Ik kon mijn innerlijke pijn niet met woorden uitdrukken. Zo erg was de pijn. De pijn en eenzaamheid voelden als een zwart gat, een monster en zoveel meer. Ik kon niet zeggen: ‘Ik voel mij zo eenzaam, ik wil graag dat er iemand bij me is.’ Ik kon niet zeggen: ‘toen ik 13 jaar was huilde ik mezelf elke nacht in slaap, wil je wat opschrijven voor de 13-jarige, dat als ik mij zo voel, ik het kan lezen en het mij kan troosten.’ Dit alles kon ik niet zeggen. Ik wist niet eens wat ik nodig had, waar ik behoefte aan had en hoe dat te vragen. In plaats van het kenbaar te maken, huilde ik mezelf weer elke nacht in slaap, mocht niemand mijn kwetsbaarheid zien en kwam er boosheid.
Ongelooflijke boosheid op wat mij aangedaan is. Zoveel boosheid en verdriet wat ik niet mocht en durfde te voelen en wat veranderde in kilte, doodsheid en straffende kant richting mezelf. Ik moest mijn intense pijn, boosheid, kilte en doodsheid vormgeven. Dus mijn levenslust en levenskracht verstomden. De donkerste gedachtes en wensen kwamen bovendrijven. De gedachte aan allerlei manieren om een einde aan mijn leven te maken. Allerlei manieren om mezelf te martelen. Tegelijkertijd raakte ik steeds banger voor mezelf. Zo bang, dat ik er tussenuit wilde. Eerst was het een slaappilletje meer en op den duur was het een fikse overdosis, waardoor ik op de intensive care lag.
Op het crisiscentrum ging het ook keer op keer verkeerd. Ik mocht van mezelf niet op het crisiscentrum zijn. Dat voelde als falen. Daarbij voelde ik veel spanning, wat mij intens bang maakte. Zo bang, dat ik geen afspraken kon maken vanwege suicide. Ik wilde weg van alles, ook al was het de dood tot gevolg.
Later als ik op het crisiscentrum kwam, hoopte ik diep vanbinnen dat ik naar gesloten mocht. Zo kon ik het ook weer niet bewust voelen en verwoorden. Ik was zo bang voor mezelf geworden en de gesloten afdeling voelde voor mij als een veilige haven. Toen ik eenmaal daar was, wilde ik na paar weken zelfs naar de separeer, omdat ik dacht mij daar alleen nog maar veilig te voelen. De separeer is er overigens nooit van gekomen.
Ik was eigenlijk zo bang, omdat ik al die andere gevoelens wegdrukte. De taal die ik niet kon uitspreken, was mijn beroofde taal. Nu ervaar ik, als ik de neiging heb mezelf wat aan te doen, dat daaronder verdriet zit. En als ik het verdriet uit door middel van paar minuten een klein beetje voelen, van mij afschrijven en praten, merk ik dat het vanzelf zakt. Dat de spanning ook zakt en ik er niet meer bang voor hoef te zijn.
Zintuigoefening helpt mij ook goed. Dat als ik zo in het verdriet zit, dat ik letterlijk mijn bed aanraak met mijn handen en bijvoorbeeld ook mezelf aai, zodat ik contact houd met de werkelijkheid. Ik ervaar soms ook veel verdriet, doordat ik binnenkort wegga bij mijn behandelaar. En als ik dan in paniek raak, zeg ik continu tegen mezelf: ‘Jezelf wat aandoen en jezelf in paniek laten raken helpt niet, want dat gaat de situatie van het afscheid niet veranderen. Ik mag verdriet hebben, maar mezelf wat aandoen heeft geen meerwaarde en het is zonde voor mezelf. Want als ik toegeef aan destructief gedrag, gaat mijn eigenwaarde weer naar beneden.’
Wat mij ook geholpen heeft, is een verhoging van de anti-psychotica. Daardoor heb ik ook minder last van spanningen en intense emoties. Ik kan gelukkig nog wel voldoende voelen tijdens therapie, dus dat is voor mij belangrijk. Helaas ben ik wel in 1 jaar tijd veel kilo aangekomen en zit ik op ernstig overgewicht. Ik eet niet meer dan wat ik normaal deed, maar mijn stofwisseling is zeer waarschijnlijk vertraagd en heb ook meer last van vermoeidheid, waardoor ik veel meer op bed lig en veel slaap. Gelukkig heb ik er nu andere medicatie bij gekregen, waardoor de vermoeidheid minder geworden is. Ik wil ook een hometrainer voor thuis aanschaffen.
Ik merkte wel een deuk in mijn eigenwaarde door het stijgen van mijn gewicht. Ik durfde mensen niet meer onder ogen te komen. Ik durfde niet meer naar buiten te gaan en op verjaardagen te komen. Nu doe ik het weer en maak ik ook bespreekbaar waardoor mijn gewichtstoename komt. Mijn behandelaar zei: ‘Met paar kilo meer mag je er ook zijn.’ En zo is het ook.
Fotografie: Rankingfuuta
Geef een reactie