Ik droeg weken lang zwarte kleding, maakte mijn ogen donker op en zei uren niets in het klaslokaal. Lunchen op school deed ik zo min mogelijk en ik deed er alles aan om gewicht te verliezen, in de hoop er wat ongezonder uit te zien. Ik probeerde afwezig te ogen in de klas en gooide zelfs een jaar de handdoek in de ring wat betreft schoolprestaties. Ik deed zo ontzettend veel dingen die niet goed voor mijzelf waren. Dingen die me niet gelukkiger zouden maken of hielpen naar hetgeen waar ik naar op zoek was: gelukkig zijn. Toch deed ik dit in de hoop gelukkiger te worden. Ik vroeg hiermee namelijk indirect om hulp.
Mijn omgeving, of althans de mensen die ik vertrouwde, wilde ik hiermee laten zien dat het niet goed met me ging. Zonder dat zij het zagen schreeuwde ik om hulp. Zelf had ik het idee dat deze schreeuwen heel goed hoorbaar waren, voor mijn omgeving was het waarschijnlijk een heel zacht gefluister. Waarom zei ik niet goed dat ik ongelukkig was en dat ik hulp nodig had? Waarom praatte ik niet gewoon over mijn gevoelens? Dat had alles zoveel eenvoudiger gemaakt, dat had mijn problemen zoveel sneller opgelost. Nu kon ik blijven wachten tot ik een ons weeg en zelfs dan zou ik het waarschijnlijk nog met een lach en een ‘Het valt wel mee” afdoen. Ik vroeg om hulp, maar ook weer niet.
Indirect om hulp vragen levert vaak weinig op of niet het gewenste resultaat. Mensen zien het niet of hebben enkel aandacht voor het indirecte gedrag. Er is dan bijvoorbeeld aandacht voor het feit dat je wat kilo’s bent afgevallen, maar niet voor de daadwerkelijke oorzaak hiervoor. Hierdoor raak je eigenlijk altijd teleurgesteld in hetgeen iemand je biedt. Daar kan de andere persoon weinig aan doen en jijzelf doet dit natuurlijk ook niet met opzet. Toch ben jij de enige die hier iets in kan veranderen.
Op het forum van Proud2Bme zie ik ook regelmatig dat mensen indirect om hulp vragen. Dit gebeurt nog het meeste in het ‘Wat houdt je bezig‘ topic. Er worden hier met regelmaat berichten geplaatst die bijna schreeuwen om op te worden gereageerd. Ook in dagboeken staan vaak indirecte hulpvragen als ‘Ik ga vandaag niets eten!’ Wat wil je nu met zo’n bericht écht zeggen? Wil je écht dat we ingaan op het niet eten en aangeven hoe belangrijk het is dat je wel eet? Of weet je dit zelf eigenlijk ook best en zou je liever aandacht willen voor hoe het nou eigenlijk met je gaat?
Het is vaak makkelijker en veiliger om te schrijven over slecht eten of ander destructief gedrag, maar dat is meestal niet waar je problemen liggen. Die liggen juist achter dit gedrag. Dit gedrag is een uitingsvorm van je problemen. Het is veel pijnlijker, ik herinner me dat ik het ook altijd heel schaamtevol vond, om te praten over je ware gevoelens, over je angsten, je verdriet en verlangens, … maar dat zijn nou juist wél de zaken waar je over moet gaan praten als je verder wilt komen, als je van je problemen af wilt komen.
Toen ik in therapie zat ging het in begin voortdurend over mijn eetpatroon, mijn gewicht en ander destructief gedrag. Ik kwam hierdoor helemaal niet toe aan praten over mijn werkelijke problemen. Hierdoor kwam ik in therapie geen stap vooruit. Ik kon enkel door nog nét even wat meer af te vallen of me nét even wat minder aan de regels te houden laten zien dat het minder goed met me ging. Ik moest over dit negatieve gedrag dan weer gaan praten, waardoor de daadwerkelijke gevoelens weer naar de achtergrond schoven. Ergens was dit allemaal heel veilig voor me, want zo leed ik het minst. Tegelijkertijd kwam ik er geen klap verder mee en had ik enkel mijzelf hiermee.
Toen ik er eenmaal achter kwam dat waar ik mee bezig was me niet ging helpen, ging de knop om. Ik kon niet goed praten in therapie, ik klapte standaard dicht, maar was zo gemotiveerd om aan mijn problemen te werken, dat ik vooraf alles ging opschrijven. Schrijven over mijn gevoelens, mijn angsten, verlangens, onzekerheden en mijn gemis. Ik schaamde me enorm als ik deze teksten in therapie voorlas, maar het hielp me en daar ging het om. Het hielp me om te leren praten over mijn gevoelens en om te werken aan mijn problemen. Dat oppervlakkige gepraat over eten, gewicht, wegen en ander destructief gedrag was ik zo zat. Het voelde nu eindelijk alsof ik echt aan het werk was. Dat was vaak pijnlijk en verdrietig , maar voelde bovenal goed en constructief.
Ik gun jou dit ook. Ik gun jou goede gesprekken met mensen die je willen helpen. Gesprekken met inhoud, die gaan over wat jou werkelijk bezighoudt. Hiervoor is het belangrijk dat jij beseft dat indirect vragen om hulp je niet vooruit helpt. Dat praten over enkel destructief gedrag niet hetgeen is dat jou van je problemen af gaat helpen. Je kwetsbaar opstellen, praten over wat je werkelijk bezighoudt is niet makkelijk, maar het is het meer dan waard.
I Never Said it Would Be Easy. I Only Said it Would Be Worth It.
Scarlet ♥
Geef een reactie