Ik zou willen dat ik anorexia had

Ik ken jou niet. En jij kent mij niet. Maar ik wil toch iets vrij moeilijks en persoonlijks met je delen. Ik heb een eetstoornis. Ik heb zelfmoordpogingen gedaan. Ik beschadig mezelf. Ik hunker naar hulp. Ik hunker naar iemand die het even van mij overneemt. Ik zou willen dat ik anorexia had en iedere dag van mijn graatje ging. Misschien dat ik dan eindelijk het gevoel zou krijgen dat ik gezien word. Misschien dat iemand het dan eindelijk even voor mij over zou willen nemen. Misschien dat iemand mij dan kan beschermen voor mijzelf. Misschien dat die hunkering eindelijk weggaat en het gat zich vult. 

Pijnlijk hoe mensen soms heel negatief praten over mensen die op een negatieve manier aandacht trekken. Een psychische stoornis dat is oké, als het maar niet om aandacht gaat. Dan is het iets stoms en aanstellerigs. Maar verdien ik dan geen hulp? Als ik bereid ben mezelf kapot te maken om die aandacht te krijgen, ben ik dan niet gewoon net zo ziek? Ik weet niet eens of ‘bereid’ wel het juiste woord is. Misschien is het eerder dat het moet. Net als dat iedereen soms naar de wc moet. Je kunt het een tijd negeren, maar de drang wordt steeds groter tot de pijn ondraaglijk is en je toch gaat.

Ik zou willen dat ik anorexia had

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb genoeg hulp om me heen. Er zijn mensen die mij willen helpen, maar het is of overweldigend en eng en dan houd ik het toch maar op afstand. Of het is gewoon nooit genoeg. In mijn vrije tijd lees ik het liefst amateur fictie waarin iemand met problemen, zoals de mijne of zelf compleet andere problemen, gered wordt. Waarin iemand naar voren treed en haar redt. Heel even vult het dan de leegte. Heel even voel ik me dan niet helemaal mezelf. 

Kort daarna komt de realiteit terug en wil ik enkel nog liever destructief doen. Misschien dat ik dan de hulp krijg/verdien. Misschien dat als het erger wordt het daarna beter kan worden? Ik word moe van het vechten. Ik wil gewoon even dat het allemaal goed loopt. Niet deze helse rollercoaster die al 4 jaar duurt. Ja, er zitten leuke stukken in, maar het is gewoon te veel. De enige afleiding die lijkt te werken voor deze pijn is mezelf kapot maken. Het is je hoofd de hele dag vullen met kcal tellen tot er niets meer bij past.

Ik zou willen dat ik anorexia had

Ik weet wel dat mezelf verder kapot maken niet echt gaat helpen, maar het is anders gewoon te ondraaglijk. Welkom in mijn vicieuze cirkel. Een cirkel waarin destructief gedrag zich op elkaar stapelt en ik na iedere stomme actie een beetje banger word voor mezelf. 

Mensen zeggen weleens: Je moet het gewoon accepteren, je moet het leren verdragen, iedereen lijd. Om de een of andere reden kan ik dat niet. Ik word er gek van. Het is zo ondraaglijk. Hun goed bedoelde advies lijd enkel tot een schuldgevoel. Gewoon omdat ik niet kan wat andere wel kunnen en dan van anderen verwacht dat ze mijn zooi erbij nemen. Waarom zouden ze ook? Het is niet alsof ik hun shit erbij kan hebben….

Is dit voor jou herkenbaar?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

37 reacties op “Ik zou willen dat ik anorexia had”

  1. Zooo herkenbaar..

  2. Eigenlijk vind ik dit stukje behoorlijk kwetsend. Ik zou juist willen dat ik van mijn anorexia af was. Ik vind het pijnlijk om te lezen dat de auteur van dit stukje in de veronderstelling verkeert dat haar hunkering naar aandacht en hulp wel beantwoord zou worden wanneer ze anorexia zou hebben. Maar goed, er zijn talloze redenen waarom iemand een eetstoornis ontwikkelt, dus misschien moet ik het me niet zo persoonlijk aantrekken. Desalniettemin vraag ik me af of ik de enige ben die een beetje een nare nasmaak krijgt van deze blog.

    1. Beste Honeychild,

      Ik snap je en ik ben het met je eens. Je bent zeker niet de enige die na het lezen van deze blog een rare nasmaak overhoud.

    2. Ook ik heb veel moeite met deze blog dus nee je bent niet de enige

    3. ik sluit me helemaal bij je aan.
      Ik krijg helemaal de kriebels van dat overgeromantiseer van anorexia.
      Het is een hel, en je krijgt helemaal niet zomaar de hulp die je nodig hebt.
      De blogschrijver heeft al hulp, ik zou in dat geval proberen om die zo goed mogelijk te gebruiken om te streven naar een positiever zelfwaardegevoel. En niet naar een andere ziekte die in je eigen (foute) beleving meer zorg zou opleveren

    4. Ik ook. Ik wil wel respect hebben voor een ieders beleving en vond het alleen maar goed dat dingen bespreekbaar worden gemaakt maar hierbij weet ik het even niet zo goed. Ik vind het een lastige. Ik vraag me af of jhet helpend is. Ik denk dat veel meiden zich er in zullen herkennen, en echt ik zelf ook, maar ik vind destructief gedrag niet iets waar je berusting in moet vinden en dat is misschien een beetje hoe ik het lees. En woorden als ‘maar het is gewoon te ondragelijk’ kunnen heel aanstekelijk werken. Dit heb ik in ieder geval in het verleden zo ervaren. Dus misschien is het mijn ervaring. En dat schuldgevoel waar de auteur over schrijft wil ik haar helemaal niet aanpraten. Ik denk dat heel veel mensen hier mee worstelen. Alleen.. Nja wat ik zeg sla jezelf niet om de oren maar vind hier ook geen berusting in

      1. Anorexia IS destructief. Dus ik snap niet waarom jullie hier zo moeilijk over doen

    5. Ik beleef het ook erg naar

  3. Gaat het krijgen van hulp ook niet om het je openstellen? Ernaar vragen, voor jezelf gaan staan? Ik heb zelf ook anorexia gehad en was daardoor voor iedereen heel erg onbereikbaar. Dan vóel je nog steeds niet datgene waar jij zo naar lijkt te verlangen; geborgenheid, veiligheid, verbondenheid.

  4. Heel waardevol, rauw en oprecht! Dankje

  5. Zou het geen beelddspraak zijn Honey Child?
    Gedurfd om dit te schrijven.
    Het leven is een rollercoaster Iejoor. Soms moet je daarin mee.
    Pak iemands hand die naast je zit. Vraag om aandacht!
    En….je verdient het. Om gehoord te worden. Echt!

  6. Heel herkenbaar! Ook ik verlang naar hulp, me veilig te willen voelen, beschermd worden en stiekem zelfs vastgehouden worden.
    Wat ik nu vooral probeer uit te zoeken is waar het vandaan komt. Waarom dat verlangen naar hulp, waarom gered willen worden, waarom in die vicieuze cirkel blijven, waarom dat verlangen naar mezelf kapot maken. Nu ben ik er achter dat ik trauma’s heb opgelopen en dit nooit verwerkt heb, omdat ik het onderdrukte oa met mn eetstoornis en niet uitgesproken heb. Logisch die schreeuw naar hulp. Misschien is dit ook iets wat bij jou speelt?
    Uiteindelijk moeten we zelf ook durven aangeven wat we nodig hebben, durven uitspreken wat er gaande is, de hulp aanvaarden en toelaten.
    En dat is nogal een dingetje… Maar we komen er wel doorheen, als we maar niet opgeven!

  7. Op een destructieve manier aandacht vragen is begrijpelijk, maar dat maakt het niet oké. Het hoeft niet verweten te worden of je hoeft jezelf er niet minder om om de oren te slaan, maar het moet, vind ik, heel hard misschien, wel afgekeurd worden. Aandacht die je krijgt naar aanleiding van een mager lichaam of een open pols is GEEN echte aandacht. Het is geen zorg, het is geen liefde. Het gaat niet om jou als persoon.

    1. ”Aandacht die je krijgt naar aanleiding van een mager lichaam of een open pols is GEEN echte aandacht. Het is geen zorg, het is geen liefde. Het gaat niet om jou als persoon. ”

      Goede opmerking, die is goed om te onthouden, bedankt!

  8. Wat knap dat je dit zo open durft te delen,
    Ik denk dat je openheid je kan gaan helpen
    en je misschien wel kunt gaan begrijpen waar die
    Enorme hunkering vandaan komt.
    Dapper hoor!

  9. Dapper van je om dit te delen en ja je bent net zo ziek als de rest. Als dit voor jou nodig voelt om hulp te ontvangen. Ja je verdient hulp net als iedereen. Want ja iedereen heeft hulp nodig. Ik heb geen anorexia, geen eetstoornis maar wel complexe ptss. En geloof me. Toen die diagnose er eindelijk was voelde ik me opgelucht maar pas na 3 jaar herkende ik de symptomen. Ook ik hunkerde naar hulp was tot alles echt alles bereid om die hulp te krijgen. Waarom? Omdat ik mezelf niet begreep. Ik geloof oprecht dat dat jij hulp nodig hebt alleen is er misschien nog niet het juiste probleem gevonden. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop en vertrouw erop dat je die krijgt. Vecht ervoor meid. Ga staan voor jezelf. Geef precies aan wat je hierboven schrijft met dezelfde onoprechtheid en puurheid. Liefs.

  10. 1 ding heb ik geleerd en enorm in mn oren geknoopt tijdens mijn behandeling voor boulimia en dat is dat je met dit gedrag niet krijgt waar je naar hunkert/wat je nodig hebt. Geloof me. Ik heb een tijd gehad dat ik ook niets liever wilde. Ik herken het gevoel en weet dat dit absoluut je ziekte is die aan het woord is. Niemand wil anorexia. Ik kreeg pas wat ik nodig had toen ik mijzelf kwetsbaar ging opstellen en me vertelde wat voor zoveel verdriet en pijn zorgde. Toen pas kreeg ik de aandacht en liefde.

  11. Je krijgt pas hulp wanneer je er zeld voor openstaat

  12. ik heb zelf dan anorexia gehad maar ik ben het niet eens met de comments hierboven dat deze blog naar is. hoewel ik het me ook totáál niet kan voorstellen hoe iemand anorexia zou willen hebben, weet ik wel hoe het is om een bepaalde ziekte te wensen.
    er zijn waarschijnlijk mensen die het niet oké vinden datik dit schrijf maar: 8 jaar geleden dacht ik borstkanker te willen hebben. ik wist toen nog niet dat ik transgender was en toen iemand in mijn familie de ziekte kreeg en zij haar borsten weg moest laten halen dacht ik meteen: dat wil ik ook!
    ik zag natuurlijk alleen dat wat voor mij een voordeel van de ziekte was en realiseer me nu ook heel goed dat ik hoop nooit dat te hoeven meemaken, en jij zult dit later wanneer je verder bent met je herstel dit ook inzien. nu zie je alleen de ‘voordelen’, maar later zul je je realiseren dat die ‘voordelen’ niet opwegen tegen de rest en dat het jouw situatie niet zal verbeteren

  13. Ik vind het heel krachtig dat je zo eerlijk naar jezelf bent. Hoewel zelfbeschadigend gedrag (in de breedste zin van het woord) mensen dichterbij lijkt te brengen, houd je ze hiermee eigenlijk op afstand. Want alle aandacht en tijd die hier naartoe gaat, wordt niet besteed aan waar het eigenlijk over zou moeten gaan. Over wat maakt dat je het gevoel hebt het leven niet aan te kunnen. Waarom jij je zo naar voelt dat je het nodig hebt om tot zulke drastische maatregelen over te gaan om de leegte die je voelt voor heel even te vullen. Ik wens je toe dat het snel om jou mag gaan, om de persoon die je nu bent en wat je nodig hebt om te worden wie je zou willen zijn. Maar daar zal je zelf de eerste stap in moeten nemen: Door niet alleen open en eerlijk naar jezelf te zijn, maar ook naar de mensen om je heen. Dan pas kunnen ze je echt helpen!

  14. Ik heb boulimia maar eerst ook anorexia gehad. Ik zou zo graag daar naar terug willen omdat het nu voelt alsof elke eetmoment controleverlies is en eindigt in een eetbui. Anderzijds weet ik dat hrt helemaal niet fijn was en iedereen zo bezorgd was dat ik er gek van werd en het pijn deed. Maar ik herken het. Soms wil ik vluchten in ander ziek gedrag om de pijn van dit gedrag niet te voelen : cross-adiction. Toch zal de pijn blijven, ziek is ziek no matter what

  15. Ik vond deze blog helemaal niet naar… Maar heel fijn om te lezen!! Zo open en eerlijk. Weg met het taboe van ‘aandacht vragen’, en de ene psychische ziekte is niet erger dan een andere. Ik herken het anorexia willen maar al te goed, en waarschijnlijk heeft iedere anorexia patiënt dat zelf ook ooit gevoeld. Voordat je doorhebt dat je het hebt, of wanneer je geen hulp wil en je er veilig bij voelt…

  16. Ik zou ook maar wat graag anorexia hebben. Met die NAO diagnose vind ik het lastig mezelf te accepteren maar met de diagnose anorexia zouden de hulpverleners mijn eetstoornis ook eens echt erkennen en accepteren. Dat laatste is nog het belangrijkste eigenlijk

  17. Oh girl. Zo herkenbaar voor mij van vroeger. Niet alles, want niemands verhaal is hetzelfde. Maar ik ben het er zo mee eens dat ‘aandacht vragen’ teveel als iets negatiefs wordt gezien, teveel als een keuze.
    Je bent niet de enige, en misschien nog wel belangrijker: voor iedereen kan het beter worden! Vraag om hulp, ook al weet je misschien niet precies waarom. Blijf doorvragen om hulp bij instanties als ze je afwijzen. Zoek de hulp die bij jóu aansluit. Ik weet als geen ander hoe slopend die weg kan zijn, maar het is het waard. Je bent niet alleen, nooit. Heel veel succes.

  18. Ik weet niet of je dit leest…Ik hoop het wel (want dat kan je een hoop ellende besparen, als je zo snel mogelijk echt hulp gaat accepteren)

    Ik heb ruim 30 jaar anorexia (met bijkomend stereotype lichaam, zoals ‘normale’ mensen een beeld hebben van anorecten).

    En geloof me: Niemand geeft me ooit de aandacht, waar jij naar zoekt!

    Mensen om me heen durven niet eens wat te zeggen of te vragen, hoe slecht het ook met me gaat.

    Waarom niet?: Omdat ik het zelf niet wil toelaten en altijd maar door blijf gaan.

    Geloof me, al weeg je nog maar 1 kg, die ‘redder in nood’ komt niet, zolang je het zelf niet toelaat. Of je nou anorexia, boulimia, NAO, BED, PICA, etc. hebt.

    Heel veel sterkte en liefs

  19. Ik vind het een heel herkenbaar. In mijn ogen is dit een veelvoorkomende gedachtegang van mensen met een eetstoornis: ik moet eerst zieker/dunner/lichter zijn voordat ik hulp verdien/ voordat mensen me zien staan. Dit terwijl het tegenovergestelde waar is.

    De reacties op facebook vind ik een beetje schokkend. Ieders probleem is anders en niemand kan zomaar over een ander of over zijn/haar probleem oordelen. Tegelijkertijd verdient iedereen het om hulp te krijgen hoe groot of klein je probleem ook is.

    En Iejoor: Ik vind het erg dapper van je dat je dit zo hebt durven verwoorden. Ik hoop dat je de juiste hulp vind!

  20. Dit is echt hoe ik me voel😭😭

  21. Hoi lieve Iejoor,

    Even een berichtje omdat ik het zo verdrietig voor jou vind dat je zoekt naar liefde en hulp maar die niet (voldoende) ontvangt. Ik herken dit, en dacht dat ik dit wel zou ontvangen als ik een eetstoornis had. Ik ontwikkelde de eetstoornis anorexia. Maar mag ik je één ding vertellen? Die liefde en aandacht komt er niet. Of in iedergeval niet zoals je gehoopt had. Er is vooral onbegrip, machteloosheid en wanhoop als het om je ziekte gaat. En wat doen mensen als ze zich wanhopig en machteloos voelen? Ze worden boos, dat is een logische reactie. Geschreeuw van onbegrip, een vuist op tafel en ruzies. De mensen die echt om jou geven horen die aandacht te geven, onvoorwaardelijk, dus juist ook zonder eetstoornis/anorexia. Houd vol!
    Liefs

