Je bent aangekomen he?

Ik sta op een festival. Met een drankje in mijn hand sta ik te genieten van de zon en de muziek. Dit soort dagen vind ik echt heerlijk en hier weer van kunnen genieten was ook altijd een grote motivatie voor mij. Gewoon een lekkere dag er op uit zijn, zonder mij zorgen te maken over het eten en mijn lichaam. Ik ben bij een podium blijven hangen waar ik de muziek onwijs leuk vind en ik zet het op een dansen. Als ik mij omdraai sta ik ineens tegenover een oude bekende. “Hey Daph! Wat zie je er goed uit, je bent echt aangekomen he!?” 

Er volgt een vloedgolf aan gedachtes in mijn hoofd. Huh ben ik dik? Was ik toen dun? Was ik toen dus wel dunner dan nu en heb ik die periode gewoon gemist? Kon ik dat toen gewoon niet zien? Wat zonde! Een jongen die ik van vroeger ken spreekt mij enthousiast aan en meteen na deze gedachtes heb ik door dat het om een compliment gaat. Het is leuk om hem weer eens te zien en we praten kort wat bij. Er zit totaal geen negatieve lading aan het gesprek. 

Ik moet een beetje glimlachen om mijzelf. Bizar eigenlijk, hoe dit soort opmerking nog steeds iets met mij kunnen doen. Blijkbaar triggert het nog steeds een deel van mij wat heel lang de overhand had. Alsof iemand met zijn blik op mij, na al die jaren, nog steeds mij even aan het twijfelen kan brengen. Aan alles voelde ik dat het positief was, dat het goed was, maar iets in mij moest dit overdenken. Shit, is dit wel goed? Al is het maar voor een seconde. 

Het woordje ‘aangekomen’ heeft altijd gevoeld als iets wat niet goed was. Iets wat niet mocht gebeuren, want dan zou alles misgaan. Aankomen stond gelijk aan mislukken, lelijk zijn, ongelukkig zijn. Dat is wat ik van aankomen had gemaakt, terwijl dat lang niet altijd een negatieve betekenis hoeft te hebben. In dit geval had het totaal geen negatieve betekenis en gaf het juist aan hoe goed ik bezig was volgens hem. Hoe goed ik er zelfs uit zag volgens hem.

Ik voel mij nu slanker dan ooit, beter in mijn vel dan ooit, terwijl ik zwaarder ben dan toen. Hoe kan dat nou? Ik sta soms nog steeds perplex hoe erg mijn lichaamsbeeld verstoord was en hoe ik mijzelf al die tijd heb gezien. Hoe ik mijzelf eigenlijk al die tijd niet heb gezien. 

Zo’n opmerking kan mij dus nog steeds aan het denken zetten, maar nu op een goede manier. Meteen ben ik mij ervan bewust wat dit tijdens mijn eetstoornis met mij had gedaan. Veel opmerkingen, van kinds af aan, resulteerde in eetgestoord gedrag. Opmerkingen over het aankomen, over het afvallen en vragen of ik zwanger was omdat mijn buik zo opgezet was. Alles maakte mij aan het twijfelen. Twijfelen of ik het wel goed deed en of ik wel goed genoeg was. Deze opmerkingen waren voor mij het bewijs voor hoe ik op anderen overkwam, hier haalde ik al mijn eigenwaarde uit. Zij zullen het wel goed zien, dacht ik altijd. Alleen in plaats van echt te luisteren naar wat er tegen mij gezegd werd, hoorde ik alleen wat ik wilde horen. Ik hoorde altijd het negatieve, terwijl dat niet altijd bedoeld werd. 

Nu twijfel ik niet meer, ook niet na deze opmerking. Het verschil met vroeger is, dat ik nu echt open sta voor de betekenis van deze opmerking. Hij voegde eraan toe: “Je ziet er zo veel gelukkig uit, zo gezond. Je straalt helemaal.” Met de aangekomen kilo’s kwamen er ook kilo’s leven bij. Zelf voel ik niets meer van die kilo’s, ik ben nu namelijk hoe ik hoor te zijn. Natuurlijk twijfel ik soms over zowel mijn uiterlijk als mijn innerlijk, maar er bestaat geen twijfel meer dat ik daar mijzelf voor zou moeten straffen. Ik voel namelijk dat ik gelukkiger ben dan toen. Ik ben sterker dan toen. Mijn leven zit vol liefde en geluk, mede dankzij die kilo’s. Zo’n opmerking kan behalve een beetje schrik en bewustwording niets meer teweeg brengen. 

Meteen daarna kan ik het gelukkig relativeren en denk ik terug aan de tijd waarvan ik die jongen kende. De tijd waarin ik dus dunner was, maar ik dat nooit heb gezien. De tijd waarin ik nog erg last had van mijn eetstoornis en mijn dagen voornamelijk bestonden uit eten, niet eten en mijzelf verstoppen. De tijd waarin ik echt een stuk ongelukkig was. Ineens wordt maar weer eens duidelijk hoe die eetstoornis je voor de gek houdt en dat het nooit genoeg is. Toen was ik dunner, maar het was nog lang niet goed. Nu ben ik aangekomen en het is prima zo. Niets meer aan doen. 

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

40 reacties op “Je bent aangekomen he?”

  1. Vorige week vroeg er nog iemand of ik zwanger was?
    Nou ik kan jullie zeggen, m’n dag/week was gelijk verpest ( en dat ik de afgelopen week toch 1 kilo was afgevallen? 🤔

    1. Als je buik opgezet is door bijvoorbeeld prikkelbare darmen, daarvoor hoef je niet perse PDS te hebben. Iedereen heeft dat wel eens, dan kan je buik ook opzetten alsof je zwanger lijkt…

      Het ziet er dan niet uit als overtollig vet maar als iets hards.

  2. Mooie blog! Herkenbaar, dat je toen niet zag hoe je er écht uitzag.

  3. Haha ja ik kreeg een paar werk geleden ook de vraag of ik een kindje in mijn buik had, maar dan van een klein meisje. Ik vond het zo schattig en van kinderen kam ik dat wel hebben als het een oprechte vraag is.
    Het afgelopen half jaar ben ik tientallen kilo’s aangekomen en ja dan krijg je .heel vaak de vraag. Meestal wel als mensen dan alleen met je staan of ze vragen het heel zacht omdat ze je niet in verlegenheid willen brengen.

  4. Ja dat heb ik dus ook zo vaak gehad. De vraag hoe lang ik nog moest en of ik zwanger was. Echt zo rot.

  5. Waw zo’n goeie blog!
    Maar hoe moet je omgaan met je gewichtstoename als je het gevoel jebt dat geen enkel gewicht je gelukkig maakt (zowel het afvallen als aankomen..?)

  6. Ik mag niet aankomen van mijn vriend. Hij controleert mij regelmatig daarop. Die metingen vind ik altijd erg vervelend en vernederd, net of ik een stuk vee ben, dat gekeurd wordt. Ook geeft het veel spanning omdat ik bang ben dat het niet goed is en hij boos wordt. Gelukkig zeggen andere mensen nooit dat ik te dik ben, alleen mijn vriend zegt dat, maar naar hem moet ik wel luisteren.

    1. Klinkt als een erg ongezonde relatie tbh.

    2. Naar hem moet je dus niet luisteren. Sterker nog, dit is geen vriend, weg ermee!

    3. Jeetje wat heftig! Ik zou me echt gevangen voelen in zo’n relatie. Dit hoef je niet te pikken!

    4. Wat erg voor je!! De enige tip die ik kan geven is; Kies voor jezelf. Ik denk dat het in jou situatie belangrijk is dat je een stap gaat ondernemen. Want jou gezondheid en gevoel staan voor op!

    5. scheer je weg uit die relatie en zorg dat die jongen ophoepelt

    6. Beetje psycho je vriendje…
      Dat mag helemaal niet, dumpen voordat hij je met andere dingen gaat controleren en je alleen nog maar op een bank in huis mag zitten.

      1. Dat is eigenlijk al zo. Ik mag niets zonder zijn toestemming. Hij moet altijd weten waar ik ben en gaat altijd zoveel mogelijk met mij mee. Het meeste waar ik nog kom is de sportschool (bijna dagelijks). Mijn vriend geeft mij dan de training, hij sport zelf niet. Dat heeft hij zo met de sportschooleigenaar afgesproken. Mijn vriend zorgt ervoor dat ik geen contact met andere jongens kan maken. Wel geeft hij mij een superzwaar trainingsschema. Aan het eind kan ik bijna niet meer, maar van mijn vriend moet ik toch doorgaan. Ik mag niet stoppen met de training zonder zijn toestemming, ik moet dat superzware schema verplicht afmaken van hem. Hij zegt dat ik zonder hem dik zou worden. En hem dankbaar moet zijn dat hij mij zo traint. Volgens hem heb ik zelf geen discipline en zou ik zonder hem alleen maar veel eten en niet sporten. Hij zegt dat ik de strengheid van een man nodig heb.

        1. Wat lijkt me dat ongelooflijk vervelend voor je! Dit lijkt me inderdaad geen gezonde relatie. Heb je iemand (huisarts, psycholoog oid) om het te bespreken? Ik denk dat het heel belangrijk is dat er iets gaat veranderen, want zo word jij (en hij uiteindelijk ook) niet gelukkig.
          Take care!

        2. Hi Jamila,

          Wat een ontzettend nare en beklemmende situatie voor je. Het klinkt niet als een fijne en gezonde relatie. Volgens mij is dit ook al best wel een tijdje aan de gang en hebben wij onze zorgen hierover al eerder geuit. Is er iemand waarmee je dit kunt bespreken? Zou je hier hulp bij kunnen vragen om uit deze situatie te komen?

          Ik kan mij voorstellen dat dat niet makkelijk is, maar dat hoef je niet alleen te doen.
          Liefs,
          Daphne

        3. Je verdient zoveel beter Jamila. Probeer inderdaad hulp te vragen en niet van je vriend. Hij is niet goed voor je en je verdient een jongen die echt om je geeft. Liefs

          1. Het is voor mij onmogelijk om bij mijn vriend weg te gaan. En dat wil ik eigenlijk ook niet want hij heeft ook best goede kanten. Hij is alleen zo gefocust op mijn uiterlijk…. Hij valt op slank zegt hij, en wil mij zo aantrekkelijk mogelijk hebben. Dat vind hij erg belangrijk zegt hij, ook voor in bed, voor zijn opwinding. Ik praat wel met hem daarover en heb aangegeven dat ik het zo ontzettend zwaar vind om aan zijn eisen te voldoen. Toch krijg ik wel dingen voor elkaar bij hem. Zo hoef ik nu niet meer verplicht heel de tijd hoge hakken te dragen, maar mag ik als mijn voeten erg pijn ervan doen, de hakken uitdoen. Ik hoop meer dingen voor elkaar te gaan krijgen, ik ben bezig om toch wat aan te mogen komen van hem, zodat ik wat meer kan eten en niet meer zo zwaar moet sporten. Voorlopig mag het nog niet, zucht….ik moet dus nog volhouden.

          2. Lieve schat.. Lees zelf even terug wat je zegt.. Je mag je schoenen uit doen als je voeten pijn doen?? Is het echt onmogelijk of is het een angst om bij hem weg te gaan? Wat zou je zeggen als een vriendin met dit verhaal bij jou kwam?
            Ik vind dit heel schrijnend om te lezen.

        4. Beste Jamila,

          Toen ik reageert had ik dit nog niet gelezen. Je hebt genoeg reacties gekregen en volgens mij weet je zelf ook heel goed dat deze jongen niet goed voor je is.
          Praat aub. met iemand die je echt vertrouwd en ga naar je huisarts voor hulp.
          Weet de sportschooleigenaar hoe je vriend bezig is of heeft hij stront in zijn ogen? Als je hem ook niet in vertrouwen kunt nemen……stop er dan mee. Er zijn zat sportscholen en leuke jongens die jou echt verdienen ook!

    7. Echt je vriend is jou niet waard. Ik zou hem gelijk dumpen!

  7. ik zou het echt niet leuk vinden als ze tegen me zouden zeggen dat ik aangekomen ben,dan zou ik nog een goeie reden weten om nog verder af te vallen! ik vind het soms al lastig als ze als compliment zeggen dat ik er goed uit zie

  8. Ik vind het wel lastig als mensen er opmerkingen over maken. Dan zeggen ze dat ik flink ben aangekomen terwijl dat helemaal niet zo is en ik op het randje van gezond gewicht zit. En als ik zeg dat het echt wel mee valt zeggen ze iets van ‘ja nu nog wel, maar je geniet lekker van al het eten zo te zien’. Jup BAM en dan voel ik me ineens zo dik. Ik weet dat ik niet dik ben, ik weet dat ik niet teveel eet en ook niet ben aangekomen in vet (vet% is zelfs gedaald). Door krachttraining is mijn lichaam gespierder maar mensen die niet into fitness zijn zien het als dik. Zo frustrerend

  9. Ik haat het wanneer er op werk word gezegd dat ik niks eet terwijl ik thuis vaak eetbuien heb 😭

    1. voor mij ook heel herkenbaar helaas 🙁

    2. Hier ook….

  10. Ik denk ook dat mensen ‘wat zie je er goed uit!’ aan iets linken. Afhankelijk van hun eigen gedachten.
    Toen ik net aan het aankomen was na mijn eerste anorexia periode, stond ik achter de kassa. En een moeder van een oud, oud klasgenoot die mij een paar weken niet gezien had daar zei ineens: ‘Wauw, ben je afgevallen? Je ziet er geweldig uit!’
    Ik kon daar wel om lachen en zei: “Nee hoor, beetje aangekomen juist!” (zo’n 5kg toen?)
    Maar ze was niet van haar stuk te brengen; ik zag er zo goed uit omdat ik was afgevallen. Ze wist overigens niet van mijn eetstoornis, niemand in der tijd.

    Dat moest in haar hoofd dus wel zo zijn: Ik zag er goed uit –> als je er goed uit ziet ben je afgevallen..

    1. Hahahaha dat is wel heel dom. Je legt nog netjes uit, nee ik ben juist aangekomen en nog snapt ze het niet. Typisch een vorm van de misleiding van dieetcultuur.

  11. Ik heb juist dat ik gestopt ben met eetbuien en dat een collega zei: je bent echt afgevallen .. dus ik had gelijk zoiets van: wow was ik dik dan? Auwss.. nu ben ik juist extra aan het sporten/gezond eten om zo te blijven

    1. Dat heeft niks te maken met dat je dik bent.

  12. Ik vind: ben je aangekomen.? Geen compliment…

    1. Ben je aangekomen is ook geen compliment maar een vraag.
      Ben je afgevallen? Is ook geen compliment maar een vraag!
      Maar mensen met eetstoornissen vatten die vraag altijd op als een compliment, terwijl iemand misschien wel denkt: ” Die moet niet meer afvallen, ze gaat nog eens dood”.

      Ben je aangekomen word door een eetstoornis in plaats van een vraag gezien als een belediging en een overtuiging om maar eens wat gewichtsverlaging in te zetten.
      Daarom dus ook deze blog, om te laten zien dat die vraag niet negatief is bedoelt net zoals dat de vraag over afvallen niet positief is bedoelt.
      Als er daarna een gesprek uit voortkomt en diegene zegt dat het die persoon echt gezonder staat dan het lagere gewicht dan is dat een compliment.
      En D in deze blog kon dit nu ook echt als een compliment zien, als je in een zware eetstoornis gevecht zit vaak niet.
      Vandaar deze blog, een soort extra motivatie voor herstel.

  13. wat een krachtige blog, wat een lieve opmerking van die jongen, zo lekker eerlijk uit het hart en ongetwijfeld echt met goede bedoelingen
    zo heb je helemaal gelijk, je hoort vaak wat je wilt horen, niet wat er bedoelt wordt

  14. In mijn hoofd is er ook een soort van kortsluiting als bijv. mn broer zegt: eigenlijk vind ik je er best goed uitzien! .. en dat bedoelt hij dan als compliment, nadat ik hem uitgelegd heb dat ik heartbroken was ;). Super lief. Maar.. ik denk idd alleen maar: eh? Goed? Wat is er goed? Geen wallen? Niet bleek? Straal ik teveel? Ik zal dikker zijn geworden, dat is het. Ik heb teveel gegeten. Oftewel: gestoorde gedachten. Maar wel gedachten die ingeslepen zitten.

    Wat doe je hier “tegen”/ mee ? Kan je er iets tegen doen? Of is dit een “detail” uit het leven, al een soort van luxe probleem. Iets wat zovelen hebben, niemand vreemd is?

  15. Wat een super mooie blog! Dit geeft me echt heel veel hoop om te lezen hoeveel meer tevreden je met je lichaam nu bent dan al die kilo’s geleden.
    Ik heb ondergewicht en ik ben fanatiek bezig met aankomen, maar ik vind dat toch nog steeds erg lastig.

    Je schrijft het volgende:
    “Ik voel mij nu slanker dan ooit, beter in mijn vel dan ooit, terwijl ik zwaarder ben dan toen. Hoe kan dat nou? Ik sta soms nog steeds perplex hoe erg mijn lichaamsbeeld verstoord was en hoe ik mijzelf al die tijd heb gezien. Hoe ik mijzelf eigenlijk al die tijd niet heb gezien.”

    Precies dit is wat mij zo kan frustreren! Waarom kan ik het niet realistisch zien en heb ik daar steeds meer de weegschaal, de mensen om mij heen en mijn verstand voor nodig? Om me constant maar te overtuigen dat ik aan moet komen!

    Nou vroeg ik mij af, wat zijn goede manieren om daar aan te werken? Hoe krijg ik uiteindelijk een realistisch lichaamsbeeld? Heb jij of andere mensen daar tips voor? Die zijn namelijk echt meer dan welkom!

  16. Lief meisje. Mijn hart breekt, in jou hoofd is je vriend alles in het leven en kun je niet zonder hem. Ik zou willen dat je de wist dat het leven zo veel mooier kan zijn, en dat je zoveel meer recht heb op geluk. De wereld is echt groter dan de sportschool en slaapkamer van je vriend. Echte liefde gaat niet om er goed uit zien maar om hele andere dingen. Mocht je echt hulp willen dan staan zelfs onbekende mensen voor je klaar… ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.

  17. Ik kan niet weg bij mijn vriend. Ik ben afhankelijk van hem. Daarom probeer ik aan zijn eisen te voldoen om hem tevreden te houden. Maar het is zo zwaar voor mij…… ik kan bijna niet meer. Maar hij is zo streng en veeleisend. En hij stelt de doelen die ik moet halen ook steeds bij. Hij vind mijn figuur nog steeds niet goed genoeg, ik moet doorgaan van hem.

    1. Echt.. Niks is onmogelijk en er zijn vast mensen in je omgeving die je willen steunen daarin! Een kennis van me zat ook in een situatie waarin de echtgenoot onmogelijk was.. Ze is Inc kids toch echt bij hem weg en red al 5 jaar zichzelf.
      Ik lees steeds een maar, waarmee je al aangeeft dat dit allemaal niet oké is! Zieke jezelf nog steeds zo leven als je 50 bent?

      1. Misschien als hij straks tevreden over mij is en mij goed vind het ophoud. Hij zegt dat hij dit nu doet voor mijn eigen bestwil en omdat hij van me houd. Hij wil ook met mij verder, als ik maar aan mijn verbetering werk. Ik heb al wel gemerkt dat als ik goed eraan werk en doe wat hij zegt dat voor mij het gemakkelijkst is. Als ik er tegenin ga wordt hij boos. Als ik goed mijn best doe dan krijg ik wel eens complimentjes van hem, bijvoorbeeld als ik na een lange en zwaar uitputtende training in de sportschool daarna thuis nog extra spierverstevigende oefeneningen doe. Dat vind hij goed van mij. Ik denk dat als hij straks eindelijk helemaal tevreden is met mijn uiterlijk hij wel ophoud.Ik moet nu dus nog even doorzetten, dat is zwaar maar straks wordt het allemaal beter.

  18. Hoe zou je het vinden als je iemand al scheldend een hond zou schoppen en slaan….? Zou je dat accepteren of zou je er iets aan doen? Vergeet niet wanneer de nood het hoogst is is de redding nabij… er zijn hulp instanties die jou op allerlei manieren kunnen en willen helpen zonder dat je vriend hier ooit achter zal en komen. De eerste stap is echt het moeilijkste… het wordt daarna alleen maar beter

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *