“Help me! Ik kan niet meer! Het leven is te zwaar voor me! Iedereen haat me. Ik trek het echt niet meer hoor!” Voorgaande zinnetjes heb ik vaak gebruikt gedurende mijn slechte periodes in het gevecht tegen de eetstoornis en depressie die mijn leven veranderden tot een hel. Een hel op aarde. Gedurende het gevecht voelde ik geen andere uitweg dan dergelijke hulpkreten uitslaan. Deze gaf ik aan naar mijn vriend, vriendinnen, mijn begeleider op school en mijn hulpverleners. Altijd via e-mail of Whatsapp, want praten? Nee, dat kon ik niet. Ik kon op geen andere manier duidelijk maken dat ik niet wist wat ik moest doen dan een hulpkreet uitslaan.
De reactie op dergelijke hulpkreet was eigenlijk nooit goed genoeg. Degene die probeerde begrip op te brengen begreep me toch niet en degene die juist wat weerstand gaf, vond ik gemeen. Geringe tijd hield ik dit vol en beriep ik me op dergelijke uitspraken als het niet meer ging.
Tot het moment dat mijn hulpverlener dit benoemde en me vroeg wat ik nou wilde. Dat kwam hard aan. “Ik kies hier toch niet voor?”. Inderdaad, ik koos er niet voor om me zo te voelen, maar ergens koos ik wel voor de manier waarop ik hiermee om ging. Begrijp me niet verkeerd, een eetstoornis en depressie zijn daadwerkelijk ziektes waar je niet voor kiest, maar als je uiteindelijk leert kiezen om de weg naar genezing aan te gaan, dan zul je jezelf uit moeten dagen en de sleutel niet in de handen van anderen moeten leggen. Jijzelf bent namelijk de enige die je kan helpen.
Jij hebt de sleutel in handen, of in ieder geval binnen bereik. Misschien kun je hem nog niet vinden, maar als je hard genoeg zoekt, jezelf leert kennen en leert met je emoties om te gaan, dan zul je hem vinden en beetje bij beetje leren deze sleutel om te draaien en daadwerkelijk het gevecht aan durven gaan. En dat doe jijzelf. Want je probleem zit ‘m in je ervaringen, in je cognities, in jezelf met de daarop uitwerkende kracht van de omgeving. Echter heb jijzelf die sleutel tot verandering en niemand anders. Want hoe hard mensen om je heen ook zullen trekken, als jij jezelf de moeite niet waard vindt, is het als trekken aan een dood paard.
Ik vroeg me af: Hoe dan? Hoe moet ik dit doen? Hoe moet ik dit zelf doen? Langzaamaan leerde ik dat ik dergelijke kreten niet bij mijn omgeving neer moest leggen. Het loste namelijk niets op dergelijke kreten uit te slaan, het legde alleen maar druk op de omgeving terwijl men er niets aan kon doen en er ontstond door reacties vanuit de omgeving of juist het uitblijven hiervan frustratie bij mij. Veel frustratie en onbegrip, waardoor de negatieve cirkel eigenlijk nog ronder werd dan die al was. Ik leerde daarentegen omgaan met mijn problemen, de confrontatie met ze aan te gaan. En natuurlijk vroeg ik steun aan mijn omgeving, maar niet meer door hulpkreten. Ik leerde aangeven dat ik het moeilijk had en bijvoorbeeld een knuffel nodig had. Ik vertelde mijn omgeving dat ik niet van ze verwachte dat ze mijn problemen voor me oplosten, dat ik niet verwachte dat ze er altijd voor me waren, maar dat ik af en toe gewoon een knuffel nodig had. En wat denk je?
Mijn omgeving waardeerde het, vond het prettig dat ik juist op die manier aangaf dat het even niet ging en ik misschien even een duwtje in de rug nodig had. Het verschil met de eerder genoemde hulpkreten was echter dat ik de sleutel tot het oplossen van mijn problemen in mijn eigen handen hield, waar die hoorde. Dat neemt niet weg dat ik het niet vreselijk lastig vond. Ik wilde namelijk niets liever dan dat iemand me optilde en me de weg wees naar geluk, niet wetend hoe ik die weg moest bewandelen. Maar dat kon niet, hoe graag ik dat ook wilde.
Naarmate therapie vorderde en ik uit het aller diepste dal kwam, leerde ik die sleutel beetje bij beetje vinden. Ik leerde mezelf kennen, leerde wat mijn sterke kanten en minder sterke kanten zijn. Het inzicht in mezelf zorgde ervoor dat ik gedurende de tijd leerde, waarom óók ík de moeite waard ben. Waarom ik het leven verdien en aan mag gaan. En daarmee nam ik die sleutel alleen nog maar sterker in mijn hand.
Drie tips om uit de slachtofferrol te kruipen & de touwtjes in handen te nemen:
♥ Leer op andere manieren aangeven wat je voelt en wat je nodig hebt. Zo kun je die knuffel krijgen wanneer je die nodig hebt, de hulp met bijvoorbeeld eten krijgen als het even niet lukt of juist een grote schop onder je kont krijgen als je niet meer vooruit komt.
♥ Leg de controle of aanzet tot oplossen van je proberen niet in de handen van anderen, maar bedenk wat jij zelf eraan kunt doen om je beter te voelen en hoe je dit aan kunt pakken. Natuurlijk kan dit met hulp, maar het is goed om te beseffen dat jij zelf in de hand hebt of je de confrontatie met je problemen aan gaat of dat je ze probeert in de handen van een ander te leggen die er niets mee kan.
♥ Het is oké om je rot te voelen, maar probeer anderen er niet op zodanige manier mee te belasten dat ze zich machteloos voelen.
Geef een reactie