Mijn zus kreeg de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Ik snapte er niks van. Autisme is toch iets voor mannen? Ze spaart toch geen treintjes? Ik vertelde aan mijn psycholoog dat mijn zus nu de diagnose ASS heeft. Bij mijn psycholoog ging een lichtje branden; zou dit ook bij mij de verklaring kunnen zijn waarom ik keer op keer vastloop in studie/werk en terugval in de eetstoornis? Ik ging mij verdiepen in autisme bij vrouwen en jeetje, dat klonk wel heel herkenbaar allemaal. Zou ik dan toch ASS hebben? Is dat wat er bij mij achter die eetstoornis zit?
Al eerder heb je kunnen lezen hoe ik de diagnose ASS ervaren heb en hoe ik mij probeer te focussen op de positieve kanten van het krijgen van de diagnose. Ik had eindelijk het puzzelstukje gevonden waar ik al jaren naar op zoek was. Dat klinkt heel helpend, maar het was ook heel zwaar. In deze blog wil ik eens stilstaan bij waar ik afscheid van heb moeten nemen na het krijgen van mijn autismediagnose en wat ik heb moeten leren accepteren van mijzelf. Het doet namelijk ook altijd nog pijn dat ik een ander pad heb moeten bewandelen dan dat ik lange tijd voor ogen had, ook al is het pad wat ik nu bewandel een pad dat beter bij mij past. Tuurlijk kan het krijgen van een diagnose ook voor positieve dingen zorgen. Toch wil ik aan je meegeven dat de zoektocht die start na het krijgen van welke diagnose dan ook, ook moeilijk mag zijn en pijn mag doen. Dat kan en mag naast elkaar bestaan. Gun jezelf de tijd om aan je diagnose te wennen en je diagnose te leren accepteren om zo jezelf uiteindelijk opnieuw, of eigenlijk écht, te leren kennen.
De zoektocht naar studie/werk
In deze blog heb je al eens kunnen lezen dat school voor mij anders liep dan gepland. Het afronden van mijn middelbare school, het zoeken van een passende studie en baan; het zijn allemaal flinke uitdagingen geweest en veelal zonder succes. Keer op keer liep ik vast in de opleiding die ik dan weer was aangegaan en ook op werk kwam ik mijzelf vaak tegen. Ik snapte er niks van. Dit moest ik toch gewoon aankunnen? Het leek mij maar niet te lukken om iets te vinden wat echt bij mij paste, zonder mijzelf steeds voorbij te lopen en weer te moeten besluiten een opleiding stop te zetten of een pauze te nemen in mijn werk. Achteraf gezien snap ik wel dat het vóór mijn autismediagnose niet lukte om iets passends te vinden op studie- en werkgebied. Ik miste de kennis over mijzelf dat sommige settingen voor mij intens zijn, eigenlijk zelfs iets té intens. School, studie, werk: zoveel prikkels en druk die ik ervan ervaarde, zonder dat ik dit eigenlijk goed door had. Ik verwachtte van mijzelf dat ik dat wel gewoon even deed, maar kon ik dit ook verwachten van mijzelf?
Ik heb het ontzettende geluk gehad na mijn autismediagnose een WaJong toegekend te krijgen. Hierdoor viel de druk van het zoeken naar een passende opleiding en baan weg. Iets om heel dankbaar voor te zijn, maar toch doet het elke dag ook nog wel pijn dat ik een deel van mijn dromen heb moeten loslaten. Ik grap weleens dat ik op mijn 25e eigenlijk al met pensioen ben. Dat klinkt grappig en als iets om blij mee te zijn. Toch doet het elk jaar ook nog pijn als de vlaggen na de eindexamens buitenhangen en ik mij besef dat het mij niet gelukt is om de middelbare school af te ronden om daarna een passende opleiding te vinden met een leuke baan als eindstation. Daarnaast had ik het patroon dat ik mij volop focuste op een opleiding of baan als ik weer stabieler was in mijn eetstoornis na een terugval. Nadat ik vlak na mijn autismediagnose de WaJong toegekend had gekregen, kon ik niet meer vluchten in een opleiding of werk. Helaas ging mijn welbekende hyperfocus toen weer naar het eten. Zo belandde ik na het krijgen van de diagnose in een terugval in de eetstoornis. Iets wat altijd ver weg had geleken, maar nu ineens de realiteit was.
En toen begon de zoektocht echt
Het voelde alsof ik mijzelf helemaal kwijt was na het krijgen van mijn autismediagnose. Kende ik mijzelf eigenlijk wel echt? Wat is altijd een masker geweest en wat is wel de ware ik? Naast de terugval in mijn eetstoornis, belandde ik in een depressie. Ik zat al jarenlang in periodes vast in mijn eetstoornis en het voelde alsof ik de energie kwijt was om het gevecht nogmaals aan te gaan. Mede hierdoor volgden er zelfs weer twee opnames, iets wat heel ingewikkeld bleek te zijn na mijn ervaring met dwangopnames en de impact hiervan. In deze opnames voelde ik mij totaal niet op mijn plek. Ik wist zo vlak na mijn diagnose eigenlijk helemaal niet goed wat ik nodig had in deze opnames en kon dat dus ook niet goed kenbaar maken. Ook bleken de herinneringen aan de dwang van eerder verser in mijn geheugen te zitten dan gedacht. Dit samen maakte dat ik naar huis wilde, maar thuis ging het ook niet langer zo. Toch ging de knop om toen ik na een korte tweede opname eenmaal weer thuis was. Als ik het anders wilde, moest ik het ook anders doen. Op mijn manier, op mijn tempo. En dat bleek te werken. De regie lag bij mij, iets wat mijn welbekende oerkracht weer aanwakkerde.
En toen was ik daar weer: op een gezond gewicht, de eetstoornis weer terug op zijn plek en mét de diagnose autisme. Toen begon de zoektocht naar mijzelf pas echt, want eerdere stabiele periodes, voor de autismediagnose, begon nu de focus op een studie of werk, maar doet hoeft dus niet meer nu ik een WaJong ontvang. Jeetje, dan heb ik nu gewoon de ruimte om mijzelf écht te leren kennen. Soms voelt het alsof ik met de dag meer autistisch wordt, of was dit er altijd al en laat ik het nu pas toe? Ik heb de kanten die ik van mijzelf leer kennen echt wel moeten leren accepteren. Het doet ook pijn dat sociale interacties altijd een uitdaging zullen blijven, het leven leven nou eenmaal net wat meer energie kost dan dat ik altijd heb willen toegeven en dat er altijd een mate van onrust blijft. Toch is het allemaal oké; ben ik oké. Ieder mens is uniek, met of zonder diagnose. Uiteindelijk bewandelen we allemaal ons eigen pad en welk pad dat is, mag een zoektocht zijn. Dat is heel menselijk, in mijn optiek. Gun jezelf de ruimte om eens bewust stil te staan bij jezelf. Wie ben jij nou echt, los van de verwachtingen vanuit de maatschappij? Dat is wel de belangrijkste vraag geweest in de zoektocht naar mijzelf.
Wat ik jou mee wil geven
Het krijgen van een diagnose, welke dat dan ook is, mag zwaar zijn en je even uit balans brengen, zolang je je uiteindelijk maar weer herpakt. Een diagnose verandert niks aan jou als persoon. Je hebt er alleen een stukje uit jouw eigen gebruiksaanwijzing bij, wat een heel waardevol stukje kan zijn om jezelf nog beter te leren begrijpen. Probeer te leren accepteren wat jij nodig hebt en neem je eigen grenzen serieus. Haal jij houvast uit een planning? Niks mis mee. Kosten sociale contacten je veel energie? Probeer er dan een weg in te vinden die bij jou past, los van wat er voor jouw gevoel van je verwacht wordt.
Het leven loopt zelden in een rechte lijn en dat is oké. Uiteindelijk kom je wel waar je wilt zijn, hoe groot die uitdaging ook kan zijn. Gun jezelf de tijd om de ware ik te leren kennen, met of zonder diagnose. Het leven is nou eenmaal een zoektocht, voor ieder mens.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie