Het blauwe licht doet mijn ogen inmiddels geen goed meer, maar ik kan niet wegkijken. De foto’s van knuffelende mensen met ballonnen, van borden vol eten, van mijlpalen: ze worden allemaal gedeeld en gevierd. Ergens ben ik er haast jaloers op; zo ziet herstellen van een eetstoornis er wel heel gezellig en makkelijk uit. Het eten wordt prachtig gerangschikt en geserveerd op de mooiste borden. Zo ziet mijn herstel er helemaal niet uit. Integendeel: mijn borden van de Hema zijn inmiddels bijna gebarsten en als het me lukt om het prakje havermout op te eten – wat er echt niet zo mooi uitziet als op de foto’s die ik zojuist veelvuldig voorbij zag komen – is er niemand die klaarstaat om me een knuffel te geven. Doe ik iets verkeerd?
Zelf heb ik heel even een recoveryaccount gehad. Ergens gaf het me veel: ik vond het prettig om te merken dat ik niet de enige was die worstelde met eten, zelfbeeld, ruimte innemen. Maar al snel begon het me ook te storen. De hoeveelheid posts van anderen, de ogenschijnlijk perfect opgemaakte borden en de sondes. Ja, de ellende was zeker zichtbaar, maar toch ging het nooit over de kern. Het voelde als een wedstrijd: hoe zieker hoe beter, maar ook hoe perfecter hoe meer likes. Een gekke tegenstrijdigheid die me vaak verwarde en liet twijfelen aan mezelf. Want waar ik eerst dat prakje havermout warm at, liet ik het nu afkoelen omdat ik te druk was met het opmaken van mijn bakje. Iets waar ik me nooit eerder echt om had bekommerd. Schijnbaar doe je dat als je hersteld van een eetstoornis. Dacht ik.
Er is geen goed of fout in herstel
Zo simpel is het. Nou ja, simpel? Het is menselijk en tot op zekere hoogte gezond om jezelf met anderen te vergelijken. Misschien de aard van het beestje, maar het geeft je ook een referentiekader. Toch kan het tegen je werken. Zo stelde ik tijdens mijn herstel al hoge eisen aan mezelf: ik moest er zo snel mogelijk weer bovenop komen, weer terug naar school, naar mijn oude leven. Ik mocht het niet moeilijk vinden; gewoon verstand op nul en gaan. Ja, die instelling haalde me in de derde week in de kliniek in: herstellen van een eetstoornis gaat met ups en downs. Soms kan je voor je gevoel veel stappen in één keer zetten, soms is het te veel, raak je geprikkeld en angstig en zet je voor je gevoel een stapje terug of blijf je stilstaan. Soms lukt iets niet wat gisteren wel lukte, dat is ook niet erg. Er is, in mijn ogen, namelijk geen stap terug in herstel: van alle keren dat het minder goed gaat, leer je weer meer over jezelf – wat het proces ten goede komt. Elke keer leer je weer wat meer over je draagkracht, over wat voor jou wel en niet helpend is. Die draagkracht is voor iedereen anders. Elke eetstoornis is anders. Ieders herstel is anders.
Voor mij was een deel van de problematiek juist het stellen van die hoge eisen: ik mocht niet ‘falen’, niet menselijk zijn. Door juist af te schalen in wat voor mij de norm was – ‘perfecte’ ontbijtjes en buddha bowls; ik kijk naar jou – leerde ik dat ik goed en oké ben zoals ik ben. Dat ik mezelf niet hoef te vergelijken met anderen, dat het niet altijd beter of netter hoeft. Je faalt niet als je blijft proberen.
Herstellen van een eetstoornis is gewoon heel lelijk
Herstellen van een eetstoornis is rauw. Pijnlijk. Verdriet, angst, boosheid. Alles kwam bij mij voorbij. Mijn eetstoornis gebruikte ik om al die ‘nare’ gevoelens te verbloemen, mezelf te maskeren. Mijn herstel draaide om het onder ogen komen van alles dat daar onder zat. Ik was zo lang bezig geweest met mijn voorkomen, met de indruk die ik op anderen achterliet. Door dat recoveryaccount te starten, versterkte ik precies wat ik juist wilde helen.
Ga het maar aan, die ‘lelijkheid’. Want dat ben jij ook. Herstellen van een eetstoornis is niet mooi, hoeft niet perfect. Staar je niet blind op een eenzijdige feed op Instagram: het is nooit het hele verhaal. Vergelijk je niet met dat beperkte beeld. Kijk wat voor jou helpend is, echt helpend. Misschien is dat juist het omringen met beelden van eten en verhalen van anderen, misschien moet je meer de focus op jezelf hebben: dat kan en mag allebei. Jij doet niets verkeerd door het op jouw manier aan te pakken: integendeel. Geef jezelf die knuffel maar, vier je eigen mijlpalen: jij kent jouw proces als geen ander. Dit gaat om jou, laat het daar vooral ook over gaan.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2023
Geef een reactie