Interview met mijn eetstoornis

Rond mijn dertiende ontwikkelde ik een eetstoornis: anorexia nervosa. Iets dat onschuldig begon met het weglaten van een koekje, eindigde in het volledig uithongeren van mezelf. De ziekte nam mijn leven over. Hoe meer gewicht ik kwijtraakte, des te meer ik mezelf ook kwijtraakte. De ziekte werd mijn leven…

Ik heb nog steeds anorexia, maar na een aantal opnames en heel wat therapieën lukt het me nu om langzaam weer een leventje op te bouwen. Ik heb het plezier én de wil om te blijven leven weer terug gevonden. Het is niet altijd makkelijk, omdat die stomme ziekte mij nog iedere dag in de weg zit. Het blijft een gevecht, maar ik zal niet opgeven. Ik geloof eindelijk weer dat het leven nog zo veel moois te bieden heeft. Zelfs op de meest donkere dagen zijn er nog kleine lichtpuntjes te vinden… Het is de kunst om daar naar te blijven zoeken én er in te blijven geloven.

Het afgelopen jaar ben ik bezig geweest met het schrijven van een boek dat binnenkort uitkomt (Mijn Eetstoornis en Ik) over het leven met een eetstoornis. Ik vond het enorm spannend, ik heb veel getwijfeld. Twijfels over of ik het wel zou kunnen. Of ik wel goed genoeg zou kunnen schrijven. Over wat anderen zouden denken. Ik wil me echter niet meer laten tegenhouden door twijfels, angst en schaamte. Voor eens en altijd wil ik de schaamte doorbreken. Ik wil mijn verhaal delen en me niet meer hoeven te schamen voor het feit dat ik een eetstoornis heb. Hieronder het allereerste interview. Een interview met mijn eetstoornis.

Waarom dacht jij dat Shannon jou nodig zou hebben?

“Toen Shannon een tiener was, zag ik dat ze steeds ongelukkiger werd. Ze was niet blij met wie ze was. Ze leek bang te zijn voor het leven. Ze voelde zich onzeker over hoe ze er uit zag. Ze had geen talent. Geen passie. Geen doel in haar leven. Ik dacht dat ik daar wel verandering in kon brengen. Ik kon haar wél een doel geven. Ik kon zorgen dat ze weer controle over haar leven zou krijgen. Door naar mij te luisteren, zou ze eindelijk weer het gevoel hebben dat ze ergens goed in was.”

Hoe zorgde je ervoor dat je onopgemerkt het leven van Shannon binnendrong?

“Ik begon met kleine stapjes. Ik vertelde haar dat ze wat gezonder moest gaan eten. Die koekjes in de pauze? Die kon ze best wel overslaan. Daar begon het allemaal mee. Dat ging haar goed af. Zo lukte het me om steeds meer van haar te eisen. Van tussendoortjes weglaten naar hele maaltijden weglaten. Ik zorgde er altijd voor dat ik een goede smoes voor haar verzon. Ik wilde niet dat haar ouders zouden weten dat ik haar leven was binnengedrongen. Na een tijdje werd ze zelf ook steeds beter in het verzinnen van smoezen, ik hoefde haar er niet eens meer voor aan te sporen. Het leek vanzelf te gaan. De leugens stapelden zich op, maar het was allemaal voor haar eigen bestwil.”

Hoe heb je er voor gezorgd dat Shannon jou in haar leven wilde houden?

“Shannon ging zich steeds meer aan mij hechten. Ik hoefde daar niet veel moeite voor te doen. Ze had verder niet veel in haar leven. Ze had nauwelijks vrienden en hobby’s had ze ook niet echt. Ik gaf haar precies wat ze nodig had: controle en veiligheid. Ik zorgde er voor dat ik haar beschermde tegen allerlei vervelende gevoelens. Ik verdoofde haar als het ware voor al die gevoelens.”

Hoe zorg je ervoor dat Shannon in jou blijft geloven?

“Ik blijf haar telkens vertellen dat ze niet zonder mij kan. Ze heeft niet genoeg talent. Samen met mij kan ze de wereld weer aan. Ik blijf zo veel mogelijk herhalen dat ze waardeloos is en dat ze niet mag eten. Hoe vaker ik het zeg, hoe meer zij daar ook in gelooft.”

Hoe vind je het dat Shannon een boek over haar leven met jou heeft geschreven?

“Ik vind het best wel confronterend. Ik heb haar lang tegen willen houden. Ik heb haar gezegd dat er toch niemand was die haar boek zou willen lezen en dat ze niet goed genoeg kon schrijven. Ik heb haar ook proberen wijs te maken dat het haar toch niet zou lukken. Helaas lijkt het haar nu toch wel te gaan lukken. Ik ben daar niet zo blij mee. Ik hou onze vriendschap liever voor ons. Ik treed niet zo graag in het openbaar. Ik vind het verschrikkelijk dat zij zichzelf en mij nu op die manier blootgeeft.”

Denk je dat Shannon ooit nog zonder jou kan leven?

“Ik weet het niet. Soms doet ze even alsof ze me niet nodig heeft, daar kan ik echt heel boos van worden. Dat laat ik haar dan ook merken, meestal heeft ze me daarna weer heel hard nodig. Ik merk wel dat de momenten dat ze me niet nodig denkt te hebben, steeds vaker aanwezig zijn. We zijn vaak in conflict. Ik denk dat die conflicten altijd wel zullen blijven bestaan. We moeten er waarschijnlijk samen een weg in gaan vinden waar we allebei mee kunnen leven. Misschien moet ik ook maar accepteren dat ze mij steeds iets minder nodig heeft…”

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.