Mijn naam is Esther, ik ben 18 jaartjes jong en ik lijd inmiddels ruim 5 jaar aan anorexia nervosa.
Zo rond mijn pubertijd kwam ik voor het eerst in aanraking met mijn eetstoornis. Na acht zorgeloze jaren op de basisschool moest ik opeens een keuze gaan maken naar welke middelbare school ik wilde.
Ik keek daar vreselijk tegenop. Mijn vriendinnen gingen allemaal naar het gymnasium en ik kwam in een havo/vwo klas terecht waar ik geen goede aansluiting kon vinden. Ik ging me daardoor steeds meer afzonderen van de rest. In de klas gedroeg ik me muisstil en eenmaal thuis sloot ik mezelf dan op in mijn kamer. Ik begon een soort muur om me heen te bouwen, waar ik gewoon met rust gelaten wilde worden.
In die periode begon ik stiekem met lijnen, omdat ik mijn lichaam niet kon accepteren zoals het was. Ik was eigenlijk nooit tevreden met mijn uiterlijk en ik vond mezelf te dik. Toen ik eenmaal begon met afvallen merkte ik algauw dat ik er best goed in was en ergens controle over had. Het was eigenlijk mijn manier geworden om mijn frustraties en emoties weg te stoppen. Mijn ouders merkten dat ik steeds meer begon te rommelen met eten, maar besteedden er verder geen aandacht aan.
Aan het eind van mijn 2e schooljaar, besloten mijn ouders om te gaan verhuizen en ik moest naar een andere school. Ik zat er onwijs tegenop, maar gelukkig kwam in een leuke klas terecht en ik kreeg al snel nieuwe vriendinnen. Het ging alweer wat beter met me en ik kon weer een beetje genieten van het leven. Ik ging weer wat normaler eten en ik kwam geleidelijk weer wat aan.
Maar die jaar daarop ging het weer mis. Hoewel ik mijn uiterste best deed op school, haalde ik alleen maar onvoldoendes. Mijn mentor begreep me niet en hij vond dat ik maar beter mijn best moest doen. Uit pure frustratie zocht ik weer naar dat ene stukje controle, namelijk het afvallen. Maar zelfs die controle over het eten die ik eerst wel had, kon ik niet meer terugvinden. Ik kreeg last van eetbuien en ik zakte daardoor ik steeds dieper in de put, mijn cijfers werden slechter en ik moest het 4e jaar overdoen.
Dat jaar daarop nam ik me voor om beter mijn best te doen. Ik haalde weer hoge cijfers en ik nam me weer voor om af te vallen. Maar in plaats van dat ik de controle over het eten had, begon het controle over mij te krijgen. Ik kwam ik in een negatieve spiraal terecht en mijn gedachtegang over het (niet) eten begon steeds meer mijn leven te beheersen. Ik sloot me weer af van alles en iedereen en ik had nergens meer zin in.
Op een dag werd het me allemaal teveel en barstte in huilen uit tijdens de les, die toevallig door mijn mentrix werd gegeven. Ze stuurde me door naar mijn afdelingsleider waar ik voor het eerst mijn verhaal op tafel gooide. Ze vond dat ik hulp moest zoeken, maar dat wilde ik niet.
Ik had nog regelmatig gesprekken met haar en ik nam haar in vertrouwen, maar hulp bleef ik weigeren. Ik zakte dieper in de put en daarop besloot ze mijn ouders op te bellen. Zij kregen zo het hele verhaal te horen en waren erg geschrokken, want ze hadden wel door dat ik aan het afvallen was, maar niet dat het zo slecht met me ging. Ik trok me er niets van aan wat ze zeiden en ik wilde alleen maar verder afvallen.
Het jaar ging algauw voorbij en met diezelfde gedachtes ging ik dit jaar de zomervakantie in. Hier ging het helemaal fout. De kilo’s vlogen er vanaf, 24/7 was ik bezig met het (niet) eten en ik sloot me totaal af van alles en iedereen. Ik werd steeds somberder en tijd vrijmaken voor leuke dingen met familie en vrienden wilde ik niet meer. Ik kwam eigenlijk alleen nog maar naar buiten voor mijn werk. Als ik niet hoefde te werken zat ik thuis de hele dag voor me uit te staren en zei dan helemaal niets. Nee, ik wilde eigenlijk alleen nog maar afvallen, zoveel afvallen dat ik eigenlijk alleen maar dood wilde.
De vakantie ging al snel aan me voorbij en met zo ben ik dit jaar mijn eindexamenjaar ingegaan. Het lukte me niet meer om me op mijn schoolwerk concentreren. Ik belandde weer in diezelfde put en ik wilde er gewoon niet meer zijn. Ik wilde alleen nog maar dood. Mijn afdelingsleider kon het niet meer aanzien en trok aan de bel. Ze haalde de schoolmaatschappelijk werkster erbij en die kreeg ook het verhaal te horen. Zij belde naar de crisisdienst van de GGZ en die wilde dat ik opgenomen zou worden bij de Jutters in Den Haag.
Mijn ouders werden weer gebeld en inmiddels werd ik (tegen mijn wil in) met de taxi er naartoe gebracht. Ik smeekte hun dat ik naar huis wilde en na een lange avond daar doorgebracht te hebben, mocht ik uiteindelijk toch met mijn ouders mee naar huis en zo ging ik de herfstvakantie in…nog steeds met diezelfde gedachtes. Ik wilde afvallen en gewoon verdwijnen van deze wereld.
Hier bereikte ik mijn dieptepunt. Ik viel steeds verder af en ik besefte dat het zo niet langer meer kon. Ik wilde zo niet meer verder leven en voor het eerst vertelde ik mijn hele verhaal aan mijn ouders. De dag daarna hadden we gelijk een afspraak met de huisarts staan en die verwees ons door naar de Ursula kliniek. Omdat het toen zo slecht met me ging werd de intake verspoedigd en algauw werd ik daar poliklinisch behandeld. Maar ik bleef verder afvallen en zo kreeg ik vorige week vrijdag een (her)intakegesprek met de hoofdbehandelaar. Die zei dat ik maandag 7 december al opgenomen kon worden! Het zal geen gemakkelijke strijd worden, maar mijn wil om beter te worden is nu sterker dan ooit en ik ga mijn best doen!
Jarenlang heb ik een stille en eenzame strijd met mezelf gevoerd. Dit uit schaamte, maar ook uit angst, want ik wilde aan de ene kant mijn eetstoornis helemaal niet loslaten…maar ik weet het nu wel beter! Ik wil niet meer beïnvloed worden die stomme rotstem in mijn hoofd!
Ik wil jullie meiden die dezelfde strijd voeren onwijs veel sterkte en kracht toewensen om hier van af te komen. Ik heb de stap genomen om er tegen te vechten, om er voor eens en voor altijd er klaar mee te zijn. Ik hoop dat jullie de kracht en moed vinden om er van af te komen, want jullie zijn het waard! Ik ben er van overtuigd dat voor ieder van ons een mooier leven is weggelegd en ik ben benieuwd naar het leven zonder een eetstoornis!
Geef een reactie