“Ik zou nooit doorslaan, ik ben echt niet zo dom om anorexia te krijgen!” Ik keek mijn zus verontwaardigd aan toen ze erover begon. Ik snapte het echt niet, hoe konden al die meiden die je op internet zag nou toch anorexia krijgen? Die wilden allemaal alleen maar aandacht. Anders zouden ze dat toch niet doen…
Met de leeftijd van 11 jaar begon ik. Ik viel gezond af, gewoon een appel in plaats van een koek na schooltijd. Gewoon grillworst op brood in plaats van hagelslag. Gewoon water in plaats van andere sappen. ‘Gewoon’ wat kleine gewoontes veranderen. Dat was niet genoeg.
In de 3de klas ging het fout. Perfectionisme nam de overhand. Als ik een 9 haalde voor een toets was dat niet goed genoeg, het moest en zou een 10 zijn. Anders zouden mijn ouders toch niet trots op me zijn? Een klein voorbeeld zou je zeggen, inderdaad, een klein voorbeeld. Maar dat perfectionisme heeft ook gezorgd voor minder onschuldige dingen. Ik at op een gegeven moment niets meer, een laagje yoghurt met een paar muesli korrels was zogenaamd genoeg voor mij. Daar zou ik prima op kunnen leven, zo zou ik mooi dun zijn. Mooi dun? Wat dacht ik wel?
Ik heb havo niet af kunnen maken. Na de 3de klas gaf ik op en begon ik aan een mbo opleiding. Daar verslechterde ik nog meer tot ik op een dag in huilen uitbarstte bij mijn moeder en zus. “Mam, ik kan niet meer.” Met die woorden had ik besloten te gaan genezen.
Met de ernstige depressie die ik had, ging het steeds slechter naarmate ik meer therapie kreeg. Ze besloten me medicijnen te geven. Zoals bekend is, werkt zulke medicatie meestal eerst averechts. Zo was dit bij mij ook het geval. Met het nummer van de noodopvang op de vriezer geplakt heb ik maandenlang gevochten. Angst voor zelfmoordgedachten zorgde voor ernstige paniekaanvallen. En zo zat ik dan dagen, misschien zelfs weken alleen op mijn kamer.
Na maanden begon de medicatie eindelijk te werken en ging het eten ook beter. Was er eindelijk een einde gekomen aan de zware periode? Ja, bij mij was het wel het geval. Ik was vastbesloten om niet opnieuw in het gat te vallen en geen terugval te krijgen. En tot mijn grote verbazing is dat ook niet gebeurd. Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel. Blijven vechten.
Wil jij ook je verhaal delen? Dat kan. Mail naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie