In behandeling: opstandig of gehoorzaam?

Wanneer ik met anderen over hun behandeling praat, krijg ik enorm veel verschillende ervaringen te horen. De één had een strenge behandeling en de ander vond juist dat er niet genoeg controle was. Hoe mensen hun behandeling ervaren is voor iedereen heel verschillend. Niet alleen omdat ieders eetstoornis anders is, maar ook omdat iedereen anders is tijdens zijn of haar behandeling.

De een is heel opstandig, de ander juist heel volgzaam. Er zijn mensen die keurig doen wat er gezegd wordt en in een stijgende lijn de behandeling doorlopen. Maar er zijn ook mensen die juist heel erg op en neer gaan en door diepe dalen en hoge pieken bereiken. Hoe jij bent tijdens je behandeling en of je wel of niet gemotiveerd bent is heel persoonlijk. Daarom is niet elke behandeling voor iedereen geschikt en komt niet iedereen even snel van de problemen met eten en alles wat daar achter ligt af.

Gehoorzaam
‘’Toen ik mijn eetlijst kreeg, schrok ik mij een hoedje. Ik was doodsbang en kon wel janken. Die tranen kreeg ik er niet uit, omdat het niet mocht. Ik moest dit doen. Ik wilde toch beter worden? Tijdens het proces van aankomen deed ik keurig wat mij gevraagd werd. Ik kwam enorm snel aan en was doodsbang. Dit liet ik niet blijken, maar ondertussen liep ik mezelf voorbij. Het ging me veel te snel, maar ik dacht steeds dat het zo hoorde. Had ik maar aangegeven dat het te me teveel werd, dan had ik misschien wat rustiger aan mogen doen.”

Misschien laat jij ook wel totaal geen ruimte voor je gevoel. Ik vergat dat wel eens. Ik vond dat ik sterk moest zijn, door moest zetten. Ondanks dat ik misschien pijn had aan mijn buik, vreselijk bang was of niet durfde, pushte ik mezelf ertoe toch te doen wat de therapeuten van mijn verwachtte. Het liefst deed ik nog meer dan dat. Ik mocht niet zeuren. Ik wilde toch zo graag beter worden? Dan moest ik ook netjes doen wat mij werd gevraagd.

Bij mijn eerste behandeling liep deze houding niet zo positief voor mij af. Dat kwam niet alleen door mijzelf natuurlijk, maar ik had er wel een groot aandeel in. Ik deed keurig wat mij gevraagd werd en mocht binnen no-time mijn behandeling afronden. Uiteindelijk had ik niets geleerd en waren dingen helemaal niet in mijn eigen tempo gebeurd. Ik had niets opgebouwd, alleen maar dingen uitgevoerd.

Toen ik meer zelfvertrouwen kreeg gedurende mijn behandeling, werd ik ook wat mondiger. Ik durfde mijn eetlijst ter discussie te stellen, eerlijk aan te geven dat opdrachten of dingen die van mij werden verwacht te veel voor me waren. Het voelde niet fout of opstandig, maar volwassen om voor mezelf op te komen.

Gehoorzaam zijn en binnen de lijntjes kleuren is niet altijd een goede oplossing. Je moet er vaak gevoelens voor wegstoppen en jezelf anders voordoen dan je bent. Je moet jezelf misschien wel in allerlei bochten wringen en dingen geheim houden om maar te laten zien hoe goed het met je gaat. Hou jezelf dus niet voor de gek en durf eens iets te doen wat niet mag. Je mag best een keer geen zin of energie hebben. Dat is heel normaal. Je kunt niet perfect zijn, ook niet in behandeling. En het positieve is dat je hiermee ook je grenzen leer aangeven.

Opstandig
‘Ik was het eigenlijk helemaal niet eens met de gang van zaken bij die instantie. De manier waarop therapie werd gegeven, de regeltjes die werden gehanteerd. Ik kon me er vreselijk over opwinden en deed dat ook. Keer op keer uitte ik mijn kritiek en verdedigde deze met tientallen argumenten. Ik was het voortdurend oneens met de sociotherapeuten, tot grote irritatie van hen. Ik was zo bezig met wat er niet goed ging binnen de instantie, dat ik nauwelijks meer aan mijn eigen problemen toe kwam. Ik nam het bovendien niet enkel voor mezelf op, maar ook voor anderen. Waarom werd zij buiten therapie gezet om haar BMI en ik niet? Het kostte me uiteindelijk de kop en ik werd weggestuurd…”

Misschien ben jij juist wel het tegenovergestelde van gehoorzaam en laat jij juist helemaal niet over je heen lopen. Dat kan dan een groot voordeel zijn en misschien maakt het dat je behandeld wordt in jouw eigen tempo. Echter kan dit ook juist een valkuil zijn. Misschien heb je wel het gevoel dat je heel goed weet wat goed voor jou is en wat je nodig hebt. Behandelaren kunnen daar soms anders over denken en dat kan flink botsen.

Eigenwijs zijn is niet per definitie fout, zolang het op lange duur jouw eigen herstel maar niet in de weg staat. Ik had bijvoorbeeld best wat eigenwijzer mogen zijn tijdens mijn behandeling. Je eigen weg bepalen is heel belangrijk. Wanneer dit echter ten koste gaat van je genezingsproces is dit een ander verhaal. Soms moet je dingen accepteren waarmee je het niet eens bent, maar je moet het ook aangeven wanneer je het ergens niet mee eens bent. Die tussenweg is moeilijk te vinden.

Het gemiddelde van de twee uitersten die hier beschreven worden, zou een mooie middenweg kunnen vormen. Bepaalde dingen zul je moeten gehoorzamen en op andere vlakken mag je bijvoorbeeld best een beetje opstandiger zijn! Misschien heb jij die al gevonden of ben je juist typisch een van de twee. Dat maakt niet uit. Het is juist belangrijk dat iedereen op zijn eigen manier de strijd aangaat.

Hoe sta/stond jij in behandeling?

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

25 reacties op “In behandeling: opstandig of gehoorzaam?”

  1. Ik was iets te gehoorzaam en deed gewoon alles wat er van me verwacht werd. Ben dan ook niet helemaal genezen…

  2. Ik was mss iets te opstandig, maar ik heb een groot rechtvaardigsheidsgevoel en vind het moeilijk dat voor me te houden. Of dat nu om mezelf of mede clienten gaat. Ik lig/lag dan ook vaak overhoop met de therapeuten omdat ik te lastig ben teveel mijn eigen mening uit.
    Denk zeker dat het voor iedereen anders is hoe een behandeling uitpakt en dat heeft met zoveel dingen te maken dat het ook heel lastig is een juistye behandeling te vinden. Het ligt deels bij jezelf maar ook vaak bij theraputen, als je niet binnen hun lijnen past dan ben je algauw tot last.
    Het werkt altijd 2 kanten op.

  3. Tijdens mijn 1e opnames deed ik alles braaf en kreeg ik regelmatig te horen dat ik een ‘voorbeeldige cliënt’ was.. ik heb daar dan ook weinig aan gehad; het leek goed te gaan, maar viel erg terug,
    Tijdens mijn 2e opname liet ik steeds meer van me horen en ging ik in discussie.
    Mijn 3e opname was ik compleet losgeslagen en heel opstandig; dit is overigens wel de opname waar ik het meeste van heb geleerd.

  4. Hetzelfde als UnknownAngel..

  5. Eigenwijs en daar ben ik trots op. ;-p

  6. Ik deed heel gehoorzaam, maar in m’n hoofd was ik opstandig. ‘Wacht maar tot ik hier weg ben..’ was mijn gedachte. Dat heeft natuurlijk niet goed uitgepakt en ik had beter moeten weten.

  7. ik ben heel benieuwd naar mijn behandeling… ambulant deed niet genoeg en nu heb ik uit mezelf opname aangevraagd. Ben benieuwd hoe alles gaat lopen 😡

  8. Nu ik dit heb gelezen denk ik dat ik iets te gehoorzaam ben. Het gaat allemaal nog rustig aan, maar ik doe ook precies wat ze van me verlangen.
    Ik geloof dat ik in de loop van de tijd nog wel opstandiger zal worden. Wanneer ze verder willen dan de grens die ik nu heb gelegd…

  9. Goed onderwerp en stuk!

  10. Eerder gehoorzaam dan opstandig. Maar niet te. Ik ben erg gemotiveerd nu, en wil zo graag van die ES af, dat ik wel alles doe wat ze zeggen, maar als ik een keer het ergens niet mee eens ben zeg ik dat ook eerlijk, of als iets te snel gaat ook.

  11. Opstandig

  12. Te gehoorzaam, maar ook wel buien dat ik opstandig ben.

  13. Ik was ontzettend opstandig tijdens mijn klinische behandeling en achteraf gezien heb ik veel dingen gedaan en gezegd die ik beter niet had kunnen doen.
    Nou moet ik erbij vertellen dat ik (ondanks het feit dat ik stil en verlegen ben/overkom) me sowieso vrij recalcitrant gedraag ben en graag tegenwerk.

  14. Mijn klinische behandelingen in het ziekenhuis en in een kliniek vond ik verschrikkelijk maar tergelijk ook veilig. Ik deed wat ik moest doen om zo min mogelijk kritiek te krijgen want ik voelde me al zo eenzaam dus ik zat daar al helemaal niet op te wachten.
    Maar goed, hierdoor ben ik steeds na opname terug gevallen. Uiteindelijk ben ik door individuele gesprekken met mijn behandelaar en het volgen van mijn opleiding verpleegkundige (die ik in juni hoop af te ronden) er toch redelijk boven op gekomen.

    Xx

  15. ik ben eigenwijs en gelukkig krijg ik de ruimte om m’n eigen weg te bepalen, soms zou ik wel willen dat ik wat braver was, want mijn weg is zeker niet de makkelijkste, maar misschien kom ik zo uiteindelijk toch waar ik wil zijn en dat is het me wel waard.

    Het is ook wel dat ik door mn eigenwijsheid en tegelijkertijd mn angst om afgewezen te worden ook wel zo dat ik veel alleen doe en gedaan heb, het is best eenzaam in die zin, liever was ik behalve eigenwijs toch ook wat minder bang voor de mening van anderen.

  16. maar is het misschien ook zo dat het er gewoon aan ligt hoever je nog in je eetstoornis zit. als je erg in je eetstoornis zit gehoorzaam je natuurlijk niet, ben je ‘opstandig’. als het beter met je gaat en je gemotiveerd bent, zal je gehoorzamer zijn

  17. Dat stukje over ‘gehoorzaam’ is heeeeel herkenbaar. Gelukkig inclusief het stuk van zelfverzekerder & mondiger worden. Soms wel heel lastig, kom net uit een nogal ingewikkelde struggle met mijn PB’er, maar moet toegeven dat uiteindelijk mijn therapie daar veel fijner van is geworden!

  18. Ik was altijd heel erg gehoorzaam. Mijn grenzen aangeven kon ik niet, ik pakte alles met beide handen aan en had ook altijd het gevoel ‘dat ik sterk moest zijn, door moest zetten’. Het heeft me wel heel ver gebracht moet ik zeggen, al had ik soms misschien ook wel wat opstandiger mogen zijn, om mezelf inderdaad niet voorbij te lopen.

  19. Wij waren met bijna de hele groep echt vreselijk opstandig, niet gaan rusten, en als we wel gingen rusten was dat met een stuk of 8 meiden een feestje in de rustkamers. Niet naar educatieve voorziening maar in de woonkamer blijven hangen tot we boze socio’s hadden. Verstoppertje doen wat niet mocht, op de tafels dansen, achter elkaar op ons buik onder het raampje van kantoor schuiven zodat we ergens anders heen konden. Het was allemaal wel heel leuk haha…

  20. hej unknown en veertje , ik herken me heel hard in wat jullie vermelden , veel te gehoorzaam en dan denken wacht maar af tot ik hier weg ben , maar het toch goed willen doen tegelijk … Ik had dan ook nog een lange weg af te leggen na mijn opname maar ik heb het gevoel dat ik nu wel verder sta , en dicht bij de genezing sta ook 🙂

  21. Hoe kunnen ze je, als 12-jarig meisje met anorexia notabene, nog maar iets van serieus nemen?
    Wat ik ook zei, wat ik ook deed, wat ik ook wilde, het boeide ze niets en ze deden niets. Als ik huilend in bed lag, mijn moeder zondagavond bij de kliniek wegging en ik haar huilend moest uitzwaaien, als ik zei dat het te snel ging, zelfs als ik zei of ze eens naar mij wilden luisteren. Oke ik was 12 daar, en ik had ook anorexia, maar ik was wel gewoon menselijk en ik had wel een mening.

    Goed artikel.

  22. Opstandig denk ik.. Haha

  23. @Nikki
    Hahah dat klinkt bijna als girl interrupted!

  24. Ik was vrij gehoorzaam, volgde de regeltjes enzo maar ik zei het ook wel als ik ergens niet mee eens wasof het nut ervan niet inzag. Ik denk dat ik veel geluk heb gehad dat ze me in mijn behandeling nooit echt gedwongen hebben. Ik mocht heel veel zelf kiezen en daardoor was ik ook vrij volgzaam. Vrijheid zorg ervoor dat ik braaf word, dwang maakt me opstandig.

  25. Opstandig. Toen was ik ook al 18 en dan kun je zelf ook wel bepalen wat goed voor je is. Ik heb me ook behoorlijk geirriteerd aan die brave/gehoorzame meiden die jezelf gingen verraden om een wit voetje te halen bij de socio’s. Bah.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *