Ik liep vast, had al veel therapie gehad en volgens mijn laatste therapeute had ik mijn therapie met goed resultaat afgesloten. De woorden: “Ik geloof erin dat je een leven zonder therapie tegemoet gaat want je hebt alle tools in handen” wierpen voor mij een enorme drempel op om weer hulp te zoeken. Ik had immers alle tools, ik wist ook erg veel over mezelf, het was een kwestie van doen. En ik deed. Maar het ging niet.
Zolang er mensen bij me waren kon ik mezelf wijsmaken dat het wel goed ging. En in contact ging het ook wel beter. Ik wist van mezelf dat ik écht wel een leuke vriendin was, een lieve tante, een goede collega en ga zo maar door. Maar zodra ik alleen op de bank zat voelde het alsof alle mooie woorden in een bodemloze put belanden. Was er van al dat positieve niks meer over. Waren het enkel feiten, die op dat moment ongrijpbaar leken omdat ik doodsongelukkig was. Ik voelde me ontzettend eenzaam en kon mijn gedachten sturen, kon mezelf vertellen wat ik allemaal om me heen had om dankbaar voor te zijn. Maar op de momenten dat ik alleen was kon ik daar niks mee, waren het enkel loze woorden. Het maakte me wanhopig, ik werd bang voor mezelf. Bang voor wat er zou gebeuren als mijn hoofd niet meer zou functioneren, bang voor wat ik mezelf dan aan zou doen. Bang om te voelen. Doodsbang.
Ik zocht hulp, maar besefte ook dat er iets écht moest veranderen. Ik moest open en eerlijk gaan zijn in mijn behandeling en -het belangrijkste- ik zou nu wel mijn gevoelens toe moeten laten. Geen herhaling van eerder gedrag in therapie, maar dat wat ik het meest vreesde aangaan. Durven toelaten van mijn gevoelens, kijken naar de kern en voelen welke pijn daar zit en stoppen met vermijden, zodat het een plekje kon krijgen. En ik wist ook van mezelf dat ik dat nooit zou gaan doen, de angst was te groot, tenzij… ik dit in een veilige omgeving zou kunnen doen. Dat ik niet als ik eindelijk zou gaan voelen weer naar huis gestuurd zou worden, dat ik niet in mijn dagelijkse leven al die andere ballen hoog hoefde te houden. Een opname was voor mij de enige oplossing, maar ja, daarvoor waren mijn problemen toch niet erg genoeg voor?
Ik belde de Viersprong en legde mijn situatie op het telefonisch spreekuur uit. Voor het eerst was ik écht eerlijk en open en voor het eerst werd ik serieus genomen. Het voelde als een enorme bevrijding en tegelijkertijd was ik doodsbang. Ik regelde met veel moeite een verwijsbrief, want ook mijn huisarts had moeite mij serieus te nemen, en was in de veronderstelling dat ik met 8 coaching gesprekken wat ik allemaal geleerd had wel zou kunnen omzetten in de praktijk.
Ik leerde mezelf als uitgangspunt te nemen, te doen wat ik nodig had om gelukkig te kunnen worden. Dat klinkt nu heel logisch, maar het heeft even geduurd voordat ik los kon laten dat ik mijn bestaansrecht moest verdienen door er voor de ander te zijn. Toen ik echt kon voelen dat ik mijn eigen keuzes mocht maken durfde ik eindelijk te doen wat goed voor mij was. En kon ik loslaten dat ik slecht was als ik deze keuzes zou maken.
Het afgelopen anderhalf jaar heb ik van veel familie afscheid genomen en heb ik de moeilijkste keuzes in mijn leven gemaakt. En tegelijkertijd de beste en meest dappere keuzes. Ik durf tegenwoordig op mezelf te vertrouwen en weet dat als ik in contact blijf met mezelf, blijf voelen, ik weet wat goed voor me is. En het gaat nu best goed. Ik ben in mijn behandeling verder gekomen dan ik gedacht had dat ooit mogelijk zou zijn. Ik ben een gevoelig en emotioneel persoon maar zeker niet labiel of zielig. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst. Ik geloof in mijn eigen kunnen. En dat het goed gaat wil niet zeggen dat het niet soms (in mijn beleving iets te vaak) nog heel moeilijk is. Dat er nog veel verdriet zit om wat ik heb moeten en moet missen. Maar ik kan het er nu veel vaker laten zijn. Ik zie nu dat het ook heel verdrietig is en dat hierom huilen en rouwen gezond is. En ja, soms ben ik nog ongeduldig, voornamelijk als ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik merk dat deze periodes steeds minder lang duren.
Na mijn ontslag uit de kliniek viel ik terug in mijn eetstoornis. Die was daar door de controle redelijk onder controle, maar het bleef een dreigende factor. Ik besloot na mijn harde werken, niet terug te willen vallen in mijn eetstoornis en ging tijdens mijn nabehandeling eens per 14 dagen, een behandeling gespecialiseerd in eetstoornis aan. Een intensieve ambulante therapie, bij Trubendorffer, waar ik na 4 maanden mijn eetstoornis die mij al 20 jaar parten speelde, kon loslaten.
Als ik nu terug kijk op de afgelopen 2 jaar dan waren het de meest zware jaren van mijn leven, maar ook de meest waardevolle. Ik heb me ontwikkeld van een bang en onzeker, aangepast, niet volwassen willen wordend meisje, naar een vrouw die geloofd in zichzelf, zichzelf wel de moeite waard vind, die wil en kan voelen, zowel mooie als verdrietige dingen en die de kracht in zichzelf voelt om verder te kunnen en willen in het leven. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst. Het komt wel goed met mij. Nee, eigenlijk is het al goed…
Heb jij ook ervaring met een instantie die je wilt delen?
Mail jouw verhaal dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie