Als een donderslag bij heldere hemel; zo voelde het. Alhoewel ik maar al te goed wist dat de hemel helemaal niet helder was. Ik werd slecht behandeld en vocht voor een beetje erkenning om er keer op keer achter te komen dat het niet genoeg was. Ik wilde genoeg zijn, verhongerde mezelf, zei ja en amen, deed alles wat ze van mij vroegen en toch lukte het niet. Voor hen was ik nooit genoeg. Ik vocht – bij nader inzien – niet voor erkenning, maar enkel voor teleurstelling. Hoe ga je ermee om als je familie je niet wil?
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
De afwijzing doet enorm veel pijn. Je bent aan het rouwen om een rode draad die je in je leven had. Al was het niet altijd een fijne rode draad. Je streeft naar stabiliteit maar de wereld wordt onder je voeten vandaan getrokken, want eigenlijk leef je meer voor je familie dan voor jezelf. En ineens houdt het op. Het is klaar en je moeite is niet genoeg geweest; je jarenlange strijd heeft niet het gewenste effect gehad. Je wens was misschien niet realistisch, misschien keek je te veel vanuit een roze bril, maar die roze bril heeft je ook staande gehouden. Altijd bleef je hoopvol, maar vandaag spatte je hoop uiteen, want hoe graag jij ook familie wil – zij willen jou niet meer. Niet zoals je bent in ieder geval. Ik weet nog hoe schuldig ik mij voelde; hoe erg ik zocht naar wat mijn aandeel in het verhaal was.
Het is logisch dat je je schuldig voelt als je altijd de schuld bij jezelf gezocht hebt. Je bent partijdig, maar je staat niet aan je eigen kant. Het is heel ingewikkeld en ik zie en voel hoe erg je mensen nodig hebt, maar ook hoe erg je vertrouwen is geschaad. Je vertrouwen in jezelf, maar ook je vertrouwen in de wereld om je heen. Het is mij niet gelukt, ik ben een slecht kind, ik had het beter moeten doen, zelfs mijn ouders willen mij niet… Tegelijkertijd is je vertrouwen in de wereld ernstig afgenomen; want de wereld kon jou niet voorzien in jouw primaire basisbehoeften. Je wilde liefde en erkenning, maar je bent verstoten. Bij het vuil weggezet, voor de deur, in de kou. Ik zie je strijd met de wereld om je heen, maar vooral met jezelf. Had je het thuis echt warm? Of ging je mee in het beeld wat de buitenwereld zag en was het zien van (schijn)warmte voldoende warmte voor jou? Ik gun je echte warmte en hoe naar het ook klinkt: dat zal je niet zomaar vinden in de wereld om je heen als je jezelf niet eerst de liefde gaat gunnen. De liefde die je eigenlijk allang had moeten krijgen.
Nadat ik weg was gegaan en begon te bouwen aan mijn eigen toekomst merkte ik toch dat ik nog tegen heel veel problemen aanliep. Ik kon geen liefde ontvangen, want ik werd bang voor het concept. Bang dat het ook zomaar weer afgelopen kon zijn. Je hechting is geschaad, want in jouw hoofd is hechten het niet meer waard. Alles lijkt tijdelijk en je wapent je voor een volgende teleurstelling. De consequentie is dat je jezelf bij voorbaat al teleurstelt. Je roze bril wordt vervangen door een pessimistische kijk op de wereld. Ik weet hoe moe het je maakt. Eigenlijk leef je de hele dag in de pijn die je verwacht. Je bent aan het lijden, misschien wel meer en heftiger, want jouw ‘voorbereiding’ op de volgende klap doet wellicht net zoveel pijn als de klap zelf.
Het is een lastig proces en ik had je graag een duidelijk antwoord gegeven of een medicijn dat het voor jou draaglijker zou maken, maar ik weet dat het niet zo werkt. Was het maar zo. Helen van dit trauma is echt een proces, maar onderschat je eigen krachten hierin niet. Als je het zo lang thuis hebt volgehouden getuigt dat al van heel veel kracht. Je bent nu veilig, al is het dat in je hoofd niet. Wellicht voelt het onwennig, want waar zet je je dan schrap voor? Ik ben blij dat je veiligheid hebt, ik ben blij dat jij nu een inhaalslag kan maken in je ontwikkeling die zo lang gestagneerd is. Je moet nu eigenlijk wel voor jezelf leven en de eerste stapjes zijn altijd eng. Je eigen keuzes maken, je eigen identiteit ontwikkelen en een lang gekoesterde hoop loslaten. Je weet niet wat de toekomst brengt en misschien is dat maar goed ook; op mezelf wonen had ik namelijk liever niet gehoord toen ik net uit huis was. Het was te eng, te groot, te veel verantwoordelijk. Nu is dit het beste en ben ik blij dat ik af ben van groepen. Je gaat een netwerk opbouwen en dit ziet er anders uit dan je had gehoopt, maar dat maakt de waarde niet minder.
Jouw familie is niet een eerlijke afspiegeling van de rest van de wereld. Jouw situatie was niet normaal en je zal het vaak genoeg ervaren: verbaasde blikken als je iets laat vallen over je verleden. Misschien is dat maar goed ook, zo leer je dat jouw normaal sterk afwijkt. Je hoeft je niet altijd schrap te zetten voor morgen, want je weet niet wat morgen brengt. Misschien was ‘je bent mijn kind niet’, iets dat ik moest horen voordat ik door kon gaan met mijn eigen leven. Een wrok houden doe ik niet, ik ben blij dat ze mij de vrijheid hebben gegeven.
Geef een reactie