Nadat het lange tijd niet goed met mij ging en ik al een aantal maanden op een crisisafdeling was opgenomen, zag ik De Wende nog als een soort laatste kans. Ook mijn behandelaren op de crisisafdeling vonden het een goed idee om mij aan te melden bij De Wende en hebben mij in die tijd enorm gesteund.
Om me aan te melden moest ik zelf een motivatiebrief schrijven, waarna ik uitgenodigd werd voor een eerste intake gesprek. Tijdens dat gesprek werd mijn situatie goed in kaart gebracht, kreeg ik een hele boel vragen en werd mijn motivatie nog een keer besproken. Op De Wende zit je immers vrijwillig en zonder motivatie kun je er niets beginnen.
Na dat gesprek hebben de therapeuten een overleg gehad en daar kwam uit dat ik naar een kennismakingsdag mocht. Ontzettend spannend en ik wist niet goed wat ik me ervan voor moest stellen. Tijdens die kennismakingsdag kreeg ik in een klein groepje ‘s morgens eerst uitleg over de verschillende therapievormen: MBT (Mentalization-Based Treatment) en DGT (dialectische gedragstherapie). Na de uitleg gingen we lunchen met vier mensen die al in therapie waren.
De lunch vond ik lastig, omdat ik een eetstoornis heb, maar eigenlijk was iedereen zo zenuwachtig dat het niet echt opviel. Na de lunch hadden die vier mensen een vragenlijst voor ons die meteen in de groep besproken werd. Ook mochten wij vragen aan hen stellen. Daarna kregen we een rondleiding over de afdelingen en hebben we nog een afsluitend gesprek gehad met een van de therapeuten.
Vervolgens mocht ik zelf gaan nadenken over welke therapievorm het beste bij me zou passen. Dit werd besproken in het tweede intake gesprek. Ik heb toen gekozen voor DGT, vooral omdat ik nogal last had van destructief gedrag en daar kon leren om daarmee te stoppen. Bovendien wordt er op MBT toch meer om zelfstandigheid gevraagd.
Uiteindelijk kwam ik dus op de wachtlijst voor de DGT behandeling. Tijdens het wachten kwam ik in een voorbereidingsgroep. Daarin leerde ik andere mensen die ook op de wachtlijst stonden al een beetje kennen en werd er alvast wat uitleg gegeven over de verschillende therapieën. Ook volgden we ter kennismaking een vaktherapie.
Wat is de dialectische gedragtherapie bij De Wende?
De therapie bestaat uit verschillende modules, namelijk:
♥ kernoplettendheid
Hierbij leer je om je te richten op het doen van één ding tegelijk zonder en zonder een oordeel naar jezelf en anderen te kijken.
♥ Intermenselijke effectiviteit
Dit is te vergelijken met een soort vaardigheidstraining en assertiviteitstraining.
♥ Emotieregulatie
Hierbij leer je van alles over emoties en hoe je die het beste kunt reguleren. Ook kijk je naar hoe je een crisis kunt verdragen en leer je hierbij allerlei vaardigheden om een crisis te doorstaan zonder destructief gedrag te vertonen.
Na maanden wachten kon ik eindelijk starten bij De Wende. Ik nam afscheid bij mijn huidige behandeling en kreeg een contractgesprek met de behandelaarster van de DGT waarin afspraken werden gemaakt over mijn destructieve gedrag.
Ik zal jullie verder iets vertellen over de verschillende therapieën en andere onderdelen.
Alle hoofdmaaltijden zijn gezamenlijk en er wordt ook verwacht dat je daarbij op tijd aanwezig bent, ook bij het ontbijt. Ook word er van je verwacht dat je iets eet tijdens de maaltijden, dat is namelijk een belangrijke onderdeel van de DGT therapie, structuur. De avondmaaltijden worden iedere dag door twee verschillende mensen uit de groep gekookt.
Er is iedere dag een dagopening en dagsluiting van een half uur waarin allerlei praktische zaken besproken kunnen worden. Verder begint de dagopening met een mindfullnes oefening. In het begin van mijn therapie vond ik het erg moeilijk om me daarop te concentreren maar aan het einde van mijn behandeling vond ik het een fijne oefening en gaf het me rust.
We hadden natuurlijk ook iedere week de DGT-vaardigheidstraining, waarbij altijd een sociotherapeut en onze behandelaarster aanwezig waren. Hierin behandelde we wekelijks een onderdeel van de theorie van de DGT.
Ook hadden we een medicijnbespreking, hierin kon alles rondom medicatie besproken worden in de groep met de psychiater erbij.
Daarnaast was er iedere week iemand aan de beurt om zijn of haar behandelplan te bespreken. Hierbij moest je dan zelf een evaluatie schrijven over hoe je vond dat je in de therapie stond. Deze werd dan door de therapeuten besproken, vervolgens sloot je zelf aan bij deze bespreking en gaf je uiteindelijk een terugkoppeling in de groep en maakte je je nieuwe motto bekend. Dit is namelijk ook iets van de DGT: je hebt een motto voor die periode als een soort houvast.
En we hadden natuurlijk vaktherapieën. Zoals, PMT (psycho motorische therapie), hierin deden we bijvoorbeeld spellen om de interactie met elkaar aan te gaan of juist een oefening om stil te staan bij onze emoties. Ook hadden we drama, hierin hadden we voor een groot deel zelf inspraak in wat we deden. Zo konden we bijvoorbeeld een situatie die iemand had meegemaakt naspelen of we konden bijvoorbeeld een rollenspel doen. Daarnaast volgde we ook creatieve therapie, hierin kregen we vaak een opdracht die in verbinding stond met de module waar we mee bezig waren in de DGT-training. Zo kregen we bijvoorbeeld wanneer we met emotieregulatie bezig waren de opdracht om een weerbericht te maken van onze emoties.
Naast alle therapieën kun je 24 uur per dag een coaching aanvragen, dit is een kort gesprek om je handvaten te geven waarmee je bijvoorbeeld een crisis door te komen. In het weekend kun je daarvoor naar een telefoonnummer bellen. Al zit daar wel een grote voorwaarde aan, wanneer je hebt toegeven aan destructiefgedrag mag je 24 uur geen coaching aanvragen. Maar, daarnaast mag je altijd bij de sociotherapeuten aankloppen voor een gesprekje.
N.b. Omdat ik een eetstoornis heb, kreeg ik extra individuele begeleiding van een dietist die gespecialiseerd was in eetstoornissen en ik kon het natuurlijk met de therapeuten hebben over mijn moeilijkheden met het eten. Ik mocht ruimte maken tijdens groepsmomenten om het erover te hebben. De behandeling was er dan niet specifiek op gericht, maar mijn ervaring is dus wel dat er ruimte voor was.
Ik moet zeggen dat het een ontzettend heftig jaar is geweest met veel ups en downs. Inmiddels ben ik klaar bij De Wende, heb ik nabehandelingen gevolg en heb ik op dit moment nog individuele gesprekken. Ik heb vaak gedacht: ik stop er maar mee, want dit gaat me toch niet helpen. Nu ben ik echter zo blij dat ik doorgezet heb! Ik ben er veel stabieler door geworden en het is uiteindelijk een hele verstandige keuze geweest om die “laatste kans” te grijpen. Het is echt de moeite waard geweest.
Heb jij ook ervaring met een instantie die je (anoniem) wilt delen, mail dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie