Is het kunst of kan het weg?

‘Is het kunst of kan het weg?’, stond er op de grote sticker op de laptop van een klasgenoot. Het werd een zin die bijna dagelijks werd herhaald. Als er een snoeppapiertje op de grond was gevallen, we een verdwaalde paperclip tegenkwamen op een tafel in een klaslokaal of wanneer er een toren lege koffiebekers bij de automaat op ons stond te wachten. Vandaag vond ik foto’s uit die periode.

Ik vond foto’s. Ik vond teksten. Ik vond bewijs van een leven dat ik niet meer heb. Van een ‘ik’ die ik ooit was geweest en niet meer ben. Foto’s die niemand kent, van een persoon die ik niet meer herken, maar die nog wel in gedachtes van anderen gegrift staat. Woorden in een specifieke volgorde die alleen ik heb gedacht, maar gelukkig al lang niet meer zo heb gevoeld. Een leven waarin niets er meer toe deed en tegelijkertijd ook zoveel.

A vile reminder that i would rather just forget

De kunstacademie was een magische plek voor mij. Het was een plek waar ik materialen mocht ontdekken, mocht spelen met ideeën en vormen en daardoor mezelf meer ruimte kon geven om tot iets te komen. Echter, het is ook de plek waar ik een terugval in mijn eetstoornis had. Ik heb altijd de drang gehad om te schrijven, te fotograferen, te maken, creëren en delen. Dat is de reden dat ik naar de kunstacademie ben gegaan: het voelt voor mij natuurlijk om alles wat ik doorleef te registreren, om te zetten in iets anders, mezelf te laten inspireren door wat mij gebeurt en overkomt.

De blog die ik bijhield toen ik een eetstoornis had en later herstelde, was daarop geen uitzondering. Het meeste stond – en staat gelukkig – nog steeds op privé. Maar het lezen en zien van de daadwerkelijke krabbels die ik daar zwart op wit heb gezet en de foto’s die ik nam om mijn gevoelens te onderstrepen, zijn niet te ontkennen.

De titel van mijn project had ik vernoemd naar een stukje uit één van mijn lievelingsnummers die ik destijds veel draaide. Ironisch genoeg, deed ik alles behalve vergeten door het zo krampachtig vast te leggen.

“I’m sick of the past I can’t erase
A jumble of footprints and hasty steps I can’t retrace
The mountain of things that I still regret
Is a vile reminder that I would rather just forget”
Owl City – Silhouette

Alles uit naam van kunst

Het doet pijn om te zien hoe ik worstelde, terwijl ik dacht en vond dat het wel meeviel. Nu pas zie ik hoe ik eraan toe was. Hoe ziek ik daadwerkelijk was, ook al ontkende ik dat destijds met man en macht. Ik léés hoe ziek mijn hoofd was geworden en hoe ik dat normaliseerde, romantiseerde.

Ik denk dat de drang om van je af te willen schrijven, iets te willen neerzetten terwijl je ergens doorheen gaat niet vreemd of onbegrijpelijk is. Het geeft je houvast, iets om je gedachtes te verzetten en iets kwalijks in iets anders te kanaliseren. Om het te verzachten, minder zwaar te maken. Echter, ik denk dat ik het vastleggen van alles wat ik voelde en dacht ook als excuus begon te gebruiken. Want juist daardoor normaliseerde ik de stoornis: alles mag en kan onder de noemer ‘kunst’.

Kunst is tijdelijk

Niet alle kunst doorstaat de ‘test of time’. Zo ook deze vorm niet. Mijn kunst bleek geen kunst. Maar een vorm van bodychecking, een manier van registratie, een instandhouding van een ziekte. En onder de noemer kunst was alles geoorloofd.

Ik denk terug aan een vriend die ik destijds op de academie had. Degene met de laptop en de sticker. Hoe ik was toen ik hem leerde kennen. Hoe ik dacht dat ik alles wist, maar eigenlijk geen idee had. Hoe ik dacht dat ik het antwoord had op alle problemen die ik dacht te zijn, maar ik nieuwe problemen creëerde. Hoe ik mijn eetstoornis valideerde onder de noemer: het is kunst, dus het kan niet weg. Maar het is geen kunst, niet voor mij. Niet op die manier. Want door het mooier te maken dan hoe het was, nam ik het niet serieus. Romantiseerde ik mijn eigen leed. En daar is niets kunstigs aan.

“Is het kunst of kan het weg?” Ik hoor het mijn klasgenoten nog zo zeggen.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.