Mijn naam is mevrouw anorexia. Ik ben rond Lin haar elfde levensjaar in haar leven gekomen. Lin werd namelijk steeds vermoeider zonder duidelijke reden. Door haar vermoeidheid kreeg ze minder energie om leuke activiteiten aan te gaan met haar vriendinnen en mensen in haar naaste omgeving. Door het onbegrepen gevoel dat mensen haar gaven begon ze dus meer afgezonderd te raken en onderhield ze weinig sociale contacten waardoor Lin zich eenzaam begon te voelen. Lin begreep zelf weinig van haar klachten en het hielp Lin ook niet dat mensen in haar omgeving niet geloofden hoe ze haar voelde. Ze werd onderzocht maar er kwam geen duidelijke oorzaak naar voren, het bleef onduidelijk.
Door de eenzaamheid en het onbegrip wat ze voelde ging haar zelfwaardering omlaag. Lin dacht dat niemand haar mocht, dat ze kennelijk te dik en te lelijk was, te stom en niet leuk genoeg waardoor ze weinig vrienden had. Lin gaf haarzelf de schuld van alles waar ze mee worstelde, ze stelde zich vast aan.
Ik ben toen geleidelijk in haar leven geslopen, juist op het moment dat ze extreem onzeker werd over wie ze was, hoe ze deed en hoe ze eruit zag. Ik heb ook direct gebruik van kunnen maken van het gevoel dat ze toen kreeg van de buitenwereld en natuurlijk niet geheel onbelangrijk haar perfectionisme. Ik maakte Lin duidelijk dat ze niet mooi genoeg was en niet goed genoeg was om veel vrienden te hebben, wilde ze weer ‘gelukkig’ worden moest ze voldoen aan mijn eisen, en daar moest ze flink voor gaan werken. Ik begon haar te vertellen dat er wel een aantal kilo`s van haar gewicht af mochten, dan zou ze al iets mooier worden en zou ze weer iets meer gewaardeerd worden door anderen. Helaas wist Lin niet dat juist door haar onzekerheden mensen minder makkelijk bij haar konden komen, dat ze eigenlijk mede door mij vervreemde van anderen (ze werd stiller en afstandelijker).
Lin begon met meer bewegen, dat hielp niet voldoende om snel genoeg af te vallen en daarom ging ze ook minder eten. Ze begon nu meer af te vallen. Ze voelde zich goed omdat het haar lukte, ze kreeg controle over eten en haar gewicht. Het afvallen ging mij nog niet snel genoeg, ik vertelde haar dat als ze wilde dat ze zich nog meer gewaardeerd voelde dat ze nog minder moest eten. Ze viel steeds meer af, kreeg complimentjes over haar uiterlijk van mensen in haar omgeving (dat was in mijn voordeel en hielp mij erg goed). Ze ging steeds minder dingen voelen en meekrijgen wat er om haar heen gebeurde, Lin heeft altijd al moeite gehad met het uiten van emoties. Ze wil alles goed doen en wil mensen niet kwetsen of wat dan ook, dus het voelt fijn dat ze nu geen gevoelens meer heeft. Ze had/heeft een enorme goede vriendin aan mij, ik kan er voor haar zijn in goeie maar zeker ook in slechte tijden en ik kan haar dan helpen en zeggen wat ze moet doen om zich goed te voelen.
Toch heeft Lin uiteindelijk wel de stap gezet naar hulp maar dat was niet geheel haar/ mijn keus. Ze is gestart met therapie in Leeuwarden. Deze vorm van therapie was niet opgebokst tegen mijn krachten, ik was sterker. Lin leerde leven met een ‘masker’ op. Ze kon zo heel goed verdoezelen hoe het nou daadwerkelijk met haar ging. Ze liet merken dat het wel goed ging, en dat liet ze vooral thuis merken. Maar ondanks dit masker is ze toch terechtgekomen in Zuid Laren. Haar beste vriendin en familie hadden het namelijk toch door dat de therapie in Leeuwarden haar niet vooruit hielp maar juist achteruit. Ze werd steeds dunner en dunner, en ze vonden haar er vreselijk en mager uitzien.
In Leeuwarden hadden ze voor haar geen andere mogelijkheden meer en zodoende is ze doorverwezen naar de eetstoornissen kliniek Ceres in Zuid Laren. Dit vond ik alles behalve leuk, maar ik heb toch een fijn compromis kunnen sluiten met Lin. Lin is de behandeling aangegaan maar met in haar achterhoofd dat ze het doet voor de geliefden om haar heen, ze wil ze niet pijn doen met haar ‘moeilijkheden’, ze wil geen last voor ze zijn en ze wil liever niet opvallen. Mede door de behandeling in de kliniek zorgen wij (ik en Lin) er dus voor dat haar familie en vriendin minder zorgen om haar zullen maken en dat er dus minder controle zal zijn op Lin (eigenlijk dus minder controle op mij). Lin zet erg vaak haar masker op. Ze moet van mij laten zien dat het wel goed gaat, dat het niet nodig is dat er veel aandacht naar haar toe zal gaan, en zo kan ik dus fijn mijn gang blijven gaan.
Lin is in totaal 6 maanden opgenomen geweest in de kliniek. Ik heb het haar daar niet makkelijk gemaakt en ben ik ook niet van plan in haar vervolgbehandeling. Ik blijf haar vertellen dat ik gelijk heb, en dat de mensen om haar heen haar vet willen mesten doordat ze jaloers zijn op haar. Jaloers op haar omdat zij met mij de controle heeft over bepaalde dingen en dat zij dat niet kunnen.
De strijd met eten blijft ontzettend moeilijk en zwaar voor Lin, door constant de mensen om haar heen die op haar letten. Ik word voor Lin erg streng als iemand iets tegen haar zegt wat mij niet bevalt. Hoe moeilijker de situatie voor Lin wordt hoe strenger ik optreed. Lin haar lijf is in die zes maanden dat ze is opgenomen bijna xkilo gegroeid, lichamelijk dus veel bereikt. Dat was ook een deel van mijn compromis, misschien een beetje tegenstrijdig maar van mij moest ze groeien en aan de mensen in haar omgeving met behulp van haar ‘’vrolijke” masker laten zien dat het goed/ beter met haar ging. Dat is ook zo, mensen zeggen al vaak wat zie je er goed uit het gaat vast een stuk beter. Ze moesten eens weten hoe het echt met haar gaat. Ze raakte door die compromis heel erg in de war, ik vertelde haar dat ze niet hoefde te schrikken, ze kon de vorige keer met mijn hulp ook snel kilo’s kwijtraken. Zolang ze naar mij bleef luisteren kwam het goed.
Toch heeft Lin ook wel kracht die ze tegen mij keert. Dan raak ik even flink in de war. Lin wil namelijk wel weer leuke dingen doen met vriendinnen en ze heeft ook al best veel geleerd en ervaren dat plezier maken wel degelijk mogelijk is, en dat mensen wél om haar geven, ongeacht of ze nu mager is of gezond. Lin heeft ook het besef dat ze veel meer leuke dingen kan gaan doen (zonder veel moeite, strijd en onzekerheden) wanneer ze bevrijd zal zijn van mij. Zo kan ze dan op zichzelf gaan wonen, weer studeren en op vakantie gaan. Ik heb groote angst dat Lin haar masker zal gaan afzetten waardoor mensen haar beter zullen begrijpen en kunnen helpen. Ik heb angst dat Lin weer het leven kan gaan zien als iets leuks en niet iets moeilijks en zwaar. Daarom beloof ik Lin dat als ze naar mij blijft luisteren ze weer naar school kan gaan, maar ook weer kan gaan afvallen, terug naar haar magische getal. En ik beloof haar daarbij ook dat al die ‘leuke’ ideeën en plannen die ze heeft voor de toekomst ook haalbaar zullen zijn wanneer ik in haar leven blijf.
Wanneer ik vind dat Lin veel te veel doet tegen mijn regels in, verdient ze straf. Lin moet zich zelf gaan beschadigen, omdat ik haar dan doe laat geloven dat ze door goed haar best te doen (door niet naar mij te luisteren) weer dik en lelijk zal worden. Dat ze waardeloos is, dat ze niet sterk genoeg is en dat ze pijn verdient. Na de automutilatie ervaart Lin op korte termijn rust, ze heeft dan weer gedaan wat ik haar opgedragen had, en dus zal ik voor even haar met zachte handen aanpakken. Maar op lange termijn ervaart ze wel veel spijt van haar actie, behoudt ze littekens en voelt ze een enorme schaamte naar anderen en zichzelf toe. Op lange termijn vindt Lin de zelfbeschadiging dus niet helpend.
Maar sinds een tijdje gebeurt de automutilatie ook plots en onverwachts (soms zelfs ‘s nachts). Het ontstaat dan vanuit een ‘waas’. Wanneer Lin haar emoties en gevoelens door haar masker te veel heeft laten opstapelen en ze eindelijk tot zichzelf kan komen knapt er iets in haar hoofd. Ze belandt dan in een soort van automatische paniek. Het enige wat voor ‘rust’ kan zorgen is, zoals ik haar heb geleerd, is zichzelf pijn doen. En daardoor gebeurt automutilatie soms dus ook zonder dat ze er eigenlijk drang naar had of een plan voor had. Als Lin meer met anderen zal gaan delen hoeft alles ook niet zoveel te gaan opstapelen waardoor de ‘wazen’ waarschijnlijk minder zullen worden. Ik ben ook enorm bang dat Lin haar gezonde verstand overeind komt en sterker zal gaan worden dan mijn stem, waardoor ze niet toe zal geven aan zelfbeschadiging wanneer ik dat haar opleg maar dat ze een ander ‘gezonder’ plan zal uitvoeren.
Hoe gaat het nu met mij gaat
Nu meer dan 3 jaar later is mijn gewicht stabiel, alleen heb ik nog wel veel last van mevrouw Anorexia in mijn hoofd. Ik heb in de tussentijd verschillende andere therapieën gehad die mij stukje bij beetje verder hebben geholpen. Nu heb ik nog 1x in de week therapie en vooral voor mijn depressie. Het lukt me daarmee ook redelijk om mevrouw Anorexia de baas te blijven, maar het blijft nog wel een aandachtspunt. Automutilatie heb ik onder controle, alleen heb ik soms nog last van de automutilatie wazen. Ik ga weer naar school, woon op kamers en heb leuke en lieve vrienden om me heen.
Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal mensen kan helpen met inzicht geven, inzicht in hoe een eetstoornis ook te werk kan gaan doormiddel van een compromis te sluiten. Ook gebruikt mijn eetstoornis het verleden steeds weer opnieuw om haar macht terug te krijgen. Inzicht in hoe mijn eetstoornis werkt heeft mij veel geholpen tijdens de therapieën die ik heb gehad en nu nog heb.
En al is mijn reis naar de top van de berg nog niet klaar, ik zal er hoe dan ook komen!
Geef een reactie