, nam ze daar ook geen genoegen mee, daardoor weet ik nu precies hoe en waarom het allemaal begonnen is en ik denk dat iedereen die een eetstoornis heeft dat van binnen wel kan bedenken, het is meer het niet willen weten. Want als je het weet, moet je ook echt definitief erkennen dat het niet goed met je gaat…
Maar goed, zij konden me dus niet helpen.
Op naar de volgende dan maar: Centrum Eetstoornissen Ursula. Veel over gehoord en gelezen dus die dan maar proberen. Nou en kort geleden was het zover, ik mocht voor een intake komen. Eerst een lichamelijk onderzoek, daar kwam ik best goed in uit gelukkig en toen het gesprek zelf. Aan het eind vroeg ze mij of ik bereid ben 4 dagen per week te komen, maar heel eerlijk: nee, dat ben ik niet. Deze ziekte heeft namelijk al heel m`n leven vergalt, ik sta het niet doe dat het ook nog het laatste wat ik nog heb afneemt: mijn werk en opleiding! Met 1 dag ga ik wel akkoord en ze zal het bespreken met haar collega`s. Over 2 weken word ik gebeld..dan weten we meer…best spannend hoor!
Het gaat al wat beter met me, ik weet het overmatig sporten te onderdrukken en ook het braken doe ik bijna niet meer, ik krijg veel steun van mijn ouders en dat ik erg belangrijk voor me. Ik wil echt beter worden en ga er zeker voor vechten! Maar eerst even de aankomende weken doorkomen, mijn ouders gaan namelijk op vakantie en dus is mijn controle weg…ik zal het toch echt even alleen moeten doen…maar gelukkig heb ik proud2bme!…
Overigens heb ik mijn levensmotto op mijn rug laten tattooëren zodat ik het nooit kan vergeten:
What doesn`t kill me, only makes me stronger!
Geef een reactie