Wanneer ik met anderen over hun behandeling praat, krijg ik enorm veel verschillende ervaringen te horen. De één had een strenge behandeling en de ander vond juist dat er niet genoeg controle was. Hoe mensen hun behandeling ervaren is voor iedereen heel verschillend. Niet alleen omdat ieders eetstoornis anders is, maar ook omdat iedereen anders is tijdens zijn of haar behandeling.
De een is heel opstandig, de ander juist heel volgzaam. Er zijn mensen die keurig doen wat er gezegd wordt en in een stijgende lijn de behandeling doorlopen. Maar er zijn ook mensen die juist heel erg op en neer gaan en door diepe dalen en hoge pieken bereiken. Hoe jij bent tijdens je behandeling en of je wel of niet gemotiveerd bent is heel persoonlijk. Daarom is niet elke behandeling voor iedereen geschikt en komt niet iedereen even snel van de problemen met eten en alles wat daar achter ligt af.
Gehoorzaam
‘’Toen ik mijn eetlijst kreeg, schrok ik mij een hoedje. Ik was doodsbang en kon wel janken. Die tranen kreeg ik er niet uit, omdat het niet mocht. Ik moest dit doen. Ik wilde toch beter worden? Tijdens het proces van aankomen deed ik keurig wat mij gevraagd werd. Ik kwam enorm snel aan en was doodsbang. Dit liet ik niet blijken, maar ondertussen liep ik mezelf voorbij. Het ging me veel te snel, maar ik dacht steeds dat het zo hoorde. Had ik maar aangegeven dat het te me teveel werd, dan had ik misschien wat rustiger aan mogen doen.”
Misschien laat jij ook wel totaal geen ruimte voor je gevoel. Ik vergat dat wel eens. Ik vond dat ik sterk moest zijn, door moest zetten. Ondanks dat ik misschien pijn had aan mijn buik, vreselijk bang was of niet durfde, pushte ik mezelf ertoe toch te doen wat de therapeuten van mijn verwachtte. Het liefst deed ik nog meer dan dat. Ik mocht niet zeuren. Ik wilde toch zo graag beter worden? Dan moest ik ook netjes doen wat mij werd gevraagd.
Bij mijn eerste behandeling liep deze houding niet zo positief voor mij af. Dat kwam niet alleen door mijzelf natuurlijk, maar ik had er wel een groot aandeel in. Ik deed keurig wat mij gevraagd werd en mocht binnen no-time mijn behandeling afronden. Uiteindelijk had ik niets geleerd en waren dingen helemaal niet in mijn eigen tempo gebeurd. Ik had niets opgebouwd, alleen maar dingen uitgevoerd.
Toen ik meer zelfvertrouwen kreeg gedurende mijn behandeling, werd ik ook wat mondiger. Ik durfde mijn eetlijst ter discussie te stellen, eerlijk aan te geven dat opdrachten of dingen die van mij werden verwacht te veel voor me waren. Het voelde niet fout of opstandig, maar volwassen om voor mezelf op te komen.
Gehoorzaam zijn en binnen de lijntjes kleuren is niet altijd een goede oplossing. Je moet er vaak gevoelens voor wegstoppen en jezelf anders voordoen dan je bent. Je moet jezelf misschien wel in allerlei bochten wringen en dingen geheim houden om maar te laten zien hoe goed het met je gaat. Hou jezelf dus niet voor de gek en durf eens iets te doen wat niet mag. Je mag best een keer geen zin of energie hebben. Dat is heel normaal. Je kunt niet perfect zijn, ook niet in behandeling. En het positieve is dat je hiermee ook je grenzen leer aangeven.
Opstandig
‘‘Ik was het eigenlijk helemaal niet eens met de gang van zaken bij die instantie. De manier waarop therapie werd gegeven, de regeltjes die werden gehanteerd. Ik kon me er vreselijk over opwinden en deed dat ook. Keer op keer uitte ik mijn kritiek en verdedigde deze met tientallen argumenten. Ik was het voortdurend oneens met de sociotherapeuten, tot grote irritatie van hen. Ik was zo bezig met wat er niet goed ging binnen de instantie, dat ik nauwelijks meer aan mijn eigen problemen toe kwam. Ik nam het bovendien niet enkel voor mezelf op, maar ook voor anderen. Waarom werd zij buiten therapie gezet om haar BMI en ik niet? Het kostte me uiteindelijk de kop en ik werd weggestuurd…”
Misschien ben jij juist wel het tegenovergestelde van gehoorzaam en laat jij juist helemaal niet over je heen lopen. Dat kan dan een groot voordeel zijn en misschien maakt het dat je behandeld wordt in jouw eigen tempo. Echter kan dit ook juist een valkuil zijn. Misschien heb je wel het gevoel dat je heel goed weet wat goed voor jou is en wat je nodig hebt. Behandelaren kunnen daar soms anders over denken en dat kan flink botsen.
Eigenwijs zijn is niet per definitie fout, zolang het op lange duur jouw eigen herstel maar niet in de weg staat. Ik had bijvoorbeeld best wat eigenwijzer mogen zijn tijdens mijn behandeling. Je eigen weg bepalen is heel belangrijk. Wanneer dit echter ten koste gaat van je genezingsproces is dit een ander verhaal. Soms moet je dingen accepteren waarmee je het niet eens bent, maar je moet het ook aangeven wanneer je het ergens niet mee eens bent. Die tussenweg is moeilijk te vinden.
Het gemiddelde van de twee uitersten die hier beschreven worden, zou een mooie middenweg kunnen vormen. Bepaalde dingen zul je moeten gehoorzamen en op andere vlakken mag je bijvoorbeeld best een beetje opstandiger zijn! Misschien heb jij die al gevonden of ben je juist typisch een van de twee. Dat maakt niet uit. Het is juist belangrijk dat iedereen op zijn eigen manier de strijd aangaat.
Hoe sta/stond jij in behandeling?
Geef een reactie