Jarenlang heb ik gedacht dat ik zelf mijn eetstoornis had veroorzaakt. Tot ik na twee terugvallen de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) kreeg. Puzzelstukjes vielen eindelijk op zijn plek en misschien hoefde ik niet zo streng te zijn voor mezelf.
Op jonge leeftijd gingen mijn ouders scheiden. Ze brachten het nieuws op een avond, de televisie moest uit en ik vond dat vervelend. Toen het hoge woord eruit was, wist ik niet wat ik moest denken, vinden of voelen. Om mij heen zag ik mijn moeder en zussen huilen. Ik besloot dat ik niet goed reageerde op de situatie, omdat ik niet hoefde te huilen. Los van deze avond zijn er geen momenten geweest waarop we stil stonden bij deze nieuwe situatie, er werd geen verdriet getoond. “Misschien was ik dan toch normaal”, dacht ik soms bij mezelf, want ook ik voelde geen verdriet.
Fotografie: Chama
Wat ik wel voelde was spanning. In mijn beleving veranderde alles. Elke dag was anders dan “normaal”, want er was altijd maar één van mijn ouders aanwezig. We gingen verhuizen en om het weekend gingen mijn zussen en ik naar mijn vader toe. Doordat alles anders was, voelde ik een sterke drang naar controle, dit uitte zich in minder eten. Hier sloop de eetstoornis naar binnen, al had ik dat toen nog niet door. Terwijl we op school leerden over eetstoornissen, het stereotype beeld van een mager meisje die zichzelf als te dik ziet in de spiegel, was ik geobsedeerd door het zijn van de dunste op school. Tegelijkertijd zag ik mezelf niet als dik, dus “ik had geen eetstoornis”, was mijn conclusie.
Ik herinner me een intense interesse in het onderwerp eetstoornissen, met name anorexia nervosa. Uren kon ik bezig zijn met het zoeken van plaatjes op het internet en kwam terecht op pro-ana sites. Ik weet de eerste keer nog heel goed, met een bonkend hart drukte ik de waarschuwing weg en kwam in een walhalla van informatie. Ik wist dondersgoed dat ik hier een grens over was gegaan, deze sites waren gevaarlijk, maar oh wat vond ik het interessant. Beetje bij beetje werd mijn obsessie groter, tot ik daadwerkelijk een eetstoornis had ontwikkeld. Dat was toch stiekem wat ik altijd al wilde? Maar in mijn ogen was het de verkeerde eetstoornis. Anorexia was in mijn ogen de enige “echte” eetstoornis, de rest kon me gestolen worden.
Ik wilde van deze eetstoornis af, want het was niet de goede. Dit lukte, maar mijn leven werd al gauw weer eetgestoord toen ik ging verhuizen. Weer die verandering waar ik niet mee om kon gaan. Een aantal jaar later kreeg ik dan toch echt de diagnose anorexia, maar dit keer was ik het er niet mee eens. Het was niet erg genoeg in mijn ogen, dit was niet waar ik al die jaren geobsedeerd door was. Nogmaals ging ik in behandeling en leek te zijn hersteld. Ik leek zelfs een tweede verhuizing veilig door te komen, tot mijn leven op de kop werd gegooid door verschillende life-events. Tegelijkertijd ontmoette ik iemand die compleet was overgenomen door een restrictieve eetstoornis. Ik dacht bij mezelf: “dat kan ik beter”. Opnieuw dook ik in het eetstoorniswereldje, dit keer ging ik het perfect doen, tot aan daar waar het leven stopt.
Eindelijk was het me gelukt, ik had anorexia, dit keer was ik het daar volmondig mee eens. Dit was waar ik al twintig jaar een obsessie mee had, en wat was ik trots op mezelf. Ik was zo enorm trots, ik wilde absoluut geen hulp, ik wilde doorgaan tot het bittere einde. Tot daar ineens het vermoeden naar autisme was, en ik dook in mijn nieuwe obsessie. Ik begon heel internet af te struinen naar informatie over autisme bij vrouwen, ik las boeken en ik deed mijn eigen onderzoek. Ik kwam tot de conclusie dat het niet anders kon, ik had autisme. De officiële diagnose kwam niet heel veel later.
De diagnose heeft me laten inzien dat het niet overdreven was dat ik snakte naar controle toen mijn ouders gingen scheiden. Het was niet overdreven dat ik steeds weer terugviel in de eetstoornis als er grote veranderingen in mijn leven waren. Ook mijn gebrek aan reactie bij de scheiding, was niet raar of fout. Achteraf gezien is het logisch dat ik niet direct emoties voelde bij de scheiding. Een kenmerk bij ASS kan zijn dat je emoties later pas voelt.
Ik begrijp nu dat ik niet zelf heb gekozen voor het ontwikkelen van een eetstoornis, het is zoveel ingewikkelder dan dat. Tijdens intensieve behandeling ben ik erachter gekomen dat er veel meer aan ten grondslag lag. Al deze onderliggende problematiek moest aangepakt worden, wilde ik compleet van de eetstoornis afkomen. Ik zal nooit meer zeggen dat ik er zelf voor heb gezorgd dat ik een eetstoornis ontwikkelde. Was het maar zo simpel, dan was herstel ook een stuk makkelijker geweest.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie