Steeds als ik het Instagram-account van Proud2Bme opende, kwam het account van Irina Touw voorbij op mijn tijdlijn en wat kreeg ik daar positieve vibes en fijne energie van. Irina maakt content over zelfliefde, lichaamsacceptatie, mentale gezondheid en curvy fashion vanuit haar eigen ervaringen. Ook schreef ze een E-book over body positivity, waar je zelf mee aan de slag kan. Daar wilde ik wel meer over weten. Dus ik spreek met haar af op het stationsplein bij Lebkov in Leiden, waar ze de lekkerste iced cappuccino met amandelmelk verkopen, althans, dat is mijn mening.
En nu in jouw woorden, wie ben je en wat doe je?
“Aan het woord influencer heb ik een hekel, haha, dus ik stel mezelf meestal voor als zelfliefde-content creator. Ik heb het op mijn sociale media voornamelijk over lichaamsacceptatie, zelfliefde en mentale gezondheid, dus dan vind ik ‘zelfliefde’ wel een mooi overkoepelend woord daarvoor. Ik heb het over dingen als curvy fashion. Veel van mijn volgers hebben een maatje meer en durven hun lichaam niet te laten zien. Dan denk ik ‘meid, jij kan ook die crop top aan!’ en dat wil ik laten zien.”
fotografie: Laura Ploeger
Hoe is het voor jou allemaal begonnen?
“Ik ben ooit in 2013 begonnen met bloggen. Teske, Beautygloss, Vera Camilla bijvoorbeeld waren echt mijn voorbeelden, dat wilde ik ook! Dus op de middelbare school ben ik dit al gaan doen. Het was toen nog een bij elkaar geraapt zooitje van blogs en video’s over beauty, fashion en lifestyle. In het begin vond ik het heel spannend om zo openbaar te zetten, maar toen ik het voor het eerst op mijn persoonlijke facebookpagina deelde, kreeg ik eigenlijk alleen maar superpositieve reacties. In 2015 ben ik het wat serieuzer gaan nemen, ik ontwikkelde een uploadschema en plaatste iedere dag een video, maar daarnaast had ik ook een bijbaan, volgde ik een studie en liep ik stage. Ik was continu aan het werk. Ik vond het heel erg leuk, maar de hoeveelheid was niet gezond en daardoor ben ik in een burn-out beland. Op zo’n moment ga je echt reflecteren op wat je nu eigenlijk aan het doen bent. Ik ging in therapie, moest mijn leven opnieuw inrichten en mijn mindset veranderen. Het uploaden van video’s was echter wel iets waar ik ook heel veel uithaalde, maar het moest op een gezonde manier. Geen strakke uploadschema’s meer en niet alles tegelijkertijd willen. Je hoort altijd dat je een uploadschema moet hebben en veel moet plaatsen om relevant te blijven, maar dat ging gewoon niet. Ik heb toen een video gemaakt waarin ik vertelde dat ik overspannen was en dat er wel video’s zouden komen als ze daar waren. Dat delen heeft wel veel rust gegeven.
Maar daarmee was ik er niet meteen, ik had een hoop herstellen te doen. In de tussentijd zat ik thuis en nam ik veel rust, maar ik ben ook een emotie-eter en door die combinatie kwam ik wat aan in gewicht en zat ik niet lekker in mijn vel. Ik heb nooit een eetstoornis gehad, maar ik ben wel heel obsessief en ongezond ermee bezig geweest. Mijn moeder ging op een gegeven moment op een koolhydraat-arm dieet en ik besloot met haar mee te doen. Nou, dat heb ik twee weken volgehouden. Ik kreeg alle bijwerkingen die er bestaan, mijn energieniveau werd nog lager, m’n stoelgang was vreselijk, emotioneel zat ik er doorheen en dat tijdens m’n burn-out! Toen dacht ik echt: waar ben ik mee bezig?! Ik ben in herstel van een burn-out! Ik zou alle energie die ik heb – en dat is al niet veel – daarin moeten steken en dan ga ik me lopen druk maken over hoe ik eruit zie? Vanaf dat moment ging er echt een knop om en ben ik zelf steeds meer bezig gegaan met de onderwerpen waar ik nu content over maak: zelfliefde, lichaamsacceptatie en mentale gezondheid. Op dat moment dacht ik nog: als ik me mentaal wat beter voel, kan ik altijd nog kijken of ik wat wil afvallen, maar de grap en het mooie is: dat moment is nooit gekomen! Als je zo ver bent, dan hoeft dat helemaal niet meer.”
En daarmee is ook je content veranderd naar deze onderwerpen?
“Ja, als je online bezig bent, dan deel je eigenlijk een beetje waar je zelf mee bezig bent. Dus zo is eigenlijk dat balletje gaan rollen. Op een gegeven moment merkte ik gewoon dat ik hier zo erg in was gegroeid dat ik dacht: nee, ik ga niet meer meedoen met die stomme dieetcultuur die er leeft en alle mentaliteit eromheen. Beauty, fashion en lifestyle vond en vind ik hartstikke leuk, maar het is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk in vergelijking met waar ik nu mee bezig ben en het nu hebben over wat er echt toe doet vind ik enorm waardevol. Dit doe ik nu sinds 2018.”
Zit dat een beetje in dezelfde hoek denk je? Jezelf zo overvragen qua presteren en ook dat ‘perfecte lichaam’ moeten hebben?
“Ik weet dat niet zo goed, maar ik weet wel dat ik echt een heel erg ‘alles of niets’-persoon kan zijn en heel perfectionistisch ben. Ik had altijd een mindset van ‘of elke dag een video of helemaal niks’. Ik mocht niet van mezelf het streven hebben om elke dag iets te plaatsen en dan een dag missen. Dan kon ik net zo goed de rest van de maand ook niet meer doen, voor m’n gevoel. Ik ben ook hoogsensitief en perfectionisme is ook wel een kenmerk dat daar erg bij hoort. Ik wist destijds nog niet dat ik hoogsensitief was, dus ik kon daar ook nog geen rekening mee houden en met de prikkelgevoeligheid die erbij komt kijken, maar nu weet ik veel beter hoe dat voor mij werkt en waar mijn grenzen liggen.
Dat is overigens best een uitdaging in een maatschappij waarin je de hele tijd boodschappen krijgt dat je moet presteren, of dat je lijf in een bepaalde vorm moet passen. Het zijn boodschappen die je iedere dag wel in bepaalde mate krijgt. Vooral in de media, maar ook in je dagelijks leven, van de mensen om je heen. Ik weet nog dat ik tegen mijn burn-out aan zat en dat ik tegen mijn vriendinnen zei dat ik zo ontzettend moe was. Eigenlijk was dat echt een signaal van mijn burn-out, maar ja, mijn vriendinnen waren ook moe en is het niet normaal om moe te zijn en toch gewoon door te gaan? Nee, dat is het niet… Ik hoor echt steeds meer dat er scholieren uitvallen doordat ze overvraagd worden door het leven.”
Ik hoor het ook veel om me heen. Het leven vraagt veel van ons en tegelijkertijd is er een constante stroom van prikkels en informatie. Dan gaat het niet eens om de inhoud ergens van, maar gewoon de hoeveelheid. Overal waar je komt is muziek, beeldschermen, geluid, reclame. De hele tijd zijn er dingen die jouw aandacht vragen. Dat is denk ik pittiger voor ons brein dan we misschien denken. Maar – alhoewel het niet onbelangrijk is – we dwalen af, haha.
Andere vraag: is lichaamsacceptatie en zelfliefde voor iedereen mogelijk? Als dat heel ver weg voor je voelt, kan je daar namelijk best aan twijfelen.
“Ik denk het wel! Maar het is wel iets waar je dan heel bewust aan moet werken. Je moet elke dag heel bewust kiezen om die groei mee te maken. Je moet heel bewust naar dat stemmetje in je hoofd gaan luisteren en elke keer dat je een stemmetje hoort dat iets negatief zegt, dat heel bewust gaan omdraaien. Zeker in het begin kost dat ontzettend veel energie. Je gaat ook niet van de ene op de andere dag van ‘ik haat mijn lichaam’ naar ‘ik hou van mijn lichaam’, zo simpel is het helaas niet. Als je in de spiegel kijkt en je denkt: wat heb ik een lelijke benen, kan je niet ineens denken: nee, ik heb hele mooie benen en dat ook echt geloven. Maar je kan het wel naar iets neutraals brengen. Bijvoorbeeld: misschien vind ik mijn benen niet mooi, maar ze brengen me wel waar ik naartoe wil. Dan zit er geen oordeel meer aan vast, maar wordt het iets neutraals.
Het gaat echt lukken als je eraan blijft werken. Ik weet dat dat simpel gezegd is, maar zo werkt het wel. Ik heb zelf het afgelopen jaar heel hard gewerkt aan mijn rijangst, dus daar vergelijk ik het even mee. Je moet het blijven doen en uiteindelijk kom je over die angst heen. Hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer het uiteindelijk ook als vanzelf gaat. Ik hoor het stemmetje in mijn eigen hoofd bijna niet meer, omdat het omdraaien ervan inmiddels zo automatisch gaat, het zit helemaal in mijn systeem. En dat betekent niet dat ik 100 procent van de tijd altijd maar heel blij ben met mezelf.”
Dat was inderdaad ook nog een vraag: ben je dan altijd blij met jezelf? Is dat realistisch om te willen? En *inkoppertje* is dat nodig om wel lekker in je vel te kunnen zitten over het algemeen?
“Hoe ver je ook bent in lichaamsacceptatie of zelfliefde, je zal altijd ‘bad body image days’ of ‘bad mental health days’ hebben. Echt, hoe ver je ook bent. Freaking Beyonce heeft ze! Waarschijnlijk denk je: zij is echt een powervrouw, maar zo voelt ze zich heus niet altijd: ze is ook maar een mens. Dus weet ook dat dat normaal is. Wat ik met mezelf afspreek op zo’n ‘bad body image day’ is: of ik me nou zo voel of niet, ik ben het waard om goed voor te zorgen. Dat betekent dus ook dat ik mezelf op zo’n dag niet uithonger of ga afstraffen in de sportschool. Dit is iets dat ik standaard met mezelf afspreek trouwens, ook op de goede dagen: júist ook op de goede dagen. Jezelf dit pas voornemen op zo’n moeilijke dag, gaat niet werken, dat is te moeilijk. Terwijl als je deze mindset – dat je het altijd waard bent – al oefent op de goede dagen, dan komt het ook heel natuurlijk op de dagen dat je je niet goed voelt.
En als ik niet de deur uit hoef, trek ik lekker een joggingpak aan en dan vind ik het ook prima!”
Herkenbaar! En ook als ik wel de deur uitmoet… Dat is iets dat mij ook wel erg geholpen heeft in mijn eetstoornisherstel en mijn lichaam leren accepteren. Het mezelf niet te moeilijk maken en mezelf de ruimte geven om gewoon makkelijke kleren te dragen als ik niet lekker in m’n vel zit. Het hoeft ook niet altijd helemaal geweldig mooi te zijn. Soms kon ik dan het idee hebben dat als ik van mezelf hou ik toch altijd alles aan moet kunnen, maar dat hoeft ook helemaal niet zo te zijn.
“Klopt! Ik werk al jaren aan mezelf, mijn lichaamsacceptatie en alles durven dragen, maar bij mij blijft een bodycon-item een ding. Dat zegt niet dat het altijd een ding is, want ik heb afgelopen vakantie gewoon lekker in mijn bodycon-co-ord-setje langs het strand geparadeerd. Dat was geen probleem, ik voelde me hartstikke top, maar dat zegt niet dat ik het de volgende dag weer wil. En dat is ook een kwestie van hoe je je per dag voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van: daag jezelf uit en trek dat soort dingen af en toe gewoon wel aan, maar aan de andere kant: ga jezelf niet vreselijk oncomfortabel lopen voelen op een dag dat je het gewoon niet voelt.
Ik noem dat altijd fashion fears trouwens! Veelvoorkomende zijn bijvoorbeeld die bodycon items, maar ook crop tops en blote armen. Wat ik heel vaak als tip geef om daarmee te oefenen en comfortabeler mee te worden is, om het eerst thuis te gaan doen, die items eerst thuis te dragen. Als je je bij dat stapje comfortabel voelt, draag je het eens rondom mensen die je kent en bij wie je je vertrouwd voelt en daarna pas echt naar buiten. Dat is een heel mooi stappenplan om iet wat je eng vind toch aan te gaan.
Maar wat ik ook heb zijn poweroutfits! Outfits die je krachtig laten voelen. Mijn tip: maak op het moment dat je zo’n outfit aantrekt een foto van jezelf en sla deze op in een mapje op je telefoon. Op het moment dat je zo’n bad body image day hebt, kijk in dat mapje en pak een outfit daarvan. Het goede, sterke gevoel dat je had toen je de foto maakte kan juist weer aangewakkerd worden door die tastbare herinnering. Life changing!”
Wat een goede tips. Voor jezelf natuurlijk al een uitdaging genoeg om mee aan de slag te gaan, maar jij deelt het ook nog eens allemaal op sociale media. Vond (of vind) je dat spannend om te doen?
“Mijn reis naar lichaamsacceptatie is natuurlijk al best wel wat jaren bezig en in het begin (tijdens mijn burn-out) plaatste ik dat nog niet echt online. Dus tegen de tijd dat ik dat wel ging doen, voelde het voor mij ook alweer natuurlijker. Maar ik vind het zelf ook heel belangrijk om die andere kant te laten zien. Vorig jaar had ik op vakantie twee van die beruchte bodycon-setjes mee en ze bleven de hele vakantie in mijn kast liggen, tot de laatste week. Toen had ik ineens iets van: f*ck this sh*t! Ik ben op vakantie, niemand hier kent me: BOEIEND als m’n buik uitsteekt. Ik heb heel bewust gedacht: ik loop hier de hele dag in bikini en dat boeit me niet, maar waarom boeit die bodycon met dan wel? Toen heb ik hem heel bewust aangetrokken en aan mijn moeder gevraagd of ze foto’s kon maken die ik op sociale media heb geplaatst met de tekst dat ik het ook wel eens spannend vind. Ik kan wel online altijd laten zien van ‘joh ik doe dit gewoon even, en dat kan jij ook’, maar dat is ook niet herkenbaar en realistisch. Die kwetsbaarheid is juist heel herkenbaar en krachtig!
Ik heb wel vaker dit soort dingen hoor. Mayra Louise heeft wel eens van die foto’s van haar lichaam in bad. En ik vond dat zo prachtig bij haar dat ik dacht: ik wil ook zo’n foto van mezelf. Dus ik heb zo’n foto van mezelf gemaakt en met een kloppend hart op die ‘post’-knop van Instagram gedrukt. Ik vind het zelf fantastisch mooie foto’s, maar het online plaatsen is wel spannend.”
I love it! Stoer! Maar snap ik wel. Hoe zijn de reacties eigenlijk over het algemeen op jouw posts?
“Heel positief! Ik heb letterlijk een heel mapje op m’n telefoon waarin ik positieve reacties opsla. Ik heb zelf namelijk ook wel eens van die momenten dat ik denk: doet wat ik online doe er wel toe? Help ik wel daadwerkelijk mensen? Of moet ik dadelijk een baan gaan zoeken en staan er dan allemaal (half)naaktfoto’s van mij online en is dat het, haha. Dus ik ben die berichtjes (wel anoniem gemaakt!) gaan opslaan op mijn telefoon. Ik krijg heel regelmatig berichtjes van mensen dat ik ze heb geholpen om hun lichaam te accepteren en bepaalde kleding te durven dragen. Daar doe ik het voor! Het helpt voor mij – net als met de poweroutfits – om bewijs te verzamelen en het tastbaar te maken. Daar kan ik op mindere dagen zo veel kracht uit putten.”
Krijg je ook wel eens negatieve reacties? Hoe ga je daarmee om?
“Ja, zeker als een post het goed doet, dan komt ‘ie vaak ook bij de verkeerde mensen terecht, mensen die niet mijn doelgroep zijn. Als het echt haat is verwijder ik het gewoon. Ik heb na al die jaren online ook wel een dikkere huid gekregen, maar ik weet ook dat de mensen die mij volgen daar misschien nog niet zijn. Dus als ik een foto van mezelf in bikini post en iemand post een nare reactie over mijn lichaam of gewicht, wil ik niet dat er iemand meeleest die misschien (ook) een maatje meer heeft en daar vervolgens heel onzeker van wordt. Dus weg ermee! Ik wil dat mijn account een safe space is.
Maar als het iemand is die niet per se haat, maar gewoon niet beter weet, wil ik nog wel eens de discussie erover aangaan. Er bestaan ontzettend veel misverstanden over gezondheid, gewicht en een gezonde relatie met voeding, dat ik het belangrijk vind om daarover te praten. Ik moet er wel zelf de ruimte voor hebben, maar dan geef ik dat ook aan: joh, ik heb nu even niet de mentale ruimte om te reageren op je berichtje, maar ik kom er morgen op terug. Transparantie en het delen van kennis vind ik heel belangrijk.”
Helaas worden er ook veel mensen gepest (online en offline) om hun gewicht. Hoe kan je daarmee omgaan? Wat zou jij mee willen geven?
“Bij een vreemde kan ik zelf wel goed bedenken dat diens mening er voor mij gewoon niet toe doet. Ik weet wat goed voor mij is en die vreemde kent mij helemaal niet, weet niet hoe ik leef, dus wat kan diegene er nou over zeggen? Negen van de tien keer beginnen mensen over gezondheid, maar dat is zo’n groot excuus om dikke of dunne mensen te kunnen fat/skinny shamen. Je weet het niet! Je gezondheid is zo ontzettend veel meer. Dus daarbij denk ik al meteen: joh, je hebt geen idee, jouw mening doet er niet toe voor mij. Ik ga met een vreemde dat gesprek ook niet aan. Ik hoef niet iedereen in mijn leven te hebben, het niet voor iedereen goed te doen. Dan niet.
Maar als het in je eigen omgeving, binnen je gezin of vriendengroep, gebeurd, kan je wel dat gesprek aan gaan en aan geven hoe het voor jou is. Dat je er mentaal aan onderdoor gaat als je continu van jezelf op dieet moet of als je continu bezig bent jezelf te moeten veranderen. Dat hoeft niet voor iedereen een reden te zijn, maar dat kan wel. Geef jouw reden aan bij je omgeving. Negen van de tien keer begrijpen mensen dat wel. Mensen maken dat soort negatieve opmerkingen vaak ook onbewust, want iedereen is beinvloed door de dieetcultuur. Soms is het al genoeg om elkaar ervan bewust te maken.
Als mensen het niet begrijpen, maar je wilt ze wel in je leven houden, dan kan je ook samen besluiten en accepteren om het niet met elkaar eens te zijn. Jij doet met jouw lichaam wat jij wilt, ik doe met mijn lichaam wat ik wil, we bemoeien ons er niet mee en we hebben het er niet over, want het leven en onze vriendschap is gelukkig nog zo ontzettend veel meer!”
En dat is ook iets heel moois om voor jezelf mee te nemen. Je bent zo veel meer dan je lichaam, je gewicht. Hou van jezelf, want dat ben je waard, maar op de dagen dat dat niet lukt: vergeet niet te leven.
“Laat alsjeblieft je lichaam niet je leven verpesten.
Doe alsjeblieft wat je wilt doen met het lijf waar je nu in zit!”
♥
Geef een reactie