  22. Totaal niet herkenbaar
    Sorry ik vind dit artikel echt heel vernederend
    Ik wens elke dag dat ik van mijn anorexia af ben
    Ziek als je anorexia Wilt
    Heel vernederend geen woorden voor

    1. Ik begrijp dat je het niet herkent als je anorexia hebt, jammer dat je dat als vernederend ziet dan heb je de blog toch niet helemaal begrepen denk ik. Het is logisch dat je uit emotie reageert, maar vergis je niet, dit is niet iemand die gezond is en een eetstoornis wenst. Dit is iemand met een ernstige eetstoornis die gezien wil worden. Het is inderdaad ‘ziek’ als je anorexia wil, dat is helaas een irrationele gedachten van een irrationele ziekte.

      Ik heb zelf helaas heel veel jaren ervaring met anorexia als met boulimia. En allebei is even erg en van allebei wil je even graag af. En tóch van iemand die beide kanten door en door kent is het voor mij heel herkenbaar. Als je ziekte ineens van een grote hel naar een onzichtbare grote hel gaat heb je er een extra obstakel bij waar helaas de hulpverlening slecht op is ingericht. Iedereen zou moeten wensen gezond te worden en waarschijnlijk is dat ook de wens van Iejoor, maar het kan voelen alsof je eerst zichtbaar zieker moet worden voordat je gezond kan worden.

      Sterkte in je strijd Amalia, ik wens je toe dat je op een dag écht van die verrekte eetstoornis af bent ♥

  23. @MissBeta

    Heel mooi uitgelegd en voor mij ook herkenbaar.
    Alleen had ik na anorexia NAO i.p.v. boulimia.

  24. Hoi Iejoor,

    Je krijgt heel veel reacties op je blog.
    Wat ik me het meeste afvraag, is wat jouw bedoeling is van het delen van je blog?

    1. Vanuit de Proud redactie hebben we Iejoor gevraagd haar verhaal in te zenden als gastblog, omdat wij zien dat deze gevoelens bij velen met een eetstoornis en/of andere problematiek spelen, maar deze gevoelens nog erg een taboe zijn om over te praten/schrijven. Wij vinden het heel waardevol dat Iejoor zich op deze manier kwetsbaar durft op te stellen.

  25. Beste redactie,

    Bedankt voor deze reactie op mijn vraag.
    Mijn vraag was ook absoluut niet aanvallend bedoeld. Mijn excuses als dat zo overgekomen is.
    Ik was enkel onbevooroordeeld nieuwsgierig naar haar beweegredenen voor het schrijven van de blog. Iejoor reageert verder op geen enkel commentaar, en dat maakt dat ik de vraag stelde.

    Ik vind het ook heel dapper dat Iejoor zich zo kwetsbaar en open durft op te stellen. Het is heel moedig om over zo’n taboeonderwerp te schrijven!

  26. Ik heb heel lang gewenst kanker te krijgen. Dan vind iedereen je super sterk als je vecht. En als je verliest, kun je legaal de wereld verlaten.
    Als je verliest van wat voor psychische ziekte ook vinden mensen je zwak en had je harder moeten vechten. Zelfmoord is al helemaal taboe.
    En als je mazzel hebt ben je binnen een jaar genezen van je kanker…

    1. Ik begrijp je heel goed… terwijl zo’n gedachte een enorme taboe is… het is wel begrijpelijk.
      Na mijn eetstoornis kreeg ik een lichamelijke ziekte, een ernstige…waar ik zeker dood aan kan gaan. Ook met hele zware medicijnen en eigenlijk heel vergelijkbaar met een kankerpatient…maar ik kreeg niet die steun, die inloophuizen, geen metamorfose dag voor ons.
      Natuurlijk ‘wil’ niemand kanker of ‘wil’ niemand anorexia. Maar ik begrijp wel wat fe svhrijfster vand e blog zegt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *