Interview de Bascule

Een tijd geleden waren we op bezoek bij de Bascule in Amsterdam, afdeling eetstoornissen. We hebben daar een interview gehad met Chaim Huyser over de behandelingen in de Bascule. Chaim Huyser is een kinder -en jeugdpsychiater in het centrum voor eetstoornissen. Maar ook op andere afdelingen van de Bascule is hij werkzaam.

Hij werkt al heel wat jaren met jongeren met eetstoornissen. Naast eetstoornissen werkt hij ook met kinderen met dwangstoornissen, tics, depressies en hij doet ook onderzoek voor kinderen met dwangstoornissen.

Chaim Huyser heeft verschillende interesses, maar de eetstoornis is wel zijn belangrijkste focus van patiëntenzorg. Proud2Bme mocht hem interviewen om zo zijn perspectief te weten te komen wat betreft de behandeling van eetstoornissen bij de Bascule.

Stel: er komt iemand nieuw binnen. Hoe verloopt de beginfase?
Als het gewoon gaat meldt iemand zich aan bij de centrale aanmelding. We hebben 1 telefoonnummer (020-8901901) waar iedereen heen kan bellen om zich aan te melden. Dan wordt het verhaal opgenomen. Er moet wel altijd een verwijzer bij betrokken zijn. Dit kan een huisarts, kinderarts, schoolarts of bureau jeugdzorg zijn. Die moet ook de verwijzing op papier zetten. Dit wordt naar mij gestuurd en als het niet heel acuut is, komen ze op de intakelijst.

De wachttijd wisselt tussen de 4 en de 8 weken. Ook hebben we dagelijks een telefonisch spreekuur van het Centrum voor Eetstoornissen van 12.30 uur tot 13 uur voor overleg (020-8901000). Voor de intake komen ze voor een hele ochtend en wordt er eerst bloed geprikt en een hartfilm gemaakt. Om half 10 komen de jongere en ouders op gesprek voor een kennismaking. Daarna gaat iemand met de jongere apart en iemand met de ouders apart. Dan nemen we een vragenlijst af bij de jongere. Met de ouders bespreken we de ontwikkelingsgeschiedenis en thuissituatie.

Dan komt de kinderarts. Zij onderzoekt de jongere. De kinderarts heeft dan ook de uitslag van het bloedonderzoek en hartfilmpje. Vervolgens komt een diëtist met ze praten. Ondertussen gaan degene die de intake hebben gehad de intake uitwerken en hebben ook een overleg met de kinderarts. Aan het eind van de ochtend is het adviesgesprek. We streven ernaar om alles in 1 ochtend te doen. We proberen daarna ook de behandeling te starten en dat lukt in de meeste gevallen wel. We proberen dit altijd zo snel mogelijk te doen. Het liefst willen we dat de intakers ook doorgaan met de behandeling als het poliklinisch kan. Soms adviseren we dagbehandeling of kliniek. Daar zit dan wachttijd op. We proberen dat met poliklinisch hulp te overbruggen.

Werken jullie nauw samen met huisartsen?
We werken natuurlijk nauw samen met huisartsen in verband met verwijzingen. We hebben ook elke dag een telefonisch spreekuur. Dus dan kunnen huisartsen bellen voor een overleg. Maar het lukt ons niet om alle huisartsen op de hoogte te houden. Zodra ze contact zoeken gaan we daar erg actief mee om. Het kan dan soms zijn dat iemand dezelfde dag of de dag erop al bij ons langskomt.

Hoe bepalen jullie de juiste behandeling?
Dit hangt van een paar dingen af. Bijvoorbeeld de ernst van de situatie of hoe de patiënt er zelf instaat. We kijken naar de motivatie en de hulpvraag. We kijken naar wat er tot zover is gebeurd en wat er thuis speelt. Dat kunnen namelijk allemaal factoren zijn die meespelen bij de situatie. Verder kijken we of de cliënt nog naar school gaat en hoe dat daar gaat.

We hebben uit sommige ervaringsverhalen gehoord dat er een minimale BMI is waarop je pas in behandeling mag komen. Is dat hier ook zo?
Nee, we hebben natuurlijk ook het ziekenhuis hier naast ons. Daar werken we ook nauw mee samen dus als het echt te gevaarlijk is dan wordt het eerst een opname in het ziekenhuis. En soms gaat de cliënt van het ziekenhuis naar de kliniek of dagbehandeling.

Wisselen jullie wel ervaringen/methoden met andere instanties?
We hebben met Rintveld redelijk wat contact. Ik zit zelf in de NAE-bestuur (Nederlandse Academie voor Eetstoornissen) dus op die manier hebben we ook veel contact met andere instanties. We gaan ook naar de open dagen en de presentaties van andere instanties.

Zie je dan veel overeenkomsten of juist grote verschillen?
Er zijn accentverschillen. Ik denk dat er geen grote verschillen zijn maar wel accentverschillen en benaderingen. We hebben natuurlijk een tijd de mandometer gehad. Daar zijn we 1,5 jaar geleden mee gestopt. Maar dat gaf wel een structuur en houvast van hoe de behandeling in elkaar zit. Iedere instelling heeft zo zijn accenten en ons accent is dat we goed zijn in de beginfase van de behandeling en samenwerking met de kinderarts. Dat is wel een kracht die we hier hebben. We zijn de afgelopen jaar wat therapeutischer geworden. Er worden verschillende therapiegroepen aangeboden. Ik denk dat de kracht is dat we vrij breed zijn. We zijn daarnaast ingebed in een kinderpsychiatrisch ziekenhuis. Als er bijkomende problemen zijn, kunnen we gebruik maken van andere afdelingen. Bijvoorbeeld bij allerlei impulsproblemen, borderline problematiek en trauma. We kunnen dit hier allemaal behandelen.

Je hoort vaak dat iemand een eetstoornis en bijvoorbeeld een dwangstoornis heeft. Hoe gaat dat hier dan?
Beide stoornissen kunnen in principe hier behandeld worden. De vraag is soms wel wat eerst aangepakt moet worden. Je kunt niet alles te gelijk doen, de eetstoornis is wel vaak het probleem datals eerste aangepakt wordt.

Hoe proberen jullie de leefsituatie thuis zo goed mogelijk na te bootsen in de kliniek?
In principe hebben ze een eigen kamer. Het zijn redelijk mooie kamers. Sinds kort zijn er ook tweepersoonskamers. Voor sommigen is dat juist prettig zodat ze niet alleen hoeven te zijn op hun kamer. Maar het is nooit helemaal zoals thuis. Je bent natuurlijk weg van huis. Dat is het moeilijke.

Er zijn wel bezoektijden: 2 keer doordeweeks en in het weekend. In het weekend gaan ook veel gewoon naar huis. Vriendinnen, broertjes en zusjes mogen allemaal gewoon op de afdeling komen. Wat betreft school hebben we maar een erg beperkt aantal plekken voor de school hier omdat we zo veel mogelijk proberen de kinderen weer naar hun eigen school te krijgen.

Zijn er op de school hier dezelfde vakken als op een normale school?
School hier geeft les zoals alle andere scholen. Maar het vakkenpakket is wel beperkter. Wat we ookl hebben is dat er een schoolbegeleider op de afdeling komt. Voor elke middag is er een soort huiswerkbegeleiding. 4 dagen in een week komt dan iemand voor 1,5 uur.

Worden de ouders betrokken bij de behandeling?
Absoluut, zonder ouders kunnen we het niet. De ouders zijn vanaf het begin af aan betrokken op verschillende niveaus. Als iemand opgenomen wordt, is er een mentor die regelmatig telefonisch of mailcontact heeft met de ouders. En alle ouders op de kliniek krijgen een systeemtherapeut waar ze gesprekken mee hebben. Op de andere groepen is dat niet zo. Dan hebben ze wel een behandelaar die regelmatig contact heeft met ouders. Dat wisselt van telefonisch- en e-mailcontact tot gesprekken. Maar alle ouders komen regelmatig op gesprekken. Daarnaast zijn alle ouders welkom op de ouderavonden, eenmaal per zes weken, waarbij verschillende thema’s rondom eetstoornissen worden besproken en uitwisseling van ervaringen plaatsvindt.

Is er nog een bepaalde structuur in de groepsindeling?
Nee, er zijn 3 groepen. Kliniek, dagbehandeling en deeltijd. De problematiek bepaalt waar je terecht komt. Dus als je thuis veel problemen hebt, kom je in een kliniek. Gaat het thuis wel maar heb je veel last van de eetstoornis, dan kom je in de dagbehandeling. Kan je alweer een beetje eten maar komen er allerlei andere problemen bij, dan ga je naar de deeltijd. Daarvoor zijn specifieke therapiegroepen.

Als ze hier opgenomen worden, komen ze dus als 1 grote groep bij elkaar?
Ja, alleen die therapiegroepen zijn op indicatie. Dus je hebt groepen waarbij jongeren van de dagbehandeling en deeltijd samen zitten. We hebben ook een bijvoorbeeld een vriendenprogramma. Dat is gedragstherapie voor stemmingsproblemen en sociale angsten. We hebben vaardigheidstrainingen waarbij je leert met emoties om te gaan. Er zijn cognitieve gedragstherapieën waarbij je leert met eetbuien en braken om te gaan. We hebben yoga en kook groep. Allerlei therapiegroepen dus. In de tijd van de mandometer hadden we niet die therapieën. We hebben wel de structuur gehouden van de mandometer.

Dat betekent dat je gestructureerd zit rondom de eetmomenten en dat je rusttijden hebt na eetmomenten. Maar daartussen zit nog genoeg ruimte en daar hebben we veel veranderingen gemaakt. Vandaar die therapiegroepen.

Slaat dat beter aan dan de mandometer?
Het slaat zeker aan maar om te zeggen dat het beter is dan de mandometer? Dat weet ik niet maar ik hoorde wel dat verveling 1 van de moeilijke dingen waren van de mandometer. Dat hoor ik nu minder.

Hebben de cliënten inspraak op welke therapieën ze volgen?
Ze hebben daar zeker inspraak in. De evaluatie doen we samen met de cliënten en ouders. Dat zijn ook de momenten waarop bepaald wordt welke groep je gaat doen en dus welke indicatie je krijgt. Dat kunnen ze van te voren al opschrijven en bespreken.

En als jullie van mening zijn dat iets goed of belangrijk is maar de cliënt wil dat niet?
Dan houdt het eigenlijk op. Als we haar niet kunnen motiveren dan doen we het niet. Andersom is lastiger. Als iemand vindt dat ze per se een bepaalde groep in moet kunnen we haar niet altijd haar zin geven als wij denken dat dat niet zo handig is.

U zegt dat er ook wat jongens komen. Wordt daar de behandeling op aangepast?
Qua therapiegroepen niet echt. Daarvoor zijn er te weinig jongens. Maar in de contacten kan daar rekening mee gehouden worden. Maar dat geldt voor iedereen. Je kijkt naar wat ieder nodig heeft.

Ziet u een stijgende lijn van jongens met een eetstoornis?
Ik heb idee dat het meer bespreekbaar is. Vroeger schaamden jongens zich al helemaal. Nu is het meer bekend. We hebben hier een jongen in behandeling gehad die ook in XXS te zien was. Dus dat soort media helpt dan weer om het meer bespreekbaar te maken.

Wat als een groep onderling ervoor zorgt dat de motivatie naar beneden wordt gehaald?
We proberen dit eerst individueel te bespreken met diegene en dan bespreken we het in de groep of met de ouders. Dan proberen we zover te komen dat ze zelf weer aan de slag gaat.

Maar op een groep kan dit een groot probleem zijn. Maar als ze stelselmatig laat zien en zegt dat ze nu niet aan de behandeling wil meewerken, moeten we op een gegeven moment een grens trekken. En dan gaan we samen kijken wat ze wel wil. We proberen het dan altijd te blijven volgen en met ouders te kijken hoe ze eruit komt. En als het echt gevaarlijk wordt, hebben we nog andere manieren om er een eind aan te maken. Zoals een rechterlijke machtiging uitspreken voor een behandeling. Maar dat is niet wat je wilt.

Op Proud hebben we ook meiden die hier in behandeling zijn. Wat vindt u daarvan?
Ik heb liever dat ze bij jullie zijn dan dat ze op pro-ana sites zijn om hun heil te zoeken. Ik denk dat jullie een belangrijke rol spelen om ze in behandeling te houden.

Stel: ze zitten in behandeling en het klikt niet tussen de cliënten of cliënt en therapeut. Hoe wordt daar mee omgegaan? Is er een mogelijkheid om van therapeut te veranderen?
Ja, die mogelijkheid is er. Maar ze moeten dit durven aan te kaarten. Dat is het punt. Er zijn veel behandelingen waar meerdere mensen bij zijn betrokken. En het is wel zo dat er niet bij de eerste kik al gelijk gezegd wordt dat ze naar een ander kunnen gaan. Er wordt wel eerst besproken wat er aan de hand is zodat dit op een andere manier opgelost kan worden. Er is natuurlijk een heel behandelteam. Daarvan is het voordeel dat ze niet per se aan één persoon vastzitten. Soms kan het ook zo zijn dat ze ergens anders een second opinion krijgen.

We horen soms dat een cliënt vindt dat de behandeling niet bij zich past, dan is het heel moeilijk om te vragen om een second opinion. Dan is het juist belangrijk om samen te kijken naar wat er aan de hand is. Soms is het gewoon nog te moeilijk om de eetstoornis aan te pakken waardoor ze niet willen meewerken. Soms wordt de ervaringsdeskundigheid gemist. We hebben namelijk geen ervaringsdeskundige therapeut.

Is dat met een reden?
Nee, die zijn er toevallig niet. Er is wel een beleid om dat in de toekomst wel te doen. Maar op dit moment is dit er nog niet.

We hebben ook gehoord dat hier geen spiegels hangen? Kunt u daar wat meer over vertellen?
Ja, dat is vanuit de mandometertheorie. Het idee is dat je los moet komen van de obsessie van getallen, gewichten en fixatie op het lichaam. Vanuit dat idee wordt geadviseerd om jezelf niet continue te checken. En dan kan het helpen om een spiegel gewoon weg te halen of alleen hoofdspiegeltje te hebben.

Hoe werd daar op gereageerd?
Sommigen vonden dit nogal overdreven en andere snapten dit heel goed en pikten het dan ook goed op. Als ze klaar zijn met de behandeling snappen ze het meestal wel. Maar ook zonder spiegels zoeken ze een andere manier om zichzelf te checken. Ze gebruiken bijvoorbeeld kleinere kleding om te kijken of het past of niet. Maar het gaat echt om het checken.

Gebruiken jullie nog meer aspecten van de mandometertheorie?
We werken met een keukenweegschaaltje om maaltijden af te wegen om te kijken of het genoeg is. We werken ook nog met een klokje zodat je weet hoe snel je moet eten. We werken ook met doelgewichten. We spreken een gewicht af met de cliënt.

Het hoeft dan niet een gezond gewicht te zijn maar een gewicht waarvan zij zegt ‘’Tot daar is het ok. Ik snap dat dit moet.” Dan spreek je met elkaar af dat we haar op dat gewicht brengen. Tot die tijd hoort ze niet hoeveel ze weegt. Maar ze moet ons vertrouwen dat we haar ongeveer een half kilo per week laten aankomen. We zullen wel met haar praten als dat niet lukt en dan werken we daar samen aan. En op het moment dat ze bijna op dat doelgewicht is gaan we het er weer over hebben. ‘’We zijn zover. Hoe is het met je? Kunnen we nieuwe afspraken maken?” Dat wordt dan de volgende stap.

En passen jullie dit ook toe bij cliënten met overgewicht maar dan gefocust op het afvallen?
We hebben niet zoveel cliënten met een overgewicht. We hebben wel een marge dus dan spreek je af dat we binnen een bepaalde marge blijven.

Wat is de reden dat er zo weinig cliënten zijn met een overgewichtprobleem?
Obesitas zit niet standaard in ons programma. Binge-eating echter wel, maar ook op dat gebied komen we niet veel cliënten tegen.

Wat ons ook opviel is de verboden lijst. Komt dat ook uit de mandometertheorie?
Dat is iets wat we gebruiken maar het komt uit de cognitieve therapie. Het gaat niet om een verboden lijst maar het herintroduceren van voedsel dat je moeilijk vindt/ vond. Het doel is om weer alles te kunnen eten, tenzij je het dan echt niet lust. Maar dat doe je door dingen geleidelijk te proberen of eigenlijk te herintroduceren.

Wordt er aandacht besteed aan de nazorg?
Als iemand gezond en klaar is met de behandeling kan ze kiezen voor een follow-up. Dan wordt ze 5 jaar gevolgd. In het begin komt ze eens in een half jaar terug en op een gegeven moment 1 keer in het jaar. Dat heeft als voordeel dat mocht het in de tussentijd toch iets minder gaan dat ze dan aan de bel kan trekken. We bieden het dus aan maar ze moet daar wel de motivatie voor hebben. Er zijn ook sommigen die zeggen dat ze er helemaal klaar mee zijn en doen dat niet. En dat is ook goed.

Is er een verschil tussen de eerste behandeling en de behandeling voor iemand die dreigt terug te vallen?
Het is meer een opfriscursus voor diegene dan een hele nieuwe behandeling. Vaak is dat dan ook wel genoeg. We gaan niet dingen heel anders doen tenzij de hulpvraag veranderd is. En ze maken ook een terugvalpreventie wanneer ze weggaan uit een behandeling. Dus dan ga je daar ook mee aan de slag.

Is er nog iets wat u kwijt wil of wilt toevoegen?
Ik denk dat het op zoek gaan naar hulp echt gestimuleerd moet worden zodat ze weer op de juiste weg komen. En dat ze niet moeten blijven hangen in hun problemen. Ze moeten de stap wagen en dan zijn wij er om ze verder te helpen.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “Interview de Bascule”

  1. Wauw, wat een prachtig omschreven stuk. Ben zelf niet in behandeling, maar heb ontzettend veel positieve berichten over de Bascule gehoord. Dit interview geeft anderen de indruk dat ze het inderdaad zelf moeten doen en er zelf voor moeten gaan met hulp van de Bascule. Dat is denk ik ook heel erg belangrijk. Ook vindt ik het heel erg goed dat de intake op 1 dag gedaan wordt en dat de wachttijd niet extreem lang is. Dat de ouders erbij worden betrokken en dat er bezoek uren zijn klinkt ook heel goed. wat betreft de nazorg vindt ik het ook goed geregeld, maar misschien is het idee om de nazorg een verplicht onderdeel te maken……………. Juist als ze dan niet meer in behandeling zijn gaat het meestal minder goed en heeft de jongere misschien in 1 keer het gevoel dat men het helemaal alleen moet doen. Misschien is het ook wel goed dat er nu zelf voor gekozen mag worden, ik heb daar nog te weinig over gehoord.

    Mijn vraag is wie er ervaring heeft met een eetstoornis en een dwangstoornis of alleen een dwangstoornis. En welk onderzoek daar na gedaan wordt. Dit was even een korte vraagt.

    Groeten, een meisje die de Bascule een hele goede kliniek lijkt.

  2. Weet niet zo goed waarom; maar als ik dit zo lees krijg ik er niet een heel wouwie gevoel over.. waar dat in zit; i don’t know?? Bij mij kwam er trouwens ook een vraag naar boven: Hij spreekt over ‘ als iemand gezond en klaar is met de behandeling(…)’. Wat is voor hem gezond en klaar? Wanneer ben je daar ‘klaar’ om het zelf te kunnen/mogen doen?

  3. Ik heb zelf bij de Bascule gezeten en je krijgt als je daar komt een formulier met 5 of 6 dingen waar je aan moet voldoen om in resessie te mogen.
    Bijv. 3 maanden niet braken of laxeren,
    Een gezond gewicht hebben,
    Een normaal eet patroon hebben,
    Dagelijkse routine weer opgepakt hebben…
    En nog wat dingen …

    Maar ik vind het een hele goede behandeling, alleen soms tja, soms een beetje apart….
    Maargoed.

    Nog belangrijker: Je gaat geen kliniek, dagbehandeling of deeltijd in om beter te worden.
    Maar om het weer zelf te leren doen.

  4. Ik zou graag een interview met Smilde(Accare in Drenthe) willen lezen. Misschien ga ik daar over 2 weken heen, er is dan in iedergeval plek voor mij.

  5. dat zou ik ook wel graag willen, ben daar binnenkort ook in behandeling

  6. wauw wat een goed bericht zeg! heel duidelijk allemaal dankje! 🙂

  7. Heey,
    ik ben daar ook in behandeling. Wel poliklinisch(of hoe je dat ook schrijft :P). In iedergeval heb ik dus 1 keer per week gesprek, sta trouwens wel op de lijst voor deeltijd.
    voor zover ik weet vind ik het daar erg goed, voor mij in iedergeval positief.

  8. Duidelijk interview, Ikzelf zit ook bij de bascule sinds januari, alleen dan bij de polikliniek en over 1 maand naar de dagbehandeing, Nu weet ik tenminste hoe het daar ongeveer is bij de dagbehandeling!

  9. @emma Ik zou dat ook wel graag willen idd! Ik ga daar ook over een twee weekjes heen…En ik vind dat er best veel negatieve dingen over te vinden zijn…Dus ik ben wel nieuwschierig;)

  10. goeie intervieuw en duidelijk inderdaad! ik zou het zelf niet willen.

  11. Hoi!

    Ik heb zelf op dagbehandeling en in de kliniek gezeten. Ik denk dat het interview over het algemeen een goed beeld geeft van de behandeling. De enige twee dingen waar ik iets op aan te merken heb zijn het contact met de ouders en de nazorg. Toen ik er zat werden mijn ouders nauwelijks gebeld, ik weet dat mijn moeder dit erg lastig vond. Wat nazorg betreft; ik heb het aanbod van een follow-up nooit gekregen..

    Je moet je bij de Bascule wel goed beseffen dat de kliniek en de dagbehandeling echt op de beginfase van de behandeling zijn gericht. Het gaat voor 80% over het ‘normaal leren eten’ en een normaal gewicht. Vooral toen ik er zat (ik was wel een van de eerste vier patienten in de nieuwe kliniek) werd er nog erg weinig gedaan aan therapie en dergelijke. Dat is wel echt iets wat ik heb gemist. Maar misschien is dat nu anders, gezien wij daar alle vier aanmerkingen over hebben gemaakt 😉

    Mij hebben ze erg geholpen wat het eten betreft! Je moet wel echt zelf willen, dat is heel belangrijk. Maar ik denk dat dat sowieso heel belangrijk is als je wilt vechten tegen je eetstoornis.

    liefs
    x

  12. @Hannah : Bedankt, jij geeft een nog duidelijker beeld over hoe het daar gaat. Ook ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf en dat dat ook een grote rol speelt in het vechten tegen je eetstoornis.

    @Lies : Heel goed en mooi omschreven ! Je gaat er inderdaad naar toe om het allemaal weer zelf te kunnen. Daarom is motivatie ook heel belangrijk.

  13. Hallo,

    Ik ben zelf ook in behandeling geweest in de bascule.
    En ik heb dit als een nare tijd ervaren.
    Maar toen was nog de mandometer methode er.
    Toen was het echt alleen aankomen,eten,aankomen eten.
    Echt vreselijk, ik werd daar alleen maar zieker en zieker.
    Als ik dit nu zo lees, lijkt het alsof er veel veranderd is.
    En daar ben ik blij om.

  14. Ik ben nu ook in behandeling bij de Bascule, bij de deeltijd en hiervoor in de kliniek. Ik ben ook wel erg tevreden eigenlijk. In de kliniek is het inderdaad wel zo dat je weinig therapie krijgt en wordt er vooral gewerkt aan je eetpatroon en rustmomenten, maar nu ik op deeltijd zit heb ik wel therapien en hele goede gesprekken, en daar heb ik echt wat aan.

    Xx

  15. Ik heb zelf (nu alweer een paar jaar geleden) ook in dagbehandeling bij de Bascule gezeten. Ondanks het lieve team en de geweldige groepsgenoten, hielp de behandeling mij geen stap verder. Ik deed alles om maar weg te komen om vervolgens door de emotionele problematiek die steeds maar niet aangepakt werd vooralsnog in een diep dal te vallen.
    In de tijd van de mandometer draaide erg veel om het eten en je gewicht. Zodra dit beter ging, kreeg je ook meer vrijheden. Maar problemen waar je tegen aan liep op andere gebieden werden, in ieder geval bij mij, niet goed aangepakt. Ook het contact tussen behandelaren zelf en met mij en mijn ouders liet wat te wensen over.
    Ik ben blij voor de mensen die er nu zitten dat ze eindelijk(!) therapieen krijgen. Ik denk dat dat voor mij al heel wat gescheeld zou hebben. Maar ik ben blij dat ik daar geen voet meer over de drempel hoef te zetten…

  16. Ik zit zelf ook bij de bascule…
    alleen echt iets over te zeggen heb ik niet. We kunnen geen behandeling starten omdat ik de motivatie niet heb… Heeft iemand dat ook gehad en wat werd er toen gedaan?

    iig ik kom daar nu een keer per week maar k vraag me nu af: Wat doe ik daar? misschien duurt het nog wel 3 jaar voordat ik motivatie heb

  17. @Do : Probeer in te zien dat ze er daar voor je zijn, dat ze je daar willen helpen, en dat ze het beste met je voor hebben. De dingen hoeven niet in 1 keer te gaan, maar probeer in ieder geval een doel voor ogen te hebben, probeer iets te vinden waarvoor je vecht, misschien wel voor je toekomst plannen…..

    Wees ook dankbaar dat je een kans hebt gekregen, en grijp die kans dan ook met beide handen aan, hoe moeilijk dat ok is. Heel veel succes, en laat de moed niet zakken.

  18. Ik vond de Bascule om eerlijk te zijn geen geweldige kliniek, maar dat ligt natuurlijk aan mij, want ik kan me best voorstellen dat er een heleboel meiden (en jongens) er veel aan gehad hebben. Maar ik was toch liever naar een andere instantie geweest 🙂

  19. Salami, en garnalen, inktvis, olijven, en exotische eten, Black risotto slakken oesters orgaanvlees, kreeft, en gevulde koeken, en gebak met zoete jam er tussen. , en zo maar een hotdog eten en dat junkfood. Nou dat hoeft dan ook niet. wat je niet lust laat je staan. Iedereen heeft z”n voorkeuren.

  20. Het is goed dat ze er naasten bij betrekken. Niet overal was dat zo. Men heeft mij gewoon iets aangepraat omdat het een hype begon te worden. Je las het in bladen en in de media begon men er veel aandacht aan te besteden. Het lijkt wel een mediahype te zijn geworden en iemand die maar iets tenger was uitgevallen kreeg al het oordeel anorexia te hebben. Terwijl dit niet zo was. telkens moest je weer in de verdediging. Ook kennissen en familie en mijn zussen begonnen te roddelen en zo heb ik een slecht imago gekregen. Je hoeft ook niet alles lekker te vinden. Ik ben nu eenmaal kieskeurig en dat is alles. Je hoeft ook geen alleseter te worden. het lijkt wel alsof mensen zich over je hoofd heen belangrijk willen voelen en om als persoon in hun carriere te scoren. Het was net een kat en muis spel. Vooral conservatieve artsen doen hier aan mee. Ze betrokken omgeving er helemaal niet bij en het ging een heel eigen leven leiden. Het zijn oppervlakkige vooroordelen waar je tegen moet vechten. Ook royals werden er mee vergeleken en dan stond dat weer in een roddelblad. Wie er maar enigszins iets van weg had werd er al bij voorbaat mee vergeleken zonder er diepgaandere en specifiekere kennis over te hebben dan dat het oppervlakkige vooroordelen waren. Het is een mediahype geworden. Op den duur wordt je kopschuw en durf je niet zo maar ergens te komen omdat je denkt dat je er weer eens mee wordt vergeleken. En dit was erg lastig want waar je ook kwam werd je er al bij voorbaat voor op aangezien dat te hebben terwijl ze je niet eens kenden. Het is erg lastig als mensen dat zeggen zonder dat het waar blijkt te zijn. Dit mogen ze niet zo maar zeggen en dan zijn het ook nog leken of mensen die er terloops iets over hebben gehoord of gelezen. Nu is er obesitas en morbide obesitas, en ja dan voor hun gezondheid moeten ze afvallen en gezond eten en meer bewegen maar sommigen raken hier in doorgeslagen en gaan door. Ik vind wel dat mensen er overtrokken over oordelen en dat zelfs leken die je niet kent je hier al oppervlakkig mee vergelijken. Ik heb ook een persoonlijkheidsonderzoek gedaan waar de kern van de persoonlijkheid in uit komt want waarschijnlijk zat die verstopt. Toen heeft de huisarts die terzijde gelegd en zijn eigen visie gevolgd zonder dat ik het hier mee eens was. Ik hoop dat mensen nooit naar een paranormaal genezer gaan want die zijn gevaarlijk en geven ook nog zo maar een diagnose terwijl zij hier helemaal niet in thuis zijn. Zij willen gewoon belangrijk zijn en macht en controle hebben over mensen en overwicht. Dit zijn hele nare en onaangename mensen, Er zit werkelijk gespuis en adderengebroed tussen die er ten koste van beter van willen worden en die je zonder medeweten aan anderen uitspelen.

  21. Ik vind Chaim Huyser wel goed met kinderen en jongeren kunnen omgaan. En is wel grappig en spontaan. .

  22. Er is ook een virtual reality bril waardoor je kunt zien hoe iemand met een eetstoornis de wereld ervaart en ziet. je ziet het door hun ogen hoe zij er tegen aankijken. De virtual reality bril is ook om te zien hoe iemand met een psychose schizofrenie de wereld ervaart. het is een aparte beleving van hoe iemand de werkelijkheid ziet.

  23. Er is ook een virtual reality bril waardoor je kunt zien hoe iemand met een eetstoornis de wereld ervaart en ziet. je ziet het door hun ogen hoe zij er tegen aankijken. Er is ook een virtual reality bril die laat zien van hoe iemand met een psychose schizofrenie de wereld ervaart. het is een aparte beleving van hoe iemand de werkelijkheid ziet. Dit was te zien op de open dag in ziekenhuizen waarbij ziekenhuizen hun deuren openden voor het publiek en hen alles laten zien wat er mogelijk is, en hoe die afdeling er uit ziet met informatie. Wij hebben toen een interessante rondleiding gehad tijdens de open dag. Er is ook een open dag over de psychiatrie op zo"n afdeling ook over gevangenissen en T.B.S. klinieken zoals Drs. S. van mesdagkliniek en algemeen ziekenhuis kraamafdeling en operatie kamer

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *