Zondagavond, ik blader in mijn agenda en kijk naar de afspraken die ik deze week heb ingepland staan voor mijn werk. Ik schrik, een volle week met vele autoritjes staat op mij te wachten. Die verdraaide autoritjes ook. Nee die verdraaide paniek… Grrr, ik baal van mezelf. Wat maak ik het leven soms toch moeilijk. Nee, mijn gedachtes maken het leven soms moeilijk. Een golf van paniek spoelt over mij heen. Is er iemand die mijn angst ziet?
Al vele jaren geleden kreeg ik te maken met mijn eerste paniekaanvallen. Ik zat op de fiets en besefte mij ineens dat ik niemand anders om mij heen zag fietsen, wandelen of autorijden. Wat als er nu iets onaangenaams met mij gebeurt? Niemand die het ziet en niemand die mij zou kunnen helpen. Ik raakte in paniek, kreeg een snellere ademhaling, trillende vingers en het zweet brak me uit.
Eenmaal weer thuis wilde ik nooit meer deze gedachtes en gevoelens, vreselijk! Ik verzon 101 mogelijkheden om niet meer ergens alleen naartoe te moeten. Ik vermeed plekken en zweeg over al deze beangstigende gedachtes. Alleen door dit vermijdingsgedrag maakte ik mijn leventje maar bijzonder moeilijk. Uiteindelijk heb ik mijn ouders over deze angstaanvallen verteld, maar in hun ogen zou ik erover liegen. Het was niet waar en mijn hart brak.
Ik ben gek. Ik ben een raar meisje. Nooit heb ik meer over mijn angsten gesproken en ik zou zelf ertegen gaan vechten. Wonder boven wonder lukte dit ook. Ik kon wel huilen van blijdschap dat ik eindelijk zelf alleen in de auto durfde te rijden zonder een paniekaanval te krijgen! Toch, jaren later, keerden de paniekaanvallen terug….
In de winter van 2019 moest ik voor mijn werk op bezoek bij een andere organisatie. Normaal gesproken houd ik van deze uitstapjes en breid ik graag mijn netwerk uit. Alleen deze keer was het toch wel iets verder rijden dan ik de afgelopen maanden had gedaan. Kon ik dit wel? Wat als die heftige paniek weer terugkeert? Ben ik er ook echt wel van af? Het antwoord was nee en ik heb toen denk ik de grootste paniekaanval ooit gehad.
Ik was op de vluchtstrook beland en durfde mezelf met geen mogelijkheid meer te bewegen. Mijn hele lichaam stond stijf van angst en ik kon niet meer helder nadenken. Na een telefoontje met een dierbaar persoon ben ik enigszins gekalmeerd en was ik net op tijd op de plaats van bestemming. Alsof er niets was gebeurd, heb ik vervolgens de gesprekken gevoerd en werd er zelfs tussendoor gelachen. Na deze paniekaanval had de angst mij weer in zijn macht. Tot op de dag van vandaag moet ik er elke keer weer tegen vechten en heb hiervoor ook hulp gezocht. Ik kan dit niet meer, maar is er (n)iemand die mij ziet?!
Veel jongeren en volwassen in Nederland hebben in hun leven te maken met angstklachten. Dit is helemaal niets om je voor te schamen, maar het is wel belangrijk om hulp te zoeken en te onderzoeken waar deze klachten vandaan komen. Zelf weet ik ook dat ik niet van een ritje met de auto naar mijn werk of supermarkt dood ga, maar toch voelt het soms anders. Soms overspoelen paniek-gedachtes en angstgevoelens mij en soms kan ik voor mijn gevoel de wereld aan. Sinds afgelopen jaar durf ik langzaam onder ogen te gaan zien waar deze angsten vandaan komen.
Lange tijd heb ik deze angsten en eigenlijk vooral mijn grote verdriet onderdrukt door niet te eten, dwanghandelingen uit te voeren en mezelf te storten in school en werk. Ik was bang, bang voor de waarheid. Al vanaf jong meisje heb ik voor mijn leven moeten vechten. Mijn moeder heeft een psychische stoornis, waardoor ik al vroeg genoodzaakt was om volwassen te worden. Ik droeg de zorg over mijn moeder in plaats van andersom. Daarnaast heb ik zelf ook een chronische ziekte die mij het leven ook niet al te makkelijk heeft gemaakt. Meerdere keren hebben de artsen aangegeven dat ze alleen nog maar voor mij konden bidden en dat ze niet wisten welke kant het op zou gaan. Ik hoorde het, ik zag het en ik voelde het, maar erover praten kon ik niet.
Dit gevecht met en voor mezelf kon ik niet vlekkeloos blijven voeren en om een handje te helpen kwam de angststoornis langs. Eigenlijk ben ik heel mijn leven al bang om verlaten te worden. Op de momenten dat mijn moeder er niet voor mij is geweest, was ik bang dat ik alleen verder moest. Op de momenten dat de artsen mijn leven niet meer met zekerheid zagen zitten en op de momenten dat ik al mijn pijn alleen moest dragen.
Nog altijd kan ik hier maar moeilijk mee overweg en heb dan ook opnieuw hulp gevraagd. Ik die hulp vraagt en ook zelf wil, nou dat mag in de krant! Maar ik ben het echt zat om met deze angsten rond te lopen. Ik wil zo graag leven en zo graag genieten van de dingen die voor de meeste mensen zo normaal zijn. Laat mij maar eens een uur of twee in de file staan zonder paniek, heerlijk! Ik hoop met heel mijn hart dat ik met mijn nieuwe behandeling de kracht ga vinden om in mezelf te geloven en dat mensen mijn verdriet en angsten zien.
Nu lach ik nog van buiten en huil ik vanbinnen, maar over een tijd hoop ik te huilen met stralende glimlach van geluk.
Geef een reactie