Is het raar om in therapie te gaan?

11 reacties op “Is het raar om in therapie te gaan?”

1. Anoniem

   13 oktober, 2020

   Ik ga nu een tijdje naar therapie om om te gaan met ADHD en voel me daar soms best ongemakkelijk over. Omdat ik niet heel ongelukkig ben of diep in de put zit; mijn probleem voelt niet belangrijk. Maar ik blijf gaan, omdat ik er wat aan heb. Dus het is fijn om deze video te zien!

   Beantwoorden
2. Anoniem

   13 oktober, 2020

   Voor mij niet meer na verspreid over vele jaren verschillende therapieën te hebben gehad (en nog steeds). Maar de initiële schaamte heb ik zeker gekend – en nog steeds vertel ik niet iedereen over therapie.

   Desondanks is er voor mij ook een keerzijde aan "goed om in therapie te zijn". Hoe stoer ik die eerste stappen naar de Ursula destijds heb gezet: Ik ben momenteel met mijn huidige therapeut bezig om therapietrauma’s van mijn behandelingen te verwerken. En dát is iets waar ik nooit eerder over heb durven praten. Durven aangeven dat die therapie niet bij me paste en dat mijn grenzen – die ik wél aangaf – overschreden zijn. Daar zit bij mij de grootste schaamte: in therapie zijn om therapie te verwerken. Dat voelt dus wel alsof ik gek ben en me aanstel.

   Beantwoorden
   1. Mar

      14 oktober, 2020

      Hey Anoniem, dit is zo herkenbaar, trauma’s overhouden aan therapie. Ik vind het juist erg dapper van jou dat je tóch weer die stap hebt aangedurfd om in therapie te gaan óm die therapietrauma’s te verwerken. Dat is weer een opstap naar passende hulp die wél bij jou past. En het is fijn dat je dit ‘therapietraumataboe’ doorbreekt. Take care, ook voor jezelf!

      Beantwoorden
   2. Emily

      14 oktober, 2020

      ik zie het anders; als je ergens trauma oploopt, is het alleen maar slim (en niet gek) als je therapie ervoor volgt.

      Ik vind het eerlijk gezegd ook wel heel knap dat je het kan, ik zit met een soortgelijk iets en vraag me af: hoe leer je vertrouwen te hebben in een nieuwe hulpverlener? Zou je iets meer erover kunnen vertellen?

      Beantwoorden
   3. Emily

      14 oktober, 2020

      Bedoel niet in details, maar algemeen. Meer de vraag: heb je tips voor anderen die zoiets ook hebben meegemaakt.

      Beantwoorden
      1. Anoniem

         14 oktober, 2020

         Hele lastige situatie en heel herkenbaar. Ik zou je met alle liefde van tips willen voorzien, maar ik denk dat ik niet veel meer kan dan vertellen hoe ik het heb aangepakt – en hoeveel geluk ik heb gehad met mijn huidige behandelaar.

         Vertrouwen in een nieuwe behandelaar heeft mij een flink aantal behandelaars gekost, totdat ik er een tegenkwam die ruim de tijd heeft genomen om een behandelrelatie op te bouwen. Dan heb ik het niet over weken of maanden, maar over enkele jaren. Deze behandelaar trekt niet aan me, dwingt me niet, rationaliseert niet te veel, geeft me veel erkenning, houdt de regie bij mij, durft uit te spreken dat mijn trage voortgang ook mijn behandelaar wel eens onzeker maakt en durft zich ook op andere vlakken kwetsbaar op te stellen. Die eigenschappen maken mijn behandelaar een mens, dat naast me staat in plaats van boven me.

         Wat ik zelf heb gedaan, is van meet af aan uitspreken wat ik nodig heb om me veilig te voelen in therapie. Dat zijn dus de dingen die ik hierboven noem (al had ik dat in het begin ook niet allemaal even helder). Die veiligheid evalueerden we in het begin ook met enige regelmaat.
         Wat ik ook heb gedaan is mijn behandelaar van tevoren vragen of alle criteria voor veiligheid überhaupt mogelijk zijn. Niet alle behandelaars kunnen destructief gedrag bij de cliënt laten (zonder onverschillig over te komen). Niet alle behandelaars kunnen of willen zichzelf kwetsbaar opstellen. Niet alle behandelaars hebben het geduld om een behandelrelatie zo zorgvuldig op te bouwen en niet alle behandelaars kunnen de onzekerheid daarbij dragen. Dat mag en kan, maar dan is er dus geen goede basis voor mij als cliënt en kan ik beter zoeken naar een behandelaar die beter bij me past.

         Ik zie mijn huidige behandelaar nog steeds als een uitzondering naast alle andere behandelaars die ik heb gehad – en dat geeft maar weer aan dat ik bij een nieuwe behandelaar ook heel veel moeite zou hebben om te leren vertrouwen. Er zijn er vast meer die bij me passen, maar mijn eerste gedachte is altijd dat andere psychologen precies die dingen doen die mijn vertrouwen in de hulpverlening hebben geschaad en/of mij niet de tools kunnen bieden om wél het vertrouwen terug te geven. Mijn vertrouwen in hulpverleners is dus zeker nog niet hersteld, maar gelukkig heb ik er wel één met wie ik nu verder kan.

         Beantwoorden
         1. Emily

            14 oktober, 2020

            Super bedankt hiervoor, hier heb ik oprecht heel veel aan.

            Beantwoorden
3. britneyangel

   13 oktober, 2020

   wat een leuk truitje heb je aan! een goeie video is dit

   Beantwoorden
4. ikkuh1985

   14 oktober, 2020

   @anoniem: Wat knap dat je in behandeling bent voor je therapie trauma’s! Dat is helemaal niet gek en je stelt je ook niet aan want uit ervaringen weet ik dat die trauma’s behoorlijk heftig kunnen zijn!Dus ik vind je erg dapper en ik hoop dat het je lukt om die trauma’s te verwerken!

   Beantwoorden
5. Dagmar

   14 oktober, 2020

   zo grappig, want ik denk hier ook altijd over na. HOE heeft Harry Potter geen complexe PTTS bijvoorbeeld? Nu is Harry Potter natuurlijk sowieso in weinig heel realistisch maar toch

   Beantwoorden
6. Lisa

   15 oktober, 2020

   Wow scherpe observatie!
   Nooit zo over nagedacht!1

   Beantwoorden