Individuele therapie voor je eetstoornis

Je bent na veel wikken en wegen en met heel veel angst overwinnen eindelijk zover gekomen om met je problemen naar de huisarts te gaan. Al stotterend en jezelf ontzettend schamend leg je heel beknopt uit wat je problemen zijn. De huisarts hoort het aan en zegt al snel dat het hem verstandig lijkt je te verwijzen naar een psycholoog. Hij schrijft een verwijsbriefje voor je en noemt drie namen van psychologen waar je naar toe zou kunnen gaan.

Verdorie! Je dacht nu je de stap naar de huisarts had gemaakt, nu eindelijk hulp te krijgen. Nu moet je nog een enorme angst overwinnen: bellen naar een wildvreemde psycholoog. Je kijkt rond op internet naar wat de psychologen doen die jouw huisarts aan je heeft doorgegeven.

Naam 1 is een man van in de vijftig met een grijs baardje. Goed, dat gaat hem niet worden, veel te oud! Naam 2 is een zeer jong ogend iemand met een blond staartje. Dat gaat ‘m ook niet worden, veel te jong! Naam 3 is een vrouw van rond de 40 met een redelijk vriendelijk ogend uiterlijk. Nou ja, dat moet dan maar…

Er gaat ruim anderhalve week voorbij. Iedere dag neem je jezelf voor om te bellen naar de vrouw die je hebt uitgekozen, maar iedere dag stel je het weer 1 dag uit. Dan is het moment daar, de telefoon gaat over en…. antwoordapparaat. Damn! Twee uur later bel je nog een keer. De vrouw, met een vreemd trage stem, neemt op. Met bevende stem en klotsende oksels vertel je graag een afspraak te willen maken. Over 4 weken (dan pas?! Ik wil NU hulp!) kan je langskomen voor een intakegesprek.

De eerste 2 weken die volgen gaat het niet goed met je. Het eten gaat slecht, je voelt je naar en kan niet wachten tot die afspraak. Dan ineens, als de afspraak dichterbij komt, gaat het beter met je. Eigenlijk gaat het best goed. Misschien is het allemaal over? Misschien was er eigenlijk vrij weinig aan de hand? Misschien kan je die afspraak beter afzeggen? Misschien stel je je wel vreselijk aan? Een psycholoog, haha, wat een onzin, dat heb je toch helemaal niet nodig?

Ja, dat heb je wel nodig. Het is heel normaal dat het ineens beter gaat naarmate de afspraak dichterbij komt. Daar hebben heel veel mensen ‘last van’. Het komt voort uit angst en onzekerheid. Laat je hierdoor niet beinvloeden. Diep in je hart weet je dat het niet goed blijft gaan. Je hebt dit alles al lang genoeg geprobeerd alleen op te lossen. Je kan dit niet alleen. En dat is niet omdat je zwak bent, maar omdat het gewoonweg te ingewikkeld is om het zelf op te lossen en omdat ieder mens, sterk of zwak, anderen mensen nodig heeft. Dat is niets om je voor te schamen. Je stelt je niet aan, het is niet overdreven.

Dan is de dag van het intakegesprek aangebroken. Je voelt je vreselijk gespannen en je wilt eigenlijk niet meer gaan. Je bent vreselijk onzeker en je voelt je misschien wel ontzettend suf. Met een heel ongemakkelijk gevoel ga je in de wachtkamer zitten. ‘Ik kan nu nog weg, zal ik?’ Je blijft zitten en tien minuten later haalt de psycholoog je op. Je bestudeert het uiterlijk van de vrouw en vraagt je direct af of dit wel gaat klikken. Wil je wel aan deze vrouw al jouw problemen vertellen? Zou ze het niet overdreven vinden dat je hier komt? Zou ze me een aansteller vinden? Zulke erge dingen heb je toch niet meegemaakt?

In de kamer van de vrouw staat links een bureau met een computer. Rechts staan twee stoelen met daartussen een laag tafeltje. Je loopt wat twijfelachtig naar 1 van de stoelen en wacht totdat de vrouw zegt dat je er kan gaan zitten. Dan begint de vrouw je heel rustig allerlei vragen te stellen. Ze komt heel vriendelijk en geinteresseerd op je over. Toch lukt het je niet om uitgebreid antwoord te geven op vragen. De helft van de tijd glimlach je beleefd, zelfs al de antwoorden op de vragen die ze stelt best verdrietig zijn. Uiteindelijk bespreken jullie samen wat jij graag wilt bereiken, waar jij graag hulp voor wilt. Dan is het intakegesprek afgelopen. Samen besluiten jullie een afspraak te maken voor een eerste gesprek.

Eenmaal thuis ben je moe en wat verward. Je hebt misschien nog nooit zo lang over jezelf gepraat. Het voelde fijn en onprettig tegelijk. Toch twijfel je of je dit wel door wilt zetten. Ergens voelt het toch als falen. Je had dit alles alleen op willen lossen. Hulp nodig hebben voelt als falen, als zwakte, als mislukking. Toch is het dat zeker niet. Er zijn ontzettend veel mensen die het helemaal gemaakt hebben in hun leven en ook in therapie hebben gezeten. Je hoeft je niet absoluut niet stom of dom over te voelen, want dat is het echt niet!

Samen met de therapeut zal je gaan werken aan jouw problemen. In het begin kan dit heel moeizaam verlopen, simpelweg omdat je niet gewend bent om over je gevoelens of over jezelf te praten. Zij stelt misschien niet heel veel vragen en jij weet niet goed wat te zeggen. Regelmatig voel je je twee dagen voordat je weer een afspraak hebt, ineens een stuk beter en vraag je je af of je niet beter kan stoppen, of je dit allemaal wel nodig hebt.

Het is belangrijk om samen met je therapeut doelen op te stellen, waar je naar toe wilt werken. Zo blijf je niet uren praten zonder te weten of je er eigenlijk wel echt iets aan hebt of niet. Zo kan je samen onderzoeken wat haalbaar is en wat niet. Zo kan je de doelen, zo nodig, bijstellen. Belangrijk is daarnaast dat je eerlijk bent tegen je therapeut. Lieg niet over je gewicht of over gedachtes, gevoelens of bepaalde dingen die je hebt gedaan. Jij bent daar voor jezelf. Je bent daar vrijwillig en om JOUW leven beter te maken. Niet om het leven van de therapeut beter te maken, niet om haar blij te maken, niet om jezelf beter voor te doen. Zolang je niet open en eerlijk bent, zal je weinig opschieten met therapie. Zolang je therapeut niet voldoende van je weet, zal ze je niet goed genoeg kunnen helpen. Zie je therapeut als coach, iemand die je weer een beetje op de goede weg wil helpen, iemand die aan jouw kant staat.

Niet ieder gesprek zal aanvoelen als zinvol. Het kan lastig zijn om de eerste periode geen resultaat te zien of voelen van de therapie. Maar iets dat al jaren duurt, valt helaas niet in een paar gesprekken te veranderen. Er is veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen nodig voor therapie. Er zullen regelmatig momenten komen dat je ermee wilt stoppen, dat je het gevoel hebt dat het toch allemaal geen nut heeft en de dingen toch nooit zullen veranderen.

Niet alleen praten, maar ook doen!
Veel praten, je gevoelens uiten en angsten bespreken kan goed zijn. Toch zal er ook een moment komen dat je angsten moet aangaan, dat je ander gedrag moet gaan uitproberen en wegen die je zelf niet zou kiezen moet gaan inslaan. Dat is moeilijk en kan heel eng zijn, maar om vooruit te komen, om een ander en leuker leven te krijgen is dat wel nodig.

Je kan uren, weken, maanden, jaren blijven praten, maar uiteindelijk komt het aan op DOEN. Om tot dat punt te komen zijn soms wel aardig wat gesprekken nodig (soms ook niet zoveel). Probeer met steun van je therapeut en omgeving uiteindelijk die stappen te zetten, die angsten aan te gaan. Je kan blijven zeggen “Ik kan het niet, want….” maar daarmee kom je niet verder. Er zal namelijk altijd een reden (angst) blijven om het niet te doen….

“Ik vond het doodeng om ineens in een groep mijn verhaal te moeten doen. Ik wilde nooit in een groep. Ik wilde gewoon individuele gesprekken. De instantie waar ik een intake deed, kon me dat echter niet bieden en was ervan overtuigd dat dit goed voor me zou zijn. Naast de groepstherapie kreeg ik met enige regelmaat wel een individueel gesprek. Achteraf gezien hadden ze wel gelijk. Juist door het groepsproces wat onstond, de dingen die ik tegenkwam in mijn contact met de groep en mensen individueel, leerde ik veel over mezelf. Ik kreeg bergen aan feedback en werd regelmatig met mijzelf geconfronteerd. Ik leerde meer open te zijn over mezelf en niet enkel tegen 1 persoon, zoals ik mijn hele leven al deed. Ik vond het lastig om mezelf te vergelijken, maar leerde op den duur juist hierdoor dat ik dat niet meer moest doen, omdat problemen en geschiedenissen van mensen niet te vergelijken zijn. Eigenlijk gebeurde er binnen groepstherapie hetzelfde wat er in mijn dagelijks leven gebeurde en juist dat zorgde ervoor dat ik kon oefenen en erachter kon komen wat er regelmatig mis ging en wat mijn rol hierin was.”

Yana

Individuele therapie of groepstherapie
Individuele therapie heeft voordelen en nadelen. Er is veel aandacht voor jou als persoon, je hoeft niet te ‘vechten’ voor jouw plekje en er is maar 1 persoon aan wie je je bloot hoeft te geven. Bij groepstherapie zit je met meer mensen die aandacht nodig hebben, die wat willen vertellen en aan wie je je bloot moet geven. Toch kan dit laatste je ook heel goed helpen, juist om te leren ruimte voor jezelf in te nemen als het om jou persoonlijk gaat. Ook kunnen de verhalen van anderen jou helpen en ervoor zorgen dat je je minder alleen voelt. Het is goed om van te voren na te denken waar jij vooral baat bij zou kunnen hebben. Misschien is dat wel in eerste instantie individuele therapie, om te leren praten en om na jaren eigenlijk aandacht te ervaren voor jouw gevoelens. Hierna zou je dan altijd nog een periode groepstherapie kunnen volgen om aan andere zaken, bijvoorbeeld sociale angsten & ruimte innemen, te werken. 

“Ik wilde niet in groepstherapie. Ik kon niks met al die concurrentie en kritische meiden. In individuele therapie hoefde ik niet bezig te zijn met anderen: ik kon me focussen op mijn eigen herstel. Ik had een hele warme, geduldige therapeut. Ze luisterde naar me, daagde mijn gedachten uit en bracht me op nieuwe inzichten. Doordat ik daar heen kon elke week, had ik de moed om te blijven vechten. Een veilige plek, waar ik mezelf kon zijn, mocht huilen en mezelf kon ontwikkelen. Ik hoor ook van veel meiden dat ze juist veel hebben aan groepstherapie en kritische groepsgenoten. Ik denk dat het voor iedereen anders is. Maar voor mij was individuele therapie de beste manier om te werken aan mijn problemen.”

Saar

Hoe vind je een goede therapeut?
Het vinden van de juiste therapeut is niet altijd even makkelijk. Het is niet per se nodig om een psycholoog te vinden die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Een eetstoornis is immers enkel een uiting van jouw problemen. Het is wel fijn als de psycholoog er enig verstand van heeft. Op onze website staat ook een uitgebreid overzicht aan vrijgevestigde therapeuten die veel ervaring hebben met eetstoornissen. Via de website van de NVVP kan je alle GZ psychologen in jouw woonplaats vinden.

Als je je aanmeldt bij een GGZ instantie is de kans groot dat je groepstherapie wordt aangeraden. Wil je dit absoluut niet, dan kan je dit natuurlijk aangeven…maar dat wil niet zeggen dat je dan een alternatief wordt geboden. Het beste wat je kunt doen, als je individuele therapie wilt, is nog voor de intake vragen of dit mogelijk is bij de bertreffende instantie. Probeer echter ook open te staan voor de voordelen van groepstherapie, hoe vervelend of eng je dat ook lijkt….

Je hoeft daarnaast niet naar een GGZ instantie om therapie te krijgen. Je kan ook kiezen voor een vrijgevestigd therapeut, zoals in de lijst waar ik hierboven naar link. Soms geldt er een kleine eigen bijdrage voor deze gesprekken. De wachtlijst is daarentegen meestal een stuk korter dan bij instanties.

Je kan ook op twee plekken een intake doen. Onthoud dat JIJ de klant bent en JIJ dus moet bepalen wat jou aanspreekt. Niet andersom. Doe gewoon bij twee therapeuten (of twee instanties) een intake en beslis dan bij wie je je het meest op je gemak voelt en bij wie jij denkt dat je het best kan worden geholpen.

Individuele therapie is zwaar en vermoeiend. Wees dus op de dagen dat je therapie hebt, niet te streng voor jezelf. Veel succes en sterkte!